ΗΤΑΝ περασμένες ὀκτώ τό Σάββατο τό βράδυ ὅταν ὁ Πρόεδρος τοῦ Κοινοβουλίου Νῖκος Βούτσης ἀνήγγειλε στό Σῶμα ὅτι τόν λόγο στήν συζήτηση γιά τήν πρόταση δυσπιστίας τῆς ΝΔ ἐπρόκειτο νά λάβει ὁ ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Νῖκος Κοτζιᾶς.
Καί τότε συνέβη κάτι πού τό Κοινοβούλιο εἶχε χρόνια νά δεῖ, ἄν τό εἶδε ποτέ. Οἱ βουλευτές τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἄρχισαν νά χειροκροτοῦν παθιασμένα, μανιασμένα τόν ὑπουργό Ἐξωτερικῶν.Ἦταν τόσος ὁ ἐνθουσιασμός καί ἡ διάρκεια τοῦ χειροκροτήματος ὥστε δευτερόλεπτα μετά ἄρχισαν ἕνας ἕνας νά ἐγείρονται ἀπό τίς θέσεις τους ὅπως οἱ φοιτητές τοῦ Ρόμπιν Γουίλλιαμς στόν «Κύκλο τῶν Χαμένων Ποιητῶν» καί νά χειροκροτοῦν ὅλοι, ἐν σώματι, τόν ἀρχηγό τῆς ἑλληνικῆς διπλωματίας. Μόνο «oh captain, my captain» δέν φώναξαν.
Ἡ εἰκόνα δέν ἦταν μόνο πρωτοφανής γιά ἕνα κόμμα μέ τά χαρακτηριστικά τοῦ ΣΥΡΙΖΑ πού προϊόντος τοῦ χρόνου τείνει νά γίνει ἀρχηγικό, τσιπρικό. Ἦταν πρωτοφανής διότι προσωπικά δέν θυμᾶμαι ποτέ σέ συνεδρίαση Κοινοβουλίου ὑπουργό Ἐξωτερικῶν νά ἀποθεώνεται περισσότερο ἀπό πρωθυπουργό.
Ὁ Πρόεδρος τοῦ Κοινοβουλίου Νῖκος Βούτσης καταλαβαίνοντας τήν ἀλλοίωση τῆς ἰσορροπίας σέ βάρος τῆς πρωτοκαθεδρίας τοῦ Πρωθυπουργοῦ ἐπιχείρησε κάποια στιγμή νά διακόψει τόν ἰμπεριαλιστή στόν λόγο ὑπουργό, ζητώντας νά ὁλοκληρώσει ἐντός τριλέπτου, ἀλλά ἐκεῖνος ὄχι μόνο ἀρνήθηκε ἀλλά ζήτησε χρόνο ἴσο μέ πρωτολογία, δευτερολογία καί τριτολογία συζητήσεως τύπου πρό ἡμερησίας.
Ἦταν ἡ μέρα του, εἶχε ἀμφισβητηθεῖ κατά καιρούς ἔντονα ἀπό τήν ὁμάδα Τσακαλώτου καί τήν «Αὐγή», κανείς δέν μποροῦσε νά τοῦ τήν «κλέψει». Ἐπειδή ὅμως ὁ κύριος Βούτσης γνωρίζει ὅτι ὁ Πρωθυπουργός πιθανῶς νά ἐνοχλήθηκε ἀπό τήν ὁμιλία «Μπέν Χούρ» τοῦ ὑπουργοῦ, ἔνιωσε τήν ἀνάγκη νά δώσει μετά ἐξηγήσεις γιά τήν μεγάλη διάρκειά της, ἄν καί κανείς δέν διαμαρτυρήθηκε.
Βεβαίως, ἀμέσως μετά ἀπεκαταστάθη ἡ τάξις. Ἡ Κοινοβουλευτική Ὁμάδα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ σηκώθηκε ὄρθια καί χειροκρότησε παρατεταμένα τόν Πρωθυπουργό μόλις ἀνέβηκε στό βῆμα.
Δίνω σημασία στήν σημειολογία καί στίς ἀποχρώσεις γιά νά ἐπισημάνω μερικά πράγματα ἀπό τόν ἄτυπο ἀνταγωνισμό τοῦ Πρωθυπουργοῦ καί τοῦ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν. Ἡ σχέση εἶναι καλή ἀλλά δέν εἶναι εἰδυλλιακή.
Δεδομένου ὅτι ἡ Ἑλλάς ἐπί πρωθυπουργίας Τσίπρα στήν οὐσία ἀκολουθεῖ τήν ἴδια ἐξωτερική πολιτική διευκολύνσεων καί παραχωρήσεων μέ αὐτή τοῦ Κώστα Σημίτη καί τοῦ Γιώργου Παπανδρέου στήν περιοχή, προσδεδεμένη οὖσα πλήρως στό ἅρμα τῆς Δύσεως, ἡ σχέση τῶν δύο ἀνδρῶν ἔχει σημασία ὡς πρό τοῦτο: διαγωνίζονται ἔναντι τοῦ ξένου παράγοντα.
Ὁ Τσίπρας (ὅπως ἔπραξε μέ τόν Γιάνη Βαρουφάκη) ἔδωσε ἕνα κρίσιμο Ὑπουργεῖο σέ μή μέλος τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, τό ὠθεῖ σέ συμφωνία, ἀλλά ἐπιχειρεῖ νά προστατεύσει τόν ἑαυτό του γιά τό μέλλον ἄν κάτι δέν πάει καλά. Γι’ αὐτό καί ἀπέφυγε χθές νά ὑπογράψει τήν Συμφωνία ἀναθέτοντας τόν ρόλο αὐτό στόν ὑπουργό Ἐξωτερικῶν.
Ἀπό τήν ἄλλη, ὅμως, θέλει καί νά ἀποφύγει νά δημιουργήσει ἕναν …μελλοντικό οἰκουμενικό δελφίνο (ἐπί ἁπλῆς ἀναλογικῆς), γι’ αὐτό καί φροντίζει τήν τελευταία στιγμή νά ἁρπάζει τήν …κρέμα τῆς ἐπιτυχίας, τό plus, ἀπό τό στόμα τοῦ ὑπουργοῦ του. Τήν κρέμα ἔναντι τοῦ διεθνοῦς παράγοντα ἐννοεῖται.
Τυχαίνει νά γνωρίζω ἄριστα ἀπό τήν ἀρχή τῆς διαπραγμάτευσης, τό 2016, τήν θέση τοῦ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν: Πίστευε ὅτι θά ἦταν πολύ δύσκολο νά διεκδικήσει γλῶσσα-ταυτότητα, ἀλλά ἐπέμενε ὅτι θά μποροῦσε νά κερδίσει σύνθετη ὀνομασία, ἀμετάφραστη, στά σλαβικά, ἔναντι ὅλων. Εἶχε τήν διαιτησία μαζί του: ὁ Νίμιτς εἶναι ἐξέχον μέλος τῆς Ἑβραϊκῆς Ὀργάνωσης πού βράβευσε τόν κύριο Κοτζιᾶ στή Νέα Ὑόρκη τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2017. Καί ἀρχικῶς πέτυχε τόν στόχο του. Ἡ ὀνομασία ἦταν σλαβική, ἑνιαία, ἀμετάφραστη. «Σεβέρνα Μακεδόνιγια». Στήν τελική εὐθεῖα ὅμως ὁ Πρωθυπουργός σέ συννενόηση μέ τόν Ζάεφ –ποιός ξέρει καί μέ ποιόν ἄλλο– ἔκανε τήν τελική κίνηση καί ἀνέτρεψε τήν συμφωνία τοῦ ὑπουργοῦ του.
Τό «Σεβέρνα» διεγράφη, ἐξαφανίστηκε, πέταξε ἀπό τό τελικό κείμενο, καί ὁ Τσίπρας στήν πιό στενόχωρη-ἀπολογητική στιγμή του στήν κατά τά λοιπά στοχευμένη ὁμιλία του κατά Σαμαρᾶ στό Κοινοβούλιο προχθές (γιά λόγους πού θά καταλάβουμε προσεχῶς) ἔνιωσε τήν ἀνάγκη νά ἐπικαλεστεῖ τόν …κυβερνητικό ἐκπρόσωπο τῶν Σκοπίων γιά τό θέμα αὐτό! Καί μάλιστα μετά ἀπό ἐρώτημα πού τοῦ ὑπεβλήθη ἀπό …ἑλληνικό ἱστότοπο.
Ἐπιμένω στήν ἀνάλυση τῶν σχέσεων Τσίπρα – Κοτζιᾶ σήμερα γιά νά ἀναδείξω καί τό εἰδικό καί τό γενικό. Καί τό σχετικά ἔλασσον καί τό μεῖζον. Ὅπως μοῦ εἶπε πολύπειρος βουλευτής τοῦ Κοινοβουλίου μας, μή δεξιός, «ἡ συμφωνία γιά μέν τόν Τσίπρα ἀποτελεῖ μεγάλη προσωπική νίκη, γιά δέ τήν πατρίδα μεγάλη ἐθνική ἧττα».
Ὀφείλουμε νά συνειδητοποιήσουμε καί ἐμεῖς ἀπ’ έξω καί οἱ λοιποί ἐντός τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ὅτι ἡ ἀπαράδεκτη αὐτή συμφωνία συνιστᾶ ἕνα τεράστιο ρουσφέτι τοῦ Πρωθυπουργοῦ πρός τήν Δύση καί τίς ΗΠΑ, γιατί ἀποτελεῖ πρωτίστως ἀντιρωσσική κίνηση.
Στήν πραγματικότητα ὁ Πρωθυπουργός ἔδωσε ἔμπρακτα διαπιστευτήρια ὅτι μπορεῖ νά τελειώνει δουλειές πού δέν κατάφεραν νά τελειώσουν ἄλλοι καί κέρδισε μέ τήν ὑποχωρητικότητά του τόν τίτλο τοῦ ἀφοσιωμένου συμμάχου πού μπορεῖ νά τόν κρατήσει στό πολιτικό παιχνίδι, ἔστω ὡς βαριά ἡττημένο ὅπως δείχνουν οἱ δημοσκοπήσεις, σάν τόν δεύτερο πόλο τοῦ συστήματος ἕως τό 2039, πού λέει ὁ πρέσβυς Πάυατ.
Γι’ αὐτό καί ἀπωθεῖ ὅποιον θέλει νά ἀνέβει στό βάθρο δίπλα του· χθές ἦταν ὁ Βαρουφάκης, σήμερα ὁ Κοτζιᾶς. Αὐτό πού πρέπει νά προβληματίσει τήν προηγούμενη στίς δημοσκοπήσεις ἀντιπολίτευση, αὐτή τήν στιγμή, εἶναι πῶς τά συμφέροντα τοῦ Τσίπρα, τῶν συμμάχων στήν περιοχή καί τῆς τοπικῆς διαπλοκῆς πού κτυπᾶ δουλειές στά Βαλκάνια (δρόμους, ἐργοστάσια ἐνέργειας), αὐτή τήν στιγμή διασταυρώνονται. Οὔτε ὁ Ἰβάν Σαββίδης δέν ἀντέδρασε στήν τελική εὐθεῖα…
