Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ χρόνος ἔχει ἐντελῶς διαφορετικά χαρακτηριστικά ἀπό τόν πολιτικό καί μιντιακό χρόνο
Κινεῖται θεωρητικά πιό ἀργά, μονάδα μέτρησής του εἶναι οἱ δεκαετίες καί ὄχι τά δευτερόλεπτα, ὁρίζεται ἀπό τήν στρατηγική καί τό σχέδιο, ὄχι ἀπό τήν τακτική καί τόν ἐντυπωσιασμό, ἐνῶ ἡ συμπύκνωσή του γίνεται ἀπότομα, ξαφνικά καί ἅπαξ, μέ ἕνα μεγάλο γεγονός πού ὁρίζει τίς δεκαετίες. Ἐνῶ ὁ πολιτικός χρόνος ἐξαντλεῖται σέ ἀποφάσεις βραχύβιας διάρκειας μεταβαλλόμενες. Σέ αὐτό τό σημεῖο ἀκριβῶς βρισκόμαστε σήμερα, μετά ἀπό τριάντα συνεχεῖς ἡμέρες παραμονῆς τοῦ Ὀρούς Ρεΐς στήν ἑλληνική ὑφαλοκρηπῖδα καί τήν ἀπόφαση σταθμό γιά μετατροπή τῆς Ἁγίας Σοφίας σέ τζαμί. Στήν συμπύκνωση. Ἡ στρατηγική ὑπομονή τοῦ Ἐρντογάν –ἀπέφυγε νά ἀξιοποιήσει τήν χρεωκοπία μας τό 2010– καί ἡ πλήρης ἐφαρμογή τοῦ σχεδίου του νά μετατρέψει τήν Τουρκία σέ θαλάσσια ναυτική δύναμη μέ στόχο τήν ἀναθεώρηση τῶν συνθηκῶν, ὁδηγεῖ σέ μιά στιγμή, πού θά ὁρίσει τά ἑπόμενα ἑκατό χρόνια.
Ἀντί τῆς λέξης συμπύκνωση θά μπορούσαμε νά χρησιμοποιήσουμε καί μιά ἄλλη λέξη. Θραύση. Βρισκόμαστε πολύ κοντά στό σημεῖο θραύσης. Ἀπό σήμερα ἕως καί τήν Σύνοδο Κορυφῆς τῆς ΕΕ γιά τήν Τουρκία στίς 24-25 Σεπτεμβρίου, θά συμβοῦν πολλά. Ὁ Τοῦρκος Πρόεδρος, μέ τήν ἀμέριστη βοήθεια τοῦ ξένου παράγοντος, διαμορφώνει ἐκβιαστικά τήν ἀτζέντα ἑνός διαλόγου, πού σέ βάθος πολιτικοῦ χρόνου θά καταλήξει σέ ἕναν ἐπώδυνο συμβιβασμό καί στήν ἀνατροπή τοῦ στάτους τῆς περιοχῆς. Μέ διμερῆ διαπραγμάτευση; Μέ Χάγη; Ἄγνωστον. Ἀλλά πρός τά ἐκεῖ κατευθυνόμαστε. Πρός ἐπώδυνο συμβιβασμό. Ἐμεῖς ἀπό τόν δικό μας «Προμαχῶνα», ἀπό τόν Φεβρουάριο πού μπήκαμε στήν τελική εὐθεῖα, σᾶς ὑποσχεθήκαμε κάτι πού θά τηρήσουμε μέχρι τέλους: Θά σᾶς λέμε τήν ἀλήθεια μέ ὅρους ἱστορικοῦ καί ὄχι πολιτικοῦ χρόνου. Αὐτό πού θά συμβεῖ, θά ἔχει μόνιμες καί καταλυτικές συνέπειες στίς ζωές μας τά ἑπόμενα χρόνια. Δέν θά εἶναι one way ticket, πού λένε καί οἱ ξένοι.
Ὁμιλοῦμε ὅλο αὐτό τό διάστημα, ἀπό τήν ἀρχή τῆς χρονιᾶς, μέ ὅλους τούς πρωταγωνιστές στό ἀνώτερο δυνατό ἐπίπεδο –πολιτική ἡγεσία, στρατιωτική ἡγεσία, διπλωματικό σῶμα– γιά νά γνωρίζουμε, γιά νά μήν ἀδικοῦμε, γιά νά μήν κάνουμε δίκη προθέσεων καί, βεβαίως, γιά νά στηρίζουμε τά ἐθνικά δίκαια. Πλησιάζει ἡ στιγμή, πού μέ ὅρους τελεσιγράφου θά κληθοῦμε ὡς χώρα νά ποῦμε τό μεγάλο «ὄχι» καί νά ἀντισταθοῦμε βασιζόμενοι στίς δικές μας δυνάμεις ἤ τό μεγάλο «ναί». Τό μεγάλο «ναί» σέ αὐτά πού σᾶς ἀποκαλύπτουμε καθημερινά: στό ὅτι τό Καστελλόριζο ἔχει ἐλάχιστη ἐπήρεια, ἄρα τέλος ἡ ἕνωσή μας καί τά κοινά σύνορα μέ τήν κυπριακή ΑΟΖ, ὅτι «12 μίλια στό Αἰγαῖο τέλος», καί μέ τήν ὑπογραφή μας, ὅτι οἱ σύλλογοι στήν Θράκη πρέπει νά ὀνομάζονται «τουρκικοί» καί ὁ μουφτῆς νά ἐκλέγεται κ.λπ. Οἱ ἀποφάσεις πού καλούμαστε νά πάρουμε μέ ὅρους ἱστορικοῦ χρόνου ὁδηγοῦν σέ πρόσκαιρη εἰρήνη. Δέν θά κλείσουν οἱ πληγές. Ἀνοιχτές θά μείνουν ἄν δεχθοῦμε. Ἐάν οἱ Τοῦρκοι καταφέρουν νά θεωρηθεῖ «τουρκική ἐπικράτεια» ἡ ΑΟΖ τοῦ Καστελλορίζου καί ἄν ἡ Ἑλλάς τούς δώσει τή δυνατότητα νά πάρουν τίς σφραγῖδες τῶν μουφτείων τῆς Θράκης, παραδίδοντας ἐπισήμως κυριαρχία, σέ συνδυασμό μέ τήν ἀναγνώριση τῶν «τουρκικῶν» συλλόγων, τότε ἡ πρόκληση τοῦ μέλλοντος τόσο γιά τίς παροῦσες ὅσο κυρίως καί γιά τίς μελλοντικές ἡγεσίες τοῦ τόπου θά εἶναι ἡ ἑξῆς: νά μήν εἶναι οἱ πρῶτες πού θά παραδώσουν μικρότερη Ἑλλάδα ἀπό αὐτήν πού παρέλαβαν. Καί στό ἔδαφος, νησιωτικό ἠπειρωτικό καί στή θάλασσα! Ὅταν ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας ἐγκαταστάθηκε στό Κυβερνεῖο τῆς Αἴγινας, τά ὅρια τῆς ἐπικράτειάς μας ἔφθαναν ἕως τήν Σαλαμῖνα , τά Μέγαρα, τήν Ἐλευσῖνα καί τήν Τροιζῆνα. Ἡ σπουδή του νά φθάσει τά σύνορα στήν Ἀκαρνανία, δίπλα στό Ἰόνιο, ὁδήγησε στήν δολοφονία του ἀπό τόν ξένο παράγοντα. Γιά νά φθάσουμε στά σημερινά ὅριά μας χρειάστηκε σέ διάστημα 126 ἐτῶν (1821-1947) νά γίνουν ὀκτώ ἀλλαγές συνόρων.
Ἰδού γιατί ὁ ἱστορικός χρόνος ἔχει σημασία. Ἡ ὅλη σημερινή Ἑλλάς ὑπάρχει μόλις 73 χρόνια, μετά καί τήν ἐνσωμάτωση τῶν Δωδεκανήσων. Ἰδού γιατί εἴμαστε ἀνήσυχοι. Ἄν καί γνωρίζουμε προθέσεις, δέν θά κάνουμε δίκη προθέσεων. Θά ἀναμένουμε τίς πράξεις. Μέ τήν πίστη ὅτι θά ἐπικρατήσει τό «ὄχι» καί πώς οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις μας θά ἀφεθοῦν νά ἐκτελέσουν τήν ἀποστολή τους: νά καταφέρουν ἕνα «παραλυτικό κτύπημα» στόν ἐχθρό. Ἀκόμη καί ἄν χάσουμε, πού δέν θά χάσουμε, δέν θά ἐξευτελιστοῦμε. Σέ κανέναν Μπορρέλλ, κανέναν Στόλτενμπεργκ, καμμία Μέρκελ. Τό μήνυμα, λοιπόν, γιά τίς προσεχεῖς δεκαπέντε ἡμέρες εἶναι αὐτό – δανείζομαι τήν ὁμώνυμη λέξη ἀπό τήν δημιουργία τῆς εἰκαστικοῦ Βένιας Δημητρακοπούλου: Ὅλοι στούς «Προμαχῶνες» μας.
