Σκέψεις καί διδάγματα
ἀπό τήν τετραετῆ διακυβέρνηση τῆς Χώρας
ἀπό τόν συνδυασμό ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ δέν καταργήθηκαν μέ μία ὑπογραφή. Ἡ κυρία Μέρκελ δέν πῆγε σπίτι της. Ἡ λιτότητα συνεχίζεται μέ ὑπερφορολόγηση καί κατασχέσεις. Οἱ τράπεζες κρέμονται ἀπό μία κλωστή καί ἀδυνατοῦν νά χρηματοδοτήσουν ζωτικούς τομεῖς τῆς οἰκονομίας. Ἡ φυγή ἐπιχειρήσεων καί νέων συνεχίζεται καί ἡ μικρή πτώση τῆς ἀνεργίας εἶναι πλασματική. Τό ἐκπαιδευτικό σύστημα πάει πολλά χρόνια πίσω. Οἱ συντάξεις ἔχουν παγώσει καί θά μειωθοῦν. Ὅσο γιά τό κοινωνικό κράτος καλύτερα νά μή μιλᾶμε.
Εἶναι σαφές ὅτι ἀπό πλευρᾶς οἰκονομικῆς πολιτικῆς, μέ τό τρίτο μνημόνιο πού συνομολογοῦσαν πρίν τρία χρόνια καί τό ὁποῖο παρά τή λήξη του ἔχει μακριά διάρκεια, οἱ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εἶναι ὑποχρεωμένοι νά ἀκολουθοῦν μιά ἀβέβαιη πολιτική λιτότητας ἀπό τήν ὁποία δέν μποροῦν νά ξεφύγουν. Διότι οἱ ἰδεοληψίες τους δέν τούς ἐπιτρέπουν νά προχωρήσουν σέ παραγωγικές καί θεσμικές μεταρρυθμίσεις ἱκανές νά φέρουν τήν τόσο ἀπαραίτητη γιά τή χώρα ἀνάπτυξη.
Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἐνῶ ἡ κυβέρνηση τῆς πρώτης φορᾶς ἀριστερᾶς ἀκολουθεῖ προωθημένη φιλοευρωπαΐκη καί φιλοαμερικανική πολιτική (γεγονός θετικό), διατηρώντας ἄριστες σχέσεις καί μέ τό Ἰσραήλ, ἐν τούτοις δέν προσελκύει ἀναπτυξιακές ἐπενδύσεις. Ἔχουμε τήν ἐντύπωση ὅτι ἡ πολιτική αὐτή εἶναι ἀμιγῶς καιροσκοπική καί τίποτε περισσότερο. Ὅταν ὁ κ. Ἀλ. Τσίπρας καί οἱ πρῶτοι σταλινογενεῖς ὑπουργοί του κατάλαβαν ὅτι δέν εἶχαν τίποτε ἀπολύτως νά πάρουν ἀπό τούς Πούτιν, Τσάβες καί ἄλλους αὐταρχικούς ἀντιδυτικούς ἡγέτες, συνειδητοποίησαν ὅτι τό παιχνίδι τῆς ψευτοαπεξάρτησης ἀπό τή Δύση εἶχε τελειώσει. Παράλληλα, τό πρῶτο ἑξάμηνο τοῦ 2015 ἡ χώρα πλήρωνε πανάκριβα καί τίς διάφορες ἐπιδείξεις τοῦ τότε ὑπουργοῦ Οἰκονομίας Γ. Βαρουφάκη, ὁ ὁποῖος στήν οὐσία ἐπένδυε στή δίκη του πολιτική καριέρα καί μόνον.
Περισσότερο ἀπό ὅλους ἔτσι, ὁ κ. πρωθυπουργός, τό πρῶτο ὀλέθριο καί θλιβερό συνάμα ἑξάμηνο τοῦ 2015, συνειδητοποίησε ὅτι μόνον ἄν παρέμενε «μεγάλος φίλος» τῆς Δύσης καί τῆς ΕΕ μποροῦσε νά ἐπιβιώσει, κερδίζοντας καί τόν ἀπαραίτητο γιά τά σχέδιά του χρόνο.
Μέ ἁπλά λόγια, τά τελευταῖα τέσσερα χρόνια, ὅλα τά συνθήματα καί προτάγματα πού συνέθεταν τό ἰδεολογικό… ὁπλοστάσιο τοῦ Σύριζα καί γενικότερα τῆς τριτοκοσμικῆς, ἑλληνικῆς ἀριστερᾶς, πῆγαν στήν κυριολεξία περίπατο. Κατανοητό ὅμως ἀπό τή στιγμή πού στόχος τοῦ Τσίπρα καί τῶν σύν αὐτῶ ἦταν, καί εἶναι βέβαια, ἡ ἄνοδος καί παραμονή στήν ἐξουσία. Μιά ἐξουσία, ἐξάλλου, ἡ ὁποία δέν μπορεῖ πλέον νά ἀσκεῖται παρά μόνον σέ δυτικοευρωπαϊκό πλαίσιο καί ὄχι ὡσάν ἡ Ἑλλάδα νά ἀνήκει στή Λατινική Ἀμερική ἤ στήν Ἀφρική. Παρ’ ὅλα αὐτά, ὅμως, ἄν καί ἀκολούθησε μέ ἐπιμέλεια ὁ κ. Ἀλ. Τσίπρας τίς ἐπιταγές τοῦ τρίτου μνημονίου καί πλειοδότησε σέ πλεονασματική, ὑπερφορολογική δημοσιονομική τακτική, γιά ἰδεολογικούς προφανῶς λόγους, ἀγνόησε τήν ἀναπτυξιακή διάσταση τῆς πολιτικῆς πού ἐφάρμοζε, μέ ἀποτέλεσμα ἡ χώρα νά ἔχει σοβαρό πρόβλημα ἀνάπτυξης. Καί αὐτό εἶναι σήμερα τό πιό κρίσιμο θέμα ὄχι μόνον γιά τήν κυβέρνηση ἀλλά καί γιά τό σύνολο τοῦ πολιτικοῦ μας συστήματος.
Δυστυχῶς δέ, ὁ κ. Ἀλ. Τσίπρας τό πρόβλημα αὐτό προσπαθεῖ νά συγκαλύψει διά τῆς ἐπιδοματικῆς ἐλεημοσύνης πρός τίς ἀδύναμες κατηγορίες τοῦ πληθυσμοῦ, μεταφέροντας πρός αὐτές μέρος τῶν ὑπερπλεονασμάτων πού κανείς δέν τοῦ ζήτησε νά δημιουργήσει. Ὅλες οἱ παραπάνω ἐπιδοματικές κινήσεις ὅμως εἶναι σίγουρο ὅτι δέν ὁδηγοῦν πουθενά. Ἀκόμα χειρότερα ὅμως προκαλοῦν σοβαρή ζημιά στή χώρα, μέ τήν χυδαιοποίηση καί ἐξαχρείωση τοῦ δημόσιου βίου ἀλλά καί τήν ὁμηροποίηση ἀπό τό κράτος τῶν πολιτῶν.
Κακά τά ψέματα, ὁ κ. Τσίπρας, μέ κάθε κόστος, ἤθελε ἐξουσία. Σήμερα ἀντιλαμβάνεται τή φθορά καί προσπαθεῖ νά διασώσει ὅ,τι διασώζεται γιά τόν ἴδιο καί τό κόμμα του. Χωρίς ἀμφιβολία, θά ἐπιμείνει στά διχαστικά του κηρύγματα μήπως καί ἀναβιώσει τά ἀντιδεξιά σύνδρομα.
Φιλοδοξεῖ νά καταστήσει διπολική τήν ἐπερχόμενη ἐκλογική ἀναμέτρηση καί ἔτσι νά ἐξουδετερώσει τούς ἐνδιάμεσους, ὥστε νά μείνει μόνος ἀπέναντι στόν Κυριάκο Μητσοτάκη. Ὑποθέτει ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτόν θά χτίσει συνθῆκες ἀρχέγονης ἐκλογικῆς μάχης ἀνάμεσα δῆθεν στό φῶς τό δικό του καί στό σκοτάδι τοῦ ἄλλου.
Τήν ἴδια στιγμή, ἡ ὁμηροποίηση τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν λόγω χρεῶν πρός τά δημόσια ταμεῖα ἀποτελεῖ ἰσχυρό πολιτικό ὅπλο γιά τόν κ. Ἀλέξη Τσίπρα. Διότι μέσω αὐτῆς τῆς ἡμι-ολοκληρωτικῆς κατάστασης θά δίνει ἐλεημοσύνες καί θά παράγει ρυθμίσεις. Θά ἔχει δηλαδή γιά μία μακρά περίοδο ὁμηροποιημένο σχεδόν τό σύνολο τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν. Ἤδη πάνω ἀπό τέσσερα ἑκατομμύρια Ἕλληνες ἔχουν 110 δισ. εὐρώ ὀφειλές πρός τό δημόσιο καί ὁ ἀριθμός αὐτός συνεχῶς αὐξάνεται.
Ἔχουμε νά κάνουμε ἔτσι μ’ ἕνα νέο πολιτικό φαινόμενο, στό πλαίσιο τοῦ ὁποίου ἀντί νά κρατικοποιοῦνται ἐπιχειρήσεις, γίνονται ὑποζύγια τοῦ κράτους οἱ πολῖτες. Ἀντί τό πελατειακό κράτος νά προσφέρει θέσεις δῆθεν ἐργασίας, λόγω χρεωκοπίας του, ὑπερφορολογεῖ καί ὑπερχρεώνει τούς πολῖτες του, γιά νά μπορεῖ στή συνέχεια ἡ πολιτική, μέσω ἐπιδομάτων, ρυθμίσεων καί ἐλεημοσύνων, νά προσφέρει προστασία. Οἱ πολῖτες ἐφεξῆς τή μόνη ἐλευθερία πού ἔχουν εἶναι νά ἐργάζονται περιμένοντας κρατικές ρυθμίσεις γιά τή ζωή τους. Ἀναδύεται ἔτσι ὁ «Τσιπρισμός» στή χώρα μας, φαινόμενο ἀπότοκο τοῦ πελατειασμοῦ, τό ὁποῖο ὅμως ἴσως νά συνιστᾶ καί μία νέα, ψηφιακή αὐτή τή φορά, μορφή ὁλοκληρωτισμοῦ τοῦ 21ου αἰῶνα.
*Ἐπίτιμος Διεθνής Πρόεδρος
Ἕνωσης Εὐρωπαίων Δημοσιογράφων
[email protected]
