ΣΕ ὅσους ἀναζητοῦν ματαίως ἰδεολογικό καταφύγιο στήν τυραννία τῆς ὁμοιομορφίας…
… σέ καιρούς παγκοσμιοποίησης, ἡ διοργάνωση τοῦ Euro2020 σέ ἕντεκα διαφορετικές πόλεις τῆς ἠπείρου μας εἶναι ἡ ἀπάντηση πώς αὐτό δέν πρόκειται νά συμβεῖ ποτέ. Ἄλλα οἱ λαοί κελεύουν καί ἄλλα τά ἱερατεῖα. Τῶν κυβερνήσεων, τῶν ΜΚΟ, τῶν πολυεθνικῶν. Ὅσα συνέβησαν τίς τρεῖς πρῶτες ἡμέρες τῆς διοργάνωσης πού ἄλλοτε ὀνομαζόταν «Κύπελλο Ἐθνῶν» στά γήπεδα τῆς Ρώμης, τῆς Κοπεγχάγης, τοῦ Μπακού, τῆς Ἁγίας Πτερούπολης ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ πλοῦτος τῆς Εὐρώπης εἶναι οἱ κοινές της ἀξίες. Ὁ πλοῦτος τῆς Εὐρώπης εἶναι ὁ πλοῦτος τῶν Ἐθνῶν της. Κοινή εὐρωπαϊκή ἀξία εἶναι ὁ Χριστιανισμός. Ὁ σταυρός. Ἡ προσευχή. Καί σέ τρεῖς τοὐλάχιστον στιγμές τό σαββατοκύριακο οἱ εὐρωπαῖοι φίλαθλοι στίς κερκίδες ἀλλά καί οἱ πρωταγωνιστές στόν ἀγωνιστικό χῶρο μᾶς «εἶπαν» μέ τόν τρόπο τους πώς δέν μπορεῖ νά ἀλλάξει ἡ ριζωμένη ταυτότητα αὐτῆς τῆς ἠπείρου. Τόν σταυρό του μέ τόν Καθολικό τρόπο καί τήν προσευχή του ἐπί τρία λεπτά κοιτώντας πρός τόν οὐρανό ἔκανε σέ ζωντανή σύνδεση ἀμέσως μετά τήν λήξη τοῦ ἀγῶνα μπροστά σέ ἑκατομμύρια φιλάθλους ὁ Βέλγος γκολτζῆς Λουκάκου, ὁ ὁποῖος σημείωσε τά δύο ἀπό τά τρία τέρματα τῆς ὁμάδος του ἔναντι τῆς Ρωσσίας. Τόν σταυρό τους μέ τόν Ὀρθόδοξο τρόπο ἔκαναν οἱ Ρῶσσοι παῖκτες πού εἰσέρχονταν ὡς ἀλλαγές στόν ἀγωνιστικό χῶρο κατά τήν διάρκεια τοῦ ἀτυχοῦς γιά ἐκείνους ἀγῶνος. Τήν προσευχή του ἔκανε, τέλος, ὁλόκληρο τό «Πάρκερ» τῆς Κοπεγχάγης, χιλιάδες φίλαθλοι ἀπό τήν Δανία καί τήν Φινλανδία, τίς δραματικές στιγμές πού ἀκολούθησαν τήν κατάρρευση τοῦ Χένρικσεν στόν ἀγωνιστικό χῶρο. Τό εἴδαμε καθαρά. Ἄνθρωποι μέ σταυρωμένα τά χέρια νά ζητοῦν ἀπό τόν Θεό νά σώσει τό ἴνδαλμά τους. Ὁ Χριστιανισμός εἶναι λοιπόν ἡ βάση τῆς εὐρωπαϊκῆς ταυτότητας. Τό γεγονός ὅτι παρενέβησαν ὁρισμένοι ἐξυπνάκες κοσμικοί γιά νά ἀφαιρέσουν τήν ἀναφορά σέ αὐτόν ἀπό τό Σύνταγμα τῆς Εὐρώπης, δέν ἄλλαξε σέ τίποτε τό συλλογικό βίωμα. Τήν πίστη. Τήν ἀναζήτηση. Ἀντιθέτως, τήν ἐνίσχυσε, τήν θέριεψε. Αὐτό, ὅμως, πού εἴδαμε στά γήπεδα τοῦ Euro 2020 τό σαββατοκύριακο συνιστᾶ καί τόν πλοῦτο τῶν Ἐθνῶν. Κάθε Ἔθνος συνεισφέρει στήν εὐρωπαϊκή ταυτότητα τά δικά του ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά. Εἴδαμε πώς οἱ Ρῶσσοι, οἱ Δανοί, οἱ Ἰταλοί, οἱ Φινλανδοί παῖκτες τραγούδησαν μέ πάθος στεντορείᾳ τῇ φωνῇ τόν ἐθνικό τους ὕμνο, μαζί μέ τούς ὑπερήφανους φιλάθλους τους στίς κερκίδες. Δέν φοβήθηκαν τά «ἐθνοδικεῖα» τῆς πολυπολιτισμικότητας. Εἴδαμε πώς οἱ Δανοί διαχειρίστηκαν μαζί μέ τούς Φινλανδούς τό ἐπαπειλούμενο σόκ ἑνός ξαφνικοῦ δημόσιου θανάτου. Τήν ὑποψία τοῦ πένθους. Μέ προσευχή ἀλλά καί μέ βόρεια ψυχραιμία. Οἱ συμπαῖκτες τοῦ Κρίστενσεν περικύκλωσαν τόν συνάδελφό τους καί προστάτεψαν τήν προσωπικότητά του. Τό δικαίωμά του στήν ἀξιοπρέπεια. Τό δικαίωμα νά μήν γίνει βορά σέ ἑκατομμύρια ἀχόρταγα μάτια ἡ κατάρρευσή του. Εἴδαμε, ἐπίσης, στό τέλος τοῦ ἀγῶνα μέ τήν Ἰταλία τά νεῦρα τῶν Τούρκων. Μάρκαραν σκληρά ἐνῶ ἔχαναν καθαρά. Διακρίναμε, ἐπίσης, τό πάθος τῶν ἐθνοτικῶς ὁμοιογενῶν Οὐαλῶν ἔναντι τῶν ἐθνοτικῶς ἀνομοιογενῶν Ἑλβετῶν στήν ἑντεκάδα τῶν ὁποίων ὑπῆρχαν πολλοί παῖκτες μέ ξένες ρίζες, βαλκάνιες καί ἀφρικανικές. Εἴδαμε τέλος τίς Ρωσσίδες μέ τίς παραδοσιακές φορεσιές τους στίς κερκίδες τοῦ γηπέδου τῆς Ἁγίας Πετρούπολης. Εἴδαμε καί τί δέν εἴδαμε. Καί ἀκόμη εἴμαστε στήν ἀρχή. Καί θά κατανοήσουμε ἀκόμη καλύτερα εἰς τί συνίσταται ὁ πλοῦτος τῶν Ἐθνῶν τίς ἑπόμενες μέρες –ὥστε νά εἶναι ἀπολύτως μάταιος ὁ ἀγών γιά τήν κατασκευή ἑνός παγκοσμίου ἀνθρώπου– ὅταν θά παρατηρήσουμε τί θά συμβεῖ καί στά γήπεδα τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς ὅπου ἄρχισε χθές –στήν Βραζιλία– τό Copa America. Ὅσο καί νά προσπαθήσει κανείς δέν χαλάει εὔκολα ἐτοῦτος ὁ κόσμος. Δέν ἀποσυναρμολογεῖται. Καί κυρίως δέν χαλᾶ ἡ Εὐρώπη μας. Τά ὅσα συμβαίνουν στήν Γαλλία ὅπου ἀναπτύσσεται πλέον ἕνα κίνημα γιά τήν εὐρωπαϊκή καί τήν ἐθνική ταυτότητα κόντρα στούς ριζοσπάστες ἐξτρεμιστές τῶν θρησκειῶν πού θεωροῦνται συστημική ἀπειλή, ἄς εἶναι μία ἔνδειξη γιά τά ἐπερχόμενα. Καί στήν Ἑλλάδα.
