Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΧΕΛΩΝΑΣ

Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 9 Αὐγούστου 1919

-Ποιόν ἰδανικόν ἔχετε;… ἐρώτησα κατά τήν μέθοδον τοῦ Ὀλλενδόρφου, τό οἰκτρόν θῦμα τῆς ἐποχῆς.

Καί ἐκεῖνος μοῦ ἀπήντησε, κατά τήν ἴδια μέθοδον πάντοτε:

-Ἔχω ἐκεῖνο τῆς χελώνας!
Μοῦ ἡρμήνευσε δέ τό ἰδανικόν του, μέ μίαν εὐκολίαν, τήν ὁποίαν δέν θά εἶχε ὁ μεγαλείτερος νομοδιδάσκαλος διά νά ἑρμηνεύσῃ μερικά ἄρθρα τοῦ μετερρυθμισμένου ἐνοικιοστασίου.

-Τό ἰδανικόν μοῦ εἶνε, εἶπε, ν’ ἀποκτήσω οἰκίαν, τήν ὁποίαν νά φέρω ἐπί τῆς ράχεώς μου καί τήν ὁποίαν καμμία δύναμις νά μή δύναται νά μοῦ ἀποσπάσῃ. Ἀπαράλλακτα δηλαδή ὅπως ἡ χελώνα. Γνωρίζετε τόν μῦθον τοῦ προνομιούχου αὐτοῦ ζώου;

-Ὄχι! Δέν τόν γνωρίζω! τοῦ εἶπα.

-Τότε θά σᾶς τόν διηγηθῶ ἐγώ.

Καί μοῦ διηγήθη τόν μῦθον τῆς χελώνας.

-Ἡ χελώνα λοιπόν δέν ἦτο πάντοτε τό ταπεινόν ζῶον, ποῦ βλέπετε.

-Ἀλλά τί ἦτο;

-Ἦτον ὁ ἄνθρωπος, ὅπως ἐσεῖς κι’ ἐγώ. Καί ἐζοῦσεν εἰς μίαν ἐποχήν, κατά τήν ὁποίαν οἱ θεοί εἶχαν καταρασθῇ τούς ἀνθρώπους ἑνός τόπου νά γείνουν περισσότεροι ἀπό τά σπίτια καί τά σπίτια νά γείνουν ὀλιγώτερα ἀπό τούς ἀνθρώπους. Οἱ ἄνθρωποι λοιπόν ἐκινδύνευαν νά μείνουν εἰς τούς δρόμους, μή ἔχοντες ποῦ τήν κεφαλήν κλῖναι.

-Τί ἔκαμαν λοιπόν οἱ ἄνθρωποι;

-Τί νά κάμουν; Κατώρθωσαν νά ἐξοικονομοῦνται ἐκ τῶν ἐνόντων. Ὅσοι εὑρίσκοντο ὑπό στέγην, ἔμεναν ὑπό τήν στέγην των. Ὅσοι ἐπερίσσευαν, ἐτρύπωναν ὑπό τάς ξένας στέγας. Ὅσοι πάλιν δέν εὕρισκαν κανένα τρόπον νά ἐξοικονομηθοῦν, ἔφευγαν ἀπό τόν κατηραμένον τόπον καί ἐπήγαιναν νά ζητήσουν τήν στέγην των εἰς ἄλλους τόπους. Μέ ἄλλας λέξεις δηλαδή οἱ ἄνθρωποι τά εἶχαν καταφέρῃ νά διαφύγουν τήν ὀργήν τῶν Θεῶν.

-Καί οἱ θεοί τί ἔκαμαν;

-Οἱ θεοί δέν τό ἠνέχθησαν αὐτό! Ἔστειλαν λοιπόν εἰς τήν κατηραμένην χώραν ἕνα Προφήτην. Καί τοῦ εἶπαν: «Κύτταξε νά κάμῃς ἕνα νόμον, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖον ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά μένουν εἰς τά σπίτια τους καί πάλιν κανείς ἄνθρωπος δέν θά ἔχῃ σπίτι νά καθίσῃ». Καί ὁ Προφήτης ἔκαμε τόν νόμον σύμφωνα μέ τήν γριφώδη παραγγελίαν τῶν θεῶν. Ἔξαφνα ὅμως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εὑρέθηκαν εἰς τόν δρόμον!

-Πῶς συνέβη αὐτό;

-Διότι κανείς δέν ἤξευρε ποιόν ἦτο, σύμφωνα μέ τόν νόμον, τό σπίτι εἰς τό ὁποῖον ἐδικαιοῦτο νά καθίσῃ. Ὁ ἰδιοκτήτης ἔβγαζε τόν νοικάρην του ἀπό τό σπίτι του, διά νά καθίσῃ ὁ ἴδιος, καί τόν ἔστελλεν εἰς ἐκεῖνο ποῦ κατεῖχεν αὐτός. Ἀλλά εἰς ἐκεῖνο πάλιν εἶχεν ἐγκαθιδρυθῇ ὁ ἰδικός του ἰδιοκτήτης καί ὁ νοικάρης τοῦ πρώτου ἔπρεπε νά μετακομισθῇ εἰς τό σπίτι πού εἶχεν ἐκκενώσῃ ὁ δεύτερος. Ἐκεῖ πάλιν ὅμως εἶχεν ἐγκαθιδρυθῇ ὁ ἄλλος ἰδιοκτήτης, ἐξωσθείς ἀπό ἄλλον ἰδιοκτήτην, καί ὁ νοικάρης τοῦ πρώτου ἔτρεχε τώρα νά εὕρῃ τό σπίτι ποῦ εἶχεν ἐκκενώσει ὁ τρίτος. Καί οὕτω καθεξῆς. Οἱ ἄνθρωποι λοιπόν ἀναζητοῦντες ἀπό πόλεως εἰς πόλιν, (διότι, κατά τόν νόμον, ὁλόκληροι ἐπαρχίαι ἐθεωροῦντο ὡς μιά πόλις) τήν ἀνήκουσαν εἰς αὐτούς κατοικίαν, ἄλλοι μέν ἀπέθνῃσκαν εἰς τούς δρόμους καί ἄλλοι ἀπηγχονίζοντο εἰς τούς στύλους τῶν φανῶν.

-Καί ἡ χελώνα;

– Ἡ χελώνα ἦτο μεταξύ τῶν δυστυχῶν αὐτῶν. Ὁ θάνατος τήν εὑρῆκεν εἰς τό μέσον τοῦ δρόμου, ἀναζητοῦσαν τήν νόμιμον κατοικίαν της, μεταξύ τῆς Κρεμυδαροῦς τοῦ Πειραιῶς καί τῆς Πεντέλης. Ἐπειδή ὅμως ἦτο ἀγαθή καί εὐλαβής γυνή, οἱ θεοί τήν εὐσπλαγχνίσθησαν καί τήν μετεμόρφωσαν εἰς χελώναν. Ἀπό τότε πλανᾶται εὐτυχής εἰς τούς ἀγρούς, φέρουσα τόν οἶκον της ἐπί τῆς ράχεώς της καί περιφρονοῦσα ὅλους τούς Νόμους καί ὅλους τούς Προφήτας. Αὐτός εἶνε ὁ μῦθος τῆς χελώνας!

-Ἐννοεῖτε λοιπόν τώρα ποῖον εἶνε τό ἰδανικόν μου; μοῦ εἶπε τό θῦμα τῆς ἐποχῆς. Παρακαλῶ κ’ ἐγώ νυχθημερόν τούς θεούς νά μέ μεταμορφώσουν εἰς χελώναν.

-Δυστυχισμένε ἄνθρωπε! Τοῦ εἶπα. Καί ἄν σέ μεταμορφώσουν οἱ θεοί εἰς χελώναν, πάλιν δέν εἶσαι ἀσφαλής.

-Διατί; Μοῦ εἶπε κατάπληκτος.

-Διότι θά σέ μεταμορφώσουν μόλις τώρα. Ὁ Νόμος ὅμως διαλαμβάνει, ὅτι οἱ μεταμορφωθέντες εἰς χελώνας μετά τήν 10 Αὐγούστου 1919, δέν δικαιοῦνται… κτλ. κτλ.

– Ὥστε διαλαμβάνει καί περί χελωνῶν ὁ Νόμος;

-Καί περί χελωνῶν καί περί πολλῶν ἄλλων ἀκόμη, ἀπροσίτων εἰς τόν πεπερασμένον νοῦν τοῦ ἀνθρώπου! τοῦ εἶπα.

Ὁ ἄνθρωπος κατέπεσε κεραυνόπληκτος. Ἔσπευσε νά προφθάσῃ κατοικίαν εἰς τό Α΄ Νεκροταφεῖον, πρίν ἐπεκταθῇ καί ἕως ἐκεῖ τό μετερρυθμισμένον Ἐνοικιοστάσιον.

ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ