«Η ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ ἑνός στρατηγοῦ δέν μετριέται μόνο τήν ὥρα τῆς μάχης ἀλλά καί τήν ὥρα τοῦ ἀπολογισμοῦ. Εὐχαριστῶ θερμά τόν Νῖκο Τόσκα γιά τήν ἐντιμότητα καί τήν ἀφοσίωση πού ἐπέδειξε κατά τήν ἐκτέλεση τῶν καθηκόντων πού τοῦ ἀνέθεσα».
Ἡ ἐπικολυρική δήλωση ἀνήκει στόν πρωθυπουργό μας. Σχεδόν λιπόθυμος ἀπό τήν συγκίνηση γιά τήν παραίτηση Τόσκα καί πάντα ἐνθουσιώδης γιά τό συγκλονιστικό κυβερνητικό ἔργο πού παράγει ἡ «πρώτη φορά» ἀριστερά, δέν μποροῦσε νά ὑστερήσει σέ πομφόλυγες σχετικά μέ τό μεγαλεῖο τοῦ ἀποχωρήσαντος ὑπουργοῦ του. Ὁ τελευταῖος χρειάστηκε δέκα καί πλέον ἡμέρες γιά νά ἀπαντήσει στόν συνειδησιακό προβληματισμό του σχετικά μέ τήν ἀναγκαιότητα ἤ μή τῆς παραίτησής του, τήν ὁποία τελικά ἐπέλεξε ἴσως διότι κατάλαβε ὅτι μέ τίς τελευταῖες του δηλώσεις σχετικά μέ τήν τραγωδία τῆς Ἀνατολικῆς Ἀττικῆς ἐξάντλησε τά περιθώρια τοῦ παχυδερμισμοῦ καί τῆς γελοιότητας…
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι θά προκαλοῦσε ἰδιαίτερη ἐντύπωση ἄν ἕνας ὑπουργός τῆς κυβέρνησης Τσίπρα ἀποδεικνυόταν ἰκανότερος τοῦ πρωθυπουργοῦ. Οἱ πρωθυπουργικές ἐπιλογές δέν μπορεῖ παρά νά ἀπηχοῦν τό ἐπίπεδο γνώσεων, ἱκανοτήτων, ἐμπειριῶν καί σχεδιασμῶν τοῦ ἰδίου καί, ἑπομένως, ὁ βαθμός ἀπόδοσης καί προσφορᾶς κυβερνητικοῦ ἔργου ἑνός ἑκάστου τῶν συνεργατῶν του δέν θά μποροῦσε παρά νά εἶναι ἀνάλογος πρός τόν φιλοσοφικό στοχασμό τοῦ Φλαμπουράρη, τήν πολυπραγμοσύνη τοῦ Παππᾶ καί τήν εὐφυΐα τοῦ Τζανακόπουλου…
Κάποιος ἄλλος στήν θέση τοῦ σημερινοῦ πρωθυπουργοῦ θά αἰσθανόταν ὀδύνη καί ντροπή νά μιλήσει γιά «τήν γενναιότητα τοῦ στρατηγοῦ τήν ὥρα τῆς μάχης» καί γιά τήν «ἀφοσίωσή του στήν ἐκτέλεση τοῦ καθήκοντος», ὅταν παρά τήν ἐκδήλωση (;) αὐτῶν τῶν ἀρετῶν ἡ χώρα θρηνεῖ μιά ἑκατόμβη ἀδικοχαμένων ψυχῶν… Μόνον ὁ πνευματικά ἀνώριμος, συναισθηματικά ἀβαθής καί ἠθικά ξεπεσμένος ἔχει πραγματική ἀδυναμία νά ἰσοσταθμίσει τό βάρος τῶν λόγων του μέ τήν ἔνταση τῶν γεγονότων καί τήν ψυχική φόρτιση πού αὐτά προκαλοῦν. Καί βέβαια ὁ ἄνθρωπος πού ἀνήγαγε τήν γραβάτα τοῦ Ζάεφ σέ σύμβολο τῆς «ἐπιτυχίας» του νά χαρίσει τήν Μακεδονία στούς ἀλβανοσκοπιανούς, θά ἦταν παράξενο νά διαθέτει τήν ἐπιβαλλόμενη περίσκεψη, συστολή καί ἐγκράτεια, ὥστε νά ἀποφύγει τήν ὥρα τοῦ βαρύτατου πένθους τούς τετριμμένους, ἀνούσιους καί βαρύγδουπους μελοδραματισμούς, πού εἰδικά γιά τήν περίπτωση Τόσκα φαντάζουν εἰρωνικοί ὥς ἀπολύτως ἀσύμβατοι μέ τήν ἐλαφρότητα τοῦ προσώπου…
Ἀπό τήν ἐποχή τῆς 17ωρης διαπραγμάτευσης πού γιά νά μήν ξεχνιόμαστε κατέληξε στήν πειθήνια ὑπογραφή τοῦ 3ου μνημονίου ὁ ὁλοκληρωτικῆς μορφῆς προπαγανδιστικός μηχανισμός τοῦ ΣΥΡΙΖΑ μᾶς ἔχει δώσει, μέχρι σήμερα, ἄπειρα δείγματα τῶν προσπαθειῶν πού καταβάλλει γιά νά ἀναδείξει τόν ἀμαθῆ, ἀκαλλιέργητο, ἀνεύθυνο, ἀνίκανο ἀλλά ταυτόχρονα ἐμπαθῆ καί κυνικό ἀργόσχολο τοῦ Μαξίμου σέ ὑπόδειγμα πολιτικῆς αὐθεντίας καί κυβερνητικῆς ἀξιοσύνης. Τελικά, ἡ προσπάθεια φαίνεται νά ἔχει πείσει τόν ἴδιο τόν Τσίπρα ὅτι ἡ προσωπικότητά του εἶναι τόσο ἰδιαίτερη καί ξεχωριστή, ὥστε νά θεωρεῖ πώς διαθέτει ἀπεριόριστα ἀποθέματα λαϊκῆς ἐμπιστοσύνης καί κατανόησης, πού ὑπερκαλύπτουν τήν ἀνεπάρκειά του καί τήν ἀσχετοσύνη του.
Τό γεγονός ὅτι ἐνῶ ἡ χώρα εἶναι συγκλονισμένη ἀπό τήν τραγωδία τῆς Ἀνατολικῆς Ἀττικῆς ἡ σκέψη τοῦ Τσίπρα «τρέχει» στόν Κουφοντίνα, τά λέει ὅλα…
*Δικηγόρος
