O ΕΧΘΡΟΣ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ

Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 3 Μαΐου 1925

Ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς Πρωτομαγιᾶς, μ’ ἐπληροφόρησαν προχθές, ὅτι εἰς τάς Ἀθήνας ὑπάρχει κάποιος κεκηρυγμένος ἐχθρός τῶν λουλουδιῶν, καλλιεργῶν τήν ἀπίστευτην αὐτήν ἐχθροπάθειαν, μέ τόν ἐπιδεκτικώτερον τρόπον. Τόν φαινομενώδη λοιπόν αὐτόν ἄνθρωπον ἐφρόντισα, μέ χιλίους κόπους, νά συναντήσω καί νά λάβω μαζῆ του μίαν συνέντευξιν, διά τήν ὁποίαν προεξώφλησα τό ζωηρόν ἐνδιαφέρον τῶν ἀναγνωστῶν μου.

-Εἶσθε πράγματι ἐχθρός τῶν λουλουδιῶν, κύριε; τόν ἐρώτησα μέ κάποιους δισταγμούς.

-Εἶμαι καί φαίνομαι! Μοῦ ἀπήντησεν, θρασύτατα.

Μετά τήν κατηγορηματικήν αὐτήν δήλωσιν, ἄρχισα νά εἰσέρχωμαι εἰς τάς λεπτομερείας τοῦ παραδόξου ψυχολογικοῦ φαινομένου.

-Εἶνε ἀλήθεια, κύριε, ὅτι ἐπί τοῦ γραφείου σας οὐδέποτε ἐσκόρπισε τήν χαράν του ἕνα βάζο μέ λουλούδια;

-Ἀληθέστατον.

-Καί διά ποῖον λόγον, παρακαλῶ;

-Διά τόν ἁπλούστατον λόγον, ὅτι ἡ θέσις τῶν λουλουδιῶν δέν εἶνε στά γραφεῖα τῶν ἀνθρώπων. Εἶνε στούς κήπους. Ἐννοεῖτε λοιπόν, ὅτι, ἐν ὅσῳ ἐργάζομαι, δέν μπορῶ ν’ ἀκούω τούς νοσταλγικούς θρήνους τῶν τραγικῶν αὐτῶν ἐξορίστων. Μ’ ἐνοχλοῦν τρομερά!

Ἐπροχώρησα εἰς τήν ἀνάκρισιν.

-Είνε ἀκριβές, κύριε, ὅτι οὐδέποτε ἐθεάθητε μέ ἀνθισμένην μπουτουνιέραν;

-Ἀκριβέστατον.

-Γιατί;

-Διότι ἁπλούστατα ἕνα ἄνθος δέν μπορεῖ νά φυτρώσῃ ποτέ ἀπό μιά κουμπότρυπα. Πῶς θέλετε, λοιπόν, νά ἀνεχθῶ ἐπάνω μου τό ἀντιαισθητικόν αὐτό ψεῦδος;

Ἐπροχώρησα ἀκόμη.

-Εἶνε βέβαιον, κύριε, ὅτι δέν ἐπιτρέπετε στή γυναῖκα σας νά φορῇ ἤ νά κρατῇ ἐπάνω της λουλούδια;

-Βεβαιότατον.

-Μήπως ἔχετε τήν ὑποψίαν, ὅτι τά προσφέρει ὁ ἐραστής της;

-Δέν ἔχω καμμιάν σχετικήν ὑποψίαν. Ἁπλούστατα, μέσα στά ἄνθη ἡ γυναῖκα μου μοῦ φαίνεται ἀσχημότερη καί ὀλιγώτερον δροσερή.

Ἐπροχώρησα παρακάτω.

-Εἶνε βάσιμον, κύριε, ὅτι εἰς τήν νεότητά σας εἴδατε διαλυομένους τρεῖς ἀρραβώνας σας, διότι εἴχατε τήν κακήν συνήθειαν νά μή στέλνετε ἄνθη στή μνηστή σας;

-Βασιμώτατον.

-Μπορεῖτε νά μοῦ ἐξηγήσετε, παρακαλῶ, γιατί παρέβητε, κατ’ ἐπανάληψιν, μίαν καθιερωμένην συνήθειαν;

-Διότι, ἁπλούστατα, ἡ μνηστή μου, ἀποκτῶσα τήν συνήθειαν νά πετᾶ στά σκουπίδια τά λουλούδια μου, κάθε φοράν, ποῦ θά ἐμαραίνοντο, θά μέ πετοῦσε κ’ ἐμένα ἕνα ὡραῖο πρωί, μόλις θά ἀντελαμβάνετο, ὅτι ἀρχίζω νά μαραίνωμαι κ’ ἐγώ. Δέν ἐννοοῦσα ἑπομένως νά τῆς δώσω τήν κακήν αὐτήν συνήθειαν καί τήν ὀλεθρίαν αὐτήν κεκτημένην ταχύτητα.

Ἐπροχώρησα ἀκόμη παρακάτω.

-Μπορῶ νά πιστέψω, κύριε, ὅτι ἔχετε ἀπαγορεύσει ρητῶς, στήν διαθήκη σας, νά στολίσουν μέ ἄνθη τόν νεκρόν σας;

-Νά τό πιστέψετε.

-Ἔχετε λόγους μεταφυσικούς διά μίαν, τόσον ἀνέλπιστον τελευταίαν θέλησιν;

-Καθόλου μεταφυσικούς! Οἱ λόγοι μου εἶνε φυσικώτατοι. Ὁ κόσμος, ποῦ θ’ ἀκολουθήσῃ τήν κηδείαν μου, θά λυπᾶται περισσότερον τά λουλούδια, ποῦ θά πρόκειται νά σαπίσουν μαζῆ μου, παρά ἐμένα, ποῦ θά πρόκειται νά σαπίσω μέ τά λουλούδια.

Ἔφθασα, ἐπί τέλους, καί εἰς τήν τελευταίαν μου ἐρώτησιν.

-Μισεῖτε λοιπόν, ἀπολύτως τά ἄνθη, κύριε;

-Τά μισῶ παντοῦ ἀλλοῦ, ἐκτός ἀπό τούς κήπους καί τούς ἀγρούς.

Τόν ἐκύτταξα ἀπό κεφαλῆς μέχρι ποδῶν καί τοῦ εἶπα:

-Ἀλλά ἐσεῖς, φίλε μου, δέν εἶσθε ὁ ἐχθρός τῶν λουλουδιῶν, ποῦ ἐζητοῦσα. Εἶσθε ὁ μεγαλείτερος φίλος των!

ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ