Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 16 Ἰουλίου 1919
Μεταξύ τῶν Ρώσσων ξένων μας, τῶν κατοικούντων εἰς τό Νέον Φάληρον, ὑπάρχει καί ἕνας ὡραῖος, νέος στρατιώτης, φέρων κομψότατα τήν στρατιωτικήν του στολήν, μέ τῇς ὑψηλές μπότες καί τό πλατύγυρον λευκόν πηλήκιον, εἰς τό γεῖσον τοῦ ὁποίου φέρει ἐπιχαρίτως τήν δεξιάν, συγκρούων ἠχηρώτατα ταυτοχρόνως τάς πτέρνας, ὅταν χαιρετᾷ στρατιωτικῶς τάς ὡραίας κυρίας. Καί εἶνε εὐνόητον, ὅτι ὁ κομψός νεός στρατιώτης ἀριθμεῖ ἤδη πολλάς κατακτήσεις μεταξύ τῶν τελευταίων.
Πρό ὀλίγων ἡμερῶν γνωστοτάτη κυρία τοῦ Φαλήρου, διαθέτουσα δύο δωμάτια πρός ἐνοικίασιν, ἐδέχθη τήν ἐπίσκεψιν μιᾶς Ρωσσίδος, ποῦ ἤρχετο νά κάμῃ τάς σχετικάς προτάσεις. Ἡ Ρωσσίς συνωδεύετο καί ἀπό τόν νέον στρατιώτην, περί τοῦ ὁποίου ὡμίλησα.
– Μπορῶ νά ἰδῶ τήν κυρίαν; Ἡ οἰκοδέσποινα, ἡ ὁποία εὑρίσκετο ὀλίγον νεγκλιζέ εἰς τό δωμάτιόν της, ἀκούσασα τήν γυναικείαν φωνήν εἰς τόν διάδρομον καί ἐννοήσασα, ὅτι πρόκειται περί ξένης κυρίας, δέν ἠθέλησε νά τήν κάμῃ νά περιμένῃ.
– Πές τῆς κυρίας νά ἔλθῃ! ἐφώναξεν εἰς τήν ὑπηρέτριάν της. Ἡ Ρωσσίς εἰσήρχετο μετ’ ὀλίγον εἰς τό μπουντουάρ τῆς κυρίας καί, μετά τάς τυπικάς παρουσιάσεις, ἐδέχετο τάς αἰτήσεις τῆς συγγνώμης της, ὅτι τῆς παρουσιάζετο τόσον ἀκαταλλήλως. «Ἀλλά δέν ἤθελε νά τήν κάμῃ νά περιμένῃ. Μεταξύ ὁμοφύλων, τέλος πάντων…»
– Θέλετε τώρα νά σᾶς δείξω τά δωμάτια;
– Θά μέ ὑποχρεώσετε κυρία μου. Εὑρίσκομαι κυριολεκτικῶς στόν δρόμο… Πρίν σηκωθοῦν ἀκόμη, εἰς τήν προσκλητήριον ἐκφώνησιν ἑνός ἀπό τά γλυκύτατα ἐκεῖνα Ρωσσικά ὀνόματα, ἐκ μέρους τῆς ξένης, ἡ Ἑλληνίς κυρία εἶδε, κατάπληκτος, νά εἰσέρχεται εἰς τό δωμάτιόν της ἕνας στρατιώτης, νά συγκρούῃ τάς πτέρνας του, νά ὑποκλίνεται μετ’ ἐξαιρετικήν χάριν καί ν’ αὐτοπαρουσιάζεται, ἐκφωνῶν τό ὄνομά του. Ἐννοεῖται, ὅτι ἡ Ἑλληνίς κυρία τά ἔχασε κυριολεκτικῶς. Ἕνας ἄνδρας εἰς τό δωμάτιόν της καί νά τήν εὑρίσκῃ εἰς παρομοίαν κατάστασιν! Ἄ! αὐτοί οἱ Ρῶσσοι τό παραξυλώνουν ἐπί τέλους!… Ἔσπευσε νά ρίψῃ κἄτι τι ἐπάνω εἰς τούς γυμνούς της ὤμους καί ἐσφενδόνισεν ἕνα αὐστηρῶς ἐρωτηματικόν βλέμμα πρός τήν ξένην, ἡ ὁποία εἶχε τήν ἀδιακρισίαν νά φέρῃ καί τόν φίλον της μέχρι τῶν ἀδύτων της. Ἡ Ρωσσίς ἀπήντησε μ’ ἕνα πλατύτατον, ἐγκαρδιώτατον γέλιο.
– Μήν ταράττεσθε, κυρία μου! Ὁ κύριος ἀποδῶ εἶνε γυναίκα…
– Νομίζω, ὅτι τά ἀστεῖα περιττεύουν, κυρία. Παρακαλῶ νά μ’ ἀφήσετε ἥσυχην. Δέν ἐνοικιάζω δωμάτια. Ἀλλά ἡ Ρωσσίς ἐπέμενεν.
– Σᾶς ὁρκίζομαι, κυρία μου, ὅτι εἶνε γυναίκα! ξαναεῖπε ξεκαρδισμένη ἀπό τά γέλια.
– Ὁ στρατιώτης αὐτός γυναίκα;
– Ὅπως ἐγώ καί σεῖς! Ἀνήκει εἰς ἕνα γυναικεῖον στρατιωτικόν σῶμα, ποῦ εἶχε συσταθῇ κατά τόν πόλεμον εἰς Ρωσσίαν. Αὐτό εἶνε ὅλο!… Τό ἐπεισόδιον αὐτό τοῦ Ρώσσου Ἀνδρογύνου δέν εἶχε φυσικά συνέχειαν. Ὑπάρχει ὅμως καί ἄλλο, πλέον πρόσφατον ἐπεισόδιον τοῦ ἰδίου, τό ὁποῖον ὑπόσχεται καί συνέχειαν. Πρό τριῶν ἡμερῶν, ὁ παράδοξος στρατιώτης, συνοδεύων ἄλλας Ρωσσίδας, μετέβη ἐν πλήρει συναισθήσει τῶν δικαιωμάτων του εἰς τά γυναικεῖα λουτρά τοῦ Ν. Φαλήρου νά κάμῃ τό λουτρόν του. Εἰς τήν εἴσοδον τόν ἐσταμάτησαν ἀγρίως, ὅπως ἦτον ἑπόμενον.
– Λάθος ἐκάματε κύριε! Ἐδῶ εἶνε γυναικεῖα λουτρά…
– Μά κ’ ἐγώ γυναῖκα εἶμαι! ἀπήντησεν ἀφελέστατα, διερμηνευούσης ἄλλης Ρωσσίδος μέ τά ὀλίγα Ἑλληνικά της. Ἡ θυρωρός δέν ἐπείθετο, ἐκεῖνος ἐπέμενεν καί ἐδέησε νά κληθῇ ἐπί τέλους ὁ διευθυντής τῶν λουτρῶν.
– Ἀφοῦ εἶνε γυναῖκα, εἶπεν, ἄς περάσῃ στό δωμάτιον νά τόν ἐξετάσῃ ἡ ἑπιστάτρια. Δέν γίνεται διαφορετικά. Ἡ γηραιά ὅμως ἑπιστάτρια διεμαρτυρήθη μέχρι τρίτου οὐρανοῦ.
– Ἐγώ νά τόν ξετάσω; Πω, πω, πώ! Θεός φυλάξοι! Κι’ ἄν εἶνε ἄνδρας;..
– Τί θά γείνῃ λοιπόν;
– Νά τόν ἐξετάσῃ τότε κανένας ἄνδρας. Τήν φοράν ὅμως αὐτήν ἀνετινάχθη ὁ Ρῶσσος.
– Αὐτό δέν θά τό δεχθῶ ποτέ! Ἄν εἴχατε κανένα πραγματογνώμονα οὐδετέρου γένους, εὐχαρίστως… Τοῦ ὑπέδειξαν ὅμως, ὅτι χαρέμια δέν ὑφίστανται εἰς τάς Ἀθήνας καί, ὅτι ὁ κατάλληλος ἄνθρωπος ποῦ ἐζητοῦσε, θά ἦτο δύσκολον νά μετακληθῇ ἐκ Κωνσταντινουπόλεως. Καί ἡ ὑπόθεσις ἔμεινεν ἐκκρεμής. Ἐννοεῖται ὅτι τό ἐπεισόδιον γνωσθέν εὐρύτατα εἰς τούς κύκλους τῶν κυριῶν, ἐπροξένησε βαθυτάτην καί δικαιολογημένην ἀπογοήτευσιν.
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
