ΜΕ ΚΑΛΟΥΣΕ συνήθως μεσημέρι. Ἡ φωνή της ἀκουγόταν ἀπό τήν ἄλλη ἄκρη τῆς γραμμῆς τό ἴδιο αὐστηρή καί ἐπιβλητική ὅπως τήν πρώτη φορά πού τήν ἄκουσα.
Καί μέ ἀποχρώσεις πού ὑποδήλωναν τήν ἐπιδοκιμασία της ἤ τήν ἀποδοκιμασία της γιά πρόσωπα καί πράγματα.
«Ἀνησυχῶ γιά τόν τόπο μου! Πονάω γιά τόν τόπο μου! Ποῦ πάει ὁ τόπος μας, κύριε Κοττάκη;» ἦταν ἡ συνήθης εἰσαγωγή της. Τόν τελευταῖο ἑνάμισυ χρόνο μετά τήν ἀνάληψη τῆς διεύθυνσης τῆς «Ἑστίας» μέ καλοῦσε σχεδόν κάθε ἑβδομάδα γιά νά μέ ρωτήσει: «Πῶς πάει ἡ “Ἑστία;”». Γιά νά μοῦ πεῖ γελώντας… «σᾶς ἐγκρίνω, σᾶς ἐμπιστεύομαι» καί γιά νά δηλώσει πώς «ἡ “Ἑστία” μοῦ δίνει τήν εἰκόνα καλύτερα καί ἀπό τήν “Καθημερινή”». Ἀναφέρομαι στήν Λένα τῆς μεταπολίτευσης. Στήν ἰδιαιτέρα γραμματέα τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ, Λένα Τριανταφύλλη, ἡ ὁποία «ἔφυγε» ἀπό τήν ζωή τήν Κυριακή, σέ ἡλικία ἐνενήντα ἐτῶν.
Τήν γνώρισα τό 2006. Καί ἔκτοτε «ἀνέβαινα» τακτικά στήν ὁδό Ξενίας στό Κεφαλάρι, στήν οἰκία της, γιά νά μιλῶ μαζί της καί νά μαθαίνω ἀπό πρῶτο χέρι μεγάλα καί σημαντικά κεφάλαια τῆς ἱστορίας τοῦ τόπου. Τό τελευταῖο ἑξάμηνο εἶχε «ἀραιώσει» στά τηλεφωνικά μας ραντεβού, τήν κάλεσα μιά φορά ἀνήσυχος καί κατάλαβα. Εἶχε κάποιο ἀτύχημα, μοῦ εἶπε, δέν «φάνηκε» ξανά ἔκτοτε.
Ἡ κυρία Τριανταφύλλη μοῦ εἶχε ἐμπιστευθεῖ πολλά. Καί δημοσίως, ἐνώπιον τῆς κάμερας τῆς ΕΡΤ σέ μιά ἐκπομπή γιά τά ἑκατό χρόνια ἀπό τήν γέννηση τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ («τό ἔκανα γιά τό …ἀφεντικό μου!» σχολίασε μέ χιοῦμορ), μά καί ἰδιωτικά. Τῆς εἴχαμε ὑποβάλει τήν ἰδέα –μαζί μέ τήν ἐκδότρια τοῦ «Βιβλιοπωλείου τῆς Ἑστίας» Εὔα Καραϊτίδη νά μᾶς «γνωρίσει» μέσω ἑνός βιβλίου πού θά ἐκδίδαμε τόν ἄγνωστο Καραμανλῆ. «Μανώλη, παιδί μου, ἀδύνατον. Γιά νά τό κάνω αὐτό πρέπει νά βγάλω τόν Καραμανλῆ ἀπό μέσα μου! Πῶς νά τόν βγάλω ἀπό μέσα μου! Δέ γίνεται» ἀπαντοῦσε σταθερά στά περιοδικά αἰτήματά μας. Ὡστόσο, δέν ἔχω παράπονο. Μοῦ ἀποκάλυψε κατά καιρούς ἀρκετά ἄγνωστα, μυστικά στιγμιότυπα. Ἄλλα δημοσιεύσιμα καί ἄλλα ὄχι.
Ἐπιλέγω σήμερα τρία περιστατικά πού δείχνουν καί τόν χαρακτῆρα της καί τά ἀφιερώνουμε στήν μνήμη της. Τό πρῶτο πού μοῦ διηγήθηκε ἦταν τό πῶς ἀνέλαβε τήν διεύθυνση τοῦ γραφείου Καραμανλῆ. Ὁ Ἐθνάρχης τήν ἤξερε, ἦταν φίλος μέ τόν πατέρα της, καμμία ἀξιοπιστία σέ ὅσα γράφηκαν στό διαδίκτυο, πώς τήν προσέλαβε ἐξαιτίας μιᾶς ἁπλῆς σύστασης. Τήν εἶδε ἐκεῖνο τόν δραματικό Ἰούλιο στήν «Μεγάλη Βρεταννία», πρίν ἀπό τόν Κωνσταντῖνο Μητσοτάκη πού εἶχε ζητήσει συνάντηση μαζί του. «Θά γίνεις ἰδιαιτέρα μου!» τῆς ἀνακοίνωσε ὀρθά κοφτά, μά ἐκείνη ἀρχικά ἀντέδρασε μέ …θράσος. «Μά, κύριε Πρόεδρε, δέν ἐλέγχετε τόν στρατό, εἶναι ἀνοιχτό τό Κυπριακό, καί ἐγώ μόνο οἰκιακά ξέρω! Καί ἄν κάνω κάποιο λάθος;». Ὁ Καραμανλῆς δέν τῆς ἀπάντησε ἀμέσως. Πῆγε πρός τό παράθυρο τοῦ δωματίου του, ἔκοψε βασιλικό ἀπό τήν γλάστρα, τήν πλησίασε, τήν κτύπησε στόν ὦμο καί τῆς ἀπάντησε σά νά μήν τήν εἶχε ἀκούσει: «Μπράβο! Θά στρώσεις! Καλορίζικη». Ὁ Καραμανλῆς τῆς ζήτησε νά ἐγκατασταθεῖ στό παλαιό γραφεῖο πού διατηροῦσε στήν Βουλή προδικτατορικά, ἐξέλιξη στήν ὁποία ἀρχικῶς ἐκείνη ἀντέδρασε. Βλέποντας τά βαλσαμωμένα λιοντάρια καί τήν μπουαζερί, κληρονομιά τοῦ Γκιζίκη, σχολίασε μέ δηκτικότητα: «Μα αὐτό, κύριε Πρόεδρε, εἶναι …πληκτικό!».Ὅταν ὁ Καραμανλῆς ἐπέμεινε καί τῆς ζήτησε νά ἀφαιρεθοῦν ἀπό τά παράθυρα τά ἀλεξίσφαιρα τζάμια, ἡ Τριανταφύλλη πάλι διαφώνησε: «Μά εἶναι θέμα ἀσφαλείας, κύριε Πρόεδρε!». Ὁ Σερραῖος πρόσκαιρα συννέφιασε. «Ἄκου νά δεῖς! Ὅποιος φοβᾶται νά πεθάνει, πεθαίνει κάθε μέρα…».
Ἡ πιό συγκλονιστική διήγησή της ὅμως πού δύναμαι νά μοιραστῶ μαζί σας ἐπειδή εἶναι ἄκρως ἐπίκαιρη, εἶναι αὐτή πού ἀφορᾶ τήν ἀνακάλυψη τοῦ τάφου τοῦ Βασιλέως Φιλίππου στήν Βεργίνα. Τήν κάλεσε ὁ Μανώλης Ἀνδρόνικος. «Νομίζω ὅτι ἔχω ἀνακαλύψει τόν τάφο τοῦ Φιλίππου, κυρία Τριανταφύλλη, μά δέν εἶμαι βέβαιος. Πεῖτε το ἐσεῖς στόν Πρόεδρο» τῆς εἶπε ὁ μεγάλος ἀρχαιολόγος. «Μά καί… φυσικά εἶστε βέβαιος! Σᾶς δίνω τώρα τόν Πρόεδρο». Ὅπως μοῦ εἶπε ἡ κυρία Λένα θυμᾶται ἐκείνη τήν μέρα τόν Καραμανλῆ ὄρθιο, δακρυσμένο καί χαρούμενο νά λέει στόν Ἀνδρόνικο: «Πότε θές, ὅσα θές, ὅ,τι θές!». Ἦταν μιά ὡραία Ἑλληνίδα. Αἰωνία ἡ μνήμη της.
