Ἀπώτερος στόχος τοῦ ὑπερχρεωμένου καί στήν
οὐσία χρεοκοπημένου κράτους εἶναι ἡ μέσω τῆς
ὑπερφορολόγησης οὐσιαστική κατάργηση τῆς ἰδιοκτησίας
στήν Ἑλλάδα, μοναδική χώρα στήν Εὐρώπη
πού δέν ὑπάρχει ἀκόμα πλῆρες Κτηματολόγιο.
ΤΟ ΝΑ ἔχει διαβάσει ὁ πρωθυπουργός μας κάτι ἀπό τό ἔργο τοῦ Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν (1809-1865), πρόδρομο τοῦ ἀναρχισμοῦ (ὄχι αὐτοῦ τῶν Ἐξαρχείων), εἶναι ἐξαιρετικά ἀμφίβολο.
Πλήν ὅμως, κάποιοι «ἀριστεριστές» σύμβουλοί του κάτι θά ἔχουν ἀκούσει ἤ «ἁρπάξει» στά πεταχτά ἀπό τό τεράστιο ἔργο τοῦ μοναδικοῦ σοσιαλιστῆ διανοούμενου τῆς ἐποχῆς του, πού ἦταν ἐργάτης. Καί πού ὅταν ἔγραψε ὅτι «ἡ ἰδιοκτησία εἶναι κλοπή», ἤξερε πολύ καλά τί ἔγραφε, ἀσχέτως ἄν ἄλλοι ποτέ δέν καταλάβαιναν τί ἐννοοῦσε.
Διότι Προυντόν πάλι ἦταν αὐτός πού στίς ἀρχές τοῦ 1860 εἶχε γράψει ὅτι: «…Τό κράτος μέ τή φορολογία τῆς ἀκίνητης περιουσίας, ξεπερνᾶ τίς φορολογικές του ἁρμοδιότητες καί γίνεται μεταρρυθμιστής τῶν ἐθίμων καί ἠθῶν, καθ’ ὅσον διεισδύει στήν οἰκογένεια. Σέ κάποιο δέ βαθμό τήν ἀκυρώνει. Διαλύει ἔτσι κάτι πού εἶναι πάνω ἀπό αὐτό, προϋπῆρξε αὐτοῦ καί πού χωρίς αὐτό δέν θά ὑπῆρχε…».
Μέ πολύ ἁπλά ἀλλά ζουμερά λόγια, πρίν ἀπό 170 χρόνια, ὁ Γάλλος σοσιαλιστής ὑποστήριζε ὅτι ἡ φορολογία τῆς ἰδιοκτησίας ἀποτελεῖ καί μιά τεχνική κατάργησή της ἀπό τό κράτος, τό ὁποῖο ἔτσι γίνεται συνιδιοκτήτης. Πάνω στό σύστημα αὐτό ἐξάλλου ὁ Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν στήριξε τίς θεωρίες του γιά τόν «μουτουελισμό», πρόδρομο, σέ μεγάλο βαθμό, τῶν σημερινῶν συστημάτων κοινωνικῆς προστασίας καί ἀσφάλισης.
Ὡς φαίνεται ἔτσι, ὁ Προυντόν, ἄθελά του, εἶναι καί ὁ ἐμπνευστής τῆς σημερινῆς στρατηγικῆς τῆς Ἑλληνικῆς Κυβέρνησης, ἡ ὁποία πολύ ἁπλά τί κάνει; Μέσω τῆς ὑπερφορολόγησης κινητῶν καί ἀκίνητων, ὑπό τήν πλήρη ἀνοχή καί στήριξη τῶν ἑταίρων δανειστῶν μας, στήν οὐσία κρατικοποιεῖ τήν ἑλληνική οἰκογένεια καί τήν μετατρέπει σέ ὅμηρό της γιά πολλές δεκαετίες. Ἀκόμα χειρότερα, σέ μιά Ἑλλάδα ὅπου δέν ὑπάρχει κτηματολόγιο καί ὀργιάζει ἡ αὐθαίρετη ἰδιοκτησία, τό κράτος ἔχει καί πρόσθετα ἐργαλεῖα κοινωνικῆς κρατικοποίησης, τά ὁποῖα ἀνά πᾶσαν στιγμή μπορεῖ νά ἐνεργοποιήσει.
Παρατηρεῖται ἔτσι στή χώρα μας ἕνα μοναδικό φαινόμενο κολεκτιβοποίησης, τό ὁποῖο ὅμως ἀρχίζουν νά ἐξετάζουν μέ προσοχή καί χῶρες ὅπως ἡ Γαλλία γιά παράδειγμα. Δέν ἀποκλείεται ἔτσι τό σύστημα τῆς ὑπερφορολόγησης νά γίνει παγκόσμιο ἐργαλεῖο νέων μορφῶν κρατισμοῦ, οἱ ὁποῖες θά συνοδεύονται καί ἀπό παράλληλη παρουσία καί ἐνδυνάμωση… παγκοσμίως τῶν αὐταρχικῶν καθεστώτων. Δέν εἶναι λίγοι ἔτσι αὐτοί πού θέτουν τό ἐρώτημα ἄν φθάσαμε πλέον στό τέλος τοῦ δημοκρατικοῦ αἰῶνα.
Ὡς γνωστόν, ἀπό τό 1990 καί μετά ἡ κατάρρευση τῶν κομμουνιστικῶν κυβερνήσεων καί ἡ υἱοθέτηση ἀπό τή Κίνα τῶν ἀρχῶν τῆς ἐλεύθερης οἰκονομίας δημιούργησαν ἕνα νέο γεωπολιτικό καί οἰκονομικό περιβάλλον.
Κάπως ἔτσι, μπροστά στόν ἐντεινόμενο διεθνῆ ἀνταγωνισμό, οἱ φιλελεύθερες δημοκρατίες ἔπαψαν νά δίνουν ὅλο καί πιό πολλά στούς πολῖτες τους, τήν ὥρα πού γνώριζε μέρες δόξας ἡ ψηφιακή τεχνολογία καί ἡ συναφής μέ αὐτήν ἀνάπτυξη τῶν μέσων κοινωνικῆς δικτύωσης. Ξεπήδησαν καί ἰσχυροποιήθηκαν ἔτσι λαϊκιστικά κινήματα πού ἀποκηρύσσουν τόν φιλελευθερισμό καί τόν ὀρθό λόγο καί μέ τή βοήθεια τῆς μαζικῆς ψευδολογίας ἀναδύονται ἀπό τίς Βρυξέλλες μέχρι τήν Μπραζίλια καί ὀπό τήν Βαρσοβία μέχρι τήν Οὐάσινγκτον τάσεις πού πλήττουν κάθε ἔννοια κράτους δικαίου. Ἕνας ἐντυπωσιακός ἀριθμός πολιτῶν ἔχει ἀρχίσει νά ἀποδίδει λιγότερη σημασία στήν ζωή σέ μιά δημοκρατία: Γιά παράδειγμα, ἐνῶ τά δύο τρίτα τῶν Ἀμερικανῶν ἡλικίας ἄνω τῶν 65 ἐτῶν θεωροῦν ὅτι εἶναι ἀπολύτως σημαντικό νά ζοῦν σέ μιά δημοκρατία, λιγότερο ἀπό τό ἕνα τρίτο ὅσων εἶναι κάτω τῶν 35 ἐτῶν λένε τό ἴδιο σήμερα.
Εἶναι κατάδηλο ἔτσι ὅτι τό σύστημα τῆς ἀνοικτῆς ἀγορᾶς, μετά μία ἔνδοξη περίοδο ἐντυπωσιακῆς ἀνάπτυξής του, ἔφτασε σέ μιά φάση παραγωγικοῦ κορεσμοῦ, ἀλλά καί ταυτόχρονου μετασχηματισμοῦ του, δύο καταστάσεις πού δέν τοῦ ἐπιτρέπουν, γιά τήν ὥρα τουλάχιστον, νά διανέμει πλοῦτο σέ ποσότητες παρεμφερεῖς μέ αὐτές τοῦ παρελθόντος. Αὐτό, δέ, συμβαίνει καί σέ μιά περίοδο ὅπου ριζικές ἀλλαγές παρατηροῦνται στούς τρόπους κατανάλωσης, ὅπως καί στίς καταναλωτικές συμπεριφορές.
Ἀκόμα χειρότερα ἡ μεταπολεμική ἐπέκταση τοῦ κρατισμοῦ ὁδήγησε καί σέ ἔκρηξη τοῦ δημοσίου δανεισμοῦ, μέ ἀποτέλεσμα ἡ ὑπερφορολόγηση νά ἀποτελεῖ σήμερα παγκόσμια οἰκονομική πολιτική. Κατά συνέπεια, πολιτικές ὅπως αὐτή τῆς ἑλληνικῆς κυβέρνησης ἀπέναντι στήν ἰδιοκτησία, θά μποροῦσαν νά περάσουν «ἀπαρατήρητες» καθ’ ὅσον θά ἦσαν καί μιά πιθανή λύση γιά ἄλλες κυβερνήσεις. Μπορεῖ συνεπῶς νά γιορτάζουμε φέτος τά 30 χρόνια ἀπό τήν πτώση τοῦ τείχους τοῦ Βερολίνου, εἶναι ὅμως σαφές ὅτι ἐλεῶ τῆς ἀλαζονείας τῆς ἀνοικτῆς ἀγορᾶς, ὁ σοσιαλισμός ἐπιστρέφει ἀπό τήν πίσω πόρτα. Καί ἀπό τήν ἄποψη αὐτή ὁ κ. Ἀλ. Τσίπρας εἶναι περίπτωση πρός μελέτη.
*Ἐπίτιμος Διεθνής Πρόεδρος Ἕνωσης
Εὐρωπαίων Δημοσιογράφων
[email protected]
