Μέ τήν γαλανόλευκη, στήν ἄκρη τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς…

Ἔβλεπα τήν πρύμνη τοῦ νέου πλοίου τῆς ἑταιρείας ΤΕΝ τοῦ Ὁμίλου Τσάκου “Dr. Irene Tsakos” καί θυμόμουν ἐκείνη τήν κομψή, μικροκαμωμένη, ὄμορφη νεαρή καρδιολόγο τήν ὁποία μοῦ σύστησε ὁ πατέρας μου στόν Ἰατρικό Σύλλογο Πειραιῶς, στόν ὁποῖο ἦταν τότε γενικός γραμματεύς.

Θυμόμουν ἐπίσης ἐκεῖνον τόν ψιλόλιγνο νεαρό ἄνδρα, ὁ ὁποῖος εἶχε τήν εὐθύνη τῆς λειτουργίας τῶν γραφείων τοῦ Συλλόγου, τόν Θωμᾶ Ζαφείρα, ὁ ὁποῖος τότε τελείωνε τήν Νομική Σχολή. «Σ’ αὐτό τό παιδί θέλω νά μοιάσετε, ἕναν φτωχό νέο, ὁ ὁποῖος ἐργάζεται καί ἐκ παραλλήλου σπουδάζει, ἀριστοῦχος, γιά νά γίνει δικηγόρος» συμβούλευε ὁ πατέρας.

Τά χρόνια πέρασαν, ἡ Εἰρήνη Σαρόγλου γνώρισε τόν καπετάνιο Παναγιώτη Τσάκο, ἀπό τά Καρδάμυλα, ὁ ὁποῖος, πολύ σύντομα ἐξελίχθηκε σέ ἰκανότατο πλοιοκτήτη γιά νά φθάσει σήμερα νά ἡγεῖται ἑνός ἀπό τούς μεγαλύτερους Ναυτιλιακούς Ὁμίλους τοῦ κόσμου…

Τό 1976, ὡς ναυτιλιακός συντάκτης στήν «Βραδυνή» τοῦ Τζώρτζη Ἀθανασιάδη, βρέθηκα –δέν θυμᾶμαι ἀκριβῶς μέ ποιά ἀφορμή– στά γραφεῖα τῆς ἑταιρείας Τσάκου, στόν Πειραιά. Ἦταν ἐκεῖ καί ἡ σύζυγός του, ἡ ὁποία στό ἄκουσμα καί μόνο τοῦ ἐπωνύμου μου μέ πλησίασε καί μέ χαιρέτισε ἐγκαρδίως.

Τά χρόνια πέρασαν, ἡ Εἰρήνη Σαρόγλου ἀφιερώθηκε στόν τομέα τῆς ὑγείας τῶν ναυτικῶν. Ὁ Θωμᾶς Ζαφείρας ἐξελίχθηκε σέ ἐπί κεφαλῆς τοῦ νομικοῦ τμήματος τῆς ἑταιρείας καί τήν περασμένη Πέμπτη, ἡ Εἰρήνη καί ἡ Ἐλισσάβετ Τσάκου, ἐγγονές τῆς γιαγιᾶς Μαρίας, ἡ ὁποία ἔφυγε γιά πάντα πρίν ἀπό εἰκοσιτρεῖς μῆνες, βάφτισαν τό πλοῖο μέ τό ὄνομα τῆς ἀγαπημένης τους γιαγιᾶς.

Εἶναι βέβαιον ὅτι παρακολουθοῦσε ἀπό ψηλά, ἀπό τόν ἀπέραντο ὠκεανό τῶν ψυχῶν, τίς ἐγγονές της νά μιλοῦν ἀπό καρδιᾶς γιά τήν γυναῖκα πού τίς ἀγκάλιασε μέ στοργή καί δέν τούς χαλοῦσε χατήρι. Καί ὑποθέτω ὅτι κοντά στήν ἰατρό, θά βρισκόταν καί ὁ Θωμᾶς, πού ἔχει κι ἐκεῖνος φύγει –νωρίτερα– γιά τίς θάλασσες τοῦ οὐρανοῦ.

Ἔχω παραστεῖ σέ δεκάδες ὀνοματοδοσίες καί παραλαβές πλοίων ἀπό Ἕλληνες ἐπιχειρηματίες. Ἀλλά ἡ συγκίνηση πού αἰσθάνθηκα ἐκεῖ, στά ναυπηγεῖα τῆς Hundai στό Οὐλσάν τῆς Κορέας, ἦταν ἡ μεγαλύτερη καί ἡ πολύ πιό ἔντονη, καθώς μέ τόν καπετάν Παναγιώτη, τήν ἀξέχαστη ἰατρό, τόν φίλτατο Θωμᾶ, τόν ἀκάματο Νῖκο Τσάκο καί ὅλη τήν οἰκογένεια, μέ συνδέουν πολλά περισσότερα ἀπό ὅ,τι μιά ἁπλή ἐπαγγελματική σχέση.

Καί δέν θυμᾶμαι ἄλλη φορά νά ἔχω παραστεῖ σέ «βαφτίσια» δύο πλοίων, τῆς ἴδιας ἑταιρείας, τήν ἴδια ἡμέρα, μέ ἑλληνική σημαία, καθώς ἔπειτα ἀπό λίγη ὥρα ἡ Σήλια Κριθαριώτη, σύζυγος τοῦ Νίκου καί μητέρα τοῦ Παναγιώτη, καί τῶν διδύμων Μαρίας καί Ἐλισάβετ Τσάκου, ἔδινε τό ὄνομά της σέ ἕνα ἀκόμη σύγχρονο δεξαμενόπλοιο τῆς ΤΕΝ.

«Σῶσον Κύριε τόν λαόν Σου» καί «Κανόνα πίστεως καί εἰκόνα πραότητος» ψάλλαμε μέ τόν καπετάν Παναγιώτη, ἐκτελοῦντες χρέη ἱεροψαλτῶν Στά βαπόρια δέν ὑπάρχουν δεξιοί καί ἀριστεροί ἀλλά μόνον ἐρασιτέχνες ψάλτες, στό πλευρό τοῦ Μητροπολίτου Κορέας Ἀμβροσίου, πού μᾶς ἔδωσε τήν εὐλογία του.

«Μόνο ἡ βασίλισσα Ἐλισάβετ καί ἡ Σήλια ἔχουν βαφτίσει, ἐν ζωῇ, πλοῖο μέ τό ὄνομά τους» εἶπε ὁ Νῖκος Τσάκος, ἀμέσως ἔπειτα ἀπό τήν ἔκρηξη τῆς σαμπάνιας στά πλευρά τοῦ ὑπό κατασκευή πλοίου, ἐπίσης μέ τήν ἑλληνική σημαία στήν πρύμνη του.

Κι ὕστερα, μελαγχόλησα, σκεπτόμενος ὅτι ἕνα ψαροχώρι τῆς ἐποχῆς τοῦ ’60, τό Οὐλσάν, ἔχει γίνει ἡ μεγαλύτερη ναυπηγική βάση τοῦ κόσμου καί τά δικά μας ναυπηγεῖα, εἶχαν μετατραπεῖ –ἐπί σειράν ἐτῶν– ἀπό ὑπερσύγχρονες μονάδες σέ …ψαροχώρια! Ἀλλά γι’ αὐτά θά μιλήσουμε τήν Κυριακή…