ΔΙΑΒΑΖΩ ἀπό χθές συντονισμένα χλευαστικά σχόλια γιά…
… τόν θεσμό τῶν προστατευόμενων μαρτύρων μετά τήν ἀποκάλυψη, ὅτι τρεῖς ἰδιῶτες πού μετεῖχαν στίς παρακολουθήσεις πολιτικῶν ἐπιθυμοῦν νά καταθέσουν στήν δικαιοσύνη ὑπό αὐτό τό καθεστώς γιά ὅλα ὅσα ὡραῖα διέπρατταν εἰς βάρος τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος. Στήν πατρίδα μας οἱ μάρτυρες αὐτοί πού σέ ἄλλες χῶρες καλοῦνται «μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος» καί ἐξετάζονται κατά προτεραιότητα, χρωματίστηκαν μέ τήν φορτισμένη στήν ἱστορία μας λέξη «κουκουλοφόροι». Ὁ χρωματισμός αὐτός ὑπῆρξε σέ μεγάλο βαθμό ἀποδοτικός, καθώς στήν ἑλληνική κουλτούρα ὁ «κουκουλοφόρος» εἶναι ἐξ αἰτίας τῆς γερμανικῆς Κατοχῆς συνώνυμος μέ τόν σπιοῦνο, τό καρφί, τόν δωσίλογο. Ἀνήκουν ὅμως αὐτές οἱ περιπτώσεις σέ αὐτή τήν κατηγορία; Καθώς ἔτσι ὀνομάζουμε συνήθως αὐτούς πού καταδίδουν πατριῶτες Ἕλληνες σέ ξένους, ὄχι διεφθαρμένους Ἕλληνες σέ δικαστές, ὅπως εἶναι τό ἐπίδικο.
Γιατί ἆρά γε μιά κοινωνία χρειάζεται τούς προστατευόμενους μάρτυρες; Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς ὅταν στό παρελθόν οἱ ἐθνικοί κανόνες δικαίου ἦσαν ἀρκετοί γιά νά πατάξουν ἀποτελεσματικά τό ἔγκλημα, δέν τούς χρειαζόμασταν. Ἀπό τήν στιγμή πού τό ἔγκλημα ἀπέκτησε ὑπερεθνικά χαρακτηριστικά, καταστρέφει μέ εὐκολία, μέ τήν βοήθεια ἐθνικῶν ἀρχῶν, τίς ἀποδείξεις πού ἀποτυπώνουν τά ἴχνη του, τρομοκρατεῖ ἀκόμη καί δικαστές τότε τό ὕστατο καταφύγιο, ἡ μαρτυρία ὑπό προστασία εἶναι ἀναγκαστικῶς βασική ἐπιλογή. Χωρίς μάρτυρες μέσα ἀπό τά σπλάγχνα τῶν μηχανισμῶν τῆς διαφθορᾶς, εἴτε ἐπώνυμους εἴτε ἀνώνυμους, τίποτε δέν θά εἶχε ἀποκαλυφθεῖ στίς μέρες μας. Οὔτε ὁ μηχανισμός παρακολουθήσεων τῶν ἠλεκτρονικῶν μηνυμάτων ἑκατομμυρίων πολιτῶν πού ἀποκάλυψε ὁ Σνόουντεν, οὔτε οἱ σκοτεινοί μηχανισμοί ἀποσταθεροποίησης κυβερνήσεων ἀπό μυστικές ὑπηρεσίες πού ἀποκάλυψε ὁ Ἄσσαντζ μέ τά wikileaks, οὔτε ὁ τρόπος πού «ξέπλεναν» στήν Ἑλβετία μαῦρο χρῆμα οἱ φοροφυγάδες ὅλου τοῦ πλανήτη, ὅπως ἀποκάλυψε ὁ Φαλτσιανί.
Μοῦ κάνει ἐξαιρετική ἐντύπωση ὅτι στήν Ἑλλάδα ἡγοῦνται τῆς ἐκστρατείας κατά τοῦ θεσμοῦ τῶν προστατευόμενων μαρτύρων –ἡ πλήρης θεσμοθέτηση τῶν ὁποίων ἀποτελεῖ ἐθνική ὑποχρέωση συμμόρφωσης πρός κοινοτική ὁδηγία– διανοούμενοι πού αὐτοπροσδιορίζονται ὡς διαπρύσιοι κήρυκες τῆς φιλελεύθερης δυτικῆς δημοκρατίας καί μάλιστα τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν. Ἄνθρωποι πού σέ ἄλλες συνθῆκες θά ἐπέκριναν δριμύτατα τήν Οὑγγαρία καί τήν Πολωνία ἄν δέν ἐνσωμάτωναν στήν ἔννομη τάξη τους τό κοινοτικό κεκτημένο. Θά μποροῦσα νά καταρρίψω τίς ἐνστάσεις τους γιά τόν θεσμό τῶν μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος μέ δύο ἐπιχειρήματα μόνο. Τό πρῶτο: Ὅταν δέκα ἐπώνυμοι μάρτυρες τῆς δίκης γιά τό γνωστό πλοῖο πού μετέφερε 2,3 τόνους ναρκωτικά εἶναι σήμερα νεκροί, ἀκόμη διερωτώμαστε γιατί ἔχουμε ἀνάγκη ὡς ἐθνική ἔννομη τάξη τούς προστατευόμενους μάρτυρες; Τό δεύτερο: Ὅταν ἡ Πολιτεία ἡ ἴδια νόθευσε ἀποδεικτικά στοιχεῖα φοροφυγάδων τῆς λίστας Λαγκάρντ, ἀγνόησε τραπεζικό λογαριασμό πολιτικοῦ τῆς ὑπόθεσης Novartis καί κατέστρεψε ἠχητικά ντοκουμέντα τῆς παρακολούθησης Ἀνδρουλάκη (ποιός θά μᾶς προστατέψει ἀπό τούς φύλακες τοῦ νόμου;), ἀκόμη διερωτώμεθα τί χρειαζόμαστε τούς προστατευόμενους μάρτυρες; Σοβαρά;
Ἐπιλέγω νά ἀκολουθήσω ὅμως τόν δύσκολο δρόμο. Τόν ἀξιακό. Τά ἀνωτέρω αὐτονόητα ἐπιχειρήματα λογικῆς μπορεῖ νά τά φέρει στό μυαλό του κάθε καλόπιστος πολίτης. Ἐρώτημα πρῶτο, λοιπόν, ἰδεολογικό, αὐτή τήν φορά, ἀπευθυνόμενο πρός τούς διαπρύσιους κήρυκες τῆς φιλελεύθερης δυτικῆς δημοκρατίας: Ὅταν ἡ Ἀμερική πού θαυμάζουμε γιά τό δικαιικό της καθεστώς υὁοθετεῖ μέ ἐνθουσιασμό τόν θεσμό τοῦ προστατευόμενου μάρτυρα γιά ὑποθέσεις ἐθνικοῦ καί διεθνοῦς συμφέροντος, γιατί ἐμεῖς πού θά θαυμάζουμε τόσο τήν Ἀμερική, τόν ἀπορρίπτουμε μέ χλεύη; Ἐρώτημα δεύτερο: Μπορεῖ ἡ ΝΔ νά ἀμφισβητήσει τόν θεσμό τοῦ προστατευόμενου μάρτυρα; Μά τρεῖς φορές ἡ Δικαιοσύνη ἀπέρριψε ἐπί τῶν ἡμερῶν της τά αἰτήματα τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ, τοῦ Εὐάγγελου Βενιζέλου, τοῦ Ἀνδρέα Λοβέρδου καί ἄλλων γιά τό «ξεκουκούλωμά» τους. Τρεῖς φορές τούς προστάτεψε.
Κατόπιν ἐπιθυμίας καί τοῦ Ἀμερικανικοῦ Δημοσίου πού κατεδίκασε σέ ἀποζημίωση τήν Novartis χάρη στίς μαρτυρίες τους. Δέ θυμᾶμαι νά ἐνοχλήθηκε ἰδιαίτερα ἡ ΝΔ ἀπό τίς ἀποφάσεις αὐτές. Οὔτε νά τίς ἀμφισβήτησε. Τό γεγονός ὅτι τό Ἑλληνικό Ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης κατέθεσε πρός διαβούλευση νομοσχέδιο πού ἐξαιρεῖ τήν μαρτυρία δημοσίου συμφέροντος γιά ἐθνικές ὑποθέσεις διαφθορᾶς, δέν λέει κυριολεκτικῶς τίποτε. Καί μόνη ἡ τυχόν πιστοποίηση, ὅτι παρακολουθοῦντο ἀπό τήν ΕΥΠ ἤ ἀκόμη χειρότερα ἀπό τό λογισμικό, ἀπόρρητες διεθνεῖς ἐπικοινωνίες Ὑπουργοῦ τῆς Κυβέρνησης μέ ξένους ὁμολόγους του, ἀρκεῖ γιά νά χαρακτηριστεῖ ἡ ὑπόθεση τῶν ἑλληνικῶν ὑποκλοπῶν διεθνής ὑπόθεση. Ὅταν λοιπόν πρόκειται γιά σκάνδαλο πού ἀφορᾶ τήν ὁμαλή λειτουργία ἤ τήν διατάραξη τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, τό συμπέρασμα εἶναι ἁπλό: κανείς δέν ἔχει τό δικαίωμα νά λέει «δέν τούς θέλουμε.» Εἶναι ὕποπτος. Παριστάνοντας μάλιστα τόν θιγμένο. Ἄν πράγματι εἶναι ἀθῶος, ἔχει δέκα φορές μεγαλύτερο ἔννομο συμφέρον ἀπό οἱονδήποτε ἄλλον νά ἐπιθυμεῖ τήν πλήρη διαλεύκανση. Ἀκόμη καί ἄν οἱ μάρτυρες ἔχουν κρυμμένα τά πρόσωπά τους.
Μ.Η.Τ. 232122