ΚΑΤΑΚΟΠΟΣ ἀπό τίς ἀπαιτήσεις τῆς ἡμέρας ἀλλά μέ τήν ἐπαγγελματική διαστροφή…
… νά μήν μέ ἐγκαταλείπει οὔτε τίς πρῶτες μεταμεσονύκτιες ὧρες, γύρισα προχθές τό βράδυ τόν δέκτη τῆς τηλεόρασής μου σέ ἐνημερωτική ἐκπομπή περιφερειακοῦ σταθμοῦ τῆς Ἀττικῆς. Δέν ἔχουν ἀπομείνει ἄλλως τε καί πολλές ἐκπομπές αὐτοῦ τοῦ εἴδους. Ὁ διάλογος τελεῖ ὑπό ἐξορία ἀπό τόν θαυμαστό μιντιακό μας κόσμο. Οἱ ποικιλώνυμες ἡγεσίες μας κάνουν ὅ,τι περνᾶ ἀπό τό χέρι τους, ἐδῶ καί χρόνια, ἀπό τήν ἐποχή τῶν μνημονίων, γιά νά μήν σκέπτεται ὁ κόσμος. Πολιτική ἐκπομπή εἶναι σήμερα ὁ Big Brother. Ἐν πάση περιπτώσει. Στό «πάνελ» μετεῖχε νεοκλεγείς Βουλευτής τῆς ΝΔ μαζί μέ ὁμόλογο Συριζαῖο μέ θέμα, τί ἄλλο, τά ἑλληνοτουρκικά. Τόν πέτυχα στήν βάσανο τοῦ νά ἀποπειρᾶται νά ἐξηγήσει τήν διαφορά «κυριαρχίας» καί «κυριαρχικοῦ δικαιώματος» γιά νά ἰσχυριστεῖ ὅτι ἐκεῖ πού πλέει τό Ὀρούτς Ρέις, πάνω ἀπό τήν ὑφαλοκρηπῖδα μας, δέν ἔχουμε κυριαρχία, εἶναι διεθνῆ τά ὕδατα, ἄρα δέν τρέχει καί τίποτε. Δυστυχῶς, δέν ὑποστηρίζει τήν θέση αὐτή μόνον ὁ συγκεκριμένος, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ ὑπαρχηγός τῆς νεοδεξιᾶς μετα-αδωνικῆς συνιστώσας τῶν καινούργιων Βουλευτῶν τῆς ΝΔ. Τό κάνουν καί ἄλλοι Βουλευτές τῆς ΝΔ, καθηγητές πανεπιστημίων καί μέ ὑπερβάλλοντα φανατισμό μάλιστα. Τό ἰδιαίτερον στήν συγκεκριμένη περίπτωση ἦταν ὅτι ὁ νεαρός δέν γνωρίζει Δίκαιο τῆς Θαλάσσης ἄρα καί τήν βαρύτητα κάθε λέξης πού ἐκστόμιζε μέ τήν ἰδιότητα τοῦ Βουλευτῆ προχθές.
Καί τό δεύτερο ἰδιαίτερον ἦταν ὁ τρόπος πού τό ἔκανε. Χωρίς αὐτοπεποίθηση. Κουνοῦσε τά χέρια του νευρικά, γύριζε δεξιά, γύριζε ἀριστερά, κοιτοῦσε πρός τήν κάμερα, ἔψαχνε μιά ματιά ἐπιδοκιμασίας γιά νά πάρει κουράγιο, ἀναπαμό δέν εὕρισκε. Καί δέν εὕρισκε ἀναπαμό γιατί, ἤξερε δέν ἤξερε νομικά, γνώριζε κατά βάθος μέσα του πώς ὑπερασπιζόταν κάτι λάθος. Ἡ πολιτική ὅμως δέν εἶναι νομικά. Καί ἡ ἀξιοπρέπεια τῶν χωρῶν δέν μετρᾶται μέ τό μίλι. Στήν προκειμένη περίπτωση τά πράγματα εἶναι ξεκάθαρα. Ἀπό νομικῆς ἀπόψεως ἀκόμη καί ἄν τό κυριαρχικό δικαίωμα δέν ταυτίζεται μέ τήν κυριαρχία δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι κυριαρχικό δικαίωμα πού νά μήν βασίζεται σέ κυριαρχία, δέν ὑπάρχει. Κυριαρχικό δικαίωμα στόν ἀέρα δέν νοεῖται. Ἡ κυριαρχία γεννᾶ τό κυριαρχικό δικαίωμα. Ἀπό πολιτικῆς ἀπόψεως ἐπίσης τά πράγματα εἶναι ἐξαιρετικά ἁπλά: ἐάν παρομοιάσουμε τήν ὑφαλοκρηπῖδα μέ τήν αὐλή ἑνός σπιτιοῦ ἤ τόν δρόμο πού περνᾶ ἀπ’ ἔξω, τότε ἄν ἐπιτρέπεις σέ κάποιον νά στήσει ἀντίσκηνο ἔξω ἀπό τήν εἴσοδο τοῦ σπιτιοῦ σου ἤ στόν δρόμο, τότε δέν θά ἀργήσει ἡ μέρα πού θά τόν δεῖς νά «μπουκάρει» μέσα στό ἴδιο σου τό σπίτι γιά νά στό πάρει. Στοιχειῶδες Γουῶτσον.Ὅποιος δέν τό καταλαβαίνει αὐτό καί ἐπιμένει νά δίνει ἐξετάσεις κομματικῆς νομιμοφροσύνης –ἀγνοώντας, ἄν ὄχι περιφρονώντας αὐτούς πού τόν ἔστειλαν νά τούς ἐκπροσωπήσει στήν Βουλή– στό τέλος καταντᾶ, λυπᾶμαι γιά τήν σκληρή λέξη, γελοῖος. Λυπηρόν θέαμα. Πατριῶτες δέν εἴμαστε μόνον ὅταν κυβερνᾶ ὁ ΣΥΡΙΖΑ. Πατριῶτες εἴμαστε κάθε μέρα. Καί μέ ΣΥΡΙΖΑ καί μέ ΝΔ καί μέ ΠΑΣΟΚ. Καί ἄν ἡ συγκυρία εἶναι τέτοια πού μᾶς δυσκολεύει στήν διατύπωση τοῦ ἐπιχειρήματος –οἱ περιορισμοί τοῦ Βουλευτικοῦ ἀξιώματος εἶναι γνωστοί– ὑπάρχουν τρόποι γιά νά ὑπερασπιστεῖς μέ ἀξιοπρέπεια τόν πολιτικό χῶρο στόν ὁποῖο ἀνήκεις χωρίς νά προκαλεῖς τήν κοινωνία καί χωρίς νά παραβιάζεις τήν κοινή λογική.
Δέν γράφω τό ὄνομα τοῦ νεαροῦ Βουλευτῆ γιατί τά θέματα στήν πολιτική δέν εἶναι ποτέ προσωπικά. Τό ζήτημά μας εἶναι οἱ νοοτροπίες .Καί δυστυχῶς ἕνα τμῆμα τῶν νέων Βουλευτῶν ὄχι μόνο τῆς ΝΔ ἀλλά καί ἄλλων κομμάτων υἱοθετεῖ μιά φιλοσοφία ξένη πρός ἐμᾶς τούς «παλαιότερους». Νοοτροπία παραπλάνησης τῶν πολιτῶν. Νοοτροπία ἀποθέωσης τοῦ παραλόγου. Παλαιά αὐτά δέν ἦταν ἀποδεκτά. Οὔτε βεβαίως ἦταν ἀποδεκτό τό νά εἶσαι Βουλευτής καί νά ἔχεις ἐκπομπή σέ ΜΜΕ ἐπιχειρηματιῶν μέ τούς ὁποίους αὔριο ἡ ἴδια ἡ ζωή λόγω ἀξιώματος μπορεῖ νά σέ φέρει ἀντιμέτωπο. Στέκομαι ἐπί ὀλίγον στόν ἐν λόγω γιατί δέν συνειδητοποιοῦσε –καί αὐτό μέ πονοῦσε– πώς μέ ὅσα ἔλεγε μέσα στήν ἀντάρα του υἱοθετοῦσε πλήρως, ἄθελά του εἶμαι βέβαιος –Βουλευτής τοῦ Κοινοβουλίου μας– τίς τουρκικές θέσεις. «Ποιά ὑφαλοκρηπίδα μας παραβιάζεται ἀφοῦ δέν ὑπάρχουν χάρτες;» ἀνέκραζε διερωτώμενος μέ κίνδυνο νά εἶναι ὁ ἑπόμενος Ἕλλην πού θά γίνει πρωτοσέλιδο στήν «Χουρριέτ». Εὐτυχῶς ἕνας ἔμπειρος δημοσιογράφος τόν διόρθωσε ὑπενθυμίζοντας ὅτι τά ἐξωτερικά ὅρια τῆς ὑφαλοκρηπίδας μας ἔχουν ὁριστεῖ μέ νόμο τοῦ 2011 τόν ὁποῖο ἔχουμε καταθέσει στόν ΟΗΕ καί τόν ὁποῖο ἐπικαλέστηκε ἡ μόνιμη ἀντιπρόσωπός μας Μαρία Θεοφίλη σέ πρόσφατη ἐπιστολή καταγγελίας τῆς Τουρκίας. Τό ζήτημα, ἐπαναλαμβάνω, λοιπόν εἶναι οἱ νοοτροπίες. Ἡ νοοτροπία ὅτι ὁ κομματικός πατριωτισμός προηγεῖται τῆς πατρίδας. Βεβαίως δέν ἔχω αὐταπάτες. Μπορεῖ νά εἴμαστε καί ντεμοντέ. Τό ἀναγνωρίζω. Μπορεῖ νά ἔχουμε χάσει καί τήν ἐποχή. Μπορεῖ ὁ κυνισμός αὐτοῦ τοῦ εἴδους νά ἀρέσει καί νά πλειοψηφεῖ στήν κοινωνία. Δέν τό ἀποκλείω.
Τό πρωί τῆς ἴδιας μέρας πρίν δῶ τήν ἐκπομπή συναντήθηκα μέ παλαιό Στερεοελλαδίτη τέως Βουλευτή καί Ὑπουργό τῆς ΝΔ ὁ ὁποῖος ἤθελε νά μιλήσουμε γιά τήν «παράταξη». Τοῦ ἐξήγησα (διότι παρατηρῶ πῶς συμπεριφέρονται ἀρκετοί ἀπό τήν νέα γενιά τῶν Βουλευτῶν –ὄχι ὅλοι, ἔχω ξεχώρισει πέντε-ἕξι διαμάντια) πώς ὅταν μιλᾶμε γιά «παράταξη» δέν ἐννοοῦμε πλέον ὅλοι τό ἴδιο πρᾶγμα. Ὄχι γιατί ἔχω ἀκούσει ἄλλο νέο Βουλευτή νά μοῦ χλευάζει περιφρονητικά τούς ψηφοφόρους του ἐπειδή τοῦ ζητοῦν δουλειά. Οὔτε γιατί ἔχω μείνει ἐνεός ἀκούγοντας ἄλλο νέο Βουλευτή –τόν ἀρχηγό– νά κάνει σκέψεις γιά ἀνοικτές ὑποθέσεις δεκάδες μίλια μακριά ἀπό τούς ἀξιακούς κώδικες τῆς γενιᾶς μας. Ὅταν μιλᾶμε γιά «παράταξη» δέν ἐννοοῦμε τό ἴδιο πρᾶγμα γιατί αὐτοί πού ψηφίζουν ΝΔ τό 2020 δέν εἶναι ἀκριβῶς οἱ ἴδιοι μέ αὐτούς πού τήν ψήφιζαν τό 2000. Τό 30% εἶναι ΠΑΣΟΚ σύν ἕνα τμῆμα ἀκραίων λαϊκιστῶν πού μετακόμισε ἀπό ὅμορο χῶρο τό 2012. Καί αὐτό δέν θά ἦταν ἀπαραιτήτως κακό ἄν δέν μεταγγιζόταν στήν νέα βάση τῆς ΝΔ ἡ νοοτροπία τοῦ ΠΑΣΟΚ καί τῶν ἄκρων, αὐτός ὁ ἀπίστευτος κυνισμός πού ἐπηρεάζει ἀκόμη καί τήν διατύπωση θέσεων στά ἐθνικά θέματα. Δέν θά ἦταν κακό ἄν ἡ μόλυνση τῆς παράταξης δέν ἦταν καθολική καί τό ἐμβόλιο ἄγνωστο. Ἐάν στέκομαι λοιπόν στόν νεαρό Βουλευτή μέ τίς ἐκπληκτικές σπουδές καί τό ἀνεπεξέργαστο ταλέντο, εἶναι γιά νά ἐκφράσω τήν θλίψη μου. Ἄλλη παράταξη ἔχουμε στό μυαλό μας χιλιάδες «παλαιοί» καί ἄλλοι ἐκφράζουν σήμερα οἱ ποικιλώνυμοι νεαροί «ἐκπρόσωποί» μας. Μά σέ ἀντίθεση μέ πολλούς ἄλλους πού στό παρελθόν κούνησαν μαντήλι, ἐμεῖς οἱ ξεπερασμένοι, ὁ καθένας ἀπό τό μετερίζι του, δέν ἀνήκουμε στούς περαστικούς. Ἐδῶ θά εἴμαστε γιά νά μεταρρυθμίζουμε τά πράγματα. Ὄχι γιά νά τά ἀνατρέπουμε. Καί βεβαίως ὄχι γιά νά ἐγκαταλείπουμε τήν γέφυρα. Παρά τήν θλίψη μας γιά τό κατάντημα μερικῶν ἀπό αὐτούς πού μᾶς ἐκπροσωποῦν.
