Λευκή κόλλα

Μοῦ λένε δικοί μου ἄνθρωποι καί ἐγώ τούς ἀκούω μέ προσοχή, γιατί ὁ ἀναστοχασμός ἐπιβάλλεται, μήπως εἶμαι καμμία φορά ὑπερβολικός ἤ ἄδικος στήν κριτική μου πρός τόν Πρωθυπουργό.

Δέν θεωρῶ ὅτι εἶμαι. Ἀποστολή τοῦ δημοσιογράφου, ἀνεξαρτήτως τῶν ἰδεολογικῶν του «πιστεύω», εἶναι νά ἐλέγχει τήν ἐξουσία. Τήν πάσης φύσεως ἐξουσία. Καί στό ἐρώτημα «ποιά εἶναι ἡ ἐναλλακτική» τήν ἀπάντηση δέν τήν δίνει ποτέ ὁ δημοσιογράφος. Τήν δίνουν μόνον οἱ πολῖτες μέ ἐλεύθερες ἐκλογές. Αὐτοί ἔχουν τήν ἐλευθερία, αὐτοί ἔχουν καί τήν εὐθύνη. Σαράντα χρόνια σέ αὐτό τό ἐπάγγελμα, ὅλοι ξέρουν ποιός εἶμαι, δέν ὑπέδειξα ποτέ σέ κανέναν τί νά ψηφίσει καί τί νά καταψηφίσει.

Ὁ δρόμος τῆς κριτικῆς στόν δικό σου ἰδεολογικό χῶρο πάντα στήν ἀρχή εἶναι μοναχικός. Ἀναγκάζεσαι νά ἀπαρνηθεῖς τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων. Προσεγγίζεις πολλές φορές τά πράγματα ὄχι μέ ὅρους καθημερινότητας, ἀλλά μέ ὅρους ἱστορικοῦ χρόνου. Καί ὅταν διαπιστώνεις μιά τεράστια ἠθική καί ἐθνική ὑποχώρηση τῆς πατρίδας σου μέσα στό βάθος τῶν τετραετιῶν, εἶσαι ὑποχρεωμένος νά τήν καταγράψεις, ἔστω κι ἄν πονέσεις προσωρινά δικούς σου ἀνθρώπους. Ἔστω κι ἄν δεχθεῖς καί ἐσύ κριτική καί ἐπιθέσεις. Ὅλα στό πρόγραμμα εἶναι. Ἀρκεῖ τό βράδυ πού πέφτεις γιά ὕπνο νά τά ἔχεις «καλά μέ τό μαξιλάρι σου», πού ἔλεγε ὁ Χαρίλαος.

Ἔρχεται ὅμως ἡ στιγμή πού ἀποκτᾶς καί συνοδοιπόρους. Αὐτό πού βλέπεις ἐσύ, τό βλέπουν πλέον καί οἱ ἄλλοι. Καί τότε οἱ ἄλλοι πού σέ θεωροῦσαν καμμία φορά ἄδικο καί ὑπερβολικό καταλαβαίνουν ὅτι ἁπλῶς δέν εἶσαι. Ἀντιλαμβάνονται ὅτι «εἶχες ἁπλῶς ἄδικο ἐπειδή εἶχες δίκιο πολύ νωρίς», ὅπως ἔλεγε καί ὁ Λεντάκης γιά τήν ΠΟΛ.ΑΝ.

Μιά τέτοια στιγμή ζήσαμε τήν περασμένη Κυριακή μελετῶντας τίς ἐφημερίδες «Τό Βῆμα», «Ἡ Καθημερινή» καί «Πρῶτο Θέμα». Ὅλα ὅσα συνέβησαν στήν ψηφοφορία γιά τήν μή σύσταση Προανακριτικῆς Ἐπιτροπῆς στήν Βουλή γιά τούς κύριους Βορίδη καί Αὐγενάκη ἦταν μιά ἐξαιρετικά ὁριακή στιγμή γιά τό πολίτευμα, κατά τήν παρακολούθηση τῆς ὁποίας πολλοί κατάλαβαν μέ ποιούς ἔχουν νά κάνουν. Ὁ διευθυντής τῆς ἐφημερίδας «Τό Βῆμα» στό κύριο ἄρθρο του χαρακτήρισε τόν κύριο Μητσοτάκη ὡς «ἀναλώσιμο ἀρχηγό». Ὁ τέως διευθυντής τῆς ἐφημερίδας «Τό Βῆμα» καί διακεκριμένος ἀρθρογράφος, ἀφοῦ στιγμάτισε ὅλη τήν μεθόδευση στό Κοινοβούλιο, κατέληξε στήν διαπίστωση ὅτι «ὁ κύριος Πρωθυπουργός εἶναι ἕνα βῆμα πρίν τήν ἔξοδο». Ὁ διευθυντής συντάξεως τῆς «Καθημερινῆς» χαρακτήρισε τήν ψηφοφορία στήν Βουλή ὡς «αὐτογελοιοποιητικό ἀποτέλεσμα τῆς παραζάλης μιᾶς πανικόβλητης ἐξουσίας».

Εἶχε προηγηθεῖ, μιά ἑβδομάδα πρίν, ὁ διευθυντής τῆς «Καθημερινῆς» μέ ἕνα ἐξαιρετικό ἄρθρο γιά τήν ἐξωτερική πολιτική Γεραπετρίτη («Τό παραδοσιακό “πάλι τρῶμε φάπες” ἀπό ὅλους μπορεῖ νά γίνει πολιτικά δηλητηριῶδες» – «Ζοῦμε ἀλλοῦ ἄν θεωροῦμε ὅτι ἡ συμμετοχή μας στήν ΕΕ μᾶς δίνει πλεονέκτημα»), τό ὁποῖο ἀνάγκασε τόν Πρωθυπουργό νά δώσει συνέντευξη στόν… ΣΚΑΪ γιά νά ἀπαντήσει. Ὁ δημοσιογράφος πού πῆρε τήν συνέντευξη ἀπό τόν Πρωθυπουργό στό «Πρῶτο Θέμα», τήν δεύτερή του σέ δέκα μέρες Ἰούλιο μῆνα (ἐνδεικτικό πολιτικοῦ ἄγχους), ἀποκάλυψε ὅτι ὁ κυβερνητικός ἐκπρόσωπος Παῦλος Μαρινάκης τοῦ ζήτησε… «πλαίσιο ἐρωτήσεων» γιά νά ἐνημερωθεῖ ὁ κύριος Μητσοτάκης, ἀλλά ἐκεῖνος τοῦ ἀπάντησε ὅτι ἀκολουθεῖ τήν «μέθοδο τζάζ» καί ὅτι εἶναι «ὑπέρ τοῦ ὀργανωμένου αὐτοσχεδιασμοῦ μέ λέξεις».

Καί τό κερασάκι στήν τούρτα: Ὁ συνταγματολόγος καθηγητής Νῖκος Ἀλιβιζάτος, ὁ ὁποῖος στήριξε μέ τίς παράδοξες νομικές ἰδέες του ὅλη αὐτή τήν ἑξαετία τήν Κυβέρνηση τοῦ κυρίου Μητσοτάκη, μέ ἀποκορύφωμα τήν φαεινή του ἰδέα γιά τήν ἀπ’ εὐθείας παραπομπή ὑπουργῶν στόν «φυσικό δικαστή», ἐρήμην τῆς Βουλῆς, οὔτε ἐκεῖνος ἄντεξε τό ἀποτρόπαιο κοινοβουλευτικό θέαμα μέ τίς ἐπιστολικές ψήφους. Μέ ἄρθρο του στήν «Καθημερινή» λέει ὅτι ἡ Νέα Δημοκρατία πῆρε «μηδέν στό Συνταγματικό Δίκαιο», χαρακτήρισε τήν ἀπάντηση τῆς Κυβερνήσεως στό «κατηγορῶ» Βενιζέλου γιά τήν παραβίαση τοῦ Συντάγματος ὡς «φθηνό δικόγραφο», ἔκανε λόγο γιά «ἀπύθμενη ἀλαζονεία καί γιά παραζάλη πρωτόπειρου πολιτευτῆ» καί ἐπιτέθηκε, τέλος, στόν ὑπουργό Δικαιοσύνης Γιῶργο Φλωρίδη, στόν ὁποῖο ἀπέδωσε «ἐχθροπάθεια» (γιά τήν ἔνταξη τῶν Σπαρτιατῶν στήν νεοδημοκρατική πλειοψηφία τῆς παραγραφῆς δέν σχολίασε τίποτε ὁ ἀρχιτέκτων τοῦ νόμου γιά τόν «πραγματικό ἀρχηγό» τῆς Ἀκροδεξιᾶς κύριος καθηγητής, θά ἔρθει καί αὐτή ἡ ὥρα).

Τέλος, ὁ μετριοπαθής δημοσιολόγος Λευτέρης Κουσούλης, τόν ἀποκλεισμό τοῦ ὁποίου ἀπό τίς ἐκπομπές τῆς ΕΡΤ ἀποκάλυψε ἡ ἐφημερίδα μας τήν Κυριακή, σέ ἀνάρτησή του ἐπέκρινε τήν Κυβέρνηση ὅτι «υἱοθετεῖ τό δόγμα ἤ μαζί μας ἤ ἐναντίον μας» καί «ἀντιγράφει τήν ψυχή τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ἤ ἐμεῖς ἤ αὐτοί». Ἐπισημαίνει ὅτι «ὅλοι οἱ ἐλεύθεροι ἄνθρωποι πού ὁδηγός τους εἶναι οἱ φιλελεύθερες ἰδέες καί ἀρχές πρέπει νά σταθοῦμε ἀπέναντι σέ ἕνα κυβερνητικό σχῆμα φεουδαρχικοῦ τύπου πού καταργεῖ τόν φιλελευθερισμό καί τούς θεσμούς στήν πράξη». Ὅταν λοιπόν ὅλοι αὐτοί πλέον γράφουν ὅλα αὐτά, τό ἐρώτημα εἶναι ποιός εἶναι ὁ ὑπερβολικός; Ὑπάρχει ὑπερβολικός; Ἤ μήπως πλέον αὐτό τό καλοκαίρι ὅλα ὅσα γράφαμε γιά χρόνια μέ τήν στήριξη τοῦ ἐκδότη μας Ἰωάννη Φιλιππάκη καθίστανται πλέον κοινός τόπος; Δέν πρόκειται νά ἐπιχειρηματολογήσω περαιτέρω σήμερα. Παραδίδω λευκή κόλλα. Τά ἔγραψαν οἱ ἔγκριτοι συνάδελφοι. Τό μόνο πού ἔχω νά προσθέσω στούς συναδέλφους πού δέν γνωρίζουν τίς προσωπικότητες καί τούς ψυχισμούς τους εἶναι ὅτι ἡ «ἔξοδος» στήν ὁποία ἀναφέρονται δέν θά εἶναι πολιτικά ὁμαλή καί ἀνέφελη. Σέ αὐτά ὁ κύριος Μητσοτάκης δέν εἶναι Σημίτης. Δέν εἶναι κἄν Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης, ὁ ὁποῖος παρέδωσε ἀναιμάκτως τήν ἀρχηγία στόν Μιλτιάδη Ἔβερτ.

Ἡ «ἔξοδος» θά ἔχει, ἄν συμβεῖ πρίν τό 2027, αἱματηρά χαρακτηριστικά πολιτικῆς ἀνωμαλίας, ἀντάξιας ἑνός «κεντρώου πολιτικοῦ», καί θά πάρει χρόνο. Μέχρι τόν ἑπόμενο Ἰούνιο τοὐλάχιστον. Δέν θά εἶναι ἁπλό. Δεῖτε τήν χειρουργική σειρά τῶν ἐρωτήσεων πού ὑπεβλήθησαν στόν Πρωθυπουργό ἀπό τό «Πρῶτο Θέμα» γιά τό πολιτικό του μέλλον καί θά καταλάβετε: Πρῶτα ἐρωτήθηκε γιά τό ἄν ἔχει στόχο μία τρίτη τετραετία, μετά ἄν θά ἀναζητήσει δουλειά μέ τήν ἔξοδό του ἀπό τήν πολιτική καί τέλος τοῦ ἐπισημάνθηκε ποιά εἶναι στό ἐξωτερικό ἡ ποινική τύχη τῶν πολιτικῶν μέ πολυετῆ παραμονή στήν ἐξουσία. Βλέπε καί Σάντσεθ, ἡ σοσιαλιστική κυβέρνηση τοῦ ὁποίου στήν Ἱσπανία μετά ἀπό ἑπτά χρόνια στήν ἐξουσία συγκλονίζεται ἀπό σκάνδαλα διαφθορᾶς. Τυχαῖο ὅτι τοῦ ἐπισημάνθηκε λοιπόν; Τυχαῖο ὅτι ἄρχισε νά «χοροπηδᾶ» στόν καναπέ τοῦ Μαξίμου γιά τήν προσωπική ἠθική του ἀκεραιότητα, ἐνῶ κουβέντα γιά τήν Κυβέρνησή του ὅταν τοῦ ἐπισημάνθηκε; Δικοί του ἄνθρωποι ἀπαντοῦν «ὄχι». Δέν εἶναι τυχαῖο. Οὔτε ἡ ἐρώτηση, οὔτε ἡ ἀπάντηση. Ἀρχίζει λοιπόν ἡ μεγάλη πορεία τῆς ὑπομονῆς. Καί ὅπως μελοποίησε ὁ μεγάλος Σταῦρος Ξαρχάκος σέ στίχους Ἀλέκου Σακελλάριου, τό… 1965 (!), «κάντε ὑπομονή καί ὁ οὐρανός θά γίνει πιό γαλανός!».