NA ’μαστε πάλι ἐδῶ!
Προεκλογικῶς, τό 2019, ἡ ἀντιπαράθεση μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ ἐπικεντρώθηκε μεταξύ ἄλλων στήν κρουαζιέρα τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ μέ τήν θαλαμηγό ἐπιχειρηματία καί στήν πτήση τοῦ τότε ἀρχηγοῦ τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης καί τῆς συζύγου του μέ ἑλικόπτερο ἰσχυροῦ ἐπιχειρηματία. Τίποτε καλό γιά τόν τόπο δέν βγῆκε ἀπό ὅλα αὐτά! Ὑποτίθεται ὅτι αὐτά τά εἴχαμε ἀφήσει πίσω μας. Μετεκλογικῶς μάλιστα ἀπό ἕνα σημεῖο καί μετά δημιουργήθηκε ἡ αἴσθηση, κυρίως ἀπό τό ὕφος τῶν μεταξύ τους ἀντιπαραθέσεων στήν Βουλή καί ἀπό τήν ἀπόφαση Μητσοτάκη νά μήν παραπέμψει τόν Τσίπρα γιά τήν Νovartis, ὅτι τά ἐναντίον ἀλλήλων ἐλεύθερα κτυπήματα διεκόπησαν. Τίς τελευταῖες ἑβδομάδες ὅμως ἡ πολιτική ἀντιπαράθεση καί εἰδικῶς μετά τά «ἐπεισόδια» τῆς Πάρνηθας καί τοῦ «ροῦτερ» φαίνεται ὅτι ἐπιστρέφει γοργῶς στήν προτέρα κατάσταση.
Χθές, μετά τήν ποδηλατάδα τοῦ Πρωθυπουργοῦ στό βουνό, ἔγινε κεντρικό θέμα συζήτησις στά ΜΜΕ ἡ μετακόμιση τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης σέ οἰκία τῶν Λεγγραινῶν. Τέθηκε μάλιστα τό ἐρώτημα ἄν μετακόμισε ἀπό τήν λαϊκή Κυψέλη στά ἐξωτικά Λεγγραινά. Μονίμως ἤ προσκαίρως, γιά νά περάσει ἐκεῖ τήν καραντίνα μαζί μέ τά παιδιά του; Ὁ γράφων δέν παρακολούθησε τήν πλημμυρίδα τῶν σχολίων ὅταν ὁ Πρωθυπουργός ἔκανε ποδήλατο στήν Πάρνηθα. Γνωρίζει ἀπό τόν ἴδιο ὅτι λόγω κορωνοϊοῦ ἔχουν ἀνασταλεῖ οἱ ἀγῶνες μπάσκετ καί ποδοσφαίρου στούς ὁποίους μετέχει μέ τούς συμμαθητές του, καί ἡ μόνη διαδικασία ἀποσυμπίεσης ἀπό τό ἀξίωμά του εἶναι αὐτή ἡ δραστηριότητά του, στόν Λυκαβηττό συνήθως. Τό ἄν ἔκανε λάθος πού πῆγε στήν Πάρνηθα τό ξέρει ὁ ἴδιος καί οἱ δημοσκοπήσεις πού ἔχει στήν διάθεσή του. Ἐν πάση περιπτώσει ὅμως στήν κριτική ἐναντίον του πρωταγωνίστησαν ὅλοι ὅσοι παραβίασαν τήν καραντίνα. Στό Ἐφετεῖο καί στό Πολυτεχνεῖο. Οἱ σημαιοφόροι τῆς παρανομίας. Κατά τόν ἴδιο τρόπο λοιπόν ὁ γράφων δέν θά ἀκολουθήσει καί τώρα τήν νέα πλημμυρίδα σχολίων.
Ἄν κρίνει ὁ ἀρχηγός τῆς Ἀντιπολίτευσης ὅτι πρέπει νά μετακομίσει (ὅπου) γιά νά «προστατέψει» τήν οἰκογένειά του ἀπό τήν πολύβουη Κυψέλη, ποιός εἶναι αὐτός πού θά τοῦ πεῖ τί νά κάνει καί ποῦ νά πάει; Καί σέ αὐτή τήν περίπτωση ὁ ἴδιος ξέρει ἄν αὐτό πού ἔκανε εἶναι λάθος καί τόν ἐκθέτει στό ἐκλογικό σῶμα ἤ ὄχι. Δέν εἶναι μικρά παιδιά οἱ πολιτικοί μας ἡγέτες γιά νά τούς λέμε τά αὐτονόητα. Γνωρίζουν τούς πολιτικούς κινδύνους πού διατρέχουν ἀπό ἀμφιλεγόμενες ἀποφάσεις τους. Διαπιστώνω ὅμως καί στίς δύο πλευρές ὁμοιότητες στίς μεθοδολογίες τῶν «ἀποκαλύψεων». Δημοσιεύματα στόν Τύπο τοῦ σαββατοκύριακου, ἀναρτήσεις ξένων ΜΜΕ (Politico γιά τόν Κυριάκο, tweet τοῦ Ηugo Dixon γιά τόν Τσίπρα), χαρτοπόλεμο ἀνακοινώσεων μεταξύ Κουμουνδούρου καί Συγγροῦ. Καί ὄχι μόνο αὐτό: Ἡ πολιτική ζωή δείχνει τόν τελευταῖο καιρό νά ἐπιστρέφει σέ προδικτατορικές νόρμες. Οἱ Βουλευτές πού μετέχουν στίς τηλεοπτικές ἀντιπαραθέσεις προάγουν μέ τό λεξιλόγιό τους τό χειρότερο εἶδος λαϊκισμοῦ, μήν πῶ φασισμοῦ. Τήν γενίκευση, τήν ἰσοπέδωση, τόν ἀφορισμό. Ἄκουγα ἕναν τῆς συμπολίτευσης προχθές σέ ἕνα ρεσιτάλ νεομακαρθισμοῦ, νά κολλᾶ «ταμπέλλες» σέ ἐφημερίδες, νά λέει στόν συνομιλητή του ὅτι τά ἐπιχειρήματά σου δέν εἶναι ἀξιόπιστα ἐπειδή εἶσαι «ΑΝΤΑΡΣΥΑ» καί ἄλλα τέτοια γραφικά. Ἀντί νά κάνει διάλογο μέ κριτήριο τό «τί», ἔκανε διάλογο μέ ἐπιχείρημα τό «ποιός». Ἄκουγα ἐπίσης ἕναν τῆς ἀντιπολίτευσης χθές τό βράδυ νά ὠρύεται σέ συνάδελφό του, ὅτι «εἶστε ρεντίκολα, εἶστε ἡ ντροπή τῆς κοινωνίας» καί νά γυροφέρνει τήν συζήτηση στήν πτωματολογία. Στήν πραγματικότητα λοιπόν τά ἐπικοινωνιακά ἐπεισόδια μέ πρωταγωνιστές τόν Κυριάκο ποδηλάτη καί τόν Τσίπρα ἐνοικιαστή δέν εἶναι κάτι μεμονωμένο ἀλλά προεόρτια.
Πιθανότατα ἐκλογῶν, ἐντός τοῦ 2021. Τό πολιτικό σύστημα ἑτοιμάζεται σιγά-σιγά γιά μία ἀβυσαλλέα πολιτική μάχη πού θά ἀρχίσει ὅταν λήξει ἡ καραντίνα καί φανοῦν οἱ πραγματικές ἐπιπτώσεις της στήν οἰκονομία. Ἀλλά καί στήν ἀρχιτεκτονική τοῦ πολιτικοῦ συστήματος. Οἱ ταγοί μας ξεχνοῦν ὅτι οἱ ἑπόμενες ἐκλογές ὀψέποτε γίνουν θά διεξαχθοῦν γιά πρώτη φορά μετά ἀπό τριάντα χρόνια μέ ἁπλή ἀναλογική. Ἀγνοοῦν ὅτι ἡ ἀναλογική ἀλλάζει τήν συμπεριφορά τῶν πολιτῶν καί τούς ὠθεῖ νά μετακομίζουν –ἄς χρησιμοποιήσω ἕνα ρῆμα τῆς μόδας– σέ συγγενῆ σχήματα μέ τήν βεβαιότητα ὅτι θά συνεργαστοῦν μετεκλογικῶς μέ τά μητρικά. Καί ἐπειδή τό ἀγνοοῦν μέ τήν ἐπιστροφή τῆς παραπολιτικῆς στό κέντρο τῆς ἀτζέντας, στήν πραγματικότητα λειτουργοῦν χωρίς νά τό καταλαβαίνουν ὡς χορηγοί ἐπικοινωνίας τῶν μικροτέρων κομμάτων. Ἀποσταθεροποιητικά. Συσπειρώνουν τούς φανατικούς ἀντισυριζαίους καί τούς φανατικούς ἀντιδεξιούς, τούς πεπεισμένους, ἀλλά χάνουν τό κέντρο. Κοινῶς σκάβουν τόν λάκκο μόνοι τους. Ἀμφότερες οἱ πλευρές. Ναί, βεβαίως ἡ πολιτική στίς μέρες μας γίνεται διά τοῦ παραδείγματος. Καμμία διαφωνία. Ναι, ὁ πολιτικός στήν ἐποχή μας ἔχει ἐλάχιστο ἰδιωτικό βίο, καθώς πρῶτον ὁ ἴδιος ἀποκαλύπτει αὐτοβούλως στό instangram τόν ἰδιωτικό του βίο καί δεύτερον τά social media τῶν ὁποίων δοῦλοι ἔγιναν οἱ πολιτικοί εἶναι μία αὐστηρότατη μορφή ἄμεσης λαϊκῆς δημοκρατίας. Ἐκεῖ γίνεται ὁ κοινοβουλευτικός ἔλεγχος στόν αἰῶνα μας. Ὑπό μία προϋπόθεση ὅμως: Ἀναφερόμαστε στήν πολιτική. Ὄχι στήν παραπολιτική.
Μελετῶ συστηματικά ἀπό ἐπαγγελματική διαστροφή τίς συνέπειες τῆς ἐπικράτησης τῆς παραπολιτικῆς στήν πατρίδα μας ἀπό τό 2000 καί μετά. Θεωρῶ βεβαίως ὅτι δημοσιογραφικά ἡ ποδηλατάδα ἑνός πρωθυπουργοῦ ἤ ἡ κατοικία τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης στήν χώρα τῆς κλειδαρότρυπας εἶναι ἕνα ὡραιότατο θέμα. Δύσκολα τό ἀγνοεῖς. Τροφοδοτεῖ τό κουβεντολόι. Διαπιστώνω ὅμως καί κάτι ἄλλο: ἡ παραπολιτική δέν εἶναι πολιτική. Ἡ παραπολιτική καθυστερεῖ τίς ἀποφάσεις. Ἡ παραπολιτική ἐμποδίζει τίς μεταρρυθμίσεις. Καί οἱ πολιτικοί εἶναι ἐκεῖ, στίς θέσεις πού βρίσκονται, γιά νά λαμβάνουν ἀποφάσεις. Γιά νά πηγαίνουν τά πράγματα μπροστά. Ὄχι γιά νά διακινοῦν ἐναντίον ἀλλήλων ἱστορίες πού ὅταν κάποτε γράφει ἡ ἱστορία τῆς χώρας εἶναι ἀμφίβολο ἄν θά βρεθεῖ χῶρος γι’ αὐτές στίς ὑποσημειώσεις. Καί γιά νά μήν εἶμαι ἀόριστος θά ἀναφέρω συγκεκριμένο παράδειγμα. Προχθές κορυφαῖος κυβερνητικός ἀξιωματοῦχος μοῦ ἀποκάλυψε ὅτι τό νέο ἐπικουρικό ταμεῖο ἀσφάλισης μέ τό κεφαλαιοποιητικό σύστημα θά προικοδοτηθεῖ ἀπό τό Ταμεῖο Ἀλληλεγγύης Γενεῶν πού συστάθηκε τό 2008 ἐπί ΝΔ, ἐπί Ὑπουργίας Φάνης Πετραλιᾶ. 12 δισ. εὐρώ ἔχει ὁ κουμπαρᾶς του! Μαξιλαράκι. Ἄν ψάξουμε ὅμως τόν Τύπο τῆς ἐποχῆς γιά νά διαπιστώσουμε ποιό ἦταν τό κυρίαρχο πολιτικό ζήτημα ὅταν ψηφιζόταν ὁ νόμος αὐτός ἀπό τήν Ἑλληνική Βουλή, θά ἀνακαλύψουμε στά πρωτοσέλιδα τόν ἀείμνηστο κομιστή, τό περίφημο CD, μία ἐξεταστική γιά τά ἔργα τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ μέ βασικό «ὕποπτο» ἄμεσο συνεργάτη τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ, ἀπίστευτες λεπτομέρειες γιά τόν ἰδιωτικό βίο τοῦ τότε Γενικοῦ Γραμματέα τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ. Πολιτική, μηδέν. Λίγο πρίν, τήν ἴδια ἐποχή ἐπίσης, θά ἀνακαλύψουμε στά πρωτοσέλιδα τόν διασυρμό τοῦ ἀείμνηστου Βασίλη Μαγγίνα γιά τήν κατοικία του στό Πικέρμι. 12 χρόνια μετά, τί ἀπέμεινε ἀπό ὅλα αὐτά; Ποιός τά θυμᾶται; Ποιός ἀσχολεῖται; Ἀέρας εἶναι ἡ παραπολιτική. Ἀέρας πού ἐξασθενεῖ καί διαλύεται μέσα στόν χρόνο. Τίποτε δέν ἀφήνει πίσω της. Ἡ πραγματική πολιτική ὅμως ἀφήνει ἀποτύπωμα: 12 δισ. εὐρώ γιά τήν ἑπόμενη γενιά. Ἐάν ὅμως ἀναζητήσουμε τά ἴδια πρωτοσέλιδα στόν Τύπο τῆς ἐποχῆς θά ἀνακαλύψουμε πώς τό νομοσχέδιο Καραμανλῆ γιά τήν κοινωνική ἀσφάλιση ἐπικρίθηκε ὡς ἄτολμο, ἀντιμεταρρυθμιστικό, κάτι πού δέν ἦταν ἄξιο λόγου. Τώρα «πατᾶ» πάνω του, στά ἀποθεματικά του, ἡ κυβέρνηση Μητσοτάκη γιά νά σχεδιάσει τήν δική της μεταρρύθμιση. Γιά νά εἶμαι εἰλικρινής, καί πού τά γράφω ὅλα αὐτά δέν εἶμαι αἰσιόδοξος ὅτι θά ἀλλάξει κάτι. Ἡ πολιτική μας ζωή κινεῖται σταθερά στίς ἴδιες λαϊκίστικες ράγες τά τελευταία εἴκοσι χρόνια. «Φοβᾶμαι» δέ καί κάτι ἄλλο: ἡ θρυλούμενη ἀπόφαση τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης νά καταθέσει μέ τό νέο χρόνο αἴτημα (μέ βάση τό νέο Σύνταγμα) γιά τήν σύσταση ἐξεταστικῆς ἐπιτροπῆς σχετικά μέ τήν λειτουργία τῆς Ἐπιτροπῆς λοιμοξιολόγων, τά διπλά βιβλία, τίς εἰσηγήσεις πρός τήν Πολιτεία καί τίς κατ’ αὐτόν εὐθύνες τῆς Πολιτείας γιά τήν αὔξηση τῶν νεκρῶν ἀπό κορωνοϊό, θά ὁδηγήσει σέ σειρά ἀντιπερισπασμῶν καί ἰσοδύναμων ἐπικοινωνιακῶν τετελεσμένων πού θά ἰσοπεδώσει τά πάντα. Ἐξεταστικές γιά Καλογρίτσα κ.λπ. Τήν ὥρα πού θά γίνεται τό μεγάλο «reset» στήν οἰκονομία, ἐπιχειρήσεις θά κλείνουν καί κόσμος θά βρίσκεται στόν δρόμο, ἐμεῖς θά συζητᾶμε γιά ἀλλότρια. Δέν θά ὑποδείξω σέ κανέναν τί νά κάνει. Στίς Δημοκρατίες ὅποιος ἔχει τήν ἐλευθερία ἔχει καί τήν εὐθύνη. Μέ ἔμφαση στό δεύτερο. Τήν εὐθύνη. Οἱ ἔχοντες ὦτα ἀκουέτωσαν, ἄς ὑποθέσω. Καί ἄς εὐχηθοῦμε νά ἐπικρατήσει –γιά μία φορά– ἡ κοινή λογική.
