Η ΦΕΤΙΝΗ ἐμφάνιση τοῦ Πρωθυπουργοῦ στήν Διεθνῆ Ἔκθεση Θεσσαλονίκης σφραγίζεται ἀπό τό πακέτο παροχῶν πού θά ἀνακοινώσει μέ τήν ἄδεια τῶν πιστωτῶν βεβαίως-βεβαίως –μήν ὑπάρχει ἀμφιβολία γι’ αὐτό.
Τά μνημόνια τελείωσαν, ὄχι ἡ τρόικα! Ἡ Ἀριστερά ἐπιχειρεῖ ἐν ὄψει τῶν ἐκλογῶν νά μοιράσει ἐλπίδα. Θέλει νά ἀρχίσει νά καλλιεργεῖται στόν λαό ἡ ἄποψη πώς «ἐφεξῆς θά δίνουμε, δέ θά παίρνουμε».
Ἄν καί εἶναι λίαν ἀμφίβολη ἡ ἀποτελεσματικότητα αὐτῆς τῆς τακτικῆς (πολλές φορές ὁ ἑλληνικός λαός στό παρελθόν ἔλαβε προθύμως ὅ,τι τοῦ ἐδόθη ὡς ἀντίδωρο καί μετά πῆγε στόν ἑπόμενο), εἶναι ἀπολύτως βέβαιο πώς θά γίνει ἀσμένως δεκτή. Οἱ πολῖτες, τό 1/3 τῶν ὁποίων δέν κατάφερε νά πληρώσει τήν πρώτη δόση τοῦ φόρου εἰσοδήματος τόν Ἰούλιο, ἔχουν ἐθιστεῖ στήν λογική τοῦ βλέποντας καί κάνοντας. Ἔχουν ἐθιστεῖ στήν μάχη γιά τόν ἐπιούσιον τῆς ἑπομένης, καί μετά ἔχει ὁ Θεός. Ὁτιδήποτε λοιπόν θεωρεῖται ἀνάσα γιά τόν οἰκογενειακό προϋπολογισμό εἰσπράττεται μετά χαρᾶς. Εἴτε πρόκειται γιά 120 δόσεις γιά χρέη πρός τό δημόσιο καί ἀσφαλιστικά ταμεῖα, εἴτε πρόκειται γιά μείωση εἰσφορῶν, εἴτε, εἴτε… Μέ μία διαφορά ὅμως: οἱ πολῖτες βαθιά μέσα τους γνωρίζουν ὅτι αὐτή ἡ πολιτική δέν ὁδηγεῖ πουθενά. Βλέπουν τήν ζωή νά περνᾶ κάτω ἀπό τά πόδια τους, νά φεύγει, νά χάνεται χωρίς πολλές διαθέσιμες ἐναλλακτικές ἐπιλογές ἀπόδρασης. Ἔχοντας παντελῆ ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στό πολιτικό σύστημα ὅταν αὐτό τούς ὑπόσχεται κάτι, προτιμοῦν τό «ἐν τῇ παλάμῃ καί οὕτω βοήσωμεν» γιά νά ἀντέξουν μέχρι τό ἑπόμενο ραντεβού μέ τήν ἐφορία παρά ἀόριστες τίς ὑποσχέσεις γιά ἕνα καλύτερο μέλλον.
Ὁ Τσίπρας μάλιστα ἐπειδή εἶναι πονηρός καί καταλαβαίνει τήν ψυχολογία τοῦ μέσου Ἕλληνα μοιάζει ἕτοιμος νά κάνει κάτι πρωτοφανές: Νά προ-νομοθετήσει τίς προεκλογικές ὑποσχέσεις του ὥστε αὐτές νά ἀποτελέσουν τό τυράκι τῶν ἐκλογῶν: ψηφίστε με γιά νά ἰσχύσουν, διότι ἄλλως θά ἔρθει ὁ «κακός» Κυριάκος κτλ. κτλ. –ἡ γνωστή κασέτα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Δῆθεν προοδευτική μάλιστα. Τό σενάριο αὐτό ἔχει ἕνα πρόβλημα ὅμως: εἶναι βαθύτατα ὀπισθοδρομικό. Καί τοῦτο διότι βασικός πυρήνας τῆς πολιτικῆς αὐτῆς εἶναι ἡ ἀναδιανομή τῶν πλεονασμάτων πού προκύπτουν ἀπό τούς φόρους μας. Εἶναι ἡ ἀναδιανομή τοῦ κατά 25% μειωμένου Ἀκαθάριστου Ἐθνικοῦ Προιόντος. Ποῦ ὑπάρχει ἡ «πρόοδος» σέ αὐτό; Ὁ κύριος πρωθυπουργός μᾶς προτείνει ὡς πολιτική νά τρῶμε τίς σάρκες μας καί μετά νά τίς διανέμει αὐτός δεξιά καί ἀριστερά ὡς μέγας σοσιαλιστής καί ἀριστερός. Ἀλλά φεῦ, ἔρχεται μιά στιγμή πού τά λεφτά σώνονται. Ὁ κόσμος δέν ἀντέχει καί τό ἐρώτημα πού τίθεται κατ’ ἀρχάς εἶναι: Πῶς εἶσαι τόσο βέβαιος ὅτι θά πιάσεις τά πλεονάσματα τῶν τεσσάρων ἑπομένων ἐτῶν γιά νά νομοθετεῖς ἀπό τώρα παροχές; Εἶσαι μέσα στίς τσέπες τοῦ Ἕλληνα καί τό ξέρεις; Καί τό ἑπόμενο ἐρώτημα εἶναι: Πολιτική γιά νά αὐξήσεις τόν πλοῦτο, νά ἔρθουν ἐπενδύσεις καί νά ἀνοίξουν θέσεις ἐργασίας γιά τά νέα παιδιά ἔχεις ἤ θά συνεχίσεις τό θεάρεστο ἔργο τῶν καθυστερήσεων ἀκόμη καί γιά ἐγκεκριμένες ἐπενδύσεις ὅπως τό Ἑλληνικό;
Μέ ἄλλα λόγια: Σχέδιο μακρᾶς πνοῆς πέρα ἀπό πυροτεχνήματα μέ ἡμερομηνία λήξεως ἔχεις; Αὐτό εἶναι τό κρίσιμο. Φοβᾶμαι πώς ἡ ἀπάντηση εἶναι γνωστή ἐκ τῶν προτέρων: Ὄχι.
