Θεωρητικά, μπροστά στήν κάλπη τῆς 7ης Ἰουλίου, ὁ κάθε ψηφοφόρος ἔχει δύο ἐπιλογές ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες.
Ἡ μία ἐπιλογή εἶναι αὐτή πού προτιμᾶ τήν στασιμότητα τῆς σημερινῆς πραγματικότητας, ὅπως αὐτή ἐκδηλώνεται ποικιλοτρόπως: μέ τήν ἀποτελμάτωση τῆς οἰκονομίας, τήν παρατεινόμενη ἐπενδυτική ἀνομβρία, τήν διαρκῶς αὐξανόμενη φυγή νέων καί ἱκανῶν ἀνθρώπων πρός τήν ἀλλοδαπή, τήν ἀπέχθεια πρός τήν ἐπιχειρηματικότητα, τήν ἀναχρονιστική γραφειοκρατία, τήν ὑπονόμευση τῶν θεσμῶν, τήν περιφρόνηση τῆς νομιμότητας, τίς δυσλειτουργίες καί τά ἀδιέξοδα στήν Παιδεία, τήν Ὑγεία καί τήν Δικαιοσύνη, τήν ἀπελευθέρωση βαρυποινιτῶν ἐγκληματιῶν καί τρομοκρατῶν, τήν ἔλλειψη δημόσιας ἀσφάλειας, τήν μετατροπή τοῦ πανεπιστημιακοῦ ἀσύλου σέ ὁρμητήριο ἐμπορίου ναρκωτικῶν, ἀχαλίνωτης βίας καί ξεδιάντροπης ἀλητείας, τούς ἐπικίνδυνους χειρισμούς στά ἐθνικά μας θέματα, μέ τό βάρος τῆς ἐπαίσχυντης Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν νά ἀποτελεῖ τόν ἐπίφοβο «ὁδηγό» γιά περαιτέρω ἐθνικές «ἧττες», τήν λαθρομετανάστευση καί τήν ἀπόλυτη ἀπάθεια μπροστά στό πιεστικό δημογραφικό πρόβλημα τῆς χώρας.
Αὐτή ἡ «ἐπιλογή» δέν μπορεῖ, πλέον, νά συγκινεῖ παρά μόνον τούς ἰδεοληπτικούς ὀπαδούς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, τούς διεστραμμένους φορεῖς ψυχοκαταναγκαστικῶν φαντασιώσεων καί τούς βολεμένους τῆς ἀλαζονικῆς ἐξουσίας, ὅπως τήν εὐαγγελίζεται ἡ κλαίουσα κάθε 5η Ἰουλίου πρωθυπουργική σύντροφος καί τό ἀπολαμβάνον τά προνόμια τῆς «πρώτη φορά» ἀριστερᾶς ἀκαλλιέργητο καί ἀδίστακτο πρωθυπουργικό περιβάλλον, μέ γνώμονα τήν ἀσυδοσία, τήν ἀναλγησία καί τόν κυνισμό, πού ὁ ἴδιος ὁ Τσίπρας ἐπιδεικνύει. Μπορεῖ ἀκόμη νά ἑλκύει κάποιους πού ἐξακολουθοῦν νά σκέπτονται μόνον τά στενά τους προσωπικά συμφέροντα ἤ νά κουβαλοῦν στίς ἀποσκευές τους κατάλοιπα ὀργῆς, ἀγανάκτησης καί ἐκδίκησης, ξεπερασμένα ἀπό τήν ἐμπειρία τῆς τραγικῆς διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ὅλοι οἱ ἄλλοι, πού προβληματίζονται ἀκόμη ἄν θά πρέπει νά ξαναψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ ἤ νά ἀπόσχουν, ἀκόμη μία φορά, ἀπό τίς ἐκλογές, ἤ, ἀκόμη χειρότερα, νά δείξουν τήν «πρωτοτυπία» τους καί τόν «ἀνυπότακτο» χαρακτῆρα τους ψηφίζοντας περιθωριακούς, γραφικούς ἤ «ἀντισυστημικούς» –κατά τόν ἰσχύοντα «εὐφυῆ» νεολογισμό– ὑποψηφίους, ἁπλῶς δέν ἔχουν συνειδητοποιήσει ὅτι τό βυθιζόμενο σκάφος τῆς χώρας δέν θέλει πολύ γιά νά βυθιστεῖ ὁλοκληρωτικά καί νά καταστρέψει τελειωτικά τήν ζωή, τίς προοπτικές καί τίς ἐλπίδες ὅλων μας….
Πρώτιστο μέλημα, λοιπόν, ὅλων ἐκείνων πού θεωροῦμε ὅτι πρέπει νά ἀνακόψουμε τήν πορεία πρός τήν καταστροφή καί νά θέσουμε τίς βάσεις γιά τήν ἀνασυγκρότηση καί τήν ἐπανεκκίνηση τῆς Πατρίδας, εἶναι νά προσπαθήσουμε, τά λίγα εἰκοσιτετράωρα πού ἀπομένουν, νά πείσουμε ὅλους ὅσοι παραμένουν ἀναποφάσιστοι, ἀμφίβολοι καί ἀρνητικοί ὅτι τά παιγνίδια μέ τήν φωτιά προκαλοῦν πυρκαγιές πού δύσκολα ἀντιμετωπίζονται καί συνήθως καταστρέφουν…
Μέ αὐτά τά δεδομένα, μία καί μόνη εἶναι ἡ ἐπιλογή. Εἶναι ἡ ἐπιλογή πού θέλει τήν Ἑλλάδα ἰσχυρή στήν Εὐρώπη, μέ δυναμισμό καί προοπτική στήν οἰκονομία της, μακριά ἀπό τόν ἀσφυκτικό ἐναγκαλισμό τοῦ κρατισμοῦ καί τό ἄγος τῆς ὑπέρμετρης φορολογίας, μέ δημόσια ἀσφάλεια καί σεβασμό στούς θεσμούς, μέ τήν Παιδεία, τήν Ὑγεία καί τήν Δικαιοσύνη νά λειτουργοῦν γρήγορα καί ἀποτελεσματικά πρός ὄφελος τοῦ συνόλου τῆς κοινωνίας, μέ τήν νομιμότητα νά κυριαρχεῖ καί νά διασφαλίζει τήν ἐλευθερία καί τήν δημοκρατία τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας καί μέ τούς νέους μας νά ἀντιμετωπίζονται μέ ἰσότητα εὐκαιριῶν καί πολλαπλότητα ἐπιλογῶν γιά νά διαμορφώσουν τό μέλλον τους. Ἡ προεκλογική περίοδος ἀπέδειξε ὅτι ὁ ἀδιόρθωτος καί ἀλαζών Τσίπρας ὄχι μόνον δέν αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά προβληματιστεῖ ἀπό τό ἦθος καί τό ὕφος τῆς ἐξουσίας του, ἀλλά, ἀντιθέτως, μέ τήν προοπτική τῆς ἥττας ἐνώπιόν του, ἔχει γίνει ἀκόμη πιό ἐπιθετικός, ἀκόμη πιό κυνικός, ἀκόμη πιό ἀδίστακτος στό ψέμα, στήν περιφρόνηση τῶν ἀντιπάλων του καί στήν ἀναμόχλευση τῆς διχόνοιας καί τῶν παθῶν.
Ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης ἔμεινε μακριά ἀπό αὐτές τίς μικρότητες καί τίς παθογένειες πού ὑπονομεύουν, ἀπό μόνες τους, τήν μετεκλογική μας πολιτική ζωή. Ἀπέδειξε, μέ τήν σύνεση, τήν μετριοπάθειά του καί τόν ἑνωτικό καί δημιουργικό του λόγο, ὅτι τόν ἐνδιαφέρει μόνον ἡ ἀνασυγκρότηση τῆς χώρας, ἡ διαμόρφωση ἀναπτυξιακῆς προοπτικῆς, ἡ δημιουργία συνθηκῶν πού θά ἐπιτρέψουν στήν χώρα καί στήν ἑλληνική κοινωνία νά κερδίσει τόν χαμένο χρόνο.
Ὁ ΣΥΡΙΖΑ καί ἡ «πολιτεία» του εἶναι ἤδη παρελθόν. Ἄς ἀκολουθήσουμε τήν προοπτική πού ἀνοίγει δρόμους πρός τό μέλλον. Ὑπό αὐτές τίς συνθῆκες, ἡ ἰσχυρή αὐτοδυναμία τῆς Νέας Δημοκρατίας εἶναι ἡ μόνη ἐπιλογή.
*Δικηγόρος
