H ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φορά πού εἶδα ἕνα Κοινοβούλιο στίς φλόγες ἦταν τό καλοκαίρι τοῦ 2016.
Τότε πού οἱ πραξικοπηματίες, ἐπίδοξοι ἀνατροπεῖς τοῦ Ἐρντογάν, βομβάρδισαν τήν Τουρκική Ἐθνοσυνέλευση ἀπό τό κτίριο τῆς ὁποίας ἔβγαιναν γιά ὥρα πυκνοί καπνοί. Δέν ἐνθουσιάστηκα μέ τό θέαμα καί ἄς ἐπρόκειτο γιά τό Κοινοβούλιο τῆς συγκεκριμένης χώρας. Πρόχειρη ἔρευνα στό διαδίκτυο ἔδειξε ὅτι Κοινοβούλια ἐρρίφθησαν στήν πυρά ἀπό διαδηλωτές σέ χῶρες τοῦ Τρίτου Κόσμου. Στήν Γκαμπόν τό 2016 καί στήν Μπουργκίνα Φάσο τό 2014. Στήν Ἑλλάδα, παρά τήν κρίση, τό Κοινοβούλιο τό ἔχουμε γενικῶς σεβαστεῖ. Οὔτε ἀλευρώματα ἔγιναν ἐντός του (ἀλβανική Βουλή προσφάτως) οὔτε κροτίδες «ἔπεσαν» (Μαυροβούνιο).
Θά ἤθελα, λοιπόν, νά πῶ στόν ἐκλεγμένο ἀπό τόν λαό τῆς Θεσσαλονίκης βουλευτή κ. Φωκᾶ ἀλλά καί στόν ἀγαπητό Πρόεδρό του Βασίλη Λεβέντη (πού ἀντί νά τόν ἐπιπλήξει τόν δικαιολόγησε κιόλας) πώς ὅταν ἀνεβαίνει σέ βῆμα συγκέντρωσης καί ἐπαναλαμβάνει τό γνωστό σύνθημα γιά τήν Βουλή ἀντί νά μηρυκάζει πώς αὐτό εἶναι «σχῆμα λόγου», ὑπάρχει καί ἄλλος δρόμος: νά κλείσει τά μάτια του καί νά σκεφθεῖ γιά λίγο μιά εἰκόνα: τό Κοινοβούλιο νά καίγεται! Νά γίνεται τό βῆμα «κάρβουνο»! Τά ἕδρανα «στάχτη». Οἱ κάλπες «ἀποκαΐδια». Νά σκεφτεῖ καί κάτι ἀκόμη: ἄν θά μποροῦσε νά ἀντέχει νά ζεῖ χωρίς Κοινοβούλιο σέ μιά χώρα μέ ἕνδεκα ἑκατομμύρια κατοίκους καί εἴκοσι ἑκατομμύρια γνῶμες! Ἄν θά μποροῦσε νά ζήσει χωρίς ἐλευθερία καί δημοκρατία. Θά μποροῦσε; Σέ λίγες μέρες πλησιάζει ἡ ἐπέτειος τῆς ἡμέρας πού κάποιοι ἀνέβηκαν στά τάνκ καί ἔβαλαν λουκέτο στό Κοινοβούλιο. Μήπως μπορεῖ ὁ κ. βουλευτής νά ἐπαναλάβει τήν δήλωσή του αὐτή καί τό προσεχές Σάββατο 21 Ἀπριλίου; Τό ἀντέχει;
Βεβαίως, ἀγαπητοί ἀναγνῶστες, αὐταπάτες δέν ὑπάρχουν. Ἄν τυχόν τό σύνθημα αὐτό πού γεννήθηκε στίς τάξεις τῆς ἀκροδεξιᾶς στίς συγκεντρώσεις τῶν ἀγανακτισμένων τό 2011 (κάποιοι ἐπιχείρησαν νά εἰσβάλουν στό Κοινοβούλιο φωνάζοντάς το μάλιστα) τό θέταμε σέ ψηφοφορία σέ μυστική δημοσκόπηση, τά ἀποτελέσματα μπορεῖ καί νά μᾶς ἐξέπλητταν. Ὅπως τό ἴδιο μπορεῖ νά μᾶς ἐξέπλητταν οἱ ἀπόψεις τῶν πολιτῶν γιά ἄλλες θέσεις τοῦ ἰδίου βουλευτῆ γιά τό «κράτος τῶν Ἀθηνῶν», γιά τίς περιφέρειες πού τούς παρακρατᾶ ἡ Ἀθήνα, τήν τοπική φορολογία κ.λπ. κ.λπ. Ἄν ἀναρωτιέστε γιατί οἱ θέσεις αὐτές μπορεῖ καί νά εἶναι πλειοψηφικές στήν ἑλληνική κοινωνία, ἡ ἀπάντηση νομίζω εἶναι ἁπλή: Ὅταν ἀπουσιάζει ὁ αὐθεντικός λαϊκός λόγος ἀπό τό λεξιλόγιο τῶν μεγάλων κομμάτων, τότε προφανῶς βρίσκει «τρύπα» καί περνᾶ στόν λαό ὁ λαϊκίστικος καί ἀνακριβής λόγος τῶν μικρῶν κομμάτων. (Ὁ κ. Φωκᾶς θεωρεῖ τίς περιφέρειες ἀποδυναμωμένες ἀγνοώντας ὅτι διαχειρίζονται μόνες τους τό ΕΣΠΑ-μαμμούθ. Κατηγορεῖ τήν Ἀθήνα ὅταν στό Λεκανοπέδιο συγκεντρώνονται οἱ μισοί καί πλέον φόροι τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους ἀπό τούς ὁποίους χρηματοδοτεῖται τό κοινωνικό κράτος ὅλης τῆς ἐπικράτειας.) Ὅπως κενό ὑπάρχει ὅπου ἀπουσιάζει ὁ ἡγετικός λόγος.
Ὅσο, ὅμως, οἱ ἡγεσίες τῶν κομμάτων εἶναι ἐπιλεκτικές στά σχόλια πού κάνουν γιά τήν ποινική ἀξιολόγηση συμπεριφορῶν ἐπιχειρηματιῶν –στοχοποιοῦν τόν ἕνα, ἀλλά σιωποῦν γιά τόν ἄλλο– τόσο βεβαίως θά ἀνοίγει μεγάλη λεωφόρος γιά τό παιχνίδι τοῦ λαϊκισμοῦ. Ἡ ἐκτροπή Φωκᾶ μπορεῖ νά εἶναι μέχρι καί διδακτική γιά τό πολιτικό σύστημα ὡς πρός τό ἑξῆς: πῶς μιά ἀπαράδεκτη δήλωση βρίσκει ἔδαφος λαϊκῆς ἀπήχησης ἀντί τῆς ἀναμενόμενης κατακραυγῆς.
