ΑΣ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΑΠΕΙ νά σχολιάσω μέ μικρή καθυστέρηση ἕνα κείμενο πού …
… ὑπό τόν τίτλο «Πῶς θά γλυτώσω ἀπό τό νέο ’21», εἶδε τό φῶς τῆς δημοσιότητας πρίν ἀπό 10 ἡμέρες (Βῆμα 11.08.2019). Θεωρῶ ἀναγκαία τήν ἐπισήμανσή του, διότι ἀποτυπώνει ἐν πολλοῖς τίς «ἀγανακτισμένες» ἀντιδράσεις τίς ὁποῖες θά συναντήσει ἡ προσπάθεια πού ἀνέλαβε ἡ συσταθεῖσα ἀπό τήν κυβέρνηση Μητσοτάκη Ἐπιτροπή γιά τόν ἑορτασμό τῶν 200 ἐτῶν ἀπό τήν ἔναρξη τῆς ἐπανάστασης τοῦ 1821, ἐφ’ ὅσον ἡ θεώρηση τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων δέν περιβάλλεται ἀπό τίς ἀναθεωρητικές καί ἐθνοαποδομητικές ἀνησυχίες τῆς αὐτοαποκαλούμενης «προοδευτικῆς» διανόησης…
Ὁ ἐμβριθής ἀναλυτής, προφανῶς αἰσθανόμενος ἀνυπόφορη τήν «δυστυχία τοῦ νά εἶσαι Ἕλληνας», ξεκινᾶ μέ τήν ἐνδεικτική τῆς ἰδιοφυΐας του ἀποκάλυψη πώς «εἶχε μυριστεῖ ἀπό καιρό ὅτι δέν θά ἦταν δυνατόν οἱ Ἕλληνες νά ἀποφύγουν αὐτή τήν ἐπέτειο» καί σπεύδει νά μᾶς διευκρινίσει –μήπως καί δέν τό καταλάβουμε, ὅτι εἶναι «ἀλλεργικός σέ δύο πράγματα: 1) στόν ἐθνικισμό παντός εἴδους καί 2) στήν Ἐκκλησία καί στή θρησκεία ὡς πολιτικό παράγοντα»… Ἀκολουθεῖ ἡ βαθύτατα ἐπιστημονική διαπίστωσή του, ὅτι «ἡ Ἐκκλησία ἔχει πετύχει τό ἀπόλυτο προπαγανδιστικό κόλπο», διότι «ἐνῶ πολέμησε μέ λύσσα τίς ἰδέες τῆς Ἐπανάστασης […] τώρα ἔχει πείσει τούς Ἕλληνες ὅτι ἦταν …ὑπερεπαναστατική»… Συνεχίζει εἰρωνευόμενος τόν ἀποτρόπαιο γιά κάθε ἐμπνευσμένο διανοητή «μῦθο», ὅτι «οἱ Ἕλληνες πολέμησαν τούς Τούρκους σάν λιοντάρια καί ἐλευθέρωσαν τήν κατεχόμενη Ἑλλάδα», καί ἀφοῦ περιφρονεῖ, ὅπως τούς ἀξίζει, τίς «ἁψιμαχίες μέ τόν Δράμαλη», τονίζει ὅτι «οἱ Ἕλληνες πρέπει νά ντρεπόμαστε γιά τήν σφαγή τῶν ἀμάχων πού ἀκολούθησε τήν κατάληψη τῆς Τριπολιτσᾶς»… Ἀποφαίνεται, μέ τήν ἀπαράμιλλη ὀξυδέρκειά του, ὅτι «ἐκτός ἀπό τήν πολιορκία καί ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου, ἐλάχιστες ἡρωικές σελίδες ὑπῆρξαν» καί ὅτι «τήν Ἑλλάδα δέν τήν ἀπελευθέρωσαν οἱ Ἕλληνες ἀλλά οἱ Μεγάλες Δυνάμεις, ἀφοῦ ὁ Ἰμπραήμ εἶχε καταλάβει τήν χώρα»… Ὑπενθυμίζει τήν ρηξικέλευθη πρότασή του, «νά μετατεθεῖ ἡ ἐθνική ἑορτή στίς 8 Ὀκτωβρίου, ἐπέτειο τῆς ναυμαχίας τοῦ Ναυαρίνου, ὁπότε πραγματικά ἀπελευθερώθηκε ἡ Ἑλλάδα, χωρίς Παναγίες καί μοναστήρια»… Καί καταλήγει μέ τήν ὅπως φαίνεται ἀπό τά λόγια του ἐξαιρετικά ἐνοχλητική γι’ αὐτόν πρόβλεψη, ὅτι «θά προτιμήσουμε τούς μύθους καί τή fake δόξα. Θά πανηγυρίσουμε μιά ἔνδοξη ἀποτυχία. Καί ἡ παντοδύναμη Ἐκκλησία θά καλύψει τά πάντα ὑπό τήν σκέπη της»…
Αὐτές οἱ τελευταῖες φράσεις ἴσως ὁδηγοῦν στήν ἑρμηνεία τοῦ προβλήματος, τό ὁποῖο βασανίζει ἀκατάπαυστα τήν ψυχή κάθε γνήσιου ἐθνοαποδομητῆ, πού σέβεται τόν ἑαυτό του καί τιμᾶ τήν πολιτική ὀρθότητα τήν ὁποία μέ πάθος ὑπηρετεῖ. Ἡ ἄρνηση τοῦ ρόλου τῆς Ἐκκλησίας στήν ἐπανάσταση τοῦ ’21 («προπαγανδιστικό κόλπο» κατά τόν «δυστυχῆ» ἀρθρογράφο…) δέν περιορίζεται στήν σκόπιμη ὅσο καί ἀνιστόρητη παρανόηση τῶν μυρίων δυσκολιῶν ὑπό τίς ὁποῖες ἡ κατά Ράνσιμαν «αἰχμάλωτη Ἐκκλησία» συνέβαλλε ἀποφασιστικά στήν διατήρηση τῆς ἐθνικῆς συνείδησης καί τῆς ἑνότητας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἔχοντας πάντα στήν σκέψη της νά προστατεύσει καί νά περισώσει τό ποίμνιό της καί ὄχι νά τό ἐκθέσει στήν ἀγριότητα καί τήν βία τοῦ βάρβαρου κατακτητῆ… Ἐπιδιώκει κυρίως νά πλήξει τό θρησκευτικό συναίσθημα τοῦ Ἕλληνα καί τήν θέση πού κατέχει στήν διαμόρφωση τῆς ἰδιοπροσωπείας του ἡ Ὀρθοδοξία. Ἐξ οὗ καί ἡ «πρόταση» τοῦ ἑορτασμοῦ «χωρίς Παναγίες καί μοναστήρια», καθώς φαίνεται ὅτι ἐκτός ἀπό «ἀλλεργία» προκαλοῦν καί ἀϋπνίες σ’ ἐκείνους πού βλέπουν ἐθνικισμό καί πολιτικό παραγοντισμό σέ κάθε, ἀβάστακτη γι’ αὐτούς, ὑπενθύμιση τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας, πού θέλει τούς ἀγωνιστές τοῦ ’21 νά «μάχονται ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος»… Ἀλλά ἡ «προοδευτική» παράνοια δέν σταματᾶ ἐδῶ… «Ἁψιμαχία» τά Δερβενάκια (σιγά τό κατόρθωμα τοῦ Κολοκοτρώνη…!), «ντροπή» ἡ κατάληψη τῆς Τριπολιτσᾶς! Ἀλήθεια, πόσο ἐντιμότητα καί εὐθυκρισία διαθέτει ἐκεῖνος πού κρίνει, μέ τίς σημερινές ἀντιλήψεις, καθισμένος ἀναπαυτικά στήν πολυθρόνα του, τόν τιτάνιο ἀγῶνα ἐκείνων τῶν γυμνῶν, ἄοπλων καί ἀγράμματων ἡρώων, πού εἶχαν νά παλέψουν μέ τήν μεγαλύτερη αὐτοκρατορία τῆς ἐποχῆς, γιά νά γλυτώσουν ἀπό τήν βία, τούς ἐξανδραποδισμούς, τά παιδομαζώματα καί τούς λογῆς-λογῆς ἐξευτελισμούς;
Ναί! Ἔγιναν ἀγριότητες μετά τήν κατάληψη τῆς Τριπολιτσᾶς, ἀλλά ἡ ἅλωση τῆς πρωτεύουσας τοῦ Μοριᾶ ἦταν ἀγών ζωῆς ἤ θανάτου καί ὄχι σεμινάριο ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἀπό καλοζωισμένους καί intellectual δικαιωματιστές τῆς σημερινῆς πολιτικῆς ὀρθότητας… Πού θεωροῦν, ψυχρά καί ἀλόγιστα, ὅτι δέν ἔγινε τίποτε πέρα ἀπό τό Μεσολόγγι! Ἀλαμάνα, Γραβιά, Βαλτέτσι, Δυρός, Μανιάκι, Χίος, Ψαρά, Κάσος, τά μπουρλότα τοῦ Κανάρη, ἡ λεβεντιά τῆς Μπουμπουλίνας, τῆς Μαυρογένους καί τῆς Βιζβίζη, τό μαρτύριο τοῦ Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ καί τοῦ Ἀθανασίου Διάκου, δέν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπό «μῦθοι» καί «fake δόξα»!!!… Ναί! Πράγματι, ὑπῆρξε καί «ἡ διχόνοια ἡ δολερή», πού ἔθεσε σέ κίνδυνο τήν Ἐπανάσταση καί ἀπείλησε τά ἀπίστευτα ἐπιτεύγματα τά ὁποῖα οἱ ἀγωνιστές (πού πολέμησαν σάν λιοντάρια, παρά τίς ἀντιρρήσεις ὁρισμένων…) μέ τίς θυσίες τους, τό αἷμα τους καί τόν ἀπαράμιλλο ἡρωισμό τους, ἔκαναν χειροπιαστή πραγματικότητα, προκαλώντας τό μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο κίνημα τοῦ φιλελληνισμοῦ. Τό ὁποῖο ἀσφαλῶς καί δέν θά ὑπῆρχε, ἐάν δέν ὑπῆρχαν προηγουμένως οἱ «ἁψιμαχίες» καί οἱ «ἐλάχιστες ἡρωικές σελίδες» πού δέν κατάφεραν νά συγκινήσουν τήν μνήμη καί τήν γραφίδα τοῦ «δυστυχισμένου» ἀρθρογράφου…
Ὅ,τι καί νά λένε οἱ διάφοροι περισπούδαστοι ἀναθεωρητές μέ τήν ἐξεζητημένη σκέψη καί τήν ἀνύπαρκτη εὐαισθησία στίς συγκινήσεις πού προκαλεῖ ἡ ἀνάμνηση αὐτῆς τῆς μεγάλης ὥρας πού ὑπῆρξε γιά τόν Ἑλληνισμό τό ’21, εἶναι βέβαιον ὅτι τό Ναυαρῖνο δέν θά εἶχε συμβεῖ ποτέ, ἄν προηγουμένως δέν εἶχαν προηγηθεῖ «ἁψιμαχίες» σάν αὐτές πού συνέβησαν στά Δερβενάκια καί στό Μανιάκι… Αὐτή τήν δόξα θά ἑορτάσουμε καί αὐτά τά «λιοντάρια» θά τιμήσουμε μέ τόν σεβασμό καί τόν θαυμασμό πού τούς ἀξίζει! Τελεία καί παῦλα!
*Δικηγόρος
