ΠΑΛΙ μαζεύουμε τά κομμάτια μας. Πάλι συλλέγουμε τούς νεκρούς μας. Ἀπό ὅ,τι φαίνεται πρέπει νά τό πάρουμε ἀπόφαση. Αὐτό πού ἄρχισε τό 2007 δέν θά σταματήσει ποτέ.
Δέν θά βροῦμε ἡσυχία. Μοναχά μερικά ἤρεμα διαλείμματα θά ἔχουμε, μά κατά βάση θά εἴμαστε ἔθνος ἐμπόλεμο σέ διαρκῆ συναγερμό.
Αὐτές τίς ὧρες ἀποχαιρετοῦμε δεκάδες συμπολῖτες μας οἱ ὁποῖοι «ἔφυγαν» σέ μιά ἀποφράδα ἡμερομηνία πού ἀνακαλεῖ μνῆμες ἀπό τήν ἐθνική τραγωδία τῆς Κύπρου: Τήν 23η Ἰουλίου. Προηγήθηκαν ὅμως ἄλλοι. Τό ἐθνικό μας «καλεντάρι» εἶναι γεμᾶτο ἀπό τραγωδίες τά τελευταῖα δέκα χρόνια. Καί πόλεμος νά εἶχε γίνει δέν θά εἶχε τόσες ἀπώλειες ἡ χώρα. Νά θυμίσω ἁπλῶς:
– Τίς πυρκαϊές τῆς Πάρνηθας καί τῆς Ἠλείας τόν Ἰούνιο καί τόν Αὔγουστο τοῦ 2007, ἀμέσως μετά τήν προκήρυξη τῶν ἐθνικῶν ἐκλογῶν. Χάσαμε τότε 63 συμπολῖτες μας, σέ 13 νομούς. Καταστράφηκαν ὁλοσχερῶς 1.500 σπίτια καί 6.000 ἄνθρωποι ἔμειναν χωρίς στέγη. Οἱ ζημιές ἀποτιμήθηκαν σέ 3,5 δισ. εὐρώ. Στήν Πάρνηθα καταστράφηκαν 56.000 στρέμματα δάσους.
– Τά γεγονότα τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 2008 μετά τήν δολοφονία Γρηγορόπουλου. Κατά τήν διάρκεια αὐτῶν ἡ Ἀθήνα παραδόθηκε ἐπί δύο ὁλόκληρες ἑβδομάδες στό ἔλεος πυρομανῶν ἀναρχικῶν καί ἄλλων ὁμάδων ἀλλοδαπῶν πού κατέστρεφαν μέ μανία κάθε βράδυ τό κέντρο τῆς πόλης. Ἦταν τόσο καταλυτικές οἱ ἐντυπώσεις τότε ὥστε Ὑπουργοί εἰσηγοῦνταν τήν ἐπέμβαση τοῦ στρατοῦ καί τήν θέση τῆς χώρας σέ κατάσταση πολιορκίας. Οἱ ζημιές στίς ἰδιωτικές περιουσίες ἀπό τούς «αὐθόρμητους» διαδηλωτές ἀνῆλθαν σέ 100 ἑκατομμύρια εὐρώ. Τότε ἦταν καί ἡ πρώτη φορά πού ἀνέβηκαν τά spread τοῦ ἑλληνικοῦ δανεισμοῦ.
– Τό 2010 οἱ Ἕλληνες ζήσαμε πρώτη φορά τόν ἐφιάλτη τῆς χρεωκοπίας, κάτι πού ἐπιβεβαιώθηκε στό Καστελλόριζο ἀπό τόν ἴδιο τόν τότε πρωθυπουργό. Ἀπό τήν περιπέτεια αὐτή κάθε Ἕλληνας βγῆκε φτωχότερος κατά 60% ἐνῶ χάθηκε τό 50% τοῦ ΑΕΠ.
– Τό 2011 ἡ χώρα συνταράχθηκε ἀπό τίς διαδηλώσεις τῶν ἀγανακτισμένων, τίς ἀπολύσεις 1,5 ἑκατομμυρίου ἐργαζομένων, τήν μετανάστευση 500.000 νέων ἐπιστημόνων, τίς αὐτοκτονίες 2.833 συμπολιτῶν μας.
– Τό 2015 οἱ Ἕλληνες ζήσαμε τό σόκ τῶν capital controls καί τήν ἀπειλή τῆς ἐπιστροφῆς στήν δραχμή.
– Τό 2016 ζήσαμε τήν ἐμπειρία διαχείρισης τῆς προσφυγικῆς κρίσης. Οἱ κάτοικοι τῶν νησιῶν τοῦ Αἰγαίου κουβάλησαν στίς πλάτες τους ἕνα ὁλόκληρο ἔθνος. Πέρασαν ἀπό τό ἔδαφός μας transit ἕνα ἑκατομμύριο ἀλλοδαποί ἐνῶ δεκάδες ἄλλοι βρῆκαν ὑγρό τάφο στό Αἰγαῖο.
– Τό 2017 χάσαμε 24 συμπολῖτες μας στίς πλημμύρες τῆς Μάνδρας.
– Τήν ἴδια περίοδο βρίσκονταν σέ συνεχῆ ἔνταση οἱ σχέσεις μας μέ τήν Τουρκία μέ συνεχῆ μεθοριακά ἐπεισόδια ἐνῶ ἐσχάτως φθάσαμε στό ναδίρ καί μέ τήν Ρωσσία.
Ποιά εἰκόνα σχηματίζεται μετά ταῦτα; Κάθε χρόνο ἔχουμε καί μία κρίση: Καιγόμαστε, πνιγόμαστε, χρεωκοποῦμε, αὐτοκτονοῦμε, μεταναστεύουμε, χάνουμε τήν δουλειά μας, καταστρεφόμαστε, βάζουμε πλάτη σέ τρίτους, ἀντιδικοῦμε· κάτι μᾶς συμβαίνει πάντως. Κάτι πού μᾶς δίνει τό μήνυμα πώς τίποτε δέν εἶναι σταθερό καί γαλήνιο ἐδῶ. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι μία δύσκολη χώρα. Κατοικεῖται μέν ἀπό ἕναν ἔμπειρο λαό, φωνακλᾶ μά καί ψύχραιμο, ἀπαιτητικό μά καί συγκαταβατικό, νηφάλιο μά καί ὑποψιασμένο. Πολύ ὑποψιασμένο. Τό θέμα μας ὅμως δέν εἶναι ἄν εἴμαστε ἔμπειροι. Εἴμαστε. Μά σκέπτομαι πώς ὅλος αὐτός ὁ κόσμος πού παραπατᾶ, πέφτει, σηκώνεται, στέκει στά πόδια του καί μετά ἀπό λίγο ξαναπέφτει, ἀξίζει περισσότερο σεβασμό. Καί ἀπό αὐτούς πού τόν διοικοῦν μά καί ἀπό αὐτούς πού τόν πολεμοῦν. Πόσο νά ἀντέξει κανείς! Κινδυνεύουμε μέ κατάρρευση τήν στιγμή πού ὑποτίθεται πᾶμε νά σηκώσουμε κεφάλι. Λυπηρόν.
