24 ΙΟΥΛΙΟΥ σήμερα
Ἐπέτειος ἀποκατάστασης τῆς Δημοκρατίας. Ἤ ὅπως μοῦ ἔλεγε μέ σκηνοθετημένο «θυμό» στίς συναντήσεις μας στό σπίτι τῆς ὁδοῦ Ξενίας στήν Κηφισιά ἡ ἀείμνηστη Γραμματέας τοῦ Ἐθνάρχη Λένα Τριανταφύλλη «Αὐτή εἶναι ἡ μέρα τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ παιδί μου, γιά ποιά δημοκρατία μοῦ λές!» Δημοκρατία ἐτῶν 46 λοιπόν. Δημοκρατία σέ ὥριμη ἡλικία. Ἀλλά πόσο ὥριμη ὅμως; Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Τύπου ἔχουμε τό προνόμιο νά γνωρίζουμε τήνΔημοκρατία ἀπό μέσα. Ὄχι μόνο ἀπό τήν βιτρίνα. Ἀπό τήν βιτρίνα καλή δείχνει. Ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ἀσκεῖ τυπικῶς ἄψογα τά καθήκοντά της ὡς ρυθμιστής τοῦ πολιτεύματος μέχρι στιγμῆς. Ἡ Βουλή εἶναι πεντακομματική καί λειτουργεῖ ὑποδειγματικῶς μετά τόν γύψο τῶν μνημονίων κατά τήν διάρκεια τοῦ ὁποίου νομοθετοῦσε ἡ τρόικα. Τό Ὑπουργικό Συμβούλιο συγκαλεῖται τακτικά ἀπό τόν πρωθυπουργό, ἡ ἀντιπολίτευση ἀσκεῖ τόν ρόλο της, ἡ ἐλευθεροτυπία (μέ 7 τηλεοπτικούς σταθμούς, καμμιά δεκαριά καθημερινές ἐφημερίδες καί ἄπειρα σάιτ καί ραδιόφωνα) μοιάζει ἀνεμπόδιστη, ἐνῶ καί οἱ θεσμοί μέ πρώτη τήν δικαιοσύνη ἐκπέμπουν πρός τά ἔξω μία γενικῶς συμπαθητική εἰκόνα. Εἶναι ὅμως ἔτσι; Ἀμφιβάλλω πολύ.
Ἐμεῖς πού λόγω ἐπαγγέλματος ἐξαιρούμαστε ἀπό τό ἄβατο, μᾶς ἐπιτρέπεται ἡ εἴσοδος σέ γραφεῖα ἀπρόσιτα, καί βλέπουμε τήν μοναξιά τῆς ἐξουσίας ἀπό τήν ἄλλη της ὄψη. Ἐμεῖς πού «χαζεύουμε» τά σκαμμένα πρόσωπα τῶν βασικῶν πρωταγωνιστῶν ἄλλοτε σκοτεινά καί ἄλλοτε ὄχι (πολιτικῶν, ἱεραρχῶν, διπλωματῶν, στρατιωτικῶν, ἐπιχειρηματιῶν, μιντιαρχῶν, μάνατζερς), ἐμεῖς πού γνωρίζουμε ἕως καί τήν παραμικρή λεπτομέρεια τοῦ παρασκηνίου, λέμε ὅτι ἡ βιτρίνα παραπλανᾶ. Ὡς κλασσικός φιλελεύθερος, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνο ἀνέχεται ἀλλά ἀποδεδειγμένα ἐπιδιώκει τήν διαφορετική γνώμη γιά νά συγκρούεται μαζί της (κάνω ραδιοφωνική ἐκπομπή μαζί μέ μέλος τοῦ ΚΚΕ!), μέ λύπη παρατηρῶ φαινόμενα μονοκαλλιέργειας στήν δημοκρατία μας, ἐσχάτως. Ἡ διαφορετική ἄποψις τύποις γίνεται ἀποδεκτή, μέ τό ζόρι, ὄχι οὐσία.
Ἄν οἱ γνῶμες ἦταν αὐτοκίνητο θά ἦταν δύο «λογιώ»: Αὐτές πού κυκλοφοροῦν μέ ἄνεση στήν Ἐθνική Ὁδό καί αὐτές πού τό σύστημα στριμώχνει στόν παράδρομο καί τίς μποτιλιάρει. Γιά νά μήν πολυκυκλοφοροῦν ἐπειδή ἁπλῶς δέν τοῦ ἀρέσουν. Ὅποιος ἐλέγχει τήν ροή τῆς πληροφορίας ἐλέγχει καί τό παιχνίδι! 24 Ἰουλίου σήμερα (ξεκινῶ ἀπό τά ἁπλά) καί ἄν μελετήσετε προσεκτικά τίς γελοιογραφίες πού δημοσιεύονται στίς ἐφημερίδες θά πιστέψετε ὅτι πρωθυπουργός εἶναι ἀκόμη ὁ Τσίπρας καί Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ὁ Παυλόπουλος. Τόσο τακτικά τούς «σκιτσάρουν». Δέν εἶναι ὑγιές αὐτό. Δέν πρέπει νά τό θέλει κανονικά οὔτε ὁ νῦν πρωθυπουργός. Καί ὅμως συμβαίνει. Ἀκόμη καί σήμερα ὑπάρχει ἐπιλεκτικῶς ἐμπαθής γελοιογραφία. Τά πενάκια ἔχουν ὅμως μία ἀποστολή: νά ἐνοχλοῦν τήν ἐξουσία. Ὄχι νά τήν θωροῦν. 24 Ἰουλίου σήμερα. Ἀλλά ἐκπομπή πού νά σατιρίζει τήν πολιτική μας τάξη δέν ὑπάρχει πιά στήν τηλεόραση. Καταργήθηκε καί ἡ τελευταία (Ἀρβύλα). Δέν μᾶς ἄρεσε ὁ Λαζόπουλος ἐπειδή ἦταν συριζαῖος, ὡραῖα, ἀλλά ποιός τόν ἀντικατέστησε; Ὁ κανένας; Νοεῖται δημοκρατία καί ἐξουσία χωρίς σάτιρα; Ὁ κόσμος εἶναι ἀτελής. Ἡ ἐξουσία εἶναι ἀτελής. Καί προορισμός τῆς σάτιρας εἶναι νά σχολιάζει αὐτές τίς ἀτέλειες. Τί ἔγινε; Δέν τό θέλουμε; Δέν μᾶς ἀρέσει; Καί εἴμαστε ἡ χώρα πού γέννησε τόν Ἀριστοφάνη; Πᾶμε στά λίγο πιό βαθειά τώρα. Ἐπιλογές στήν ἐνημέρωση ἔχουμε θεωρητικῶς ἄπειρες, δέν πρέπει νά ἔχουμε παράπονο. Ὡς φιλελεύθερος ὅμως πρέπει νά πῶ ὅτι μοῦ ἀρέσει τό δίτερμα καί ὄχι τό μονότερμα. Δέν μοῦ ἀρέσει νά βλέπω ἐκπομπές τῆς ἰδιωτικῆς τηλεόρασης στίς ὁποῖες παρελαύνουν κάθε μέρα δύο καί τρεῖς Ὑπουργοί ἔναντι ἑνός ἐκπροσώπου τῆς ἀντιπολίτευσης ἥσσονος καί ἐλάσσονος, καμμιά φορά καί κανενός ἐκπροσώπου της. Οἱ ἀγῶνες ἔχουν χάρη ὅταν παίζουν δύο ὁμάδες, ὄχι μόνο μία.
Δέν μοῦ ἀρέσει ἐπίσης νά ἀκούω πληροφορίες μισές. Προφανῶς καί θέλω νά μάθω τί εἴδους ἄσεμνη χειρονομία ἔκανε ὁ Βουλευτής τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Μάρκου σέ συνάδελφό του προχθές μέσα στό Κοινοβούλιο γιά νά τοῦ ἀσκήσω δριμεῖα κριτική πού δέν σέβεται τό ἕδρανο στό ὁποῖο τόν ἔστειλε ὁ ἑλληνικός λαός. Θέλω ὅμως νά μάθω, νά μοῦ τό πεῖ ἡ τηλεόρασή μου, τό ραδιόφωνό μου , τό σάιτ μου, ἡ ἐφημερίδα μου, πώς τό ἐπεισόδιο μέ τόν Μάρκου ἄρχισε ὅταν ἄλλος συνάδελφός του Βουλευτής τοῦ ΠΑΣΟΚ τόν προκαλοῦσε ἐπί μισή ὥρα φωνάζοντάς τον (χωρίς νά καταγράφεται στά πρακτικά) «λαμόγιο» καί «διαπλεκόμενο». Ἀσφαλῶς καί θέλω νά μάθω ὡς πολίτης τί καταλογίζει ὁ εἰσαγγελέας Ζαχαρῆς στήν εἰσαγγελέα Τουλουπάκη γιά νά τῆς ἀσκήσει ποινική δίωξη γιά κατάχρηση ἐξουσίας. Θέλω ὅμως τήν ἴδια ὥρα νά μάθω καί τί ἀποφαίνεται ὁ ἕτερος εἰσαγγελέας Σοφουλάκης πού τήν κηρύσσει ἀθώα τοῦ αἵματος. Καί ὅμως: Ἐπί Δημοκρατίας, πολλές εἰδήσεις πού δέν ἀρέσουν ἄν δέν ἐξαφανίζονται, στριμώχνονται στόν παράδρομο ὅπου καί ἐγκαταλείπονται. Γινόταν ἐπί ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται καί τώρα. 24 Ἰουλίου σήμερα. Μά ἡ Δικαιοσύνη νοσεῖ. Τά σκάνδαλα μᾶς τράβηξαν τήν κουρτίνα καί μᾶς ἔδωσαν τήν εὐκαιρία νά διαπιστώσουμε πόσο κοντοί εἶναι στό ἀνάστημα ὁρισμένοι λειτουργοί πού ἀπό μακριά θαυμάζαμε. Λειτουργοί πού ψεύδονται ἀσυστόλως, λειτουργοί πού διαπλέκονται ἀσυστόλως, λειτουργοί πού ἐνταφιάζουν σκάνδαλα ἀσυστόλως. 24 Ἰουλίου σήμερα. Καί ἀντί ἤρεμου πολιτικοῦ κλίματος τά πάθη πού τόσο πολέμησε ὁ Καραμανλῆς ἔχουν ἐπανέλθει στό προσκήνιο. Τό μῖσος ἦταν τό κυρίαρχο συναίσθημα πού ἐξέπεμπαν οἱ κυρίαρχοι σχηματισμοί στήν Βουλή προχθές. 24 Ἰουλίου σήμερα: ἡ ὀλιγαρχία ἔχει πάρει τό πάνω χέρι ἀπό τήν δημοκρατία. Κρατᾶ περίστροφο, καπνίζει ποῦρο καί ἀποφασίζει ὡς γενικός κουμανταδόρος τῆς χώρας ἔχοντας μερικές ἀπό τίς λοιπές ἐξουσίες στήν «δούλεψή» της.
Νά σᾶς πῶ κάτι; Ὅσο περνᾶ ὁ καιρός, καταλήγω στό συμπέρασμα ὅτι ἡ δημοκρατία μας ἔχει πρόβλημα διεύθυνσης. Ἔχουμε τό τιμόνι, ἀλλά δέν ξέρουμε πῶς νά τό κρατήσουμε. Ἄν δέν μᾶς τό ἔχουν πάρει ἤδη ἄλλοι! Παράγοντες μέ ἰσόβια ἐξουσία χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση. Νά πῶ καί κάτι ἀκόμη; Δέν ἔχει ἀνάγκη τούς ἀποκλεισμούς ἡ ἀστική δημοκρατία. Δέν τῆς πᾶνε οἱ ἀποκλεισμοί. Ὑπερέχουν τόσο πολύ οἱ ἰδέες της, ὥστε πέφτει στά μάτια μου ὅταν προσπαθεῖ νά ἐξαφανίσει τόν ἀντίπαλο διά τῆς μεροληψίας. Εἶναι τόσο ἰσχυρές οἱ ἰδέες της, ὥστε ἔχουν ἀνάγκη νά κάνουν σύγκριση μέ τά ἀπολιθώματα τοῦ παρελθόντος γιά νά ἐπικρατοῦν, ὄχι τήν προστασία θερμοκηπίου. Να σᾶς πῶ καί κάτι γιά τό τέλος: Δέν μοῦ ἀρέσει αὐτό πού ἔχουμε. Ὄχι γιατί δέν εἶναι ἱκανοποιητικό ἤ γιατί ἐπιζητῶ κάτι ἄλλο. Δέν μοῦ ἀρέσει γιατί ἀποτυγχάνουμε νά τό μετεξελίξουμε, νά τό πᾶμε παρακάτω, νά τό βελτιώσουμε. Δέν μοῦ ἀρέσει, γιατί 46 χρόνια μετά τό πᾶμε πίσω, δέν τό πᾶμε μπροστά. Καί πάντα θά θυμᾶμαι μιά ἀποστροφή τοῦ Καραμανλῆ –εἶναι ἡ μέρα του εἴπαμε– ἀπό μιά συνέντευξή τους στους «Times», ἡ ὁποία περιλαμβάνεται στό βιβλίο (2014, Πατάκης) τοῦ Δημήτρη Καιρίδη Ὁ Καραμανλῆς καί ὁ ξένος τύπος. Εἶχε δηλώσει κάποτε ὁ Ἐθνάρχης τό ἑξῆς: «Ἡ Δημοκρατία στήν Ἑλλάδα δολοφονήθηκε σέ συνθῆκες ἐλευθερίας». Αὐτήν τήν στιγμή, ἔτος 2020, γνωρίζει κακοποίηση. Ἐλπίζω νά τήν γλυτώσει μέ ἀμυχές καί ἐπιπόλαια τραύματα σέ αὐτόν τόν γῦρο.
