ΟΙ ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ ἐκλογικές ἀναμετρήσεις τοῦ Μαΐου ἀπορρόφησαν τόσο τήν ἐπικαιρότητα ὅσο καί τήν προσήλωσή μας, ὥστε νά περάσει σέ δεύτερη μοῖρα μία μοναδική ἐπέτειος.
Πέρασε ὅμως μόνον δι’ ὀλίγον, ἀφοῦ ἀποτελεῖ μία σημαντική ἡμερομηνία τόσο γιά τόν Ὅμιλό μας καί τόν ὑπογράφοντα ὅσο καί γιά τήν ἀρχαιότερη ἐν Ἑλλάδι κυκλοφοροῦσα ἐφημερίδα, τήν ἀγαπημένη μας «Ἑστία».
Ἔχουν περάσει πάνω ἀπό εἰκοσιπέντε χρόνια ἀπό τήν πρώτη, ἐρασιτεχνική μέν, σημαδιακή δέ, ἐπαφή μου μέ τήν «ἀριστοκράτισσα τοῦ Ἑλληνικοῦ Τύπου». Ἦταν στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ ’90. Ὁ Ἀλέξης Ζαούσης, προσωπικός φίλος ἑνός ἀπό τούς τελευταίους ἄρχοντες τῶν Ἀθηνῶν, τοῦ ἀειμνήστου Γιώργου Δραγώνα, ἐπιχειρηματικοῦ μου πατρός, μέ προκάλεσε-προσκάλεσε νά δοκιμάσω νά ἀρθρογραφήσω στήν «Ἑστία». Ἀκόμα μοῦ ἠχοῦν τά λόγια του: «Στεῖλε μου ἕνα 100άρι σχόλιο γιά τήν τελευταία σελίδα. Διάλεξε ὅποιο θέμα θές, ἀρκεῖ νά εἶναι ἐπίκαιρο». Ἦταν ἀκόμα ἡ ἐποχή πού ἡ ἐφημερίς εἶχε τήν πολυτέλεια νά φιλοξενεῖ πλεῖστα ὅσα ἄρθρα, ὀλίγων λέξεων. Πολλά ἐξ αὐτῶν μέ χιοῦμορ. Ὅλα ἄριστα γραμμένα. Ἡ πρόκληση ἦτο μεγάλη γιά ἕναν φιλόδοξο νέο. Σχετικά εὔκολα βρῆκα τό θέμα. Ἐπηρεασμένος ἀπό τήν πρόσφατη δι’ ἐμέ τότε δοκιμασία τῶν πανελλαδικῶν ἐξετάσεων. Μία δοκιμασία πού μέ εἶχε ὁδηγήσει ἐπιτυχῶς στή Νομική Σχολή. Αὐτό ἦτο ὅμως τό μόνον εὔκολο. Ἴσως καί τό ψευδώνυμο πού ἐπέλεξα: «Ἀγανακτήσας γονεύς»! Ἡ συνέχεια πολύ πιό δύσκολη ἀπό ὅσο φανταζόμουν. Πῶς θά μποροῦσα νά συμπεριλάβω σέ λίγες λέξεις ὅλα ὅσα ἤθελα νά ἐκφράσω;
Μετά ἀπό πολύ κόπο καί ἀρκετό χρόνο ἔφερα σέ πέρας τό ἔργο πού μοῦ ἀνετέθη. Φαίνεται ὅτι ἦταν ἀρκετά καλό τό κείμενο ἀφοῦ ὁ δύσκολος πάντα Ἀλέξης ἔκρινε τό μικρό μου πόνημα δημοσιεύσιμο. Μάλιστα, τήν ἑπόμενη μέρα, μέ προσκάλεσε ἐκ νέου. «Καλό ἦταν. Θέλεις νά ξαναγράψεις σήμερα;» Βρίσκοντας κάποιες, μᾶλλον πιστευτές, δικαιολογίες, ἀπέφυγα τήν νέα δοκιμασία… Εἶχα ἀνακαλύψει μέ τόν πιό πειστικό τρόπο ὅτι δέν εἶχα τόν ἀπαραίτητο χρόνο πού χρειάζονταν ἑκατό λέξεις γιά τήν «Ἑστία»! Οἱ σπουδές παράλληλα μέ τήν σκληρή ἐργασία πού εἶχα ἤδη ξεκινήσει μέ τήν ἀποφοίτησή μου ἀπό τό λύκειο, δέν μοῦ ἐπέτρεπαν τήν περαιτέρω ἐνασχόληση μέ τό ἀντικείμενο τῆς δημοσιογραφίας. Καί ὄχι ὁποιασδήποτε δημοσιογραφίας. Τῆς παλαιᾶς καλῆς δημοσιογραφίας τῆς «Ἑστίας», πού προσομοίαζε περισσότερο μέ δραστηριότητα ἀνέτως διαβιοῦντος συγγραφέως. Ὅμως τότε μπῆκε τό μικρόβιο.
Ἀρκετά χρόνια μετά, σέ μιά σύντομη συνάντηση γιά ἐπιχειρηματικά δεδομένα Ἑλλήνων ἐκδοτῶν, ὁ κ. Ἄδωνις Κύρου καί ὁ κ. Ἀλέξης Ζαούσης ἐμπιστεύτηκαν στά χέρια μας τήν τύχη τῆς ἱστορικῆς «πατρικῆς τους οἰκίας», ὅπως συνηθίζουμε νά λέμε συχνά. Γιατί ἡ «Ἑστία» γιά τήν οἰκογένεια Κύρου δέν ἦτο ἁπλῶς μία ἐπιχειρηματική δραστηριότητα. Δέν ἦτο ἁπλῶς ἡ ἔκδοση ἄλλης μίας ἐφημερίδος. Ἦτο ἡ ἱστορία τῆς μεταεπαναστατικῆς Ἑλλάδος, παράλληλα μέ τήν γεμάτη πατριωτισμό καί ἐθνικοφροσύνη ἱστορία τῆς οἰκογενείας τους.
Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, μέσα ἀπό πολλές ἀντιξοότητες, ἡ ἀγαπημένη μας «Ἑστία» ἀντικρύζει τόν στόχο συμπλήρωσης ἑκατόν πενῆντα χρόνων ζωῆς, μέ ἰδιαίτερη αἰσιοδοξία. Δέν εἶναι ἡ γερασμένη «ἀρχόντισσα» πού περιμένει καρτερικά τό τέλος της. Εἶναι ἡ πολύπειρη Κυρία, μέ κάππα κεφάλαιο, πού καταφέρνει καί διατηρεῖ τήν μοναδικότητα, τήν ποιότητα ἀλλά καί τόν δυναμισμό της. Σέ πεῖσμα τῶν καιρῶν ἀλλά καί τῶν ἀσπόνδων φίλων της ζωντάνεψε, ἔγινε πληρέστερη, ἔκανε σημαντικά βήματα ἐκσυγχρονισμοῦ. Καί οἱ φανατικοί ἀναγνῶστες της τήν ἀνταμείβουν καθημερινά. Μαζί μέ τούς συνεχῶς αὐξανόμενους συνδρομητές της ἔχει διπλασιάσει τήν κυκλοφορία της, ἐνῶ μέ σταθερά καί ἀξιοπρεπῆ βήματα ἀποτελεῖ ξανά μέσο ποιοτικῆς ἐμπορικῆς προώθησης ἑταιρειῶν.
Δέν ἦταν εὔκολο τό ἐγχείρημα. Ἡ πρώτη ἀντίδραση τῶν «συναδέλφων-ἀνταγωνιστῶν» ἦταν μᾶλλον ἀπορριπτική, ἀφοῦ μέ εἰρωνικό τρόπο ἔσπευσαν νά σχολιάσουν: «Οἱ ἐκδότες λαϊκῶν καί ταμπλόιντ ἐφημερίδων ἀγόρασαν τήν “Ἑστία”». Σαφές τό ὑπονοούμενο. Ἀτυχής ἡ δῆθεν διαπίστωση. Ὁ Ὅμιλός μας εἶναι, ἴσως, ὁ μοναδικός στόν Τύπο, πού ἔχει στό τιμόνι του ἀνθρώπους μέ πτυχία τόσο ἀκαδημαϊκοῦ ἐπιπέδου ὅσο καί μέ ἐμπειρία τῆς ἀγορᾶς. Καί εἶναι σίγουρα ὁ μοναδικός ἀμιγῶς ἐκδοτικός ὅμιλος, στήν πατρίδα μας. Ἐν τούτοις, οἱ ἀναγνῶστες τῆς ἐφημερίδος στήν ἀρχή ἀνησύχησαν. Ὅπως ἀνακαλύψαμε, δέν ἐπρόκειτο γιά ἁπλούς ἀναγνῶστες μιᾶς ἐφημερίδας. Εἶχαν καί ἔχουν μία ἀπίστευτη μοναδικότητα. Νιώθουν τήν «Ἑστία» δικιά τους. Ἐκφράζονται μέ τρόπο πού ἀγγίζει τά ὅρια τῆς ἰδιοκτησιακῆς ἀντίληψης. Καί, ἴσως, αὐτή ἡ ἀντίληψη μᾶς ἔκανε ἀκόμα πιό προσεκτικούς καί μᾶς ὁδήγησε μέ βήματα ἀπολύτως μετρημένα καί πάντα στρατηγικά σχεδιασμένα στόν δρόμο τῆς ἐπιτυχοῦς συνέχισης ἔκδοσης τῆς «ἀρχόντισσας» ὄχι μόνον τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλλά καί τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Τύπου.
Ὅμως μακρυγόρησα! Σίγουρα ὁ ἠθικός αὐτουργός τῆς νέας πορείας τῆς ἐφημερίδος, ὁ πάντα ἀγαπητός Ἀλέξης Ζαούσης, ὁ συνδετικός κρίκος μέ τήν ἱστορία τῆς «Ἑστίας», ὁ φίλτατος Ἐλευθέριος Σκιαδᾶς ἀλλά καί ὁ ἄξιος συνεχιστής τῆς δημοσιογραφικῆς της ἐγκυρότητος, καί εἷς ἐκ τῶν τελευταίων ἀληθινῶν δημοσιογράφων, ὁ Μανώλης Κοττάκης, θά μέ ἐπαναφέρουν στήν τάξη. Τούτων λοιπόν γραφόντων, θά ἐπιστρέψουμε στήν καθημερινή, ἀδιάκοπη προσπάθεια πού καταβάλλουμε, γιά νά διατηρήσουμε φρέσκια καί ὑπερήφανη τήν «ἀρχόντισσα». Καί στήν συνεχῆ ἐπιθυμία μας νά πληθαίνουν οἱ ἀναγνῶστες μας. Γιατί αὐτή εἶναι ἡ μοναδική ἐπιβράβευση μιᾶς ἐφημερίδας καί ἑνός ἐκδότου.
*Πρόεδρος τοῦ Δ.Σ. τῆς «Ἐφ. Ἑστία Α.Ε.»
