ΚΑΘΩΣ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου γεμίζει μέ ἐλπίδα καί αἰσιοδοξία τίς ψυχές τῶν Ἑλλήνων, βαδίζουμε πρός τήν τριπλῆ ἐκλογική ἀναμέτρηση ἡ ὁποία θά ἀποδώσει τίς πραγματικές διαθέσεις τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, πού…
… μέχρι στιγμῆς ἀποτυπώνονται μόνον δημοσκοπικᾶ καί, συνεπῶς, ἐπιτρέπουν πολλαπλές ἀναγνώσεις καί ἑρμηνεῖες. Ἀκριβῶς αὐτή τήν ἀβεβαιότητα, ὡς πρός τήν πραγματική λαϊκή ἐτυμηγορία, πού μόνον ἡ ψῆφος μπορεῖ νά μετατρέψει σέ βεβαιότητα, ἐπιχειροῦν νά ἐκμεταλλευτοῦν ὁ Τσίπρας καί ἡ παρέα του γιά νά ἀποδυναμώσουν τήν αἴσθηση πού διαχέεται ὅλο καί περισσότερο στήν συνείδηση τῆς κοινῆς γνώμης καί ἔχει διαμορφώσει σταθερό κλῖμα προσδοκίας ὅτι ἡ διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διάγει τούς τελευταίους μῆνες τοῦ καταστρεπτικοῦ γιά τήν χώρα βίου της.
Ὅμως, πέρα ἀπό τίς συνήθεις ἀλαζονικές διακηρύξεις, τήν χοντροκομμένη ἐπίδειξη αὐτοπεποίθησης, τόν ξεδιάντροπο κομπασμό γιά τά «μεγαλειώδη» ἐπιτεύγματα τῆς πρωθυπουργίας του καί, βεβαίως, τόν ἀναιδῆ χλευασμό τῶν πολιτικῶν του ἀντιπάλων, τά στοιχεῖα δηλαδή πού συνθέτουν τό μονότονο καί ἀνούσιο πλαίσιο κάθε δημόσιας παρουσίας του, ὁ Τσίπρας δέν ἔχει νά ἐπιδείξει τίποτε πού νά μπορεῖ νά ἑρμηνευθεῖ (ἤ, ἔστω, νά παρερμηνευθεῖ…) ὡς ἐλπιδοφόρα προοπτική γιά τό αὔριο. Ὁ πρωθυπουργός μοιάζει ἐγκλωβισμένος στήν λογική τῆς «πολεμικῆς ἀντιπαράθεσης» μέ τούς ἀντιπάλους του, στήν ἀγκύλωση τῆς ταξικῆς σύγκρουσης, στήν ἀκραία ψυχική παρόρμηση, πού τοῦ προκαλεῖ ἡ συμπλεγματικῆς προέλευσης πεποίθηση πώς «ἤ θά μᾶς τελειώσουν ἤ θά τούς τελειώσουμε»…
Ὅταν αὐτή εἶναι ἡ δεδομένη ἀντίληψη πού κυριαρχεῖ στήν σκέψη καί τήν ψυχή τοῦ Τσίπρα, δέν μπορεῖ παρά νά ἑρμηνευθεῖ ὡς ἀνίερη ἀπόπειρα ἐκμετάλλευσης τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἡ «κατανυκτική» εἰκόνα τοῦ ἐκκλησιαζόμενου πρωθυπουργοῦ μέ τήν λαμπάδα του καί οἱ χριστιανικοί ἀσπασμοί μέ τούς οἰκείους του καί τούς συνεργάτες του τήν στιγμή τοῦ «Χριστός Ἀνέστη»! Ὁ ἄθεος πρωθυπουργός, ἐάν ἦταν τίμιος ἔναντι τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, θά φρόντιζε νά σεβαστεῖ τήν παράδοση ἀποφεύγοντας νά τήν προσβάλει μέ τήν εἰκονική καί γιά προφανεῖς λόγους μικροκομματικῆς σκοπιμότητας τήρησή της. Πολύ περισσότερο ἀπό τήν ἀθεΐα του ἐνοχλεῖ τόν εὐσεβῆ λαό ἡ προσπάθειά του νά ἐμφανισθεῖ ὡς πιστός, ἐνῶ δέν εἶναι, καί νά ἐπιδείξει σεβασμό γιά κάτι τό ὁποῖο πιθανότατα ἔχουν χλευάσει οὐκ ὀλίγες φορές ἡ ἄμετρη ἐπαναστατικότητά του καί ἡ «προοδευτική» διάνοιά του…
Τό συμβάν εἶναι τόσο χαρακτηριστικό τῆς ἐκμαυλιστικῆς λογικῆς τοῦ Τσίπρα, ὥστε νά μήν ἐντυπωσιάζουν ὁ ἐνθουσιασμός του γιά τήν νίκη τῶν σοσιαλιστῶν τῆς Ἱσπανίας καί ἡ ἀπόλυτη σιωπή του γιά τήν καταβαράθρωση τοῦ ἄλλοτε συνοδοιπόρου του στήν… «ἀνατροπή» τῆς Εὐρώπης Πάμπλο Ἰγκλέσιας. Ὁ ἀμετανόητος νοσταλγός τῶν ἀλήστου μνήμης «δημοκρατιῶν» τοῦ «ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ», ὁ ἔνθερμος ὑμνητής τοῦ Βελουχιώτη καί τοῦ Μπελογιάννη, ὁ ἀδίστακτος τελάλης ταξικοῦ μίσους καί ἀριστερόστροφης ἐκδικητικότητας, δέν διστάζει νά πανηγυρίσει γιά τήν νίκη ἑνός σοσιαλδημοκρατικοῦ κόμματος, τήν στιγμή πού ὁ Ἱσπανός «ἀγανακτισμένος» φίλος του μετρᾶ καί ξαναμετρᾶ τίς χαμένες του ψευδαισθήσεις! Αὐτή ἡ, γιά κάθε λογικό καί ἔμφρονα ἄνθρωπο, κυνική καί ὑποκριτική προσαρμογή τοῦ Τσίπρα, ἀκόμη καί σέ καταστάσεις ἐντελῶς ἀσύμβατες πρός τήν φερόμενη προσωπική καί πολιτική του ὑπόσταση, εἶναι, στήν πραγματικότητα, ὁ μοναδικός λόγος γιά τόν ὁποῖο τό ἀποτέλεσμα τῶν προσεχῶν ἐκλογῶν φαντάζει ἀκόμη ὡς ἀμφίβολο καί ἀβέβαιο. Ἐνῶ, δηλαδή, τά πολιτικά πεπραγμένα του εἶναι τόσο ἀρνητικά γιά τήν χώρα καί τούς πολῖτες, ὥστε νά δικαιολογοῦν βεβαιότητα συντριπτικῆς ἥττας, ὁ δόλιος χαμαιλεοντισμός τοῦ Τσίπρα ἐκτιμᾶται ὡς ἱκανός νά παρασύρει καί πάλι ἐκείνους πού, ἀντί γιά τήν λογική, τήν εὐθύνη καί τήν συνείδηση τῶν κινδύνων, χρησιμοποιοῦν ὡς κριτήρια τῶν ἐπιλογῶν τους τίς ψευδαισθήσεις τους, τίς φαντασιώσεις τους καί τά συμπλέγματά τους.
*Δικηγόρος
