Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 6 Ἰανουαρίου 1921
Ἔχω κεραμίδια ἐπί τῆς στέγης μου καί μίαν χαριτωμένην Ψιψίναν ὑπό τήν στέγην μου. Ὅποιος λοιπόν ἔχει, κατά τόν μῆνα αὐτόν, τά δύο αὐτά πράγματα, ἔχει ποίησιν εἰς τό σπίτι του. Θέλω νά εἰπῶ ὅτι ἡ κοσμική κίνησις τῶν κεραμιδιῶν είνε ἐξαιρετική κατ’ αὐτάς. Ἡ Ψιψίνα μου δέχεται διαρκῶς εἰς τήν ὡραίαν της ὑπαίθριον αἴθουσαν, φωταγωγημένην ἀ τζιόρνο ἀπό τήν λαμπράν σελήνην τοῦ Ἰανουαρίου, ἡ ὁποία ἄν ἔχῃ τόσην λαμπρότητα κατά τόν μῆνα αὐτόν, τήν ἔχει χωρίς ἄλλο ἀπό ἐξαιρετικήν εὔνοιαν πρός τό γένος τῶν αἰλουροειδῶν καί τάς ἑορτάς των. Ἡ Ψιψίνα μου, λοιπόν, μία γοητευτική μελαχροινή, δέχεται τόν κόσμον της ὡς μεγάλη κυρία. Ἀπό τό παράθυρόν μου κάθε βράδυ πού παρακολουθῶ τήν ἄφιξιν τῶν καλεσμένων, τούς βλέπω νά καταφθάνουν, μέ μίαν προθυμίαν ἐντελῶς μοναδικήν.
Δέν γνωρίζω ἀκριβῶς πῶς περνοῦν τήν ὥραν των ἐκεῖ ἐπάνω οἱ καλεσμένοι τῆς Ψιψίνας. Ὑποθέτω ὅμως ὅτι διασκεδάζουν θαυμάσια. Ἐξ ὅσων ἀκούω τοὐλάχιστον, φαντάζομαι ὅτι κάμνουν μουσικήν, κάμνουν ἀπαγγελίαν, χορεύουν ὅλους τούς νέους χορούς καί πρό πάντων φλερτάρουν, μέ ὅλον τόν ἠλεκτρισμόν, πού ἔχουν ἀποταμιευμένον εἰς τήν χαριτωμένην των ὕπαρξιν. Ὅπως καί νά εἶνε δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ἡ κοσμική ζωή ὑπό τά κεραμίδια δέν ἐγνώρισε ποτέ παρομοίαν ζωηρότητα. Χθές τό βράδυ τοὐλάχιστον εἶχα κ’ ἐγώ τούς καλεσμένους μου. Ἦσαν ἐκεῖ ὡραῖαι κυρίαι, κομψοί κύριοι, δροσερώταται δεσπονίδες. Ἐπήραμεν τό τσάι μας, ἐκάμαμεν ὀλίγην μουσικήν, κάποιος ποιητής ἀπήγγειλε στίχους, μιά δεσπονίς ἐτραγούδησεν, εἶπαμεν τά ἀστεῖα μας καί ἐπί τέλους, δέν ἠμπορῶ ν’ ἀρνηθῶ, ὅτι ἔγεινε καί τό σχετικόν φλέρτ. Ἀλλά τί τά θέλετε; Ἡ μούχλα μας ὑπῆρξε τρομερά. Καί εἰς τάς ἕνδεκα ἀρχίσαμεν νά νυστάζωμεν, ἐνῷ ἀκριβῶς τήν στιγμήν ἐκείνην τό γλέντι ἄναβεν εἰς τά κεραμίδια.
Μιά συνταρακτική ἐξ ὕψους μονωδία, ἡ ὁποία μᾶς ἐτίναξεν ὡς ἠλεκτρική ἐκκένωσις, μᾶς ἀνήγγειλεν, ὅτι ἐκεῖ ἐπάνω, διασκεδάζουν ἐπί τέλους καί γνωρίζουν νά διασκεδάζουν.
– Μά τί κατάστασις εἶνε αὐτή; ἐφώναξεν, μέ ὕφος ἐντόνου διαμαρτυρίας μιά κυρία, ἡ ὁποία πρό πολλοῦ εἶχεν ἀρχίσει νά χασμουριέται. Δέν συμμαζεύετε λιγάκι τήν ψιψίνα σας; Δέν εἶμαι συνηθισμένος, ἐννοεῖται, νά ἐπιτρέπω εἰς τούς ξένους νά κακολογοῦν τούς προσφιλεῖς μου.
– Σᾶς ἐνοχλεῖ, κυρία μου, τῆς εἶπα, πειραγμένος εἰς τά καίρια.
– Μᾶς ἐνοχλεῖ λέτε; μοῦ ἀπήντησε, χωρίς ν’ ἀντιληφθῇ ἀκόμη πόσον εἶνε ἀπρεπές νά ἐπεμβαίνῃ κἀνείς εἰς τά κεραμίδια τοῦ ἄλλου. Ἀλλά μᾶς ἐξεκούφαναν, κύριε!
– Παρακαλῶ νά ὁμιλῆτε μέ περισσοτέραν εὐλάβειαν περί τῆς Ψιψίνας μου, ἡ ὁποία σᾶς βεβαιώνω ὅτι εἶνε πολύ καθώς πρέπει κυρία.
– Ἀστειεύεσθε;
– Δέν ἀστειεύομαι καθόλου.
– Τέλος πάντων δέν γνωρίζω ἄν εἶνε ἡ Ψιψίνα σας, πού κάνει ὅλον αὐτόν τόν ἀηδέστατον θόρυβον. Ὅμως πρέπει νά παραδεχθῆτε ὅτι οἱ φίλοι τῆς Ψιψίνας σας εἶνε ἀνυπόφοροι καί προστυχότατοι!
– Ἀκοῦστε, κυρία μου! τῆς εἶπα. Ἡ Ψιψίνα μου, ἐπί ἕξη ὁλοκλήρους μῆνας δέν ἐκούνησε ἀπό τό σπίτι καί δέν ἐγνώρισε καμμιάν ἄλλην διασκέδασιν ἀπό τό νά κυνηγᾷ τούς ποντικούς καί νά παίζῃ εἰς τό γραφεῖον μου μέ τά χειρόγραφά μου. Κἀνείς κύριος δέν ἦλθε νά τήν ἐπισκεφθῇ καί ἡ ἰδία δέν ἐπεσκέφθη κανένα εἰς τήν γκαρσονιέραν του. Ὑπῆρξε, μέ μίαν λέξιν, τό παράδειγμα τῆς σεμνότητος καί τῆς σωφροσύνης. Ἐπί τέλους ἦλθεν ὁ Ἰανουάριος, σάν νά ποῦμε τά καρναβάλια τοῦ γένους της. Καί ἀπεφάσισε καί αὐτή νά διασκεδάσῃ. Θά διασκεδάσῃ δέκα ἡμέρας τό πολύ καί κατόπιν θά ἐπανέλθῃ στό νοικοκυριό της. Ἐνῷ ἐσεῖς, κυρία μου… Ἡ κυρία ἀνετινάχθη.
– Ἐγώ;… εἶπε μέ τρέμουσαν φωνήν. Τί θέλετε νά πῆτε;
– Μήν ταράττεσθε, κυρία μου. Δέν ὁμιλῶ προσωπικῶς. Θέλω νά εἰπῶ, ὅτι ἐσεῖς, ἐμεῖς, οἱ ἄνθρωποι ἐπί τέλους ἔχομεν Ἰανουάριον ὅλον τόν χρόνον. Μιά ζωηρά ὅμως λογομαχία, ἡ ὁποία ἔφθασεν ὡς ἔκρηξις ἀπό τά κεραμίδια, μᾶς διέκοψεν.
– Viens en haut!
– Quoi faire en haut?
– Quoi? Niarr… psit…psit, absit…. Οἱ καλεσμένοι τῆς Ψιψίνας μου, ὅπως καί ἡ ἴδια, ὡμιλοῦσαν Γαλλιστί, ὡς ἐμπρέπει εἰς μίαν καθώς πρέπει κοσμικήν συγκέντρωσιν.
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
