Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 21 Σεπτεμβρίου 1924
Ἀγαπητοί μου Ἀθηναῖοι τῶν Ἀθηνῶν, ὅσοι δέν ἐκάματε ἐξοχήν ἤ Εὐρώπην κατά τό διάστημα τοῦ καλοκαιριοῦ καί ἐμείνατε πιστοί εἰς τόν ἔρωτα τῆς ἰσοστεφάνου, ὁπλισθῆτε μέ ὑπομονήν! Εἶναι ἡ ὥρα τῆς ἐπιστροφῆς. Διότι ἔχομεν κ’ ἐμεῖς τήν ραντρέ μας, ὅπως οἱ Παρίσιοι. Οἱ συμπολῖται, ποῦ σᾶς ἀπεχαιρέτισαν πρό τεσσάρων, τριῶν, δύο μηνῶν, ἐπιστρέφουν τρομεροί. Ποῦ ἦσαν τόσον καιρόν; Τί ἔκαμναν; Εἰς ποῖα βουνά ἀνερριχῶντο; Εἰς ποῖα ἀκρογιάλια ἐτέλουν μπαίν-μίξτ; Τί εἶδαν; Τί ἄκουσαν; Τί ἔφαγαν; Τί ἔπιαν; Ποίας κατακτήσεις ἔκαμαν; Πόσα γραμμάρια ἐκέρδισαν εἰς βάρος; Πόσα ἐξώδευσαν; Ποσάκις τῆς ἡμέρας, τέλος, ἐλύετο ἡ κοιλιά των, χάρις εἰς τά θαυμάσια νερά τοῦ τόπου τῆς διαμονῆς των; Ὅλα αὐτά καί μερικά ἄλλα θά μᾶς τά διηγηθοῦν καταλεπτῶς!
Αὐτιά νά ἔχετε, ἀγαπητοί Ἀθηναῖοι τῶν Ἀθηνῶν, ν’ ἀκοῦτε, καί μάτια νά βλέπετε. Διότι καί μάτια χρειάζονται. Τό πολλαπλοῦν αὐτό προφορικόν ὁδοιπορικόν –τύφλα νά ἔχῃ τό «Ὁδοιπορικόν» τοῦ Σατωμπριάν ἐμπρός του– θά εἶνε καί εἰκονογραφημένον.
Οἱ εὐτυχεῖς αὐτοί ἄνθρωποι ἐννοοῦν νά σᾶς μεταδώσουν πλήρη τήν εὐτυχίαν των. Πρός τοῦτο, συμπαρέλαβαν μαζῆ των καί τήν φωτογραφικήν των μηχανήν, ἡ ὁποία ἀπετύπωσεν ὅλας τάς ἐνδόξους στιγμάς τῆς ζωῆς των. Πρόκειται περί τοῦ ὡραίου δάσους; Ἰδού τό δάσος!
-Αὐτός ἐκεῖ κάτω ἀπό τό δένδρο, μέ τό βιβλίο στό χέρι, εἶμαι ἐγώ! Μέ ἀναγνωρίζετε; Θά σᾶς διηγηθῶ κατόπιν…
Πρόκειται περί ἀκρογιαλιᾶς; Ἰδού ἡ ἀκρογιαλιά.
-Βλέπετε ἐκεῖ κάτω, κοντά στούς βράχους, αὐτόν τόν κύριον μέ τά δύο παιδάκια, ποῦ ψάχνουν γιά καβούρια, θαλασσωμένοι ὥς τά γόνατα; Λοιπόν, ὁ κύριος αὐτός εἶμαι ἐγώ! Τώρα θ’ ἀκούσετε μερικά ὡραῖα ἐπεισόδια…
Πρόκειται περί μπαίν-μίξτ; Ἰδού τά μπαίν-μίξτ! Μία, δύο, τρεῖς, δέκα ἀναρίθμητες φωτογραφίες. Καί ἄλλες τόσες εὑρίσκονται εἰς τόν φωτογράφον πρός ἐκτύπωσιν. Μπαίν-μίξτ εἶνε αὐτά. Δέν εἶνε μικρά δόξα καί ὑπερηφάνεια! Κάθε στιγμή των ἔπρεπε νά ἀποθανατισθῇ.
-Ἄν μαντεύετε ποιός εἶνε αὐτός ἐκεῖ, ποῦ κρατεῖ ἐπ’ ὤμων του τά δύο αὐτά ὡραῖα κορίτσια;
-Ἀλλά ἐσύ, ἀγαπητέ μου φίλε, ἐσύ! «Σέ γνωρίζω ἀπό τήν κόψη τοῦ σπαθιοῦ τήν τρομερή». Καί ᾑ δεσποινίδες;
-Εἶδες τί ὡραῖα σωματάκια ἀλήθεια; Τά ὀνόματα δέν σέ ἐνδιαφέρουν. Εἶνε ὑπηρεσιακόν μυστικόν. Τί σοῦ λένε ὅμως τά σωματάκια; Ἄκουσε, λοιπόν, φίλε μου, πῶς ἔτυχε νά γνωρισθοῦμε…
Ἀλλοίμονον σου, δυστυχισμένε Ἀθηναῖε τῶν Ἀθηνῶν! Θά τά ἀκούσῃς ὅλα καί θά τά ἰδῇς ὅλα, θά γνωρίσῃς πᾶσαν δόξαν καί πᾶσαν εὐτυχίαν τῶν μακαρίων αὐτῶν ἀνθρώπων, θά τούς ἀκολουθήσῃς εἰς κάθε των βῆμα. Ποιός σοῦ εἶπε νά μείνῃς καρφωμένος εἰς τήν πλατεῖαν τοῦ Συντάγματος, καθ’ ἥν στιγμήν ὁ εὐτυχής ἀπόδημος ἀνερριχᾶτο ἐπί τῶν Ἄλπεων, διέπλεε τήν λίμνην τῶν Τεσσάρων Καντονίων πρός τό Φλύλεν ἤ ἔκαμνε τά μικτά του λουτρά εἰς τάς γειτονικάς Σπέτσας; Καμάρωσέ τον τώρα θεόγυμνον –πρᾶγμα διά τό ὁποῖον δέν παρεκάλεσες ποτέ σου τόν Θεόν– μέ δύο κατσίκας ἐπ’ ὤμου, ὡς γιδοβοσκόν καί ἑτοιμάσου ν’ ἀκούσῃς τά ἑξακόσια τριανταδύο εἰδύλλιά του!
Ὑπάρχει ὅμως κάποιος τρόπος νά σωθῇς, ἀγαπητέ μου Ἀθηναῖε τῶν Ἀθηνῶν. Ἐφοδιάσου μέ μερικές ξύλινες πίπες καί, μόλις ἀντικρύσῃς τόν ἐπανακάμπτοντα ὑπερήφανον φίλον, προχώρησε θαρραλέως πρός αὐτόν, πρόσφερέ του ἐπειγόντως τήν πίπαν καί προσφώνησέ τον ὡς ἑξῆς:
-Πόσον χαίρω, ποῦ σέ ξαναβλέπω, καλέ μου φίλε! Ἰδού ἕνα μικρό πραγματάκι, ποῦ σοῦ ἔφερα ἀπό τήν Λουκέρνην, τήν Ζυρίχην, τήν Βενετίαν, τήν Ἀμπαζίαν, τήν Βαρκελώνην, τάς Καναρίους νήσους, τήν Κεϋλάνην, τῇς Σπέτσες καί τήν Πολυνησίαν. Ἄν ἤξερες πόσα πράγματα ἔχω νά σοῦ διηγηθῶ!
Μέ μίαν ξυλίνην πίπα καί ὀλίγας στοιχειώδεις γνώσεις Γεωγραφίας, ὁ ἐχθρός κατετροπώθη.
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
Μ.Η.Τ. 232122