ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Γιάλτα. Τό Τίμημα τῆς Ἐλευθερίας, τό ἐξαιρετικό ἀνάγνωσμα τοῦ καθηγητή S.M. Plokhy πού…
… μελετῶ αὐτήν τήν περίοδο πέραν τῶν ἄλλων ἄγνωστων ἑλληνικῶν πτυχῶν πού φωτίζει (εἶχαν προταθεῖ ὁ Πειραιᾶς καί ἡ Θεσσαλονίκη γιά τήν διεξαγωγή τῆς Διάσκεψης πού ὅρισε τήν μοῖρα τοῦ Κόσμου! –οἱ συναντήσεις τῶν ἡγετῶν στήν Κριμαία γίνονταν στό ἀνάκτορο μέ τό ἑλληνικό ὄνομα LEVADIA [ΛΕΒΑΔΙΑ], κατοικία πού εἶχε παραχωρήσει ἡ Μεγάλη Αἰκατερίνη στόν Λάμπρο Κατσώνη) περιέχει μία συγκλονιστική ἀποκάλυψη: τήν ἀπάντηση πού ἔδωσε ὁ στρατάρχης Στάλιν στόν Τσῶρτσιλ γιά τήν Ἑλλάδα, δύο μῆνες πρίν ξεσπάσουν στούς δρόμους τῆς Ἀθήνας τά Δεκεμβριανά τοῦ 1944. Ἦταν 9 Ὀκτωβρίου 1944 ὅταν ἔγινε ἡ περίφημη συνάντησις στό Κρεμλῖνο κατά τήν διάρκεια τῆς ὁποίας ὁ Οὐίνστον «πάσαρε» τό γνωστό χαρτάκι μέ τίς σφαῖρες ἐπιρροῆς στόν Ἰωσήφ Βησαριόνοβιτς. Σέ στιγμές πού στήν Ἑλλάδα οἱ Ἕλληνες ἀντάρτες κομμουνιστές ὀνειρεύονταν τήν κατάληψη τῆς ἐξουσίας διαθέτοντας ἰσχυρό λαϊκό ἔρεισμα.
Ὁ Στάλιν ἀπάντησε στόν Τσῶρτσιλ ὅτι «ἡ Ἀγγλία ἔχει δικαίωμα νά ἀποφασίζει γιά τήν Ἑλλάδα». Φράση πού ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τά Ρωσσικά Ἀρχεῖα πού προσφάτως ἀποδεσμεύτηκαν ἀπό τόν Πρόεδρο Πούτιν. Ἀγαπημένο μου πρόσωπο, στό ὁποῖο ἀποκάλυψα ἐγκαίρως τήν φράση τοῦ Στάλιν –ὁ ὁποῖος «πούλησε» στεγνά «τήν ἡγεσία τοῦ ΚΚΕ καί κατέστρεψε τίς ζωές χιλιάδων ἀγωνιστῶν του– μέ …ὁρμήνεψε τό ἑξῆς: «Πρέπει πλήν τῆς προδοσίας τοῦ Στάλιν νά προσθέσεις στήν ἀνάλυσή σου καί τήν ἑξῆς φράση: “Καί ἐσεῖς, ἠλίθιοι, σκοτωνόσασταν μεταξύ σας!”». Ἡ ἀγανάκτησή του δέν περιορίστηκε στούς Σοβιετικούς ἀλλά καί στούς Ἄγγλους οἱ ὁποῖοι ἐνῶ γνώριζαν ὅτι ἡ Ἑλλάς τούς εἶχε κατοχυρωθεῖ μέ σταλινική βούλα, αὐτοί στό ὄνομα τοῦ «διαίρει καί βασίλευε» ἐπέλεξαν νά δυναμιτίσουν τό κλῖμα καί νά ἐπιτρέψουν τό αἱματοκύλισμα.
Πράγματι. Εἶχε δίκιο ὁ συνομιλητής μου. Ἀλλά ἡ ἀποκάλυψη τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας ἐγείρει ἕνα ἀκόμη ζήτημα, ἀκόμη πιό αἱρετικό: ὁ δρόμος ἔχει ἀποθεωθεῖ στήν πατρίδα μας. Ἔγινε ἀκόμη καί τραγούδι, ἀπ’ τά ὡραιότερα τοῦ Μάνου Λοΐζου. Γράφει ὅμως ὁ δρόμος ἱστορία; Ἤ ὅσοι κατεβαίνουν στόν δρόμο μετέχουν καμμιά φορά ὡς κομπάρσοι στήν ἱστορία πού ἔχουν γράψει κάποιοι ἄλλοι πρίν ἀπό αὐτούς, γι’ αὐτούς; Ἐάν ὅσοι μετεῖχαν στά ἐπεισόδια τῶν Δεκεμβριανῶν τοῦ 1944 γνώριζαν ὅτι Στάλιν καί Τσῶρτσιλ τά εἶχαν μιλήσει, τά εἶχαν συμφωνήσει καί μοίραζαν τίς χῶρες, τούς λαούς καί τήν μοῖρα τους σάν τά τραπουλόχαρτα πού μοιράζουν στήν τσόχα, θά κατέβαιναν ἄραγε στόν δρόμο νά χύσουν τό αἷμα τους γιά ὅλους αὐτούς; Νά τό προεκτείνω; Ἐάν ὅσοι πῆγαν στό Πολυτεχνεῖο ἤξεραν ὅτι ὁ ἀγώνας τους γιά τήν Ἐλευθερία καί τήν Δημοκρατία θά χρησιμοποιεῖτο ἀπό ξένες δυνάμεις γιά τήν πτώση τοῦ Παπαδόπουλου, τήν ἄνοδο τοῦ Ἰωαννίδη καί τήν Κυπριακή Τραγωδία, θά καταλάμβαναν τό Μετσόβειο; Θά συνέπρατταν;
Ἐάν ὅσοι πλημμύρισαν τούς δρόμους τῶν Ἀθηνῶν γιά νά μετάσχουν στήν «αὐθόρμητη» ἐπανάσταση τῆς νεολαίας γιά τήν δολοφονία Γρηγορόπουλου ἤξεραν ὅτι ἡ κινητοποίηση αὐτή ὀργανώθηκε ἀπό ἄγνωστα κέντρα γιά τήν ἀποσταθεροποίηση τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας (τό ἀναγνώρισε στήν δίκη τῆς Ἄμφισσας καί ἡ μητέρα τοῦ ἄτυχου μαθητῆ) καί γιά τήν ὑπονόμευση τῆς πολιτικῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας στά ἐνεργειακά (τί δουλειά εἶχαν Ἀλβανοί καί Κοσσοβάροι στήν ὁδό Σταδίου;) θά σηκώνονταν ἄραγε ἀπό τόν καναπέ τους, ἤ θά θεωροῦσαν ὅτι ἡ πιό ἐπαναστατική πράξη πού θά μποροῦσαν νά κάνουν γιά λογαριασμό τῆς πατρίδας τους θά ἦταν νά μείνουν βαθιά χωμένοι στόν καναπέ; Ἐάν ἐπίσης ὅσοι μετεῖχαν στό Κίνημα τῶν Ἀγανακτισμένων –ἕως καί κυρίες τῆς Ἑκάλης εἶχαν βρεθεῖ στήν πλατεῖα Συντάγματος– γνώριζαν ὅτι ἡ Πλατεῖα ἀξιοποιήθηκε ἀπό (γνωστά ἀπό τό 1944) ξένα κέντρα γιά νά ξεπηδήσουν μέσα ἀπό αὐτήν δύο νέα κόμματα, ὁ ΣΥΡΙΖΑ καί ἡ Χρυσή Αὐγή, τά ὁποῖα μέ τήν παρουσία τους θά ἔκαναν κομματάκια τό πολιτικό μας σύστημα (πρός χάριν τῶν κηδεμόνων τοῦ «διαίρει καί βασίλευε» καί τῆς ἀπώλειας ἐθνικῆς κυριαρχίας), θά ἀνταποκρίνονταν ἄραγε στά προσκλητήρια τοῦ facebook νά κατεβοῦν στήν πλατεῖα;
Ἡ ἀναδρομική ἀνάγνωση τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας μέ ἀφορμή τήν ἀποκάλυψη τῆς προδοσίας Στάλιν στό ΚΚΕ καί τά μέλη του μᾶς «λέει» ὅτι παρά τά περί τοῦ ἀντιθέτου διαδιδόμενα ὁ δρόμος δέν γράφει πάντοτε ἱστορία. Καμμιά φορά ὁ δρόμος εἶναι καί ὕποπτος. Βρίσκεσαι σέ αὐτόν καί δέν ξέρεις σέ ποίου παιχνίδι κομπάρσος εἶσαι. Ἐνῶ νομίζεις ὅτι εἶσαι πρωταγωνιστής καί γράφεις ἱστορία. Χρησιμοποιῶ στήν ἀνάλυσή μου ἑλληνικά παραδείγματα, ἀλλά μή νομίζετε ὅτι οἱ ὑποκινούμενες ἐξεγέρσεις ἀπό ἀόρατες δυνάμεις εἶναι μόνον ἑλληνικό προνόμιο. Βρίθει παραδειγμάτων ἡ εὐρύτερη περιοχή μας. Μέ τήν Ἀραβική Ἄνοιξη τί ἔγινε ἄραγε; Μέσω facebook δέν πυροδοτήθηκε ἀπό τόν νεαρό πού αὐτοπυρπολήθηκε στήν Τυνησία; Ἡ πυρκαϊά πού ἄναψε στόν ἀραβικό κόσμο καί ὁδήγησε στήν πτώση τῶν καθεστώτων καί τήν ἐκδίωξη τῶν Ρώσσων ἀπό τήν περιοχή, αὐτό δέν εἶχε στόχο; Ἡ πορτοκαλί ἐπανάσταση τῆς Οὐκρανίας πῶς ἐπίσης πυροδοτήθηκε ἄραγε; Ἀπό ποιές δυτικές ΜΚΟ; Καί ποιός ἦταν ὁ στρατηγικός στόχος; Μήπως ὁ ἔλεγχος τῶν χωρῶν πού εὑρίσκονται στήν εὐρύτερη ρωσσική περίμετρο; Κάπως ἔτσι χρησιμοποιοῦνται οἱ λαοί καί ὁ αὐθορμητισμός τους. Γιά χάρη ἄλλων.
Ἄν μᾶς κάνουν λοιπόν ἕνα δῶρο ὁ Τσῶρτσιλ καί ὁ Στάλιν μέ τά πρακτικά τους εἶναι ἀκριβῶς αὐτό. Νά συνειδητοποιεῖς ὅτι ποτέ δέν ξέρεις γιά ποιόν ἐργάζεσαι ὅταν κατεβαίνεις στόν δρόμο. Ὀνειρεύεσαι ἐπαναστάσεις, λαϊκή κυριαρχία, ἐθνική ἀνεξαρτησία, ρήξεις, πτώσεις, νῖκες, ἀλλά χωρίς νά τό καταλαβαίνεις εἶσαι κατ’ οὐσίαν κομπάρσος σχεδίων πού ἀποφασίζονται ἐρήμην σου σέ κλειστά δωμάτια. Καί τί εἰρωνεία: Τόν καλύτερο ἰδεολογικό ὁρισμό τοῦ συντηρητικοῦ τόν ἔχει δώσει κάποιος πού πρωταγωνίστησε σέ ὅλη του τήν ζωή στήν λήψη ἀποφάσεων ἐρήμην τῶν λαῶν σέ κλειστά δωμάτια. Ὁ Χένρυ Κίσσινγκερ. Τόν ὑπενθυμίζει ὁ Ρόμπερτ Κάπλαν στό ἐξαιρετικό βιβλίο του Ἡ ἐπερχόμενη ἀναρχία (Ροές). Ὅπως σημειώνει ὁ Κίσσινγκερ «ὁ ἀληθινός συντηρητικός δέν αἰσθάνεται καλά μέσα στούς κοινωνικούς ἀγῶνες. Θά προσπαθήσει νά ἀποφύγει τά ἀγεφύρωτα χάσματα γιατί γνωρίζει ὅτι μιά σταθερή κοινωνική δομή στηρίζεται ὄχι πάνω σέ θριάμβους ἀλλά σέ συμφιλιώσεις. Ἕνας ἀληθινός συντηρητικός εἶναι ἕνας διστακτικός προοδευτικός: ἐπιδιώκει νά ἐπιβραδύνει τήν ἀλλαγή ὅταν ἡ κοινωνία ἀλλάζει πολύ γρήγορα καί νά ὑποκινήσει μετριοπαθῆ ἀλλαγή ὅταν ἡ κοινωνία δέν ἀλλάζει καθόλου». Ἀλλαγή πού ὁρίζει ὁ ἴδιος καί ὄχι τρίτοι βεβαίως, συμπληρώνουμε ἐμεῖς.
Υ.Γ: Γιά τόν δρόμο καί πάλι: Ὅταν ρωτῶ φίλους τῆς Ἀριστερᾶς ἄν μποροῦν νά μοῦ ἀναφέρουν μιά μεγάλη πορεία πού ἄλλαξε τά πράγματα στήν Ἑλλάδα ἀπό τήν μεταπολίτευση ἕως σήμερα, εἰσπράττω σιωπή. Ἐγώ γνωρίζω τοὐλάχιστον δύο πού καθυστέρησαν νά ἀλλάξουν τά πράγματα. Τήν πορεία κατά τοῦ Ἀσφαλιστικοῦ Γιαννίτση καί τήν πορεία κατά τῆς ἀναθεώρησης Καραμανλῆ γιά τό ἄρθρο 16. Πρός ἐπίρρωσιν τῶν ἀνωτέρω.
