Φταίει καί ὁ λαός, πού εἶναι μαραζιάρης

Τελικά, τί θέλουμε; Γιατί ἐπιμένουμε νά παραμένουμε ἕνας λαός τῆς κλάψας καί τῆς μίρλας;

Ὅλα τά ἔχει πεῖ ὁ Διονύσης Σαββόπουλος: «Φταῖνε τά τραγούδια μας, φταίει κι ὁ λυράρης, μά φταίει κι ὁ ἴδιος ὁ λαός, πού εἶναι μαραζιάρης»…

Τό βλέπουμε σέ κάθε εὐκαιρία. Τό εἴδαμε τώρα, μέ τήν πρόσκληση τοῦ προέδρου Τράμπ στόν πρωθυπουργό τῆς χώρας μας.

«Τόν ἐξαφάνισαν» λένε οἱ –κατ’ ἐπάγγελμα καί κατ’ ἐξακολούθηση– μαραζιάρηδες. Δηλαδή ἄν ὁ Τράμπ ΔΕΝ καλοῦσε τόν Κυριάκο Μητσοτάκη, τί θά ἔλεγαν ὅλοι αὐτοί; Ἑλλάδα καί Κύπρος ἦταν παροῦσες.

Ἐξαιρετικά σημαντικό γεγονός, χωρίς ἀμφιβολία!

Πανηγυρίζει ἡ ἀνθρωπότητα γιά τήν ἐπίτευξη τῆς συμφωνίας γιά τήν Γάζα καί τήν ἀπελευθέρωση τῶν ὁμήρων, καί ἐμεῖς ἐδῶ συνεχίζουμε νά διχαζόμαστε γιά τό συγκεκριμένο θέμα καί ὑψώνουμε πανώ καί παλαιστινιακές σημαῖες στόν ἱερό βράχο τῆς Ἀκροπόλεως, ὑπερακοντίζοντες σέ «ἐπαναστατικότητα» καί τήν ἴδια τήν δολοφονική Χαμάς!

Δέν ξέρω τί σκέφθηκε ὁ πρωθυπουργός ὅταν ἀνακοίνωσε τήν ἀπόφαση νά ρυθμισθεῖ νομοθετικῶς τό θέμα τῆς διαφυλάξεως τοῦ μνημείου τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτου, ἀλλά κάποιος δέν ἔπρεπε νά μιλήσει γι’ αὐτό τό χάλι;

Φυσικά, θεωρῶ ὅλα αὐτά τά περί «χούντας» καί «τάνκς» ἐπιεικῶς ἀστεῖα, καί βλέπω τό θέμα καί ὄχι τίς ἐντυπώσεις.

Διαφωνεῖ κανείς γιά τό ὅτι τό μνημεῖο καί ὁ περιβάλλων χῶρος πρέπει νά διατηροῦνται καθαρά καί νά μήν ἔχουμε πλέον τήν εἰκόνα τοῦ τσαντίρ-μαχαλᾶ καί τοῦ γιουσουρούμ; Διαφωνεῖ κανείς γιά τό ὅτι ὁ περιβάλλων χῶρος καί τό μνημεῖο πρέπει νά λάμπουν ἀπό καθαριότητα καί νά μήν γίνονται πεδίον μάχης, ὅπως ἔχει συμβεῖ πολλάκις τά τελευταῖα χρόνια; Τί θέλουμε σ’ αὐτή τήν χώρα, ἐπί τέλους;

Ὁ πατέρας μου (στέλεχος τῆς Ἑνώσεως Κέντρου στόν Πειραιᾶ) πολέμησε στό Ἀλβανικό Μέτωπο καί παρασημοφορήθηκε γιά τήν παλληκαριά του. Γιά ἐμᾶς, τά πέντε παιδιά του, ἡ καλύτερη βόλτα ἦταν ὅταν παίρναμε τήν Κυριακή τό πρωί τόν «ἠλεκτρικό» ἀπό τόν Πειραιᾶ, κατεβαίναμε στό Μοναστηράκι καί περπατούσαμε μέχρι τό Σύνταγμα, γιά νά δοῦμε τήν «Ἀλλαγή φρουρᾶς». Ἦταν ἡ τελετή πού γινόταν μέ λαμπρότητα, μέ κῦρος καί ὕφος. Ἑκατοντάδες κόσμου ἀπολάμβαναν τήν στιγμή. Ὄχι τουρίστες, πού τόν χειμῶνα σπανίως ὑπῆρχαν, ἀλλά πολῖτες, μέ τίς οἰκογένειές τους, πού θαύμαζαν τούς εὐζώνους, πού χαίρονταν τήν μυστατωγία ὅλης ἐκείνης τῆς ἱστορίας.

Ἔλαμπε ἀπό καθαριότητα ἡ πλατεῖα. Ἔλαμπε, παρά τό ὅτι ὁ Δῆμος Ἀθηναίων δέν διέθετε τά σημερινά σύγχρονα μέσα καθαρισμοῦ. Οὔτε στήν πιό σκοτεινή πλευρά τοῦ πιό ἄρρωστου μυαλοῦ δέν ὑπῆρχε ἡ σκέψη νά μετατρέψει τόν χῶρο σέ «παζάρι» ἤ νά μπουρλοτιάσει τά φυλάκια τῶν φρουρῶν τοῦ μνημείου.

Καί κάθονται τώρα, σοβαρά –ὑποτίθεται– κόμματα καί συζητοῦν περί ὄνου σκιᾶς; Θά μποροῦσαν κάλλιστα νά ποῦν «ἄς δοῦμε ὅλοι μαζί τό θέμα, κύριε πρωθυπουργέ, διότι μᾶλλον κάνετε λάθος ὡς πρός τίς ἁρμοδιότητες» καί ἄς εὕρισκαν μιά κοινῶς ἀποδεκτή λύση. Λύση, ὅμως, πού θά ἐξασφαλίζει τόν ἀπόλυτο σεβασμό τοῦ μνημείου καί τοῦ περιβάλλοντος χώρου.

Ἄς πᾶνε οἱ «δικαιωμαστιστές» καί οἱ «τσαντιρομαχαλάδες» νά στήσουν ἀντίσκηνα καί ὅ,τι ἄλλο στόν περιβάλλοντα χῶρο τοῦ μνημείου πεσόντων σέ ὁποιαδήποτε χώρα καί νά μήν τούς πάρουν «σηκωτούς» καί μέ χειροπέδες.

Κάποια στιγμή, πρέπει νά σοβαρευτοῦμε. Μαραζιάρηδες, κλαψιάρηδες, δικαιωματιστές, πικραμένοι καί μωροφιλόδοξοι, καί ὅ,τι ἄλλο θέλεις, εἴμαστε. Ὑπεύθυνοι πολῖτες, πότε θά γίνουμε;