Ο ΚΥΡΙΟΣ Μητσοτάκης δήλωσε προσφάτως, μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπλήρωσης δύο ἐτῶν στήν πρωθυπουργία, ὅτι «δέν εἶμαι νεοφιλελεύθερος».
Πράγματι, μέχρι στιγμῆς, δέν εἶναι. Στά λόγια, τοὐλάχιστον. Ἔχοντας μελετήσει τήν μέθοδο τῆς Ἀριστερᾶς ἀλλά καί τά λάθη τοῦ πατρός του τήν περίοδο 1990-1993, ἔχει καταλήξει στό συμπέρασμα, ὅτι ὁ φιλελεύθερος λόγος πρέπει νά εἶναι ἐντόνως κοινωνικός. Μά καί οἱ ἀντίστοιχες πολιτικές νά ἔχουν ἰσχυρά στοιχεῖα κοινωνικῆς δικαιοσύνης. Μέ αὐτήν τήν φιλοσοφία εἰσηγήθηκε ἄλλως τε προσφάτως τό ἐργασιακό νομοσχέδιο ἀναδεικνύοντας ἐπί μέρους θέματα ὅπως οἱ ἄδειες πατρότητας ἤ ἡ ἀσφάλιση τῶν ταχυμεταφορέων, ἄλλως πώς «ντελιβεράδων». Μέ τήν ἴδια φιλοσοφία εἰσηγεῖται τώρα καί γιά τόν ἀτομικό κουμπαρᾶ τῶν νέων. Παίρνοντας τό μάθημά του ἀπό ἄστοχες ὑπερφιλελεύθερες διατυπώσεις στίς ὁποῖες προέβη καί ὁ ἴδιος τήν περίοδο τῆς ἀντιπολίτευσης (γιά τήν ἀξία τῶν κοινωνικῶν ἀνισοτήτων ἤ τήν ἑπταήμερη ἐργασία), ὁ Πρωθυπουργός καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια γιά νά οἰκοδομήσει –γιά νά μιλήσω μέ ὅρους Ρεπουμπλικάνων– τήν εἰκόνα τοῦ συμπονετικοῦ συντηρητικοῦ. Θά τά καταφέρει, δέν θά τά καταφέρει, στό τέλος θά κριθεῖ στό χειροκρότημα. Ὅταν ἀποτιμηθοῦν οἱ πολιτικές του. Ἐκεῖ θά δοῦμε ἄν ἦταν κοινωνικά δίκαιες ἤ νεοφιλελεύθερες.
Τό πρόβλημα γιά τόν κύριο Μητσοτάκη ὅμως δέν εἶναι ὁ ἑαυτός του. Τό πρόβλημά του εἶναι οἱ συνεργάτες του, καί μάλιστα οἱ ἄμεσοι, οἱ ὁποῖοι δέν δείχνουν τήν αὐτή προσαρμοστικότητα μέ τόν ἴδιο σέ ἕνα διαρκῶς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι τινές ἐξ αὐτῶν ὑποφέρουν ἀπό μία πολιτική ἀσθένεια πού ὀνομάζεται νεοφιλελεύθερος ἐλιτίστικος κυνισμός. Οἱ ἄνθρωποι ἐπιτίθενται διαρκῶς στούς πολῖτες λούζοντάς τους μέ κοσμητικά ἐπίθετα. Πρακτική ἐντελῶς ξένη πρός τήν μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη ἡ ὁποία υτό ἀναφέρει καμμιά φορά ὁ Πρωθυπουργός– εἶναι λαϊκή παράταξη. Ἡ ἰσχύς της ἀντλεῖται πρῶτα καί κύρια ἀπό τόν λαό καί μετά ἀπό τούς χορηγούς της. Καί τό πλέον ἐκπληκτικό εἶναι ὅτι τήν ἐπίθεση ἐναντίον τῶν πολιτῶν τήν ἐξαπολύουν πολιτικά πρόσωπα πού ἀνακάλυψαν τήν ΝΔ καί ἐνετάχθησαν σέ αὐτήν μετά τά σαράντα τους. Ἕως τότε βολόδερναν μεταξύ μικρῶν κομμάτων, πολιτικῶν γραφείων Ὑπουργῶν, ἄντε καί ἐπενδυτικῶν τραπεζῶν γιά τούς εὐφυέστερους ἐξ αὐτῶν. Καί ὅμως: ἡ ἀγκάλη πού ἄνοιξε δέν ἐκτιμήθηκε. Ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς ΝΔ κύριος Γεωργιάδης, ὁ ὁποῖος στά νιάτα του πέρασε ἕως καί ἀπό τό κεντροαριστερό κόμμα τοῦ κυρίου Τρίτση, ἐπιτίθεται διαρκῶς στούς ἐπιχειρηματίες καί τούς ἐργαζομένους. Τήν μία τούς εἰρωνεύεται καί τούς καλεῖ νά τοῦ δώσουν τά κλειδιάτῶν ἐπιχειρήσεών τους νά τίς δουλέψει ἐκεῖνος. Τήν ἄλλη ἀπειλεῖ τούς ἐργαζομένους μέ τό δίλημμα «ἐμβόλιο ἤ ἀπόλυση». Τήν παρ’ ἄλλη ἐπιτίθεται ἐκ νέου στούς ἐπιχειρηματίες μέ τό δίλημμα «ἐμβόλιο ἤ χρεωκοπία». Διαχωρίζει τούς πολῖτες σέ ἐμβολιασμένους μέ «προνόμια» καί μή. Παλαιότερα δήλωνε δημοσίως τήν ἀπογοήτευσή του ἐπειδή τοῦ πῆρε ὁ Τόμσεν τήν δόξα τῶν ἀπολύσεων. Ἤ δεχόταν νά παραλαμβάνει τό Ὑπουργεῖο του ἔγγραφα ἀπό μάνατζερ πολυεθνικῶν πού διέταζαν τήν ἡγεσία σέ ὕφος ἰταμό, σέ πρῶτο ἑνικό, τί ἀποφάσεις νά ἐκδίδει.
Δέν εἶναι ΝΔ αὐτό τό ὕφος. ΝΔ ὅπως τήν γνωρίσαμε, ἐμεῖς, τοὐλάχιστον. Ἀλλά τό βιολί συνεχίζεται καί προστίθενται στήν ὀρχήστρα καί ἄλλοι βιολιστές. Ὁ ὑφυπουργός Ἄκης Σκέρτσος ἐπιτέθηκε προχθές σέ ἐργαζομένους ἀποκαλώντας τους «ἐξαρτημένους» ἀπό τά ἐπιδόματα. Κατ’ ἀκρίβειαν χρησιμοποίησε τήν φράση «ὁ ὀλισθηρός δρόμος τῆς ἐξάρτησης ἀπό τά ἐπιδόματα», λές καί εἶναι ναρκομανεῖς. Οὔτε αὐτό τό ὕφος εἶναι ΝΔ. Δέν γνωρίζω ἄν τό διάστημα πού ὁ κύριος Σκέρτσος ἦταν διευθυντής τοῦ ΣΕΒ ἔμαθε πῶς εἶναι νά εἶσαι μακροχρονίως ἄνεργος πενηντάρης καί νά ζεῖς μέ τά 200 εὐρώ τοῦ ἐπιδόματος τῆς κρατικῆς prepaid card. Πῶς εἶναι νά μπαίνεις στό λεωφορεῖο στιγματισμένος μέ τήν κάρτα δωρεάν μετακινήσεων τοῦ ἀνέργου, νά νοσηλεύεσαι στό νοσοκομεῖο μέ τήν βεβαίωση τοῦ ἀνασφάλιστου, νά τρέφεσαι ξοδεύοντας ἕνα δύο εὐρώ κάθε μέρα μέ σουβλάκια ἀμφιβόλου διατροφικῆς ἀξίας καί νά κοιμᾶσαι σέ τροχόσπιτα. Ἐξαρτημένοι ἀπό ἐπιδόματα, τέτοιοι, ὑπάρχουν χιλιάδες! Δέν εἶναι ἐπιλογή τους ἡ «ἐξάρτηση». Ἔρχονται καί στιγμές στήν ζωή πού ἀπό τήν μία στιγμή στήν ἄλλη γυρίζει ὁ κόσμος ἀνάποδα. Τό γεγονός ὅτι ἄνθρωποι ξωκείλουν δέν εἶναι λόγος γιά νά τούς ἐπιτίθεσαι. Ἐν πάσῃ περιπτώσει δέν εἶναι αὐτή ἡ ἀποστολή τῆς πολιτικῆς. Νά χωρίζει τούς ἀνθρώπους σέ ἐπιτυχημένους καί ἀποτυχημένους καί νά μοιράζει βραβεῖα στούς μέν, λεμονόκουπες στούς δέ. Τά αὐτά ἰσχύουν γιά τόν ἔγκριτο οἰκονομολόγο Ἀλέξη Πατέλη. Τήν μία ἐπιτίθεται στούς νέους πού ἔχουν κάνει διδακτορικά ἀποκαλώντας τους «τεμπέληδες». Τήν ἄλλη ἐπιτίθεται στούς παπποῦδες γιατί «κόβουν τό μέλλον τῶν νέων». Τήν τρίτη στούς στρέιτ ἐργαζόμενους μέ τήν ρατσιστική προσέγγιση ὅτι οἱ γκαίυ εἶναι πιό αὐξημένης παραγωγικότητος. Περιφερειακά ἔχουμε καί ἄλλους βιολιστές συμπρωταγωνιστές, οἱ ὁποῖοι κάνουν ὅμως μόνο ἐμφανίσεις guest. Εἷς κάποτε δήλωσε ὅτι τά μηνύματα τῶν μετακινήσεων πολιτῶν κατά τήν πανδημία διατηροῦνται ὡς μέτρο γιά λόγους «παιδαγωγικούς».
Κοινῶς, εἶναι βλάξ ὁ κόσμος, καί χρειάζεται παιδονόμο. Ἄλλος δήλωσε στό Κοινοβούλιο ὅτι οἱ νέοι συμπεριφέρονται κατά τήν πανδημία «ἀνέντιμα καί ἀνεύθυνα». Προφανῶς γι’ αὐτό καί ἐνίοτε ξυλοκοποῦνται ἀπό τίς ἀρχές. Ἕνας τρίτος ἀπεκάλεσε τούς ἀνεμβολίαστους «ψεκασμένους». Ὅσα δέ ντρέπονται νά ποῦν δημοσίως, τά ἀναθέτουν σέ προθύμους τῶν ΜΜΕ. Ὅπως ὁ ἀξιότιμος συνάδελφος, πού δήλωσε προσφάτως πώς ὅποιος δέν κάνει τό ἐμβόλιο πρέπει νά πληρώσει τά νοσήλιά του στήν Μονάδα Ἐντατικῆς Θεραπείας. Ἡ ὑποτίμηση τῶν πολιτῶν καί οἱ διαρκεῖς ἐπιθέσεις ἐναντίον τους δέν εἶναι πολιτική. Ἐπιτυγχάνει στό τέλος τά ἀντίθετα ἀποτελέσματα ἀπό τά ἐπιδιωκόμενα. Ἡ τοποθέτηση ἑνός ἑκάστου Ὑπουργοῦ στό βάθρο τῆς ἀνωτέρας ἐλίτ πού κανοναρχεῖ τήν ἀγράμματη πλέμπα μέ «φετβάδες» τοῦ τύπου «θά ἀπολυθεῖτε», «θά χρεωκοπήσετε», «εἶστε τεμπέληδες», «ἐξαρτημένοι», «ἀνεύθυνοι», «ἀνέντιμοι», «τζαμπατζῆδες», ἀπέχει πολύ ἀπό αὐτό πού ὁ Πρωθυπουργός περιέγραψε ὡς «προοδευτικό φιλελεύθερο κόμμα τῆς κεντροδεξιάς». Εἶναι κάτι ἄλλο.
Μά δύο χρόνια τώρα –αὐτό εἶναι τό μεῖζον στρατηγικό λάθος τῆς κατά τά λοιπά ἐπιτυχημένης αὐτῆς περιόδου– οἱ βιολιστές τοῦ κυνισμοῦ αὐτῆς τῆς παράταξης, ἐξαρτημένοι ἀπό τήν ἐξουσία (γιά νά μιλήσουμε μέ τούς ὅρους τους), δέν κάνουν τίποτε ἄλλο παρά νά ἐπιτίθενται φραστικῶς σέ μεσαίους ἐπιχειρηματίες, ἐργαζομένους, νέους, γυναῖκες, φαρμακοποιούς, ἰδιοκτῆτες ταξί, ἑστιάτορες, ἰδιοκτῆτες κέντρων διασκέδασης (πού διετίθεντο δωρεάν γιά προεκλογικές ἐκστρατεῖες Βουλευτῶν τῆς ΝΔ), ἱερεῖς, Μητροπολῖτες, ἐκπροσώπους πολιτιστικῶν συλλόγων καί κοινωνικῶν ὀργανώσεων. Ἀνθολόγιο ὁλόκληρο μπορεῖ ἀνέτως νά γράψει κανείς μέ τά πολιτικά μαργαριτάρια πού ἔχουν εἰπωθεῖ. Καί ἐπειδή οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν προερχόμενοι ἀπό τήν κεντροαριστερά τοῦ ΠΑΣΟΚ θεωροῦν ὅτι τούς ἀρκεῖ ἡ πολιτική κάλυψη ἤ ἡ ἀνοχή πού τούς δείχνει ὁ Πρωθυπουργός, καλό εἶναι νά γνωρίζουν –γλυκά τό λέμε πού θά ἔλεγε καί ὁ Μάκης Βορίδης– τά ἑξῆς: ὁ χῶρος τῆς Κεντροδεξιᾶς καί ὁ κόσμος της εἶναι πράγματι μεγάθυμος καί ἀφομοιωτικός. Σέ ἀντίθεση μέ τόν χῶρο τῆς Κεντροαριστερᾶς. Τρεῖς μετεγγραφές νεοδημοκρατῶν ἔκανε ὅλες καί ὅλες τό ΠΑΣΟΚ ἐν τῷ καιρῷ τῆς παντοδυναμίας του: τοῦ Ἰωάννη Μπούτου τό 1989 ὁ Ἀνδρέας, τοῦ Βασίλη Κοντογιαννόπουλου ὁ Σημίτης τό 2000 καί τοῦ Ἀνδρέα Ἀνδριανόπουλου τό 2004 ὁ Γιῶργος.
Κανείς τους δέν πῆρε πάσο νά μπεῖ στό ἱερό. Τό ὅτι εἶναι μεγάθυμος καί ἀφομοιωτικός ὁ κόσμος τῆς Κεντροδεξιᾶς καί δέν ὁμιλεῖ γιά τούς νεοείσακτους πού μπῆκαν στό ἱερό καί τόν ὑβρίζουν, δέν σημαίνει ὅτι καί λησμονεῖ. Ποτέ. Περιμένει τήν στιγμή πού οἱ βιολιστές θά ἀφήσουν ἀργά ἤ γρήγορα τήν ἀσφάλεια τοῦ κλειστοῦ δωματίου καί θά κατέβουν στήν πλατεῖα. Ἐκεῖ νά δεῖτε ἐπίθετα κοσμητικά –ἐκεῖ καί οὐσιαστικά. Ἡ ἑλληνική γλῶσσα εἶναι πλουσία. Προτείνω λοιπόν τό ἑξῆς: Ἀντί τοῦ κλασσικοῦ ρεπερτορίου νά ἀναζητήσουν οἱ βιολιστές μας τίς αἰτίες τῆς ἀμφισβήτησης τῆς πολιτικῆς στήν Ἑλλάδα καί στόν κόσμο μέ πρόσχημα τόν ἐμβολιασμό. Θά ἀνακαλύψουν ἔντρομοι πώς –γιά λόγους ἐσωτερικούς (ἀκαταδίωκτο) καί γιά λόγους παγκόσμιους (ἐπίθεση στά ἀτομικά δικαιώματα καί στά προσωπικά δεδομένα)– ἡ ἄρνηση τῶν πολιτῶν ὀφείλεται στήν κατάρρευση τῆς ἐμπιστοσύνης πρός τήν πολιτική καί πρός τό σύστημα. Ἀντί νά ξιπάζεστε καί νά ὑβρίζετε τούς πολῖτες, λοιπόν, ἀγαπητοί, κατανοεῖστε τους. Θά ἔχετε καλύτερα ἀποτελέσματα.
