Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 11 Ἰουλίου 1923
Οἱ σύζυγοι θά στερηθοῦν, φαίνεται, ὁριστικῶς πλέον, ἕνα ἀπό τά γλυκύτερα προνόμιά των: Τό δικαίωμα τοῦ νά δέρνουν τάς γυναῖκάς των. Δικαίωμα, ἰσχῦον νομίμως μέχρις ἐσχάτων. Εἰς τήν Γαλλίαν, τοὐλάχιστον -φαντάζομαι δέ καί εἰς τήν Ἑλλάδα- τό ξύλο ἀπετέλει ἕως χθές ἀκόμη, νόμιμον δικαίωμα τοῦ ἀνδρός ἀπέναντι τῆς συζύγου του. Ὅσον καί ἄν φαίνεται μιά τελευταία δικαστική ἀπόφασις τοῦ Ἀρείου Πάγου τῶν Παρισίων, ἡ ὁποία ἀπασχολεῖ τάς Παρισινάς ἐφημερίδας. Ἡ ἀπόφασις αὐτή ἀκυρώνει προηγουμένην ἀπόφασιν κἄποιου ἀστυνομικοῦ δικαστηρίου, τό ὁποῖον εἶχεν ἀθωώσει ἕνα σύζυγον, καταγγελθέντα ὅτι ἔδειρε τήν γυναῖκά του. Ὁ ἀστυνομικός δικαστής, θρεμμένος μέ τάς ἀρχάς τοῦ Ρωμαϊκοῦ Δικαίου, εἶχε θεωρήσει τήν χειρονομίαν τοῦ μαστιγοφόρου συζύγου ὡς πρᾶξιν, ἀπορρέουσαν ἐκ νομίμου ἐπανορθωτικοῦ δικαιώματος. Ἀλλά ὁ Ἄρειος Πάγος τόν ἐπανέφερεν εἰς ἀντιλήψεις μᾶλλον συγχρονισμένας πρός τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς. Καί οἱ φεμινισταί τῶν Παρισίων πανηγυρίζουν.
Πάει, λοιπόν, μαζῆ μέ τόσα ἄλλα, καί ἕνα ἀπό τά ἀρχαιότερα δικαιώματα τῆς ἀνδρικῆς ἐξουσίας! Διότι τό ξύλο, ἐάν δέν ἐβγῆκεν ἀπό τόν Παράδεισον, ὅπως πρεσβεύει ἡ λαϊκή σοφία, εἶνε σύγχρονον ὁπωσδήποτε μέ τόν Παράδεισον. Ἡ Εὔα ὑπῆρξεν ἡ πρώτη γυναῖκα, ἡ ὁποία ἐδοκίμασε τήν γλυκύτητα τῆς ἀνδρικῆς αὐτῆς περιποιήσεως. Εἰς τήν ἀρχαίαν Ρώμην ἡ σύζυγος εἶχε δικαίωμα ζωῆς καί θανάτου ἐπί τῆς συζύγου του, ὑπό κἄποιον σκιώδη ἔλεγχον οἰκογενειακοῦ δικαστηρίου. Εἰς τήν Ρωσσίαν ὑπῆρχεν ὁλόκληρος λαογραφία περί τῶν διαφόρων τρόπων, μέ τούς ὁποίους ἠμπορεῖ κανείς νά δέρνῃ καλλίτερα τήν γυναῖκά του. Ἀλλά χωρίς νά πηγαίνῃ κανείς τόσον μακρυά, εἰς αὐτήν ἀκόμη τήν Γαλλίαν, ἡ ὁποία θεωρεῖται Παράδεισος τῶν γυναικῶν, οἱ νόμοι δέν προσέφεραν ἕως τώρα καμμιάν σπουδαίαν προστασίαν πρός τά γυναικεῖα ψαχνά! Κατά τό ἄρθρον 82 τῆς παλαιᾶς Νομοθεσίας τοῦ Μπερζεράκ, ἕνας σύζυγος, δέρνων τήν γυναῖκά του, δέν ἐθεωρεῖτο ὡς διαπράττων κολάσιμον πρᾶξιν, ἐκτός ὅταν ἐπρόκειτο περί κτυπημάτων, τά ὁποῖα ἐπέφεραν τόν θάνατον. Ὁ νόμος ἐθεώρει τό συζυγικόν ξυλοκόπημα ὡς «ἐκδήλωσιν ἀγαθοῦ ζήλου πρός σωφρονισμόν τῆς γυναικός».
Μόλις κατά τόν XVIII αἰῶνα τό συζυγικόν ξύλο ἀρχίζει νά χάνῃ κάπως τήν ὑψηλήν του ἀναγνώρισιν ἀπό τούς νόμους. Διάφοροι νομοδιδάσκαλοι, ὅπως ὁ Ντελακρουά, ἀναγνωρίζουν μέν ὅτι ὁ σύζυγος ἔχει δικαίωμα νά ἐπαναφέρῃ δι’ αὐστηρῶν μέτρων εἰς τήν τιμιότητα καί τήν εὐπρέπειαν τήν ἀποπλανωμένην τῆς εὐθείας ὁδοῦ ἀγαπητήν του σύντροφον, ἀλλά φείδονται ὁπωσδήποτε τῶν ψαχνῶν τῆς γυναικός. Πόσας ὅμως ἀντιδράσεις δέν ἀπήντησε μόλις ἐξεδηλώθη καί ἡ σχετική αὐτή ἐπιείκεια; Μιά ἀπόφασις δικαστηρίου τοῦ Σαμπερύ, ἐκδοθεῖσα τήν 4ην Μαΐου 1872, ἐπῆλεθν ὡς ἀπάντησις εἰς τό πνεῦμα αὐτό τῆς ἐπιεικείας. Ἡ ἀπόφασις ἀπέρριψεν, ἁπλούστατα, μίαν αἴτησιν διαζυγίου ἐκ μέρους γυναικός, τῆς ὁποίας εἶχε μαυρίσει τά κρέατα ἡ συζυγική ράβδος, ἀναγνωρίσασα εἰς τόν σύζυγον τό δικαίωμα «νά διευθύνῃ τήν γυναῖκά του καί νά… συμπληρώνῃ τήν ἠθικήν της ἀνατροφήν, ὅταν μάλιστα εἶνε νέα, μεταχειριζόμενος μέ ἀγάπην μέν, ἀλλά καί σταθερότητα τά πρός τοῦτο κατάλληλα μέτρα». Δηλαδή, χωρίς πολλάς περιστροφάς, τό ξύλο!
Ἐχρειάσθη νά περάσουν περισσότερα ἀπό πενῆντα χρόνια, παρατηρεῖ μία Γαλλική ἐφημερίς, διά ν’ ἀναθεωρηθῇ ἡ παλαιά αὐτή ἀπόφασις. Ἀλλά τί σημαίνει; Ὑπάρχουν πολλοί ὑποστηρίζοντες, ὅτι ὁ προαιώνιος θεσμός τοῦ συζυγικοῦ ξύλου, καί ἄν ἀκόμη καταργηθῇ ἤ ἀτονίσῃ, δέν θ’ ἀργήσῃ νά ἐπανέλθῃ εἰς τήν παλαιάν του ἀκμήν. Θά τόν ἐπαναφέρουν αἱ γυναῖκες, διά τάς ὁποίας ὁ κόσμος ἄνευ ξύλου θά καταντήσῃ ἄνοστος καί ἡ ζωή χωρίς ἐνδιαφέρον. Καί αὐτός θά εἶνε ὁ μεγαλείτερος καί ὁ πλέον ἀνέλπιστος θρίαμβος τοῦ Φεμινισμοῦ.
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
