Η ΕΛΛΑΣ τερματίζει τό τρίτο πρόγραμμα δημοσιονομικῆς ἐξυγίανσης ἐξουθενωμένη καί κατά τήν γνώμη μου ἐκτεθειμένη (ἀκόμη) σέ μεγάλους κινδύνους.
Οἱ οἰωνοί δέν φαντάζουν καλοί. Τά φορολογικά ἔσοδα ἐμφανίζουν κάμψη συγκριτικά μέ τό 2017 γιά πρώτη φορά –εἰδικῶς ὁ ΦΠΑ– καί ὁ Τσακαλῶτος ἀνησυχεῖ. Τά ἕτοιμα μέ τά ὁποῖα κατάφερε νά βγάλει ὁ κόσμος τήν κρίση ἐπί ὀκτώ χρόνια σώνονται. Καί τά κατατεθειμένα καί αὐτά πού εἶναι στό μαξιλάρι. Ἐπενδύσεις μεγάλες δέν φαίνονται. Καί χρειαζόμαστε 100 δισ. εὐρώ οἱ εἰδικοί.
Οἱ τράπεζες ἐπίσης δέν εἶναι στά πολύ-πολύ καλά τους. Ὁ Ντράγκι δέν μᾶς ἔδωσε ποσοτική χαλάρωση καί δέν παρέτεινε τήν ἰσχύ τοῦ waiver γιά τό μέλλον. Τό δεύτερο ἑξάμηνο τοῦ 2019 ὅταν θά κριθεῖ ἡ ἀνάγκη νέας ἀνακεφαλαιοποίησης ἤ ὄχι θά ἀντιμετωπίσουν –ἀντιμετωπίσουμε– νέες προκλήσεις. Ἡ ὅποια ἀνάπτυξη βασίζεται στούς δημοσίους ὑπαλλήλους, στούς συνταξιούχους καί σέ τμῆμα τῶν ἰδιωτικῶν ὑπαλλήλων πού καταναλώνουν, σύν τό μαῦρο χρῆμα.
Καί τό χειρότερο: Ἤρκεσε ἡ πυρκαϊά τῆς Ἀνατολικῆς Ἀττικῆς γιά νά φανεῖ πόσο ἀποδιοργανωμένος εἶναι ὁ κρατικός μηχανισμός μετά ἀπό ὀκτώ χρόνια μνημονίων. Στήν καλύτερη –ὑποτίθεται– στιγμή μας μοιάζουμε ὅλοι, κυβέρνηση, πολιτικό σύστημα, κρατικός μηχανισμός, τράπεζες, φοροεισπρακτικός μηχανισμός, ΜΜΕ ἐξουθενωμένοι. Χωρίς δυνάμεις, χωρίς φαντασία, χωρίς νέες ἰδέες. Ὅπως ὁ ἐρασιτέχνης ἀπροπόνητος δρομέας τοῦ μαραθωνίου πού αἰσθάνεται βαρειά τά πόδια του στό τελευταῖο χιλιόμετρο καί πασχίζει νά καταφέρει νά φθάσει στό Παναθηναϊκό Στάδιο γιά νά τερματίσει.
Θά μπορέσουμε ἄραγε νά κόψουμε τό νῆμα; Θά βγοῦμε ἀπό τό τοῦννελ μετά ἀπό τόσα χρόνια συλλογικῆς ὑπερπροσπάθειας; Εἰλικρινά δέν ἔχω νά σᾶς δώσω ἀπάντηση. Τέτοια ἐποχή ἄλλωστε ἀδειάζουν οἱ μπαταρίες μας καί χρειάζονται ἐπαναφόρτιση. Θά σᾶς ἐξομολογηθῶ ὅμως ποιός εἶναι ὁ φόβος μου. Εἴμαστε ὅλοι μέ λυμένα τά ζωνάρια. Μέ τήν βεβαιότητα ὅτι πέρασε ἡ μπόρα ὁριστικά, ἀπομακρύνθηκε ὁ κίνδυνος καί τά δύσκολα εἶναι πίσω, ὅλοι συμπεριφερόμαστε σά νά ἦταν χθές. Μίση, πάθη, παροχές, ἀπαιτήσεις, αὐξήσεις, διορισμοί, τακτοποιήσεις, καταγγελίες, σκάνδαλα. Σά νά μήν πέρασε μιά μέρα. Σά νά μήν καταλάβαμε τί μᾶς συνέβη. Ἐνῶ οἱ ἀριθμοί δείχνουν πώς ξεμένουμε ἀπό οἰκονομικές δυνάμεις στήν τελική εὐθεῖα τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπό τά μνημόνια, ἐμεῖς δείχνουμε ὅτι ἔχουμε ἀστείρευτες δυνάμεις γιά ἀντιπαράθεση, διχασμό, καβγᾶ, φωνές. Ὅλοι δίνουν ραντεβού στά γουναράδικα τοῦ Σεπτεμβρίου ὅπου ὑπόσχονται πώς ἐκεῖ θά πουλήσουν ἀκριβά τό τομάρι τους. Ἀρκετοί προβάλλουν μία νέα ἀπαίτηση: νά μισῶ, νά μισοῦμε. Οἱ μέν νά μισοῦμε τούς ἄθεους, τούς συριζαίους, τούς «ἄπλυτους», τούς προδότες. Οἱ δέ νά μισοῦν τούς «φιλελέδες», τούς πλουτοκράτες, τούς διαπλεκόμενους.
Θά ἀπογοητεύσω πολλούς: Εἰς ὅ,τι μέ ἀφορᾶ καί γιά ὅποια ἀξία ἔχει ἡ γνώμη βεβαίως –ἄς μήν μεγαλοπιανόμαστε– δέν δύναμαι νά παίξω σέ αὐτό τό ἔργο. Ὄχι μόνο διότι στά νιάτα μου ὑπῆρξα φανατικός καί πιστεύω ὅτι ὁ φανατισμός εἶναι ὁ πατέρας τῆς μετριοπάθειας. Ἄν δέν ἔχεις ὑπάρξει φανατικός, δέν καταλαβαίνεις τήν σημασία τοῦ νά εἶσαι μετριοπαθής. Δέν δύναμαι, γιατί ἀργά τά βράδυα ὅταν γυρίζω στό σπίτι καί ἀπολαμβάνω τήν σιωπή μετά τό βουητό τῆς μέρας ἀκούω μέ εὐκρίνεια, μεγάλη εὐκρίνεια, τά σανίδια τοῦ τόπου νά τρίζουν. Συνεχίζουμε νά περπατᾶμε πάνω σέ σάπια σανίδια, ἀλλά προκλητικά τό ἀγνοοῦμε. Μακάρι νά κάνω λάθος. Μακάρι…
