Ἡ ἐπικράτηση τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα στόν χῶρο τῆς ἑλληνικῆς κεντροαριστερᾶςπιθανώτατα θά σημάνει καί τήν πλήρη παρακμή της
ΣΕ ΑΡΘΡΟ του πρίν ἀπό τίς ἐθνικές ἐκλογές, ὁ Γ. Πανταγιᾶς, ἀναφερόμενος στό ἐκλογικό ἀποτέλεσμα τῶν εὐρωεκλογῶν, ἔγραφε ὅτι στήν Ἑλλάδα εἶχαν ἐπισφραγιστεῖ τό τέλος τοῦ κύκλου πού ἄνοιξε μέ τή χρεοκοπία καί ἡ ἀπαρχή ἑνός νέου. Αὐτοῦ, προσθέτουμε ἐμεῖς, πού ἤδη ἄνοιξε μέ τή νίκη τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη στίς πρόσφατες ἐθνικές ἐκλογές. Μιά νίκη πού κάποιοι θεωροῦσαν ἀπίθανη καί πού τώρα ἀποδίδουν… στόν Π. Σκουρλετη, γ.γ. τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί τυφλωμένο ἀριστερό.
Οἱ ἀναλυτές αὐτοί δέν ἔχουν καταλάβει ὅτι ἔχουμε νά κάνουμε μέ δύο διαφορετικές ἐποχές, οἱ ὁποῖες ἐκφράζονται καί μέ διαφορετικούς τρόπους.
Στήν περίοδο τῆς ἔκρηξης τῆς κρίσης ἐπικράτησαν τά ἀμυντικά ἀντανακλαστικά. Ἀποτέλεσμα, ὁ καταγγελτικός λόγος, ἡ δημαγωγία, ὁ λαϊκισμός νά βροῦν πρόσφορο ἔδαφος. Ἔτσι ἑρμηνεύεται καί ἡ κυριαρχία τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα. Δημιούργησε τό πολιτικό του κεφάλαιο ἀφυπνίζοντας τά πιό ἄγρια καί εὐτελῆ βέβαια ἔνστικτα μερίδας πολιτῶν. Ἀπέκτησε ὑπόσταση καλλιεργώντας τόν φθόνο, τή μισαλλοδοξία, τήν ἐχθροπάθεια. Στοχοποίησε καί ἔπληξε τό ἀποκαλούμενο «παλιό σύστημα», χωρίς νά προτείνει κάτι ἄλλο, γιατί ἁπλούστατα δέν εἶχε καμμίαν ἀπολύτως πρόταση νά κάνει. Ὁ μηδενισμός ἦταν ἡ ἰδεολογία του, καί παραμένει. Παρά τά ὅσα παραπλανητικά λένε οἱ θαυμαστές του.
Ἐπιχειρώντας ὑπό αὐτούς τούς ὅρους μιά στοιχειώδη ἀνατομία τῆς διαδρομῆς του, θά ὑποστήριζα ὅτι ἡ σημερινή του ἀποτυχία ὀφείλεται στήν προηγούμενη ἐπιτυχία του. Μιά ἐπιτυχία ὅμως εἰκονική, ψευδεπίγραφη καί ἄρα κενή περιεχομένου, σέ περίοδο ὅπου νέα περιεχόμενα ἤδη βρίσκονται στό προσκήνιο.
Γιά νά μιλήσουμε μέ διαφορετική γλῶσσα, ὁ Ἀλέξης Τσίπρας τῆς περιόδου 2010-2015 πολιτεύθηκε σύμφωνα μέ αὐτό πού ἦταν: ἤτοι ἕνας ἀπαίδευτος καιροσκόπος καταληψίας, δημαγωγός μέχρι τό μεδοῦλι, ἄφιλος καί χωρίς ἀξίες, ὁ ὁποῖος γιά τό μόνο πρᾶγμα πού ἐνδιαφερόταν ἦταν ἡ μέ κάθε μέσο κατάκτηση τῆς ἐξουσίας καί ἡ παραμονή σ’ αὐτήν. Πρᾶγμα πού πέτυχε, ἀλλά ὑπό συγκεκριμένες συνθῆκες πού σίγουρα δέν θά ἦταν μόνιμες.
Θεωροῦσε πώς ἀξιοποιώντας τήν ἐξουσία θά διαιώνιζε τήν κυριαρχία του. Ὅλες του οἱ πρωτοβουλίες στεροῦνταν οὐσιαστικοῦ περιεχομένου. Ἀποσκοποῦσαν στήν ἀνάκτηση τοῦ χαμένου ἐδάφους μέ ὅπλα τήν ψηφοθηρία καί τήν ἱκανοποίηση εὐτελῶν προσωπικῶν ἐπιδιώξεων. Τόσο ὁ παροξυσμός τῶν παροχῶν ὅσο καί ὁ προσεταιρισμός φθαρμένων καί ἀπαξιωμένων προσώπων παρέπεμπαν σέ νοσηρό παρελθόν καί σέ συναλλαγή. Διόλου τιμητική γιά τήν πολιτική ἱστορία τῆς χώρας, ἀλλά ποιός ἀσχολεῖται μέ αὐτήν, θά μοῦ πεῖτε.
Τό ἀποτύπωμα τῆς διακυβέρνησης Τσίπρα ἦταν ἔτσι βαθειά συντηρητικό. Εἴτε γιατί ἀπέπνεε λαϊκισμό. Εἴτε διότι ἀγκάλιασε, ἀπό τήν ἀρχή μάλιστα, δυνάμεις ἀνυπόληπτες, ἀντιδραστικές, γεμᾶτες ἀπό καιροσκοπισμό καί εὐτέλεια. Μέσα σ’ αὐτό τό νοσηρό περιβάλλον ὁ Ἀλέξης Τσίπρας δέν ἔφερε τίποτε ἀπολύτως τό «νέο» στήν ἐγχώρια πολιτική καί κοινωνική ζωή. Τό ἀντίθετο ἀκριβῶς συνέβη καί μέ πολύ ὑψηλό κόστος. Ἑκατό καί πλέον δισ. εὐρώ δέν εἶναι καί λίγα.
Ὑπερφίαλος δέ ὅπως εἶναι, χρησιμοποιώντας διάφορα στρατηγήματα καί τακτικισμούς, ὑπερεκτίμησε τίς ἐπικοινωνιακές του δυνατότητες. Καί σέ αὐτό συνέβαλαν καί κάποιοι «φίλοι» του, πού τόν βοήθησαν νά πάρουν τά μυαλά του ἀέρα. Κοπανιστό βέβαια. Παραγνώρισε ἔτσι πώς στή συγκεκριμένη συγκυρία ἡ ἀξία καί ἡ ἐμβέλειά του προσμετρῶνται πρωτίστως ἀπό τίς κυβερνητικές ἐπιδόσεις καί ὄχι ἀπό λόγια χωρίς ἀντίκρυσμα. Τελικά ἔτσι, ἕνα σοβαρό καί ὑγιές τμῆμα τῆς κοινωνίας μας κατάλαβε μέ ποιόν εἶχε νά κάνει καί ποῦ πήγαινε ἡ Ἑλλάδα.
Μετά τίς τελευταῖες ἐκλογές συνεπῶς, ἡ ἀπονομιμοποίηση τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα ἀναμφίβολα ἀνοίγει τόν δρόμο γιά τή θεμελίωση τῆς ἀνάδειξης τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη, σέ κυρίαρχο παίκτη τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς. Ἄλλωστε, ἡ νίκη του εἶναι ἀμιγῶς προσωπική. Τά ἀποθέματα τοῦ πρωθυπουργοῦ καί ἀρχηγοῦ τῆς ΝΔ ἀποδεικνύονται ἰσχυρά. Μέ εὔστοχη διαχείριση ἔχει τήν εὐκαιρία νά ὑπερβεῖ ἀκόμη καί κάποιες δυσαρμονίες μέ τό κόμμα του. Μπορεῖ νά κάνει ὅ,τι δέν ἔπραξε ὁ Τσίπρας: νά ἀπεξαρτηθεῖ ἀπό δυνάμεις πού θέλουν τήν ἑλληνική κοινωνία ἀκίνητη, ἀπαίδευτη, ἀντιφιλελεύθερη καί κυρίως ἀνορθόλογη.
Οἱ δυνάμεις αὐτές θά κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιά νά κρατήσουν τόν Τσίπρα πρωταγωνιστή τῆς ἑλληνικῆς πολιτικῆς ζωῆς, εἰς βάρος τῆς χώρας καί τῆς προόδου της, στήν ἐποχή τῆς τέταρτης βιομηχανικῆς ἐπανάστασης. Ἄς τό πράξουν. Αὐτό θά εἶναι καί τό μοιραῖο λάθος τους. Ὁ Μανωλιός δέν ἀλλάζει ἐπειδή βάζει τά ροῦχα του ἀλλιῶς. Αὐτό μᾶς λέει ἡ λαϊκή σοφία καί ἐνίοτε δικαιώνεται ἀπό τά γεγονότα. Ἄς κάνουν λοιπόν τόν Τσίπρα «ἀστέρι»τῆς κεντροαριστερᾶς. Θά συμβάλλουν θετικά στή διάλυσή της.
*Ἐπίτιμος Διεθνής Πρόεδρος
Ἕνωσης Εὐρωπαίων
Δημοσιογράφων
[email protected]
