Ἡ ἀστική καί ἡ χριστιανική ψῆφος στίς ἐκλογές τῆς 21ης Μαΐου
ΕΠΕΧΕΙΡΗΣΑ χθές νά προσεγγίσω τό νόημα τῆς ἡγεσίας στήν ἐποχή μας. Σήμερα θά ἀποπειραθῶ κάτι πιό δύσκολο: τό κριτήριο διαμόρφωσης τῆς ψήφου σέ εἰδικά κοινά. Διότι πέραν τῆς Ἀριστερᾶς καί τῆς Δεξιᾶς ὑπάρχουν δύο «ἀόρατες» κοινωνικές ὁμάδες πού ἔχουν κατασταλάξει καιρό τώρα στό εἶδος τοῦ ψηφοδελτίου πού θά ρίξουν στήν κάλπη. Χωρίς νά τό λένε! Μέ συνέπεια νά μήν παρακολουθοῦν τίποτε ἀπό ὅσα λέγονται στήν διάρκεια αὐτῆς τῆς οὕτως ἤ ἄλλως βαρετῆς προεκλογικῆς περιόδου. Ἡ πρώτη κοινωνική ὁμάδα εἶναι ἐπιχειρηματίες καί ἐλεύθεροι ἐπαγγελματίες μέ σχετικά ὑψηλά εἰσοδήματα. Οἱ διάσπαρτες ἀστικές δυνάμεις ἐντός τοῦ πολιτικοῦ συστήματος.
«Ἀρχηγέ, δέν ἔχω πολυτέλεια γιά πειράματα. Ὁ Τσίπρας μέ τσάκισε στούς φόρους καί δέν θέλω νά τό ξαναζήσω.
Κατέστρεψε τήν ἀποταμίευσή μου. Θά ψηφίσω τήν ΝΔ μολονότι δέν πολυσυμπαθῶ τόν Κυριάκο, γιατί θέλω νά ἀνοίξω τό κατάστημά μου τήν Δευτέρα… Εἶναι οἱ κόποι μου!» σοῦ ψιθυρίζουν στό αὐτί. Δέν μπορεῖς νά πεῖς πολλά πράγματα σέ αὐτούς τούς ἀνθρώπους. Ἔχουν τά δίκια τους.
Ἡ δεύτερη κοινωνική ὁμάδα βρίσκεται στό ἄλλο ἄκρο: ἀπομακρύνθηκε ἀπό τήν ΝΔ καί ἀπό ἄλλα κόμματα σταδιακά μέσα στήν διάρκεια τῆς τετραετίας, καί δέν πείθεται ἀπό ἐπιχειρήματα γιά περιστασιακές παροχές, ὅπως ἡ μείωση τοῦ ΕΝΦΙΑ κ.λπ. Παρατηρεῖ καιρό τώρα τήν στάση τῆς ἡγετικῆς ὁμάδος τοῦ Μαξίμου σέ μία σειρά ἀξιακά καί δογματικά ζητήματα, ὅπως οἱ διώξεις κατά τῆς Ἐκκλησίας, ὁ χλευασμός τοῦ παραδοσιακοῦ προτύπου τῆς οἰκογένειας, ἡ ὑποχρεωτικότητα γιά τά ἐμβόλια, ἡ νομοθέτηση τῆς περικοπῆς μισθοῦ σέ ἱερεῖς ὅταν παραπέμπονται στήν δικαιοσύνη γιά «ρατσιστικό λόγο», ἡ κατασυκοφάντηση τῆς Θείας Κοινωνίας, τό περιεχόμενο τῶν σχολικῶν βιβλίων γιά τήν σεξουαλική διαπαιδαγώγηση καί τόν «γονέα 1, 2» (πού καταργεῖ τά ἱερά πρόσωπα τῆς μητέρας καί τοῦ πατέρα), ἡ ἐξαγγελία τῆς ΝΔ γιά τεκνοθεσίες ἀπό ὁμόφυλα ζευγάρια (τό προεκλογικό της πρόγραμμα παραπέμπει συνωμοτικῶς στό πόρισμα τῆς ἐπιτροπῆς Σισιλιάνου), ἡ ὑποτονική ἀντίδραση τῆς Πολιτείας στήν μετατροπή τῆς Ἁγίας Σοφίας σέ τζαμί, ἡ ἀδιαφορία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας νά στείλει δασκάλους σέ χωριά τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὁ συμβιβασμός τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας μέ τήν διδασκαλία τῆς «μακεδονικῆς γλώσσας» στήν Βόρειο Ἑλλάδα, ἡ κατοχύρωση τοῦ σήματος Turkaegean στήν ΕΕ καί ἡ διαφήμισή του σέ ξένα ΜΜΕ, ἡ παραίτηση Σκέρτσου ἀπό τίς γερμανικές ἀποζημιώσεις, ἡ ἐχθρική στάση τῆς Πολιτείας στήν κηδεία τοῦ Βασιλέως, ἡ ἐκλογή ἀρχηγοῦ κράτους πού δέν ἤθελε στήν ἀρχή νά ἀσπάζεται τό Εὐαγγέλιο καί νά ἔχει τήν ἑλληνική σημαία στό γραφεῖό του, τό «τεσσάρι» τῆς Ἑλλάδος στήν Κύπρο κ.ἄ.
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πού ζοῦν στήν βαθειά Ἑλλάδα καί αἰσθάνονται πώς ἡ χώρα μας ἀπειλεῖται πλέον ὡς ἐθνική ὀντότητα, ἔχουν ἑδραία πεποίθηση, ὅτι τό σημερινό συστημικό καί ὑποτελές στόν ἐξωτερικό παράγοντα καί τίς ἐγχώριες συνιστῶσες του πολιτικό σύστημα δέν πρόκειται ποτέ νά δώσει ἀπαντήσεις στίς ἀνησυχίες τους. Κατ’ οὐσίαν ἀδιαφορεῖ προκλητικά γι’ αὐτές, γιατί ἀποτελεῖται ἀπό ἀπάτριδες ἐθνομηδενιστές. Μέχρι σήμερα τό ρεῦμα αὐτό εἶναι ἀσύντακτο. Δέν ὑπάρχει πνευματικός κοσμικός ἡγέτης πού νά μπορεῖ νά μιλήσει εὐθέως στήν λαϊκή ἐθνική ψυχή πού ἀποτελεῖ τήν πλειονότητα τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος καί νά τήν συσπειρώσει. Ὅπως ἀντιστοίχως ἔκανε ὁ Πρόεδρος Ἐρντογάν μέ τήν λαϊκή ἐθνική ψυχή τῆς βαθειᾶς Τουρκίας.
Καί πρός μεγάλη ἱκανοποίηση τῆς Κυβέρνησης, ὅσο δέν διαφαίνεται τέτοιος ἡγέτης στόν ὁρίζοντα, τό ρεῦμα αὐτό θά εἶναι διασπασμένο καί ἀκίνδυνο. Ὡστόσο στούς κόλπους του ἀναπτύσσεται ἐσχάτως ἐνδιαφέρουσα κινητικότητα πού μπορεῖ νά καρποφορήσει αὔριο σέ αὐτές τίς ἐκλογές, μπορεῖ καί στό μέλλον, στίς ἑπόμενες. Ἔτσι συμβαίνει πάντοτε μέ τίς δυναμικές μειοψηφίες.
Σιγοκαῖνε γιά καιρό μέχρι νά ἀνάψουν οἱ φωτιές. Πρόκειται γιά ρεῦμα σκέψης πού κινεῖται μακριά ἀπό τήν ἀκροδεξιά τοῦ μίσους καί τοῦ παγανισμοῦ, πού εἶναι πατριωτικό ἀλλά δέν εἶναι ἐθνικιστικό, πού εἶναι ἠθικό ἀλλά ὄχι ἐξαγοράσιμο, πού ἀγαπᾶ τόν χριστιανισμό ἀλλά δέν βασίζεται στούς Μητροπολῖτες. Καί τό κυριώτερο: ἀνακαλύπτει τίς ἀλήθειες του σέ ἱερά κείμενα, ὄχι ἐφήμερα κοσμικά γονατογραφήματα. Ἐξ οὗ καί ἡ κοσμοσυρροή στό προσκύνημα τῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος (Ἄξιον Ἐστί).
Τό Φῶς τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀκόμη καίει, τό κερί ἀνάβει, δέν κατάφεραν νά τό σβήσουν. Τό δέ μήνυμα πού ἀποστέλλεται εἶναι «δέν θά σᾶς ἀφήσουμε νά κάνετε τήν Ἑλλάδα ἀγνώριστη.» Εἶναι τέτοια ἡ ἐπιρροή τοῦ ρεύματος αὐτοῦ σέ ἕνα ἰσχυρό τμῆμα τῆς κοινωνίας, ὥστε ἔτρεξε ἀγχωμένος μέχρι καί ὁ Κυριάκος Βελόπουλος νά παρουσιάσει στό ντημπαίητ ἀποκαλυπτικά σκίτσα ἀπό τήν ἐπιχείρηση γελοιοποίησης τῆς Παναγίας στά σχολικά βιβλία. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, τέως νεοδημοκράτες οἱ περισσότεροι ἀλλά ὄχι μόνο, δέν εἶναι ἀναποφάσιστοι. Ἡ πίστη τους ἔχει ἰσχυρή ρίζα. Καί ἡ ψῆφός τους εἶναι προϊόν μακρᾶς διεργασίας. Γι’ αὐτό καί μή ἀναστρέψιμη.
Καί οἱ δύο κατηγορίες πού σᾶς περιέγραψα, οἱ «ἀστοί» καί οἱ «χριστιανοί», εἶναι κρίσιμες γιά τήν διαμόρφωση τοῦ ἐκλογικοῦ ἀποτελέσματος καί τῆς ἀνάδειξης τοῦ πρώτου κόμματος. Εἶναι οἱ δύο κατηγορίες τῶν ψηφοφόρων πού θά κρίνουν ποιός κέρδισε τήν …Νίκη στόν πρῶτο γῦρο.
