Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 26 Ἰουλίου 1919
Τό νά κατασπαράσσεται κανείς ἀπό κουνούπια, κατά τό διάστημα τῆς νυκτός, εἶνε ἐπιτέλους μοιραῖον εἰς τόν γλυκύτατον αὐτόν τόπον τῶν ἀνωφελῶν κωνώπων καί… ἀνθρώπων. Ἀλλά τό νά συζητῇ κἀνείς περί αὐτῶν καί καθ’ ὅλην τήν ἡμέραν; Ἐν τούτοις, εἰς μίαν φιλικήν συγκέντρωσιν, ὅπου εἶχα τήν τιμήν νά παρευρεθῶ, καί ὅπου παρίσταντο καί ὡραιόταται κυρίαι καί δεσποινίδες, θέματα δηλαδή ἄξια εὐρυτέρας συζητήσεως, ὁρκίζομαι ὅτι ἐπί δύο ὁλοκλήρους ὥρας, συνωμιλήσαμεν ἀποκλειστικῶς περί κωνώπων.
– Ἐσεῖς ἔχετε κουνούπια;
– Καλέ τί λέτε; Φρίκη! Δέν κυττᾶτε τά μπράτσα μου;
– Εἶνε βλέπετε, ποῦ ἔχετε περιβόλι.
– Καλέ, δέν ἔχει νά κάμῃ τό περιβόλι. Κ’ ἐμεῖς ἔχουμε περιβόλι καί δέν ἔχουμε κουνούπια. Εἶνε κἄποιο ἰδιαίτερο δένδρο, ποῦ βγάζει κουνούπια. Θἄχετε, φαίνεται, τέτοιο δένδρο στό περιβόλι σας.
– Τί λέτε, καλέ; Δένδρο καί νά κάνῃ κουνούπια; Πρώτη φορά τό ἀκούω στή ζωή μου. Ἤξερα πώς τά δένδρα κάνουν ἄνθη καί καρπούς, ὄχι καί κουνούπια.
– Καί ὅμως! Μήπως δέν ὑπάρχει ἄγριο ξύλο, ποῦ γενάει κοριούς. Δέν ἔχετε ἀκούσῃ λοιπόν γι’ αὐτό τό ξύλο;
– Εἶνε τό ξύλο, ποῦ χρειάζεται στή νοικοκυρά. Τό γνωρίζω, κυρία μου.
– Δέν σᾶς ἀστειεύομαι καθόλου. Δέν ρωτᾶτε καί τόν γιατρό ἀποδῶ; Ἡ Ἐπιστήμη σήμερα παραδέχεται τήν αὐτόμματον γένεσιν. Τί λέτε, γιατρέ;
– Ἐγώ δέν λέω τίποτε. Κοιμοῦμαι μέ κουνουπιέρα.
– Ἄ! ἡ κουνουπιέρα! Πῶς μπορεῖτε γιατρέ μου; Ἐγώ πνίγομαι μέσα στήν κουνουπιέρα. Θαρρῶ πῶς εἶμαι μέσα σέ τάφο. Μιά φορά στή ζωή μου ποῦ κοιμήθηκα μέ μουσκεταιρ, δέν φαντάζεσθε τί ὑπέφερα ὅλη τή νύχτα. Ἀπό τότε…
– Καί ὅμως εἶνε τό μόνον μέσον. Στό Μακεδονικό μέτωπο ὅλοι οἱ ξένοι στρατιῶται εἶχαν τήν κουνουπιέρα τους. Εἶνε καί προφυλακτικό, βλέπετε, γιά τούς ἑλώδεις.
– Μά δέν ὑπάρχει ἐπιτέλους κανένα ἄλλο μέσον; Ἡ Ἐπιστήμη δέν εὑρῆκε τίποτε;
– Πῶς δέν ὑπάρχει; Λένε πῶς, ὅταν ἀλείψῃ κανείς τό δέρμα του μέ ξύδι, δέν τόν τσιμποῦν τά κουνούπια.
– Δέν βαρυέσθε! Ἀστεῖα! Ἐγώ τά ἐδοκίμασα ὅλα. Καί ξύδι καί λάδι καί ροδόξυδο ἀκόμη. Τίποτε!
– Μά γιατί δέν μεταχειρίζεσθε τότε τά ζαμπιρόνια.
– Τί λέτε καλέ; Ζαμπιρόνια; Νά σκάσω δηλαδή κ’ ἐγώ μαζῆ μέ τά κουνούπια;
– Δέν σκάζετε καθόλου! Νά σᾶς πῶ ἐγώ τή μέθοδό μου. Ἀνάφτε τό ζαμπερόνι, κλείνετε πόρτες καί παράθυρα, τό ἀφίνετε ἕνα τέταρτο, ἔπειτα ἀνοίγετε τά παράθυρα, τά κουνούπια φεύγουν. Ξανακλείνετε καί κοιμᾶσθε.
– Νά σᾶς πῶ παραπολύ μεγάλη τιμή τόση φασαρία γιά τά παληοκούνουπα. Ἐγώ προτιμῶ νά μέ τρῶνε…
– Ὁμολογῶ, ὅτι ἔχετε μεγάλην αὐταπάρνησιν δεσπονίς. Εἶσθε γεννημένη διά τάς μεγάλας θυσίας. Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ὁμολογῶ, ὅτι θά ἐπεθύμουν νά εἶμαι κουνοῦπι.
– Εἶσθε αἱμοβόρος.
– Κατά τό αἷμα, δεσποινίς.
– Τοὐλάχιστον νά μήν ἐσφύριζαν. Δέν φτάνει ποῦ μᾶς τρῶνε. Ἀλλά ἐπιμένουν νά μᾶς τρῶνε καί μετ’ ᾀσμάτων, σάν νά εἴμεθα ἐπιθεωρήσεις.
– Μακάρι νά εἴμαστε! Αὐτές δέν τρώγονται τοὐλάχιστον.
– Μά τί λέτε τόση ὥρα τώρα δεσποινίς μέ τόν κύριο; Κἄποια πολύ σοβαρά συζήτησις βέβαια…
– Ἀφῆστέ με, καλέ! Ὁ κύριος μοῦ ἔγεινε κουνοῦπι…
– Ἐπαγώσαμεν, δεσποινίς. Ἀλλά τί ἐπάθατε; Γιατί σκύβετε; Σᾶς ἔπεσε τίποτε;
– Δέν βλέπετε, καλέ, τί συμβαίνει; Αὐτά τά διαβολεμένα τσιμποῦν καί ἀπέξω ἀπό τῇς κάλτσες. Τί προβοσκίς εἶνε αὐτή;
– Καί ὅμως δέν ξέρετε, κυρία μου, τί εὐχαρίστησις εἶνε αὐτή γιά τό κουνοῦπι. Ἀπόλαυσις θεία!
– Ποιά; Νά τσιμπάῃ διά μέσου τῆς κάλτσας;
– Βεβαιότατα. Δέν ἐνθυμεῖσθε τόν στίχον τοῦ Κοππέ; Oh! les premiers baisers à travers la voilette!
– Μά ἐκεῖ πρόκειται περί φιλημάτων.
– Ἀδιάφορον. Ἰσχύει καί ἐπί τσιμπημάτων.
– Εἶσθε ἀνυπόφορες.
– Δέν θά πᾶμε νά κοιμηθοῦμε ἐπί τέλους; Ὥρα εἶνε, νομίζω, κυρίαι καί κύριοι!
Καί ἐπήγαμεν, πράγματι, νά κοιμηθοῦμεν. Ἀφοῦ ὡμιλήσαμεν ἐπί δύο ὥρας περί κουνουπιῶν, ἐπήγαμε νά περάσωμεν μαζῆ τους τάς ὑπολοίπους ὥρας τῆς νυκτός. Doux pays!
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
