Δέν ἀνήκουμε στόν ἴδιο κόσμο

ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ στίς 7 καί στίς 10 οἱ Ἕλληνες παρακολουθοῦν μαζί μέ ἑκατομμύρια τηλεθεατές τῆς ἠπείρου μας τήν ἀνάκρουση τῶν ἐθνικῶν ὕμνων, στό εὐρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.

Νέα ἀμούστακα παιδιά ἡλικίας 17 ἐτῶν μαζί μέ τούς πρεσβύτερους ἡλικίας ἕως καί 40 ἐτῶν, οἱ ὁποῖοι συγκροτοῦν ἀγγλιστί τά «ρόστερ» τῶν «ἐπίσημων ἀγαπημένων», ἀγκαλιάζονται, βάζοντας σφιχτά ὁ ἕνας τά χέρια στούς ὤμους τοῦ ἄλλου, καί τραγουδοῦν μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς φωνῆς τους τά λόγια κάθε ἐθνικοῦ ὕμνου.

Ἄγγλοι, Γερμανοί, Γάλλοι, Αὐστριακοί, Ἱσπανοί, ὅλες οἱ φυλές τῆς Εὐρώπης αἰσθάνονται ὑπερηφάνεια στό ἄκουσμα τῶν λέξεων πού ἑνώνουν τά ἔθνη τους. Τό ἴδιο ἀκριβῶς γίνεται καί στούς πάγκους τους. Προπονητές, φροντιστές, ἰατροί, ἀναπληρωματικοί, παράγοντες ἐπαναλαμβάνουν στεντορείᾳ τῇ φωνῇ τό δικό τους «σέ γνωρίζω ἀπό τήν κόψη». Στίς ἐξέδρες, τήν ἴδια ὥρα, χιλιάδες φίλαθλοι κάθε ἐθνικότητας ἀνεμίζουν μέ ὑπερηφάνεια ἐπίσης τίς σημαῖες τῶν χωρῶν τους. Στά προκριματικά τοῦ Euro ἔκανε μάλιστα ἰσχυρή ἐντύπωση ὁ φανατισμός καί τό πάθος στά πρόσωπα κατά τήν ἀνάκρουση τῶν ἐθνικῶν ὕμνων τῆς Ἀλβανίας, τῆς Κροατίας, τῆς Γεωργίας, τῆς Σλοβακίας, τῆς Σλοβενίας, τῶν νεωτέρων, μετά τήν πτώση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ κρατῶν. Οἱ δέ φίλαθλοί τους κυκλοφοροῦσαν ἐκτός ἀπό τίς ἐξέδρες καί στούς δρόμους τῶν γερμανικῶν πόλεων μέ τίς σημαῖες τους ἀνά χεῖρας. Μέ τά ἐθνικά τους σύμβολα. Γιά νά διαδηλώνουν τήν ἐθνική τους ταυτότητα. Μέ πρώτους ἀπό ὅλους τούς Τούρκους.

Αὐτό λοιπόν πού σέ ὅλη τήν Εὐρώπη θεωρεῖται αὐτονόητο, ἡ σκέπη ὅλου τοῦ ἔθνους κάτω ἀπό ἕνα σύμβολο καί ἡ συνάντησή του ὑπό τούς σκοπούς μιᾶς φιλαρμονικῆς πού παιανίζει τόν ἐθνικό ὕμνο στήν Ἑλλάδα τῶν ξιπασμένων ἐλίτ, θεωρεῖται ἀναχρονισμός καί ἀφόρητος ἐθνικισμός. Χουντική πρακτική. Ὀπισθοδρόμηση. Καί ὄχι μόνον αὐτό. Ἀντί νά προστατεύονται τά σύμβολα καί οἱ μελωδίες πού ἐπικύρωσαν τήν ἐλευθερία καί τήν παλιγγενεσία μας, γίνεται συστηματική προσπάθεια ἀπό τίς ἴδιες ξιπασμένες ἐλίτ νά ὑποβαθμιστοῦν καί νά ἀποδομηθοῦν.

Προσφάτως νεαρός ἔκαψε ἑπτά φορές τήν ἑλληνική σημαία στήν Θράκη καί ἀθωώθηκε πανηγυρικά ἀπό τό αὐτόφωρο στό ὁποῖο προσήχθη. Ὁ ποινικός κώδικας πῆγε «περίπατο». Προσφάτως, νεαρά πού ἀνακάλυψε ὅτι θέλει νά κάνει τέχνη μέ τήν σημαία –τίποτε ἄλλο δέν βρῆκε, τό ἐθνικό σύμβολο ἐργαλειοποίησε– τήν ἔβαψε ρόζ στό ὄνομα τῶν …κακοποιημένων γυναικῶν. Ἀγνοῶντας ἡ ἄσχετη, ὅτι ἡ ἑλληνική σημαία δέν ταυτίζεται μέ πράξεις βίας, ἀλλά μέ ἔνδοξες πράξεις ἐλευθερίας καί ἐθνικῆς ἀπελευθερώσεως. Πρόσφατα Ἑλληνίς ὑφυπουργός ἀρνήθηκε νά ἀποδεχθεῖ αἴτημα κοινοβουλευτικοῦ κόμματος νά γίνεται ἔπαρση τῆς ἑλληνικῆς σημαίας τοὐλάχιστον μία φορά τόν μῆνα μέσα στά ἑλληνικά σχολεῖα.

Γιά κάποιους σύγχρονους παγκοσμιοποιημένους Ἕλληνες ἡ σημαία εἶναι ἕνα πανί. Γιά ἐμᾶς ὅμως ὄχι. Ἡ σημαία εἶναι ἡ πυξίδα μας. Ἡ σημαία τοῦ ἀγῶνα τό 1821, ἡ σημαία μέ τήν ὁποία ἀπελευθέρωσε τήν Θεσσαλονίκη τό 1912 ὁ Βασιλεύς, οἱ σωζόμενες σημαῖες τοῦ 1940, ἡ σημαία πού τίμησαν μέ τήν πράξη τους ὁ Γλέζος μέ τόν Σάντα στόν Ἱερό Βράχο, ἡ σημαία τοῦ Πολυτεχνείου, ἡ σημεῖα τῶν Ἰμίων (πού «τήν πῆρε ὁ ἀέρας», τήν ἔχει ἀξιωματικός στήν κατοχή του), ὅλες συμβολίζουν ἕνα παρελθόν πού ὅπως ἔγραφε καί ὁ Ἐλύτης μᾶς συγκλονίζει μέ τήν δύναμη τῆς ἐπικαιρότητάς του.

Τούτων δοθέντων, δέν ἀπορῶ πού ἔγινε viral μιά ἀποστροφή τῆς ὁμιλίας μου στό Πολεμικό Μουσεῖο, κατά τήν παρουσίαση τοῦ βιβλίου μου «Ἀπόρρητοι Φάκελλοι Καραμανλῆ», στήν ὁποία ἔλεγα ὅτι ἡ γενιά μας ἀγαπᾶ τήν γαλανόλευκη μέ τόν σταυρό καί ὄχι κάποιες πολύχρωμες σημαῖες πού εἶναι τῆς μόδας. Ἔγινε viral βεβαίως λόγῳ τῆς γκριμάτσας ἀποδοκιμασίας πού «συνελήφθη» ἀπό τόν ἄγρυπνο τηλεοπτικό φακό νά κάνει τήν ὥρα πού τό ἔλεγα ἡ Ντόρα Μπακογιάννη. Δέν ἀπορῶ πού ἀσχολήθηκαν μέ τό πρόσωπό μου καί life style ἐκπομπές τῆς τηλεοράσεώς μας. Ἡ εἰκόνα εἶναι πανίσχυρη –δέν θά μποροῦσαν νά τήν ἀγνοήσουν. Ἀπορῶ ὅμως γιά τόν τρόπο πού προσεγγίζουν τά πράγματα μερικοί σχολιαστές τοῦ δημοσίου βίου. Οἱ ὁποῖοι ἐνοχλήθηκαν σφόδρα ἀπό τήν σύγκριση μέ τίς πολύχρωμες σημαῖες πού συμβολίζουν κατ’ αὐτούς τήν «σύγχρονη Ἑλλάδα».

Νά τά βάλουμε σέ μία τάξη. Ὑπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ τῶν ΛΟΑΤΚΙ πού δέν κάνουν σημαία τήν σεξουαλική τους ταυτότητα καί αὐτῶν πού τήν κάνουν. Αὐτοί πού δέν τήν κάνουν, δίνουν μάχες γιά τό ἐθνικό σύμβολο μέ πάθος ὁ καθένας ἀπό τό μετερίζι του. Διπλωμάτες εἶναι, πολιτικοί εἶναι, καθηγητές εἶναι, ἀναλυτές, ἀθλητές εἶναι, γνωρίζω πάρα πολλούς πατριῶτες ΛΟΑΤΚΙ πού χωρίς νά προκαλοῦν κανέναν «τρῶνε» σίδερα γιά τήν Ἑλλάδα.

Ἡ ὀργανωμένη κοινότητα ὅμως δέν συμπεριφέρεται κατ’ αὐτόν τόν τρόπο. Δέν ἔχει τύχει ποτέ νά δῶ στίς περίφημες παρελάσεις ὑπερηφανείας ἑλληνική σημαία. Ἄλλων συμμάχων χωρῶν, ναί, ἑλληνική ὄχι. Τόν γάμο πού ψήφισε ὅμως τό Κοινοβούλιο ἀσχέτως ἄν ἐμεῖς διαφωνοῦμε τόν ψήφισε ἡ Ἑλληνική Δημοκρατία. Κανείς ὅμως ἀπό τό ὀργανωμένο δέν θέλησε νά ὑπερηφανευτεῖ ὅτι εἶναι μέλος της μέ μιά σημαία στά χέρια του. Γιατί; Ἀντ’ αὐτοῦ κυκλοφοροῦν μόνον οἱ πολύχρωμες σημαῖες στίς ὁποῖες ἀναφέρθηκα. Ἡ κοινότητα ὅμως δέν εἶναι Ἔθνος γιά νά κάνει ἔπαρση αὐτή τήν σημαία. Δέν εἶναι πολύ-ἔθνος γιά τήν ἀκρίβεια.

Νά λοιπόν ποιό ἦταν τό νόημα τῆς ἀποστροφῆς μου στό Πολεμικό Μουσεῖο. Ὅσοι μέ διαβάζετε διαχρονικά ἄλλως τε θά θυμᾶστε τήν θέση μου πού ἦταν καί τίτλος ἄρθρου πρό καιροῦ: Καί ἄν εἶσαι πατριώτης, μοῦ περισσεύει ἄν εἶσαι γκέι. Τό ἐννοῶ. Δέν τό ἐννόησε, δυστυχῶς, γιά τήν ἐξυπνάδα της, ἡ Ντόρα καί μερικοί ἄλλοι. Σέ σημεῖο πού νά αἰσθάνομαι ὅτι δέν ἀνήκουμε στόν ἴδιο κόσμο. Ἐνῷ θά ἔπρεπε.

Υ.Γ: Θέλω μέ τήν εὐκαιρία νά εὐχαριστήσω τόν κυβερνητικό ἐκπρόσωπο Παῦλο Μαρινάκη πού ἐκπροσώπησε τόν Πρωθυπουργό σέ δύσκολη πολιτική ἀτμόσφαιρα, τήν διοίκηση τοῦ Πολεμικοῦ Μουσείου γιά τήν παραχώρηση τῆς αἴθουσας «Ἰωάννης Καποδίστριας» πού ἔγινε ἡ παρουσίαση καί τήν Διοίκηση τῆς ΕΡΤ. Ἰδιαίτερα τόν Πρόεδρό της Κωνσταντῖνο Ζούλα, τόν Γενικό Διευθυντή Ἐνημέρωσης Φώτη Καφαράκη καί τόν Ὑπεύθυνο Συνεργείων τοῦ Ραδιομεγάρου Παναγιώτη Καραντία γιά τήν κάλυψη καί τήν ἀναμετάδοση τῆς εἰκόνας μέ live streaming στό διαδίκτυο, ἡ ὁποία ἔφερε τήν «ὑπογραφή» τοῦ σκηνοθέτη Βασίλη Βλαχοδημητρόπουλου καί τοῦ τηλεοπτικοῦ παραγωγοῦ Νίκου Μπελόγιαννη.