ΘΑ σᾶς μυήσω σήμερα στόν τρόπο σκέψης ἑνός ἰσχυροῦ μπλόκ τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς…
… τό ὁποῖο εὑρίσκεται σήμερα μέσα καί ἔξω ἀπό τούς θεσμούς. Ἐντός τῆς Κυβέρνησης ἀλλά καί ἐντός τῆς ἀντιπολίτευσης. Μέσα στά Πανεπιστήμια ἀλλά καί ἔξω ἀπό τά Πανεπιστήμια. Στά ΜΜΕ καί στήν διανόηση. Μπλόκ πού εἰσηγεῖται τήν ἐπιστροφή τῆς πατρίδας μας στήν ἀντίληψη πού ὑπῆρχε στήν Ἀθήνα γιά τόν ρόλο τῆς Ἑλλάδος καί τό περιφερειακό περιβάλλον στίς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 2000, ἐπί ἐκσυγχρονιστικοῦ ΠΑΣΟΚ. Ἀντίληψη τήν ὁποία υἱοθέτησε μεταγενεστέρως καί ὁ ΣΥΡΙΖΑ στήν κυβέρνηση. Ἡ σχολή σκέψεως αὐτή ἐκκινεῖ σήμερα ἀπό τήν βεβαιότητα, ὅτι οἱ ΗΠΑ ἀναθεωροῦν τίς σχέσεις τους μέ τήν Τουρκία χωρίς νά τήν ἐγκαταλείπουν. Ἀπό τήν ἐκτίμηση, ὅτι ἡ Οὐάσιγκτων εἶναι πεπεισμένη πλέον ὅτι ὁ Ἐρντογάν δρᾶ ὡσάν νά εὑρίσκεται σέ «θρησκευτική ἀποστολή», ὅτι αὐτονοήτως δέν μπορεῖ νά συνεννοηθεῖ μαζί του, ἀλλά μή ἐναλλακτικῆς λύσης ὑπαρχούσης (ὁ Ἰμάμογλου ζυγίστηκε καί εὑρέθη ἐλλιπής) θά τόν ἀνεχθεῖ μέχρι νά ἰσχυροποιηθεῖ ἡ νέα γενιά πολιτικῶν.
Ἡ σχολή σκέψης αὐτή ἐπηρεασμένη καί ἀπό τήν ἀτμόσφαιρα πού ἐπικρατεῖ στήν περιοχή θεωρεῖ ὅτι ἡ ἐξασθένηση τῆς συμμαχίας ΗΠΑ – Τουρκίας ἐπιτρέπει τήν ὑποκατάσταση τῆς γείτονος ἀπό τήν πατρίδα μας καί τήν ἀνάδειξη τῆς Ἑλλάδος σέ χωροφύλακα τῶν Βαλκανίων. Στό πόδι τῆς Δύσεως καί τῆς Οὐάσιγκτων βεβαίως. Ἀλλά γιά νά καταστεῖ αὐτό ἐφικτό ἡ Ἑλλάς πρέπει νά ἀποκτήσει ἐξωτερική πολιτική «μηδενικῶν προβλημάτων» κατ’ ἀντιστοιχίαν μέ τό Νταβουτόγλειον δόγμα: ἤτοι νά τά ἔχει καλά μέ ὅλους τούς βόρειους γείτονές της. Ἤτοι νά «ἐνσωματώσει» σέ βάθος χρόνου στήν ἐνδοχώρα της τά Σκόπια πού ἀπειλοῦνται ἀπό τήν Μεγάλη Ἀλβανία καί τήν Βουλγαρία, ἀκόμη καί ἄν αὐτό σημαίνει ὅτι πρέπει νά κυρώσει τά ἀχρείαστα μνημόνια. Ἤτοι νά τά βρεῖ μέ τήν Ἀλβανία ἀκόμη καί ἄν πρέπει νά ἄρει τό ἐμπόλεμο καί νά καταβάλλει ἀναδρομικά γιά περιουσίες Ἀλβανῶν ὑπηκόων πού τελοῦν ὑπό μεσεγγύηση ἀπό τήν Κατοχή. Ἤτοι νά τά βρεῖ μέ τό Κόσσοβο, ἀκόμη καί ἄν χρειαστεῖ νά δυσαρεστήσει τούς ἀδερφούς μας Σέρβους. Ἤτοι νά ἔχει διαρκῆ παρουσία στήν Βοσνία-Ἐρζεγοβίνη ὅπου πλειοψηφοῦν ἰσλαμικοί πληθυσμοί.
Τό ἀντάλλαγμα γιά τό κλείσιμο ὅλων τῶν ἀνοικτῶν μετώπων τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς θά εἶναι –σύμφωνα μέ αὐτή τήν σχολή σκέψης– ἡ μετατροπή τῆς Ἀνατολικῆς Μακεδονίας καί τῆς Θράκης σέ προπύργιο εὐέλικτων ἀμερικανικῶν βάσεων. Τό ἀντάλλαγμα θά εἶναι νά ἀποτελέσει ἡ Ἑλλάς, σέ μιά ἐποχή πού οἱ ΗΠΑ τά βρίσκουν μέ τήν Ρωσσία, τήν δεύτερη γραμμή τῆς ἀντιρωσσικῆς νατοϊκῆς ἄμυνας, μέ πρώτη τήν Ρουμανία στήν ὁποία καί πρόκειται νά μεταφερθοῦν δραστηριότητες τοῦ Ἰνσιρλίκ. Τό ἀντάλλαγμα θά εἶναι ἡ ἐμπορική ἀξιοποίηση τοῦ Λιμένος τῆς Ἀλεξανδρουπόλεως ὁ ὁποῖος λόγω χωρητικότητας εἶναι δυνατόν νά ἀκυρώσει τήν στρατηγική σημασία τοῦ Λιμένος τῆς Κωνσταντινουπόλεως στό σκέλος τῆς μεταφορᾶς ἐμπορευμάτων (θά μειωθεῖ τό κόστος μεταφορᾶς τους). Τό ἀντάλλαγμα θά εἶναι νά ἀποτελεῖ ἡ Ἑλλάς τόν ἐπίσημο ἀντιπρόσωπο τῆς Δύσεως, τήν μεσολάβηση τοῦ ὁποίου πρέπει νά ἀναζητοῦν οἱ βόρειοι γείτονές μας πρίν προσφύγουν στό «Ἐφετεῖο» τῆς Οὐάσιγκτων. Αὐτή ἡ στρατηγική δοκιμάστηκε ὅμως καί στό παρελθόν. Στήν δεκαετία τοῦ 2000. Μέ τήν περίφημη πρωτοβουλία τῆς Θεσσαλονίκης γιά τήν ἔνταξη τῶν Δυτικῶν Βαλκανίων. Μέ τήν τελετή διεύρυνσης τῆς ΕΕ Ἀνατολικῶς, στήν Στοά τοῦ Ἀττάλου. Μέ τήν διεύρυνση τοῦ δικτύου τῶν τραπεζῶν μας στά Βαλκάνια καί τήν ἐξαγορά ἐμβληματικῶν ΔΕΚΟ ἐνέργειας καί τηλεπικοινωνιῶν στήν Σερβία, τήν Ρουμανία καί τά Σκόπια. Χωροφύλακας τῆς Δύσης ἤμασταν καί τότε! Φθάσαμε νά ἀναμιγνυόμαστε στά ἐσωτερικά γειτονικῶν χωρῶν –ἐπί ΓΑΠ στό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν– καί νά πρωταγωνιστοῦμε στό ὄνομα τῆς Δύσης σέ ἀνατροπές ἡγετῶν ὅπως ὁ Μιλόσεβιτς καί στήν ἐγκαθίδρυση ἄλλων ὅπως ὁ Κοστούνιτσα. Τί κερδίσαμε ἄραγε τότε ὡς ἀντάλλαγμα στίς ἑλληνοτουρκικές σχέσεις; Τήν Μαδρίτη μήπως, στήν ὁποία ὑποχρεωθήκαμε νά ἀναγνωρίσουμε νόμιμα καί ζωτικά συμφέροντα τῆς Τουρκίας στό Αἰγαῖο; Ἤ τό Ἑλσίνκι ὅπου κληθήκαμε νά παραπέμψουμε στήν Χάγη θέματα κυριαρχίας τῶν ἑλληνικῶν νήσων καί ἀποστρατιωτικοποίησης ὅπως προκύπτει ἀπό τά ἐπίσημα τηλεγραφήματα τοῦ Σταίητ Ντηπάρτμεντ; Μήπως ἄραγε ὑποχώρησαν τότε στό παραμικρό τά Σκόπια γιά τό ὄνομα; Ἤ μήπως κερδίσαμε κάτι ἀπό τούς Ἀλβανούς ἕως τήν ἡμέρα πού ὁ Καραμανλῆς τούς ἔβαλε τό μαχαίρι στό λαιμό καί ὑπέγραψαν τήν συμφωνία γιά τήν ΑΟΖ;
Ἡ ἐμπειρία ἀπό τήν ἄσκηση καθηκόντων χωροφύλακος στά Βαλκάνια τήν δεκαετία τοῦ 2000 εἶναι ὀδυνηρά: Ἄν καί στό ἐσωτερικό κάναμε τήν φιγούρα περί «ἰσχυρῆς Ἑλλάδος» μέ ρόλο στά Βαλκάνια, στήν πραγματικότητα εἴχαμε γίνει ψυχογυιοί τῆς Δύσεως χωρίς ἀνταλλάγματα, καί μέ κόστος ἀπό πάνω. Ἐάν λοιπόν δέν καταφέραμε νά φέρουμε βόλτα τήν Ἀλβανία, τά Σκόπια καί ἄλλους δέκα-δεκαπέντε χρόνια μετά τήν πτώση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, τόν καιρό πού ἦταν ζαλισμένοι, ἀπαξιωμένοι, χωρίς αὐτοπεποίθηση, μέ τεράστια οἰκονομικά προβλήματα, θά τά καταφέρουμε νά τό κάνουμε τώρα, τριάντα χρόνια μετά; Πῶς; Ἐδῶ οὔτε φανέλλα στό Euro δέν καταφέραμε νά τούς ἀλλάξουμε. Μέ τίς παλαιές τῆς «Μακεδονίας» ἔπαιξαν. Ἔτσι θά τά «ἐνσωματώσουμε»; Ὁ δέ Πρωθυπουργός τῆς Ἀλβανίας Ράμα πετᾶ συνεχῶς μέ τό λίαρ τζέτ πού τοῦ δανείζει ὁ Ἐρντογάν καί δέν κρύβει ἀπό τήν Ἀθήνα τήν σχέση του μέ τόν Σουλτάνο. Ἀκόμη καί τώρα πού κρούει τήν θύρα τῆς Ἑνώσεως. Καί ὄχι μόνο αὐτό! Ἐπιτρέπει νά μετασταθμεύουν στήν Βόρειο Ἤπειρο πάνω ἀπό τά σύνορά μας μεταμφιεσμένοι σέ μετανάστες 4.000 μουτζαχεντίν ἀπό τήν Τεχεράνη. Μέ αὐτούς θά συνεννοηθοῦμε; Πού ἀνά πᾶσα στιγμή μποροῦν νά ἐγείρουν μεῖζον ζήτημα ἀσφαλείας στά σύνορά μας; Γιά δέ τήν Τουρκία δέν χρειάζεται κἄν συζήτηση. Δέν γίνεται νά τά βροῦμε πουθενά χωρίς δική μας ζημία, ἐκτός καί ἄν θέλουμε νά αὐτοκτονήσουμε.
Τό ἐρώτημα ἐπιστρέφει λοιπόν: Χωροφύλακες τῆς Δύσεως, ναί, γιά νά κερδίσουμε τί; Ὑπάρχει κάτι; Ἐάν ναί, θέλουμε νά τό ξέρουμε. Νά τό συζητήσουμε! Τό μόνο πού γνωρίζουμε μέχρι στιγμῆς ὅμως εἶναι πώς ὅταν τολμήσαμε νά διαρρεύσουμε στόν Τύπο ὅτι σκεπτόμαστε νά μήν ἀγοράσουμε τίς ἀντιλειτουργικές –κατά κοινή ὁμολογία– ἀμερικανικές φρεγάτες, ἡ Οὐάσιγκτων ἔβαλε ἕναν τέως διπλωμάτη της νά δηλώσει περίφροντις τό ἐξευτελιστικό γιά ἐμᾶς «οἱ ζητιᾶνοι δέν δικαιοῦνται νά ἔχουν ἄποψη». Αὐτό μᾶς θεωροῦν! Ὄχι χωροφύλακες μέ χακί καί πηλίκιο. Πλέον αὐτῶν στήν ἀνάλυσή μας πρέπει νά προστεθεῖ καί ἡ ἑξῆς παράμετρος: ἡ ἀνάθεση τοῦ ρόλου τοῦ χωροφύλακα εἶναι κατά βάσιν ἀντιρωσσική ἀποστολή. Ἐντελλόμεθα νά γίνουμε οἱ παιδονόμοι τῶν Βαλκανίων μή τυχόν καί ξεφύγει κανένα κράτος ἀπό τό κοπάδι. Ἐρώτημα: Μᾶς ἀρέσει ὁ ρόλος τοῦ κορόιδου; Τήν ὥρα πού οἱ ἴδιες οἱ ΗΠΑ δηλώνουν διά τοῦ Προέδρου τους ὅτι «δέν ἔχουμε ἀτζέντα κατά τῆς Ρωσσίας» καί ἐρωτοτροποῦν γιά νά τήν ἔχουν σιωπηρά μαζί τους στήν τιτανομαχία κατά τῆς Κίνας. Ἐμεῖς θά βγάλουμε τά ἀντιρωσσικά κάστανα ἀπό τήν φωτιά στά Βαλκάνια; Ὀλίγον περίεργο δέν εἶναι; Κλείνω μέ μία παρατήρηση ἱστορικοῦ καί φιλοσοφικοῦ χαρακτῆρα: Σέ ποιά θέση εὑρέθη ἡ Ἑλλάς κάθε φορά πού ἀποτέλεσε τήν πρόθυμο ἐμπροσθοφυλακή τῆς Δύσεως στήν ἱστορία της; Ἡ Μικρασιατική Ἐκστρατεία κατά τήν ὁποία ἀφελῶς πιστέψαμε τούς συμμάχους καί τήν πραγματοποιήσαμε ἄνευ ἐγγυήσεων, εἶχε γνωστή κατάληξη: τήν Μικρασιατική Καταστροφή. Ρόλους δύσκολους, γεωπολιτικούς, δυτικούς, μποροῦμε νά ἀναλάβουμε βεβαίως, δέν τό ἀρνούμεθα. Χάριν τοῦ ἐθνικοῦ μας συμφέροντος. Ἀρκεῖ νά γείρει ἡ πλάστιγγα καί μία φορά πρός ἐμᾶς ὅμως πραγματικά. Ἐμπράκτως. Ὄχι μέ θεωρίες. Τότε ναί, νά τό συζητήσουμε. Τότε καί μόνον τότε.
