ΟΙ ΔΙΑΡΚΕΙΣ ψευδολογίες τοῦ Σύριζα, ἡ ρητορική μίσους, ἡ ἐπαναλαμβανόμενη πλήν ἀνούσια σκανδαλολογία καί ἡ ἀναφορά σέ γεγονότα ἤ πρόσωπα ἑνός παρελθόντος πρό πενῆντα καί πλέον ἐτῶν, σκοπό ἔχουν νά θολώσουν τά νερά καί νά ἀποτρέψουν τήν ψύχραιμη καί ἀντικειμενική κρίση.
Ἡ κυβέρνηση ἔχει ἤδη ἕνα δικό της παρελθόν τρισήμισυ περίπου ἐτῶν. Τό πρῶτο πού πρέπει νά ἐρωτῶνται τά μέλη της καί οἱ ἐκπρόσωποί της εἶναι περί τῶν πεπραγμένων της. Τά «ἀφηγήματα» (δηλ. τά νέα παραμύθια) θά κριθοῦν ὅταν θά ἔλθει ὁ χρόνος ὑλοποίησής τους. Τότε θά δοῦμε ἄν οἱ ἀγορές θά χορέψουν ὑπό τούς ἤχους τῶν ζουρνάδων καί τῶν νταουλιῶν ἤ κάποιοι ἄλλοι θά κινοῦνται ὡς δυστυχῆ, ἁλυσοδεμένα ζῶα περιφερόμενα ἀπό πλανόδιους μουσικούς. Βεβαίως, κραυγές τοῦ τύπου «Go back, κυρία Μέρκελ, go back, κύριοι τῆς συντηρητικῆς νομενκλατούρας τῆς Εὐρώπης» ἔχουν κοπάσει, ἀντιθέτως διεκδικοῦμε τόν ἔπαινο καί τήν ἀνταμοιβή τῆς πειθήνιας συμπεριφορᾶς μας.
Ἄς μήν ξεχνᾶμε, ὅμως, τόν ἀπολογισμό. Στήν οἰκονομία ὑπερηφανευόμαστε γιά θηριώδη πρωτογενῆ πλεονάσματα. Τά πλεονάσματα αὐτά εἶναι ἐν πολλοῖς ταμειακά, καθόσον προκύπτουν ἀπό καθυστερήσεις ληξιπρόθεσμων ὑποχρεώσεων τοῦ δημοσίου, μή καταβολή χιλιάδων νέων συντάξεων καί ἐφ’ ἅπαξ περιορισμό εἰς τό ἔπακρον τῶν δαπανῶν δημοσίων ἐπενδύσεων κ.ο.κ. Παραλλήλως, εἶναι μή διατηρήσιμα γιά τόν μετά ἀπό τίς ἐκλογές χρόνο, ἐπειδή ἡ φοροδοτική ἱκανότητα τῶν Ἑλλήνων ἐξαντλεῖται, ὅπως δείχνουν τό ὕψος τῶν ληξιπρόθεσμων ὀφειλῶν σέ ἐφορίες καί ἀσφαλιστικά ταμεῖα (102 δισ. καί 32 δισ. ἀντιστοίχως, αὐξημένα κατά 50% περίπου ἔναντι τοῦ τέλους τοῦ 2014) καί σύντομα δέν θά ὑπάρχουν διαθέσιμα περιουσιακά στοιχεῖα ὀφειλετῶν πρός κατάσχεση. Μετά τήν λήξη τῆς τρίτης δανειακῆς σύμβασης, τόν Αὔγουστο 2018, θά ἐπέλθουν νέες περικοπές στίς συντάξεις (ἡ 13η σύνταξη πού διαφημίζει ὁ Σύριζα –ἐάν πραγματοποιηθεῖ– θά εἶναι ἀναλώμασι τῶν δύο πρώτων!), καί νέα μείωση τοῦ ἀφορολογήτου ὁρίου, ἡ ἀπώλεια ἐκ τοῦ ὁποίου θά ὑπερακοντίζει κάθε αὔξηση (ἀμφίβολη…) τοῦ ὁρίου τοῦ κατώτατου μισθοῦ. Ταυτοχρόνως, ἐξαφανίζεται τό ΕΚΑΣ καί μία σειρά ἀπό ἄλλα προνοιακά ἐπιδόματα, πού κάπως ἀνακούφιζαν τά φτωχότερα στρώματα. Μήπως ὅμως βελτιώθηκε ἡ ἀνταγωνιστικότητα τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας, πραγματοποιήθηκαν νέες ἐπενδύσεις, λειτουργοῦν καλύτερα ἡ δημόσια διοίκηση, ἡ παιδεία, ἡ ὑγεία, ἡ δικαιοσύνη; Τίποτα ἀπό αὐτά δέν συνέβη. Τό δέ δημόσιο χρέος, τό ὁποῖο ἡ κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παρέλαβε στά 324 δισ., ἀνέρχεται ἤδη (Μάρτιος 2018) σέ 344 δισ.!
Αὐτός εἶναι ὁ θλιβερός ἀπολογισμός τῆς κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δέν μποροῦν νά τόν συγκαλύψουν οἱ συχνές ἀναφορᾶς στήν …Μαρέβα (ὅπως, παλαιότερα, στόν …Παπασταύρου) ἤ στό «μεγαλύτερο σκάνδαλο ὅλων τῶν ἐποχῶν» –τῆς NOVARTIS– πού, ὅμως, κατά τόν ἀναπληρωτή ὑπουργό Δικαιοσύνης «δέν ἀφορᾶ σέ πολιτικά πρόσωπα». Οὔτε εὐθύνεται ἡ ἱδρυθεῖσα τό 1974 Νέα Δημοκρατία γιά τό παρακράτος τοῦ 1963. Ἄς διαφυλάξει καλύτερα σήμερα ἡ κυβέρνηση τήν δημόσια ἀσφάλεια, τόσο ἀπό ἀκροδεξιά στοιχεῖα ὅσο καί ἀπό κάτι ὑπερδραστήρια «μωρά πού μπουσουλᾶνε» κρατώντας βαριοποῦλες!
*Νομικός – Οἰκονομολόγος
