Ἀπό τόν Βόρειο Πόλο στόν Σκαραμαγκᾶ

ΤΑ ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ Σκαραμαγκᾶ ἱδρύθηκαν τό 1958, στήν πρώτη χρυσή ὀκταετία τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ

Τότε πού ὁ Ἐθνάρχης κινητοποίησε ὅλο τό ἑλληνικό ἐπιχειρεῖν καί ἰδιαίτερα τούς δυναμικῶς ἀνερχομένους ἐφοπλιστές μας, Νιάρχο, Ὠνάση, Λίβανο στήν ἐφαρμογή τοῦ σχεδίου ἀνάπτυξης τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας. Ὁ καταμερισμός ἦταν στοχευμένος: ὁ Νιάρχος καί ὁ Λίβανος στά ναυπηγεῖα, ὁ Ὠνάσης στήν Ὀλυμπιακή Ἀεροπορία κ.ο.κ. Κάπως ἔτσι ἡ Ἑλλάς νίκησε τήν μοῖρα της δέκα σχεδόν χρόνια μετά τήν λήξη τοῦ αἱματηροῦ ἐμφυλίου πολέμου. Κάπως ἔτσι ἄνοιξαν χιλιάδες θέσεις ἐργασίας. Κάπως ἔτσι οἰκοδομήθηκε τό θαῦμα τῆς χρυσῆς ὀκταετίας. Ὁ νέος ἡγέτης τῆς ΕΡΕ ἔχρισε τότε ἐθνικούς πρωταθλητές τούς ἐφοπλιστές μαζί μέ ἄλλες δυνάμεις τῆς ἐποχῆς, ὅπως ὁ Μποδοσάκης καί ὁ Ἀνδρεάδης, χωρίς ὅμως νά τούς ἐπιτρέψει νά ἀνακατεύονται στά πόδια του στό ἐσωτερικό πολιτικό παιχνίδι.

Μιά ματιά στίς μελέτες πού ἐκπόνησε προσφάτως ἡ Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος γιά τό οἰκονομικό θαῦμα αὐτῆς τῆς περιόδου, πείθουν γιά τήν ὀρθότητα τῶν ἐπιλογῶν ἐκείνων. Τά Ναυπηγεῖα Σκαραμαγκᾶ πού ἱδρύθηκαν ἀπό τόν Σταῦρο Νιάρχο ἦταν καί παραμένουν τά μεγαλύτερα σέ χωρητικότητα τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου. Τά οἰκονομικά τους ἀποτελέσματα ἦταν ἀπό τήν ἀρχή ἐντυπωσιακά. Πλοῖα ἀπό ὅλο τόν κόσμο δεξαμενίζονταν καί ἐπισκευάζονταν σέ αὐτά. Ἀκόμη καί σοῦπερ τάνκερ. Ὁ σοσιαλισμός ὅμως εἶχε ἄλλη γνώμη. Ἀπό τό 1985 καί ἔπειτα, πού τά Ναυπηγεῖα –μεῖζον ἔγκλημα– κρατικοποιήθηκαν ἐπειδή θεωρήθηκαν ἀπό τό ΠΑΣΟΚ «στρατηγικῆς σημασίας» γιά τήν ἐθνική οἰκονομία, πῆραν τήν κάτω βόλτα. Ὁ κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός πῆρε τό πάνω χέρι καί παρέα μέ τούς κατά τεκμήριο ἀνίκανους μανδαρίνους πού τά διηύθυναν, τέκνα τῆς μετριοκρατίας τῆς ἐποχῆς, τούς ἔδωσε τήν χαριστική βολή. Σοσιαλιστές καί κομμουνιστές ἔκαναν (ὄχι ἀπαραιτήτως σέ συντονισμό) ὅ,τι περνοῦσε ἀπό τό χέρι τους γιά νά χάσουν τά Ναυπηγεῖα τήν σημασία πού εἶχαν γιά τήν παγκόσμια ναυλαγορά. Λόγω τῶν ἰδεοληψιῶν τους. Ἔχω ἀκούσει ἄπειρες φορές σέ παρέες ἐξοργισμένους ἀνθρώπους τῆς ναυτιλίας νά διηγοῦνται τόν καημό τους: Τήν ἐξώθησή τους στό νά φύγουν ἀπό τήν Ἑλλάδα καί νά ἐπιλέγουν κορεάτικα καί κινέζικα ναυπηγεῖα προκειμένου νά εἶναι σίγουροι ὅτι τά δεξαμενόπλοια πού «κτίζουν» θά εἶναι παραδοτέα στήν ὥρα τους. Ἤ ἐπισκευασμένα στήν ὥρα τους. Μέ στόχο βεβαίως νά ἀνταποκρίνονται στούς χρόνους ἐκτέλεσης τῶν ναυλωτηρίων συμβολαίων τους. Στά χρόνια πού ἔφυγαν συνδικαλιστές ὄχι μόνο στά συγκεκριμένα Ναυπηγεῖα ἀλλά καί σέ ἄλλα ἐφάρμοζαν πιστά τούς «κανονισμούς» γιά τά διαλείμματα, τά δικαιώματα, τίς ἀναπαύσεις πού κατ’ ἀρχάς εἶναι ὅλα σεβαστά βεβαίως. Τά πλοῖα ὅμως καθυστεροῦσαν νά ἐπισκευαστοῦν καί καθελκυστοῦν στό νερό. Οἱ ρῆτρες ἐνεργοποιοῦνταν. Καί οἱ ἐφοπλιστές πλήρωναν. Μία φορά, δύο, τρεῖς ἀπηύδησαν, πῆραν τῶν ὀμματιῶν τους καί ἀναχώρησαν γιά τήν Ἄπω Ἀνατολή.

Οἱ μετέπειτα ἰδιωτικοποιήσεις τῶν ναυπηγείων ἀπό τό ΠΑΣΟΚ μέ τήν εἴσοδο ἐπιχειρηματιῶν ὅπως ὁ Σάφα ἤ ἑταιρειῶν γερμανικῶν ὅπως ἡ Τyssen, ἐλάχιστα ἀπέφεραν. Τό μόνον θετικό: ἡ ἀποκατάσταση τῆς εὐστάθειας τῶν γερμανικῶν ὑποβρυχίων τῇ μερίμνῃ τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ. Τούτων δοθέντων εἶναι ἀσφαλῶς ἐκ πρώτης ὄψεως εὐχάριστη ἐξέλιξη τό γεγονός ὅτι τά Ναυπηγεῖα ἀγοράστηκαν ἔναντι τιμήματος 62,5 ἑκατομμυρίων εὐρώ ἀπό τόν Ἕλληνα Μυτιληνιό ἐφοπλιστή Γιῶργο Προκοπίου. Τόν πρῶτο ἰσχυρό καί σημαντικό, πού ἐπενδύει σέ αὐτά μετά τόν Σταῦρο Νιάρχο. Εἶναι σημαντικό, γιατί μέ τήν εἴσοδο Προκοπίου ἐπέρχεται ἰσορροπία Ἀνατολῆς – Δύσης στόν εὐρύτερο Πειραιᾶ. Παύει τό μονοπώλιο τῆς Κινεζικῆς Cosco, ἡ ὁποία ἐνδεχομένως νά καλόβλεπε τήν ἐπέκτασή της μέχρι τήν Ἐλευσῖνα καί τόν Σκαραμαγκᾶ. Εἶναι σημαντικό γιατί ἡ ἑλληνική ναυτιλία ἀποκτᾶ ἐπί τέλους δική της βάση ἐπισκευῶν καί οἰκοδόμησης πλοίων στήν Μεσόγειο. Εἶναι ἐπίσης σημαντικό, γιατί θά ἀνοίξουν καί πάλι δουλειές σέ λαϊκές περιοχές τῆς ἐπισκευαστικῆς ζώνης, οἱ ὁποῖες ἐπλήγησαν ἀπό τήν ἀνεργία. Ὁ Γιῶργος Προκοπίου δέν εἶναι μία τυχαία περίπτωση. Ἄν καί κάποιοι –σοσιαλιστές ἀσφαλῶς– ἐπιχείρησαν κατά τήν διακυβέρνηση τῆς χώρας ἀπό τό ΠΑΣΟΚ τό 2010 νά τόν στοχοποιήσουν μέ τήν κατηγορία ὅτι φοροδιέφευγε καί ὅτι δῆθεν αὐτός μαζί μέ ἄλλους ἐπιχειρηματίες εὐθυνόταν γιά τήν χρεωκοπία τῆς χώρας, ἐκεῖνος στάθηκε ὄρθιος. Ἀπέδειξε ὅτι ἡ ἐπιλογή του νά ἐπενδύσει σέ ἀκίνητα στήν στεριά ἦταν πράξη πατριωτική, καί ὄχι πρός ψόγον ὅπως προσπαθοῦσε νά ἀποδείξει ἡ ἐφημερίς «Πρῶτο Θέμα» ὑπό τήν ἰδιοκτησία ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Στά χρόνια πού ἀκολούθησαν ὁ μεθοδικός Προκοπίου μεγάλωσε, ἀναδείχθηκε στόν κορυφαῖο παίκτη μεταφορᾶς ὑγροποιημένου φυσικοῦ ἀερίου (LNG), εἶναι ὁ δεύτερος Ἕλλην μετά τόν Ἀγγελικούση σέ ἀριθμό πλοίων, ἀλλά πρῶτος σέ τονάζ, καί κυριαρχεῖ στίς νέες διαδρομές μεταφορᾶς ἐνέργειας στόν Βόρειο Πόλο.

Ἡ ἐξαγορά τῶν Ναυπηγείων ἀπό τόν ἴδιο εἶναι πράξη ἐθνικῆς προσφορᾶς. Ὑπό μία προϋπόθεση ὅμως: ὅτι θά ἀναλάβουν ὅλοι τίς εὐθύνες τους. Ὅτι καί τό ΚΚΕ καί ἄλλες πολιτικές δυνάμεις θά κατανοήσουν τήν σημασία τῆς μεταβολῆς –ὁ χθεσινός «Ριζοσπάστης» ἀνέδειξε ὡς εἴδηση μέ ἕνα μικρό κτύπημα στήν πρώτη σελίδα τήν ἐκτίμηση ὅτι εἶναι «στόν ἀέρα οἱ ἐργαζόμενοι μετά τήν ὁλοκλήρωση τοῦ διαγωνισμοῦ» (ἐνῶ πρίν ἀπό αὐτή –ὅταν τά Ναυπηγεῖα ἦταν κλειστά καί ὅλοι ἄνεργοι, …πατοῦσαν γερά στό ἔδαφος.) Ὑπό τήν προϋπόθεση ἐπίσης ὅτι θά πάψουν οἱ ἑλληνικές πολιτικές δυνάμεις νά προσεγγίζουν τίς ἰδιωτικοποιήσεις μέ ὅρους τιμήματος. Ὁ Προκοπίου θά καταβάλει τίμημα 62,5 ἑκατομμυρίων εὐρώ. Οἱ Γερμανοί τῆς Tyssen τά «ἀγόρασαν» ἐπί Σημίτῃ δωρεάν μέ προῖκα τά συμβόλαια τοῦ Πολεμικοῦ μας Ναυτικοῦ καί δέν διαμαρτυρήθηκε κανένας. Τό μεῖζον γιά τήν πατρίδα μας δέν εἶναι πόσα δόθηκαν μόνο, ἀλλά νά ἀξιοποιήσουμε ὅλα τά συγκριτικά μας πλεονεκτήματα στήν περιοχή, ἡ νέα ἀρχιτεκτονική τῆς ὁποίας εἶναι ὑπό διαμόρφωση. Τό μεῖζον εἶναι ὅτι τά Ναυπηγεῖα εὑρίσκονται σέ χέρια ἑλληνικά καί ὑπό τό φῶς αὐτῶν τῶν δεδομένων εἶναι ἡ πρώτη καί πιό σημαντική ἰδιωτικοποίηση τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη. Τά Ναυπηγεῖα Σκαραμαγκᾶ ἔχουν τεραστία σημασία συνδεόμενα ὡς βάση ἐπισκευῶν μέ τά λιμάνια τῆς Ἀλεξανδρούπολης, τῆς Καβάλας καί τῆς Θεσσαλονίκης. Ἡ «ἀμερικανική» Ἀλεξανδρούπολη θά ἀνταγωνιστεῖ πρωτευόντως τήν Κωνσταντινούπολη καί δευτερευόντως τόν «κινεζικό» Πειραιᾶ. Τό ὑγροποιημένο φυσικό ἀέριο μέσω τῶν διασυνδετηρίων κόμβων τῶν Βαλκανίων θά ἀποδειχθεῖ ρυθμιστής γεωπολιτικός καί σταθεροποιητής πολιτικός. Ὅλα αὐτά δέν εἶναι ἀστεῖα. Καί ἄν τυχόν στά Ναυπηγεῖα Σκαραμαγκᾶ οἰκοδομηθοῦν καί ἀξιόμαχες φρεγάτες τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ, ἀκόμη καλύτερα. Τό στοίχημα λοιπόν, μετά αὐτήν τήν σημαντική ἐξέλιξη, εἶναι νά μήν πολεμήσει τό ἄρρωστο σύστημα τόν Γιῶργο Προκοπίου. Νά μήν τόν κάνει νά μετανοιώσει, τήν ὥρα καί τήν στιγμή πού ἐπένδυσε στήν Ἑλλάδα. Νά μήν ὑπονομεύσει τήν ἰδιωτικοποίηση. Γιατί ἄν ἀποτύχει αὐτός, ἀμφιβολία δέν ὑπάρχει καμμία: δέν θά ξαναπατήσει τό πόδι του καί δέν θά ἐπενδύσει εὐρώ στήν Ἑλλάδα οὐδείς ἄλλος!