OΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ νεολαῖες δέν «πουλᾶνε» πιά. Ξέφτισε ἡ μπογιά τους
Ἔχουν πολύ μικρή σχέση μέ τίς ἰδέες. Δέν ἀμφισβητοῦν τούς κομματικούς φορεῖς τους. Δέν ἔχουν ἐπίδραση στήν κοινωνία. Δέν κεντρίζουν τά Μέσα Ἐνημέρωσης παρά μόνον ἄν τά ἐναπομείναντα μέλη τους ἀποπειραθοῦν πράξεις ἔκνομης βίας. Καί βεβαίως δέν ἔχουν μαζικότητα. Ἀπό ἕνα σημεῖο καί ἔπειτα μετατράπηκαν σέ φυτώρια πολιτευτῶν, Βουλευτῶν, Ὑπουργῶν –κανονικός μηχανισμός ἐξουσίας δηλαδή. Ὑπό αὐτή τήν ἔννοια, τελικῶς ἴσως καί νά ἔπραξε καλά ὁ Πρόεδρος τῆς ΟΝΝΕΔ Παῦλος Μαρινάκης, ὁ ὁποῖος ἑόρτασε τά 47 χρόνια ἀπό τήν ἵδρυση τῆς ὀργάνωσης πού ἡγεῖται μέ μία ἀνακοίνωση σκάρτων ἑκατό λέξεων. Καλύτερα εἰλικρινής παρά ὑποκριτής. Καί ὅμως: Ἐάν οἱ νεολαῖες τολμοῦσαν, ἄν δέν ἦταν σήμερα παραρτήματα τοῦ Μαξίμου, τῆς Κουμουνδούρου, τοῦ Περισσοῦ, ἴσως νά μήν ἐκτινάσσοντο στά ὕψη τά ποσοστά ἀμφισβήτησης τῆς πολιτικῆς ἀπό τήν νεολαία.
Γράφω σήμερα μέ τήν ἄνεση ἑνός ἀνθρώπου πού ἀποδεδειγμένα ἀμφισβήτησε τόν ἰδεολογικό του χῶρο στά νιάτα του. Μέ τήν ἄνεση ἑνός ἀνθρώπου πού εἶχε τήν δυνατότητα νά τό πράξει μέ βάση τό τότε ἰσχῦον καταστατικό τῆς Δημοκρατικῆς Ἀνανεωτικῆς Πρωτοπορίας. Καί γράφω βεβαίως μέ διάθεση νά ἀποφύγω τούς ἐξωραϊσμούς τοῦ παρελθόντος καί τίς ἀνούσιες ἀναμνήσεις –ἄν ἀρχίσεις νά ζεῖς μέ ἀναμνήσεις ἀπό τά πενῆντα «βράσε ὄρυζα» ἄλλως τε. Τό ἐπιχειρήσαμε λοιπόν. Ἀμφισβητήσαμε. Μαζί μέ τόν νῦν Βουλευτή Ροδόπης Εὐριπίδη Στυλιανίδη τό μακρινό 1985. Τόν καιρό πού ἡ φιλελεύθερη παράταξη διαπνεόταν ἀπό ἀφόρητο κρατισμό εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τήν λειτουργία τῶν πανεπιστημίων (διότι οἱ βαρῶνοι της πού καταλάμβαναν τίς ἕδρες τῶν ΑΕΙ ἐπιθυμοῦσαν κλειστές ἀκαδημαϊκές ἐπετηρίδες), ἐμεῖς τολμήσαμε καί στείλαμε τότε στόν Κωνσταντῖνο Μητσοτάκη τήν πρότασή μας γιά τά μή κρατικά, μή κερδοσκοπικά πανεπιστήμια. Τήν ὁποία καί δημοσιεύσαμε στόν «Οἰκονομικό Ταχυδρόμο». Καί μάλιστα σέ ποιά ἐποχή; Στήν ἐποχή πού τά ἔσκιαζε ἡ φοβέρα τοῦ σοσιαλισμοῦ καί τῆς κυριαρχίας τῆς Ἀριστερᾶς. Καί ὁ Μητσοτάκης μᾶς ἀπάντησε! Ἀκόμη ἔχουμε στό ἀρχεῖο μας τήν ἐπιστολή του. Καί στίς ἐκλογές τοῦ 1989 ἡ θέση μας ἔγινε θέση τῆς παράταξης. Αὐτό ἦταν οἱ νεολαῖες τότε, ἰδιαίτερα οἱ φοιτητικές. Ἐργαστήρια πολιτικῶν ἰδεῶν. Συζητούσαμε ὧρες κάθε Κυριακή γιά τόν ὑπαρκτό σοσιαλισμό, τόν φιλελευθερισμό, τόν Ψυχρό Πόλεμο, τήν Βόρειο Ἤπειρο καί τά ἑλληνοτουρκικά, τήν ἱστορία μας, νεώτερη καί παλαιότερη, τά πάντα. Καί τό κυριώτερο: Δέν μποροῦσες νά σταθεῖς σέ πανεπιστημιακό ἀμφιθέατρο ἤ σέ κλειστή ἐσωκομματική συζήτηση τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἄν δέν εἶχες διαβάσει Ρέβελ, Σορμάν, Στιούαρτ Μίλλ, Φρίντμαν, Χάγιεκ ἀλλά καί τούς ἀντιπάλους: Μάρξ, Λένιν, Πουλαντζᾶ, Καστοριάδη, Γκράμσι κ.λπ.
Στίς δέ Γενικές Συνελεύσεις τῶν φοιτητικῶν συλλόγων ἐκπαιδευόμασταν στήν μάχη τοῦ ἐπιχειρήματος. Στήν ἄσκηση τῆς πειθοῦς. Στήν ἐπίδειξη ἄμεσων πολιτικῶν ἀνακλαστικῶν. Ἦταν τό ἀμφιθέατρο γιά ἐμᾶς ἀλλά καί οἱ ὀργανώσεις, ἕνα πανεπιστήμιο δημοκρατίας. Ὄχι πάντοτε εἰρηνικό, «ἔπεφταν ψιλές» καμμιά φορά, ἀλλά στήν τελική ἦταν ἕνας χῶρος πού πραγματοποιήσουμε διδακτορικό κοινωνικῶν σχέσεων μέ τούς συναδέλφους μας ἀπό τήν Ἀριστερά, ἀπό τήν ΠΑΣΠ, ἀπό τόν ἀναρχικό χῶρο, ἀπό τούς πάντες. Παραστάσεις, τίς ὁποῖες δέν ἔχει, καί δύσκολα θά ἀποκτήσει, δυστυχῶς, ἡ γενιά τοῦ Χάρβαρντ καί τοῦ London School of Economics. Ἡ ὁποία ἔχει βεβαίως ἄλλα χαρίσματα. Κόντρα στό ρεῦμα τῆς ἐποχῆς θεωρῶ ὅτι οἱ πολιτικές νεολαῖες μποροῦν νά ἔχουν μέλλον στόν 21ο αἰῶνα. Οἱ προκλήσεις τοῦ νέου κόσμου εἶναι θηριώδεις. Τά θέματα ἄπειρα: Δημοκρατία καί διαδίκτυο, κατάργηση τῆς ἰδιοκτησίας ἀπό τίς νέες πλατφόρμες, τό νέο ἐργασιακό περιβάλλον, ἡ κατάργηση ἐργαζομένων ἀπό τήν τεχνολογία, ἡ μεταρρύθμιση τῶν θεσμῶν, ἡ ἀλλοίωση τῆς γλώσσας, τό δημογραφικό πρόβλημα, ἡ κρίση ἐμπιστοσύνης τῶν πολιτῶν πρός τά Μέσα Ἐνημέρωσης, ἡ ἀνανέωση τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνδεικτικός ὁ κατάλογος. Ἄν θέλουν νά βγοῦν οἱ νεολαῖες μπροστά, τό πεδίον ὑπάρχει καί εἶναι λαμπρόν. Δέν εἶμαι αἰσιόδοξος ὅμως. Ἄν τό ἐπιδίωκαν δέν θά πολεμοῦσαν τήν ἀμφισβήτηση μέ δωροεπιταγές καί gigabytes. Ἀλλιῶς θά τό ἔκαναν.
