Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 12 Αὐγούστου 1923
Τά πράγματα τοῦ ἔρωτος καί τοῦ γάμου ἔχουν ἁπλοποιηθῇ σημαντικά εἰς τάς ἡμέρας μας. Καί –τό περιεργότερον– ἔχουν ἁπλοποιηθῇ ἀκόμη περισσότερον, εἰς τάς λαϊκάς τάξεις, ποῦ ἔμεναν ἕως τώρα μέ στερεωτέραν πίστιν προσκολλημέναι εἰς τούς συνθέτους καί περιπλόκους τρόπους τῆς παλαιᾶς κοινωνικῆς ἐθιμοτυπίας. Ἐάν ἔχετε τήν παραμικροτέραν ἀμφιβολίαν, ἀκοῦστε τήν ἱστορίαν τῆς ἀποκαταστάσεως μιᾶς πτωχῆς ὑπηρέτριας, ἡ ὁποία εὑρῆκε τήν τύχην της πρό ὀλίγων ἡμερῶν, μέ μίαν ταχύτητα, καταρρίπτουσαν ὅλα τά γνωστά μέχρι τοῦδε ρεκόρ. Τήν κατέχω τήν μικράν αὐτήν μοναδικήν ἱστορίαν ἀπό ἀξιοπίστους αὐτόπτας καί τήν διηγοῦμαι ὑπευθύνως, ἐξομολογούμενος, ὅτι δέν θά εἶχα ἀρκετήν φαντασίαν νά τήν δημιουργήσω.
Ἡ πτωχή κόρη, ἁμαρτήσασα καί ἐγκαταληφθεῖσα, ἐπερνοῦσεν ἡμέρας μαύρης μελαγχολίας. Πρό ὀλίγων ἡμερῶν ὅμως, ἡ τύχη της τήν ἔφερεν εἰς κἄποιο λαϊκόν ἐξοχικόν κέντρον, τοῦ ὁποίου ὁ μάγειρος ἦτο μακρυνός της συγγενής. Ὁ καλός ἄνθρωπος τήν ἐκράτησε νά γευματίσῃ ἀπό τάς οἰκονομίας τῆς κουζίνας καί ταυτοχρόνως τήν ἐσύστησεν εἰς τόν παραμάγειρον, πρός τόν ὁποῖον διηγήθη τό ἀτύχημα τῆς συγγενοῦς του.
-Καλέ, νά κυττάξουμε τώρα νά τό παντρέψουμε τό κορίτσι! εἶπεν ὁ ἄλλος ὁ καλός ἄνθρωπος.
-Μακάρι νἄδινε ὁ Θεός νά βρισκώτανε κανένας ψυχόπονος ἄνθρωπος νά τήν πάρῃ! ἀνεστέναξεν ὁ μάγειρος.
-Ἐγώ, ποῦ σοῦ μιλάω, κἄποιον ἔχω στό μάτι… ἐδήλωσεν ὁ παραμάγειρος. Καί εἶνε καί πρόχειρος μάλιστα.
Ἐσηκώθη, ἐπλησίασε τό κορίτσι, τοῦ ἔδειξε μέ τό δάκτυλον κἄποιον μεσόκοπον, κουτσοπίντα μέ δύο-τρεῖς φίλους του παράμερα, καί ἐζήτησε νά βολιδοσκοπήσῃ τάς διαθέσεις τῆς νύφης.
-Τόν παίρνεις αὐτόν ἐκεῖ, κορίτσι μου;
-Ποιόν;
-Αὐτόν, ποῦ κάθεται δίπλα στό δένδρο. Νά! Αὐτόν, ποῦ ἀνάβει τσιγάρο τώρα. Σ’ ἀρέσει;
Ἡ πτωχή κόρη ἔκαμε τήν ἐκτίμησίν της μ’ ἕνα ταχύ βλέμμα.
-Καλός εἶνε! εἶπεν.
-Ἀφοῦ εἶνε καλός, λοιπόν, ἔννοια σου! Στάσου μιά στιγμούλα!
Ἔκαμε δύο βήματα, ἐπλησίασε τόν γαμβρόν, κάτι τοῦ σφύριζε στό αὐτί, τοῦ ἔδειξε τό κορίτσι, εἶπαν λίγα λογάκια ἀκόμη καί σέ λιγάκι ἐπέστρεψε, φέρων τήν συγκατάθεσιν τοῦ γαμβροῦ. Ὁ ἀγαθός συγγενής τοῦ κοριτσιοῦ, ὁ μάγειρος, ἐδάκρυσε ἀπό τήν συγκίνησίν του. Ἡ νύφη ἐπίσης. Ὁ παραμάγειρος ὁμοίως.
-Ὁρίστε, κύριε, μέ τήν παρέα σας, νά σᾶς κεράσωμε ἕνα κρασί! ἐφώναξεν ὁ μάγειρος πρός τό τραπεζάκι τοῦ γαμβροῦ, ἕτοιμος διά πᾶσαν θυσίαν.
Χωρίς πολλάς διατυπώσεις, ᾑ δύο παρέες ἔγιναν μία. Ὁ γαμβρός ἐγνωρίσθη μέ τήν νύφην καί ἡ νύφη μέ τόν γαμβρόν. Εὑρῆκαν ἀμφότεροι ἀλλήλους τῆς τελείας ἀρεσκείας των. Ἡ παρέα συνεμερίσθη τάς γνώμας των. Οἱ μεζέδες καί ᾑ μισές ἐπήγαιναν καί ἤρχοντο. Τά ποτήρια συνεκρούσθησαν. Αἱ σπονδαί ὑπέρ τῆς εὐτυχίας τῶν μελλονύμφων ὑπῆρξαν ἐγκαρδιώταται. Ἡ νύκτα ἐπροχωροῦσεν.
-Νἄχουμε καί τό νοῦ μας! εἶπεν ὁ μάγειρος. Σέ λίγο φεύγει τό τελευταῖο τράμ.
-Νά πᾶμε, εἶπαν οἱ ἄλλοι…
Κατά τήν κρίσιμον αὐτήν στιγμήν ἐσηκώθη ὁ μάγειρος καί εἶπεν εἰς τόν γαμβρόν:
-Ἄκουσε, νά σοῦ πῶ, μπαζανάκη.
Νά πᾶτε εἶνε ἕνας λόγος. Τό κορίτσι ὅμως δέν ἔχει ποῦ νά μείνῃ ἀπόψε. Ἀπό τό σπίτι, ποῦ ἤτανε ὑπηρέτρια, τό διώξανε, ὕστερ’ ἀπ’ αὐτό ποῦ ἔγινε. Μοὔφερε τό μπογαλάκι της ἐδῶ. Ποῦ νά μείνῃ ὅμως νά ξενυχτίσῃ; Θέλω νά σοῦ πῶ λοιπόν, μέ ὅλο τό θάρρος, τί σήμερα τί αὔριο! Μιά πού θά τήν πάρῃς, δέν τήν παίρνεις ἀπό σήμερα νά ἡσυχάσετε;
-Μετά χαράς σας! ἀπήντησεν ὁ γαμβρός. Ἄς ἔρθῃ τό κορίτσι!
Καί ἡ παρέα μετά τῶν μελλονύμφων ἤ νεονύμφων –τά ὅρια εἶνε δύσκολον νά διακριθοῦν– ἐξεκίνησεν ἐν σώματι. Τό ζεῦγος ἐγκατεστάθη σέ λιγάκι εἰς τό καμαράκι τοῦ γαμβροῦ, κληθέντος ἐσπευσμένως τοῦ Ἀγγέλου τοῦ Βίκτωρος Οὑγκώ ν’ ἀναλάβῃ τά καθήκοντά του. Οἱ φίλοι ἀνεχώρησαν, εὐχηθέντες τόν βίον ἀνέφελον. Ὅλα εἶχαν γίνει μέ τήν εὐχήν ἑνός βιαστικοῦ θεοῦ. Μόνη ἡ σπιτονοικοκυρά τοῦ γαμβροῦ παρουσίασε τό ἄλλο πρωί τάς διαμαρτυρίας της:
-Ὅλα-ὅλα, παιδί μου! Ἀλλά τό σπίτι μου εἶνε τίμιο. Δέν μπροεῖς νά μοῦ κουβαλᾷς ἐδῶ ὅποια λάχῃ!
-Γιατί; εἶπεν ὁ γαμβρός μέ τό θάρρος τῆς τίμιάς του ἀποφάσεως. Δέν ἔχω, δηλαδή, τό δικαίωμα;
-Ποιό δικαίωμα;
-Νά παντρευτῶ.
-Νά παντρευτῇς;
-Βέβαια! Ἡ γυναῖκα, ποῦ ἔφερα στό σπίτι, θά γίνῃ αὔριο γυναῖκά μου!
Ἡ σπιτονοικοκυρά ἀπέσυρε καί αὐτή τάς ἀντιρρήσεις της καί ἡ σπουδαία ὑπόθεσις τοῦ γάμου ἐτελείωσεν Ἀμερικανικώτατα ἐντός δώδεκα ὡρῶν.
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
