ΜΕ τήν ἀνατολή τοῦ νέου ἔτους 2019, λιγοστεύουν οἱ ἡμέρες πού μᾶς χωρίζουν ἀπό τό πολυπόθητο, γιά τούς περισσότερους συμπολῖτες μας, γεγονός τῶν ἐκλογῶν.
Καί παρ’ ὅτι ἡ βεβαιότητα τοῦ ἐκλογικοῦ ἀποτελέσματος, ἔτσι ὅπως τό προδιαγράφουν, ἐδῶ καί καιρό, οἱ ἐπαναλαμβανόμενες δημοσκοπήσεις, δημιουργεῖ εὔλογες ἐλπίδες καί δικαιολογημένες προσδοκίες γιά μιά πραγματική ἀναγέννηση τῆς χώρας, μετά τό «ἀτύχημα πού δέν ἔπρεπε νά συμβεῖ» (σύμφωνα μέ τήν γνωστή πρόβλεψη τοῦ Ἀ. Σαμαρᾶ), οἱ προβληματισμοί γιά τό αὔριο πολλαπλασιάζονται, καθώς τό καθεστώς Τσίπρα ἀναζητεῖ πυρετωδῶς τίς διεξόδους πού θά τοῦ ἐπιτρέψουν τήν παραμονή του στήν ἐξουσία. Καί μόνον ἡ ἀκατάσχετη παροχολογία σέ συνδυασμό μέ τήν παραληρηματική θριαμβολογία γιά τό τέλος τῶν μνημονίων ἀρκοῦν γιά νά πείσουν ὅτι ὁ ΣΥΡΙΖΑ θά ἐξαντλήσει κάθε περιθώριο γιά νά ἀντιστρέψει τίς προβλέψεις τῶν δημοσκόπων. Ἀκόμη, δέ, καί ἄν οἱ σημερινές συνθῆκες, μέ κατοχυρωμένη τήν διεθνῆ θέση τῆς χώρας καί τήν διασφάλιση πού τῆς παρέχει ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, δέν ἐπιτρέπουν στούς μπολσεβίκους πού μᾶς κυβερνοῦν τήν ὑλοποίηση τῶν κρυφῶν ὀνείρων τους, ἡ κατάσταση στήν ὁποία ἔχει περιέλθει ἡ χώρα ἀπό τήν διακυβέρνηση τῆς «πρώτη φορά» ἀριστερᾶς, προκαλεῖ ἔντονες ἀνησυχίες γιά τίς συνθῆκες πού θά ἀναδειχθοῦν τήν ἑπομένη τῶν ἐκλογῶν…
Εἶναι δύσκολο νά ἀμφισβητήσει κανείς ὅτι τό κλῖμα πού ἐπικρατεῖ σήμερα στήν χώρα κάθε ἄλλο παρά εὐνοεῖ τήν ἐπικράτηση ἀληθινά δημοκρατικοῦ περιβάλλοντος, ἐντός τοῦ ὁποίου καί μόνο μπορεῖ νά βρεῖ πρόσφορο ἔδαφος ἡ ὁποιαδήποτε προσπάθεια ἀνασυγκρότησης. Ἡ ὁμαλή λειτουργία τῶν θεσμῶν, ἡ τήρηση τῆς νομιμότητας καί ἡ ἀντίστοιχη πάταξη πλήθους ἐκδηλώσεων ἀνομίας, διαφθορᾶς καί παραβατικότητας, ἡ δυναμική ὑλοποίηση μεταρρυθμίσεων, ἡ ἀπρόσκοπτη ἐφαρμογή ἀναπτυξιακῶν σχεδιασμῶν καί ἡ ἀποκατάσταση παραδοσιακῶν ἀρετῶν τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὅπως τό φιλότιμο, ἡ ἐργατικότητα, ἡ εὑρηματικότητα, ἡ ἐπιμονή καί ἡ αἰσιοδοξία, πού ἔχουν σχεδόν ἐξαφανισθεῖ ὑπό τό κράτος τοῦ ἀριστερόστροφου λαϊκιστικοῦ ἰσοπεδωτισμοῦ, συνιστοῦν βασικές προϋποθέσεις ἀρχικά γιά τήν ἀνακοπή τῆς κατάρρευσης καί στή συνέχεια γιά τήν πραγματική οἰκονομική καί κοινωνική ἀνόρθωση τῆς χώρας.
Ἡ συστηματική τακτική τῆς ἠθικῆς καί πολιτικῆς ἐξόντωσης τῶν ἀντιπάλων μέσω προαναγγελλομένων καί μή στοιχειοθετουμένων σκανδάλων, ἡ διαρκής προσπάθεια χειραγώγησης τῆς Δικαιοσύνης, ἡ ἐθνομηδενιστική ἀλλοτρίωση τῆς Παιδείας, ἡ ἀναγωγή τῶν Ἐξαρχείων καί τοῦ Ρουβίκωνα σέ μηχανισμούς ἐξάρθρωσης τῆς νομιμότητας καί τῆς ἀσφάλειας, ἡ ἰδεολογική ἀποθέωση τῆς βίας ὡς ἀπελευθερωτικῆς συνθήκης τῶν προοδευτικῶν δυνάμεων τῆς κοινωνίας, ἡ στελέχωση τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ μέ ἑσμό ἀγραμμάτων καί ἀνικάνων ΣΥΡΙΖοφρουρῶν, ἡ τριτοκοσμική θεώρηση τῶν διεθνῶν σχέσεων, συνδυασμένη μέ τή νοσηρή προσήλωση στά ὁλοκληρωτικά καί ἐγκληματικά πρότυπα τύπου Στάλιν, Μάο, Κάστρο καί Τσάβες, ἡ ἀπέχθεια πρός τήν ἀξιοκρατία, τήν ἀριστεία καί τήν κοινωνική εὐπρέπεια καί ἡ ἀδιάκοπη καταγγελία τοῦ πατριωτισμοῦ καί τοῦ ὀρθοδόξου θρησκευτικοῦ φρονήματος ὡς ἀναχρονιστικῶν καί σκοταδιστικῶν ἀντιλήψεων, συνθέτουν τήν παρανοϊκή ψηφιδογραφία τῆς κοινωνίας πού ὁραματίζεται ὁ ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα μέ τά βιωματικά συμπλέγματα πού δημιούργησε στά στελέχη του ἡ συντριβή τῶν πατεράδων τους στό Βίτσι καί τόν Γράμμο καί ἡ ἀποτυχία τους νά μετατρέψουν, τότε, τήν χώρα σέ «λαϊκή δημοκρατία»…
Μέ αὐτά τά δεδομένα, ὁ δρόμος πρός τήν ἀνασυγκρότηση τῆς χώρας ἀπαιτεῖ δυναμισμό, ἀποφασιστικότητα, ὑπευθυνότητα, παραμερισμό τοῦ πολιτικοῦ κόστους καί ἀφοσίωση στό καθῆκον, δηλαδή στοιχεῖα πού θά πείσουν τούς πάντες ὅτι, ἐπί τέλους, ἡ ἐξουσία θά ἀσκηθεῖ γιά νά προλάβουμε τό μέλλον, μακριά ἀπό τήν ἀνατρεπτική μανία τῆς ἀριστερᾶς.
*Δικηγόρος
