ΣΤΗΝ ὁμιλία του κατά τήν ἔναρξη τοῦ Διεθνοῦς Συνεδρίου Εὐρωπαίων Δημοσιογράφων δήλωσε πώς ἄν κάποια χώρα πρέπει νά εἶναι ὑπερήφανη γιά τήν ἐκλογή της στήν ἡγεσία τοῦ Δήμου Βρυξελλῶν αὐτή εἶναι τό Βέλγιο ὄχι ἡ Ἑλλάδα.
«Αὐτό ἔδωσε σέ μένα, τόν γυιό τοῦ μετανάστη ἀπό τά Σεβαστιανά Πέλλης, τήν ὑπηκοότητα καί τήν δυνατότητα νά ἐκλεγῶ βουλευτής, νά γίνω ὑπουργός, νά ἐκλεγῶ δήμαρχος» εἶπε. Εἶχε δίκιο, ἀλλά δέν μοῦ ἄρεσε καί τοῦ τό εἶπα. Ἁπλοί ἄνθρωποι στήν Βόνιτσα ἤξεραν τήν ἱστορία τοῦ πατέρα του. Ἤθελαν νά εἶναι ὑπερήφανοι καί ἐκεῖνοι γιά τόν μέχρι χθές ἄγνωστο Μακεδόνα. Στό τέλος τοῦ Συνεδρίου, ὁ Χρῆστος Δουλκερίδης, ὁ νέος δήμαρχος Βρυξελλῶν, ἦταν ἕνας ἄλλος ἄνθρωπος.
Χορέψαμε μαζί καί μέ τόν δήμαρχο Μεσολογγίου Νῖκο Καραπᾶνο, διαδοχικά, τό ζεϊμπέκικο «Σάν ἀπόκληρος γυρίζω μές στήν ξενιτιά». Τό κορμί του ἔτρεμε σέ κάθε στροφή, τό ζοῦσε. Στό ποῦλμαν τῆς ἐπιστροφῆς ἀπό τό Μεσολόγγι στό Ἀγρίνιο, μόλις ἄκουσε ποντιακή μουσική, ἄρχισε νά πάλλεται τό πρόσωπό του. «Εἴμαστε Πόντιοι!» φώναξε, ἐνῶ ὅλα τά κινητά ἔγραφαν τήν στιγμή. Καί μόλις φθάναμε στό Ἀγρίνιο, μοῦ τό παραδέχθηκε: «Ἐάν περάσουν τρεῖς μῆνες χωρίς νά ἔχω ἔρθει στήν Ἑλλάδα, πονάει τό σῶμα μου. Ἀποδέχθηκα τήν πρόσκληση καί ἦρθα τώρα, γιατί ἀναλαμβάνω καθήκοντα τήν Τετάρτη (σήμερα) καί ποιός ξέρει πότε θά τά ξανακαταφέρω».
Συζήτησα μέ αὐτόν τόν ἄνθρωπο πολύ ὥρα στίς τρεῖς μέρες πού βρεθήκαμε γιά νά καταλάβω τίς ἀπόψεις του. Δύσκολο νά «κουβαλᾶς» δύο ταυτότητες μαζί. Νά ἔχεις μέσα σου ἕναν «φυλακισμένο», γεμᾶτο αἰσθήματα, Ἕλληνα, ἀλλά ἐκεῖ πού ζεῖς νά εἶσαι ἕνας ρεαλιστής, πραγματιστής Βέλγος. Οἱ ἀπόψεις τοῦ οἰκολόγου Δουλκερίδη γιά τά πράγματα δέν εἶναι «ἑλληνικές». Καί σέ μεγάλο βαθμό ἐκτιμῶ ὅτι θά ἀρέσουν στόν Κυριάκο Μητσοτάκη.
«Οἱ ἐπικοινωνιολόγοι μοῦ ζητοῦσαν νά κτυπήσω κουδούνια δημοτῶν στήν προεκλογική ἐκστρατεία. Δέν τό ἔκανα! Ἀρνήθηκα. Ὡστόσο, ὁ κόσμος μέ ἔβλεπε νά κυκλοφορῶ μέ τό ποδήλατό μου μέσα στήν πόλη, ὅλον αὐτό τόν καιρό, καί τό ἐκτιμοῦσε. Μοῦ ζήτησαν νά μήν στείλω ἐπιστολές γιατί ὁ κόσμος δέν διαβάζει. Ἔκανα τό ἀντίθετο! Ἔστειλα ἐπιστολές καί, ἀπό τήν ἀνταπόκριση πού εἶχα, κατάλαβα ὅτι ὁ κόσμος διαβάζει. Μοῦ ζήτησαν νά μήν κάνω ἕνα μῆνα διακοπές στήν Ρόδο τό καλοκαίρι γιατί ἔχω ἐκλογές. Ἔκανα τό ἀντίθετο! Τούς εἶπα, δέν θά ἀλλάξω τήν ζωή μου γιά νά γίνω δήμαρχος!».
Μά, ἐκτός ἀπό ὅσα μοῦ διηγήθηκε γιά τήν καμπάνια πού τοῦ ἔδωσε τή νίκη μέ 33%, ἐνδιαφέρον ἔχουν οἱ ἀπόψεις του γιά τήν πολιτική:
«Ὁ πολιτικός δέν πρέπει νά φοβᾶται νά ἀλλάξει γνώμη, μή τυχόν καί τόν ποῦν ἀνακόλουθο. Ἀρχές δέν πρέπει νά ἀλλάζει! Ἡ ἀμφιβολία πρέπει νά εἶναι ὅρος τῆς φιλοσοφίας ἑνός πολιτικοῦ. Τόσα λάθη ἔχουμε κάνει ἀπό τήν ὑπερβολική σιγουριά πώς τά ξέρουμε ὅλα. Ἔχουμε ὑποχρέωση νά συμβουλευόμαστε τούς πολῖτες. Ἔχουν καί αὐτοί ἀπαντήσεις. Ὅμως, οἱ πολιτικοί πρέπει νά ἔχουμε τήν σωστή ἀπόσταση ἀπό τούς πολῖτες! Ὄχι πολύ μακρυά τους, γιά νά μήν παγώνουν οἱ σχέσεις μας, ὄχι πολύ κοντά τους, γιά νά μήν καιγόμαστε ἀπό τά αἰτήματα γιά τό πελατειακό κράτος. Ὀνειρεύομαι μία πόλη τοῦ “ἐμεῖς”: XXL τήν ὀνόμασα, γιά νά μᾶς χωράει ὅλους! Πρέπει σέ κάθε ἀπόφασή μας νά ὑπάρχει ρήτρα οἰκολογίας. Γιά νά αὐξήσω τήν χρήση τοῦ ποδηλάτου, θά δώσω δικαίωμα νά περνᾶνε μέ κόκκινο σέ συγκεκριμένες διαβάσεις οἱ ποδηλάτες, γιά νά ἀποκτήσουν πλεονέκτημα ἀπό τά ἄλλα μέσα μεταφορᾶς. Σκέψου ὅτι ὁ ὁδηγός τοῦ τέως δημάρχου ἔχει ἄγχος πώς θά μείνει χωρίς δουλειά, ἐπειδή χρησιμοποιῶ ποδήλατο. Πρέπει, ἐπίσης, νά ξέρουμε τί τρῶμε. Στά σχολεῖα μας θά καταναλώνονται ἐφεξῆς μόνο βιολογικά προϊόντα. Δέν ἔχουμε πέντε πλανῆτες στήν διάθεσή μας, γιά νά ἔχουμε τήν πολυτέλεια νά καταστρέψουμε τήν γῆ».
Ὡραῖος, εἴτε ὡς Ἕλλην στόν χορό του εἴτε ὡς Βέλγος στήν σκέψη του, ὁ Χρῆστος. Μοῦ ἄρεσε. Θά τόν παρατηρῶ. Ἐνδιαφέρουσα προσωπικότητα. Χαιρετώντας τον, ρώτησα πόσο διαρκεῖ ἡ θητεία του: «Ἕξι χρόνια» μοῦ εἶπε. Καί τοῦ ἀπάντησα: «Κάθε φορά πού μιλᾶς γιά τήν Ἑλλάδα, νά θυμᾶσαι πώς τό 2024 θά ἐκλέγονται ἐδῶ καί βουλευτές Ὁμογένειας. Θά εἶσαι μόλις 56 ἐτῶν…».
