ΥΨΗΛΟΥ συμβολισμοῦ ἦταν ἡ παρουσία τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη στόν ἑορτασμό τῆς ἐπετείου γιά τήν ἀνατίναξη τῆς γέφυρας Γοργοποτάμου ἀπό δυνάμεις τοῦ ΕΛΑΣ καί τοῦ ΕΔΕΣ.
Ὀρθό καί τό μήνυμα πού ἔστειλε, δηλώνοντας ὅτι «μόνο ἑνωμένοι καί μέ τίς σωστές ἐπιλογές νικᾶμε καί προχωρᾶμε μπροστά». Ἀνάλογου περιεχομένου καί ἡ δήλωση τοῦ περιφερειάρχη Στερεᾶς Ἑλλάδος Κώστα Μπακογιάννη: «Μακριά ἀπό τό “ἐμεῖς ἤ ἐσεῖς” ἤ, χειρότερα, ἀπό τό “ἐμεῖς ἤ κανείς”, ἔχουμε σήμερα τήν δυνατότητα νά ἀνεβάσουμε τήν δημοκρατία μας ψηλότερα».
Μία μεγάλη πολιτική παράταξη, ὅπως εἶναι ἡ Νέα Δημοκρατία, πρέπει, προφανῶς, νά διατηρεῖ ἀναλλοίωτο τόν πυρῆνα τῶν ἰδεολογικῶν της ἀρχῶν καί νά προσαρμόζει ἐπιμέρους προγραμματικές ἐξαγγελίες καί πολιτικές στίς ραγδαῖα μεταβαλλόμενες οἰκονομικές, κοινωνικές καί πολιτικές συνθῆκες, χωρίς, βεβαίως, νά ἀπεμπολεῖ τίς βασικές της ἀξίες. Ἰδιαίτερης σημασίας, στό πλαίσιο αὐτό, εἶναι ἡ προσπάθεια σύνθεσης τῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν τοῦ φιλελευθερισμοῦ (μεγιστοποίηση πολιτικῆς, ἀτομικῆς καί οἰκονομικῆς ἐλευθερίας, ὑπεράσπιση τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων, ὕπαρξη θεσμῶν πού ἀναθέτουν στό κράτος τό μονοπώλιο τῆς ἔννομης βίας μέ ταυτόχρονο περιορισμό του μέσω συνταγματικῶν ρυθμίσεων καί κανόνων ἴσης καί βέβαιης ἐφαρμογῆς ἔναντι πάντων, κυβερνώντων καί κυβερνωμένων) μέ τά θεμελιώδη προστάγματα τοῦ συντηρητισμοῦ (ἰδέα τοῦ ἔθνους, κεντρικός ρόλος τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς θρησκείας ὡς συστατικοῦ στοιχείου τῆς ἑλληνικῆς ταυτότητας, διατήρηση ὅσων παραδόσεων ἀπέδειξαν τήν ἀξία τους κατά τήν ἱστορική διαδρομή). Σέ αὐτά τά θέματα (ἀναφερόμενα ἐνδεικτικῶς) δέν χωρεῖ ἐφαρμογή κάποιου «φιλελευθερόμετρου» ἤ «συντηρητικόμετρου». Ἡ ἀπόλυτη ἰδεολογική καθαρότητα προσιδιάζει σέ κομματικούς σχηματισμούς διαμαρτυρίας, καταδικασμένους νά παραμείνουν «γκρουπούσκουλα» στά δύο ἄκρα τοῦ πολιτικοῦ φάσματος καί ὄχι σέ κόμματα ἐξουσίας.
Κατά κανόνα τό ἑκάστοτε ἐκλογικό ἀποτέλεσμα –καί, ἀσφαλῶς, καί αὐτό τῶν ἑπόμενων, κρισιμότατων, ἑλληνικῶν βουλευτικῶν ἐκλογῶν– καθορίζεται ἀπό τούς μετακινούμενους ψηφοφόρους (swinging voters), οἱ ὁποῖοι ἔχουν λιγότερο συμπαγεῖς καί περισσότερο μετριοπαθεῖς θέσεις, συγκλίνοντας πρός τό λεγόμενο πολιτικό κέντρο, σέ ἀντίθεση μέ τούς ἰδεοληπτικούς ὑποστηρικτές ἀκραίων ἀντιλήψεων, καταδικασμένων νά μένουν στό περιθώριο. Οἱ ἀνωτέρω σκέψεις δέν σημαίνουν ὑποστολή τοῦ ἰδεολογικοῦ ἀγῶνα, ὁ ὁποῖος, ὡστόσο, πρέπει νά διεξάγεται χωρίς προσωπικές ἐπιθέσεις, δημαγωγία, ὕβρεις ἤ βιαιότητες. Τό ἀκριβῶς ἀντίθετο, δηλ. ἀπό τήν πρωτοφανῶς πολωτική πολιτική πού ἀκολουθεῖ ὁ Σύριζα καί προσωπικῶς ὁ κ. Τσίπρας. Ἡ ἰδεολογία, ἄλλωστε, ὅσων γαλουχήθηκαν στήν ΚΝΕ, ὅσο καί ἄν ἐσχάτως προσπαθοῦν ἀνεπιτυχῶς νά ἐνδυθοῦν τήν λεοντῆ τοῦ σοσιαλδημοκράτη, βασίζεται στήν διχαστική πάλη τῶν τάξεων. Σήμερα ἐπιδιώκουν «νά ξεμπερδεύουν μέ τό παλιό», ἐπιχειροῦν κακότεχνες διακρίσεις μεταξύ «ἠθικῶν» καί «διεφθαρμένων», «πλούσιων» καί «φτωχῶν» κ.λπ. Ὁμολογημένος ἄμεσος πολιτικός στόχος τους εἶναι «νά βάλουν κάποιους στήν φυλακή, ἄν θέλουν νά κερδίσουν τίς ἐκλογές». Ὁ κ. Μητσοτάκης ἐπιδεικνύοντας αὐξημένα πολιτικά ἀντανακλαστικά κατόρθωσε νά ὑπερπηδήσει μέ δεξιοτεχνία τίς διάφορες πεπονόφλουδες πού ρίχνει συστηματικά ἡ κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (Σκοπιανό, ἐκκλησιαστικό κ.ἄ.) μέ προφανῆ, μεταξύ ἄλλων, στόχο τήν διάσπαση τῆς Νέας Δημοκρατίας. Εἶναι, πάντως, κοινή εὐθύνη ὅλων τῶν πολιτικῶν στελεχῶν τῆς παράταξης νά δοῦν τήν μεγάλη εἰκόνα καί νά προβοῦν μέ πειστικό τρόπο στίς ἀναγκαῖες πολιτικές συνθέσεις.
*Νομικός – Οἰκονομολόγος
email: [email protected]
