Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 7 Ἀπριλίου 1924
Εἴδατε τί συνέβη πρό ὀλίγων ἡμερῶν. Ἕνας σύζυγος ἐπῆγε ταξείδι. Καί ἐπειδή, ὅπως λέγει καί ἡ Γαλλική παροιμία, ὅποιος πηγαίνει στό κυνήγι, χάνει τήν θέσιν του, τήν ἔχασε καί ὁ δυστυχής σύζυγος. Ὅταν ἐπέστρεψεν, εὕρηκε σπουδαίας μεταβολάς εἰς τό σπίτι του. Ἡ γυναῖκα του εἶχε ψήσει μέ κἄποιον σύνοικόν τους καί ἐξακολουθοῦσε νά τά ψήνῃ. Καί ὁ παραμερισθείς ἄνθρωπος, χάσας τήν ὑπομονήν του, ἐβύθισεν ἕνα σουγιᾶν εἰς τήν κοιλίαν τοῦ ἀντιζήλου του. Ἀλλά πότε τόν ἐβύθισεν; Ἐδῶ σᾶς παρακαλῶ νά προσέξωμεν τό Ἀστυνομικόν Δελτίον, τό ὁποῖον, ὅσοι διαβάζουν βιαστικά καί ἀπρόσεκτα, ἔχουν μέγα ἄδικον, διότι τό κείμενον αὐτό, μολονότι καλλιεργεῖ τόν πλέον αὐστηρόν λακωνισμόν, δέν παραλείπει τίποτε ἀπό ὅ,τι ἐχρειάζεται διά νά φιλοσοφήσῃ κανείς ἐπί τῶν ἀνθρωπίνων πράξεων.
Τό Ἀστυνομικόν Δελτίον, λοιπόν, μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ ἀτυχήσας σύζυγος, ἀφοῦ κατ’ ἐπανάληψιν προσεπάθησε νά ἐπαναφέρῃ εἰς τήν εὐθεῖαν ὁδόν τήν γυναῖκα του καί τόν ἐραστήν της, καθένα χωριστά καί τούς δύο μαζῆ, διά παρακλήσεων καί νουθεσιῶν, καί δέν εἰσηκούσθη, προέβη, ἐπί τέλους, εἰς τά ἔσχατα. Περισσότερα, βεβαίως, δέν ἠμπορεῖ, ἐλλείψει χώρου, νά μᾶς πῇ τό Ἀστυνομ. Δελτίον. Ἀλλά διατί ὁ Θεός μᾶς ἔδωκε τήν φαντασίαν; Μᾶς τήν ἔδωκε διά νά συμπληροῦμεν τά κενά τοῦ ρυθμοῦ καί τοῦ Ἀστυνομικοῦ Δελτίου. Μποροῦμε, λοιπόν, χωρίς νά κουράσωμεν καί πολύ τήν φαντασίαν μας, ν’ ἀναπαραστήσωμεν τάς σκηνάς, αἱ ὁποῖαι προσηγήθησαν τῆς τελευταίας, μεταξύ τοῦ συζύγου καί τῆς γυναίκας του, τοῦ συζύγου καί τοῦ ἀντιζήλου του, τοῦ συζύγου καί τῶν δύο μαζῆ.
-Ἐπί τέλους, γυναῖκα, δέν ἐννοεῖς νά βάλῃς γνῶσι καί νά ξαναγυρίσῃς στό δρόμο τοῦ Θεοῦ;
-Σέ παρακαλῶ, νά μή μέ σκοτίζῃς! Κατήντησες ἀηδία μ’ αὐτές τῇς ἀνοησίες σου!
-Ἐπιμένεις, λοιπόν, νά ἐξακολουθήσῃς;
-Δέν θά σοῦ δώσω λόγο.
Δευτέρα σκηνή:
-Τέλος πάντων, φίλε μου, νομίζω ὅτι πρέπει νά τό καταλάβῃς καί μόνος σου. Κατόπιν τῶν ὅσων συνέβησαν, δέν ἔχεις πειά θέσι στό σπίτι μου.
-Μέ διώχνεις, δηλαδή;
-Δέν σέ διώχνω, ἀλλά σέ παρακαλῶ νά φροντίσῃς νά βρῇς ἀλλοῦ δωμάτιον.
-Πολύ καλά. Θά φροντίσω. Ἐν τῷ μεταξύ, ὑποθέτω, ὅτι μέ προστατεύει τό Ἐνοικιοστάσιον.
Σκηνή Τρίτη:
-Τώρα, ποῦ εἴμεθα καί οἱ τρεῖς μαζῆ, νομίζω, ὅτι μποροῦμε νά τά ποῦμε μεταξύ μας, χωρίς παρεξηγήσεις. Κ’ ἐσύ, γυναῖκα, κ’ ἐσύ, φίλε μου, πρέπει νά ἐννοήσετε, ὅτι ὁ κόσμος ἀρχίζει νά μιλάῃ γιά σᾶς. Καταντήσαμε δημόσιον σκάνδαλον. Αὐτή ἡ κατάστασις δέν μπορεῖ πλέον νά ἐξακολουθήσῃ.
-Τόν κόσμο θά λογαριάσουμε τώρα φίλε μου; Δέν πάει νά λέῃ;
-Ἐγώ σοῦ τό εἶπα ἑκατό φορές, ἄνδρα μου. Περιφρονῶ τόν κόσμον!
Μόνον, λοιπόν, ὕστερ’ ἀπό ὅλην αὐτήν τήν πολυήμερον διαδικασίαν ἐκινήθη ὁ σουγιᾶς τοῦ συζύγου. Πολύ συντόμως ὁ σουγιᾶς δέν θά κινῆται πλέον καθόλου. Ὁ σύζυγος θά συναντᾶ τήν γυναῖκά του εἰς τάς ἀγκάλας τοῦ ἐραστοῦ της καί θά προσφωνῇ καί τούς δύο ὡς ἑξῆς:
-Ὑποθέτω, ὅτι αὐτά πού βλέπω εἶνε ἀστεῖα…
-Ἄμ’ τί; Τά πῆρες γιά σοβαρά; Θά τοῦ ἀπαντοῦν μ’ ἕνα στόμα.
Καί θά ἀλλάζουν θέμα ὁμιλίας. Ἐάν ὅπερ ἀπίθανον, τοῦ ἀπαντήσουν, ὅτι αὐτά ποῦ βλέπει δέν εἶνε καθόλου ἀστεῖα, ἀλλά σοβαρώτατα μάλιστα, θά τούς ἀπαντᾶ, ὅπως καί ὁ ἥρως τῆς γνωστῆς κωμωδίας.
-Σᾶς ρώτησα, ξέρετε, γιατί ἐγώ δέν σηκώνω ἀπό ἀστεῖα. Νά ἐξηγούμεθα.
Μήπως εἶνε ἡ «ἀμελητέα ποσότης» τοῦ τίτλου τοῦ παρόντος; Δέν τό πιστεύω.
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
