ΑΝΗΛΘΕ στήν ἐξουσία χάρη στό περιλάλητο καί ἀνεκτίμητης προπαγανδιστικῆς ἀξίας «ἠθικό πλεονέκτημα τῆς ἀριστερᾶς», πού, στά χρόνια τῆς μεταπολίτευσης καί κυρίως στά χρόνια τῆς διακυβέρνησης τοῦ ΣΥΡΙΖΑ…
… ἀπέκτησε αἴγλη μεγαλύτερη καί ἀπό τά γλυπτά τοῦ Παρθενῶνα… Δίδαξε στήν ἑλληνική νεολαία τό θράσος, τήν ἀναίδεια καί τήν ἀγραμματοσύνη, πού τόν διέκριναν ὡς «μαθητή» καί ὡς «φοιτητή», καί φρόντισε νά «διαπαιδαγωγήσει» τήν γενιά του μέ τήν «ἰδεολογία» τῶν μολότωφ, τῶν καταλήψεων, τῶν ἀντιαμερικανικῶν κινητοποιήσεων καί τῆς ἀντιευρωπαϊκῆς ὑστερίας…
Χρησιμοποίησε, κυνικά καί ἀδίστακτα, τό ψέμα ὡς πολιτικό ἐπιχείρημα, τήν διαβολή κατά τῶν ἀντιπάλων του ὡς ἀντίβαρο τῆς προσωπικῆς του ἀνεπάρκειας, τό μῖσος κατά τῶν «ταξικῶν ἐχθρῶν» ὡς ἀποχαυνωτικό παραισθησιογόνο τῆς κοινωνίας, τήν γλοιώδη θωπεία τῶν ἐνστίκτων τῆς μάζας ὡς ἐκρηκτικό τονωτικό τῶν ἀπαρχαιωμένων καί ἀποτυχημένων ἰδεοληψιῶν του… Ἀγκάλιασε, μέ περισσή εὐκολία, κάθε παράλογη καί ἐξωπραγματική διεκδίκηση, ὑποδαύλισε, χωρίς αἴσθηση μέτρου, κάθε ἀντικοινωνική καί παράνομη συμπεριφορά, ἀγωνίστηκε παθιασμένα γιά τήν ἀσυλία καί τήν ἀτιμωρησία κάθε παρεκτροπῆς, μετέτρεψε τούς Κουφοντίνες καί τούς Ρουβίκωνες σέ «μπροστάρηδες» ἐλευθερίας, ἀντίστασης καί προοδευτικότητας…
Κινητοποίησε τούς ἀγανακτισμένους τῆς «κάτω πλατείας», συντόνισε τίς κραυγές τους καί τούς χορούς τους μέ τούς ἀγανακτισμένους ΑΝΕΛ καί τούς χρυσαυγίτες τῆς «πάνω πλατείας», κυβέρνησε σφιχταγκαλιασμένος μέ τόν Καμμένο ἐπί 4 ὁλόκληρα χρόνια, ὑπέγραψε, μέ ἀντάλλαγμα τήν γραβάτα τοῦ Ζάεφ, τήν ἐπαίσχυντη συμφωνία τῶν Πρεσπῶν καί ἀπέδειξε τήν «ἀσύλληπτη» διαπραγματευτική του ἱκανότητα, μέ τήν παγκοσμίου φήμης «kolotumba» του, ἀποδεχόμενος πειθήνια καί χωρίς ἐνδοιασμούς ὅλα ὅσα τοῦ ζητήθηκαν. Ἔχει, πλέον, ἐμπεδώσει στήν συνείδηση ὅλων, ἑταίρων, συμμάχων καί φίλων τύπου Ἐρντογάν καί Ράμα, τήν εὐκολία μέ τήν ὁποία παραδίδει τά πάντα προκειμένου νά διατηρηθεῖ στήν ἐξουσία…
Προσπάθησε νά σώσει τόν Καλογρίτσα μέ τά βοσκοτόπια τῆς Ἰθάκης, ἀγωνίστηκε ἐπί ματαίω, ἐξ αἰτίας τῆς ἀτζαμοσύνης τοῦ Παππᾶ, νά κυριαρχήσει στά «βοθροκάναλα», ἀνακάλυψε τήν ἀριστεροσύνη τοῦ Π. Κόκκαλη μέ τήν παράκαμψη τοῦ πατρός Σωκράτη καί τήν ἀπ’ εὐθείας καταγωγή του ἀπό τόν «ἡρωικό» παπποῦ τῶν βουνῶν, χάρηκε μέ τό χαϊδευτικό «σκαμπιλάκι» τοῦ μεγαλοεπιχειρηματία στήν παρειά τῆς Περιστέρας, ὅρισε τήν Παναγοπούλου «πρέσβειρα ἐκ προσωπικοτήτων», προφανῶς λόγω τῶν ἱκανοτήτων της καί ὄχι, πρός Θεοῦ, γιά τίς «ὀλιγοήμερες» διακοπές του μέ τό κότερο, τά ἔβαλε μέ τόν Στ. Κυμπουρόπουλο καί τούς ἀδικοχαμένους νεκρούς στό Μάτι καί, ἐπειδή «ὅμοιος ὁμοίῳ ἀεί πελάζει», ἐξακολουθεῖ νά περιβάλλει μέ τήν ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη του τό βροντερό ὑπόδειγμα ἀναισχυντίας, θράσους, κυνισμοῦ καί ἀδιαφορίας, πού λέγεται Δούρου… Ταυτόχρονα δέ φρόντισε νά ἔχει, γιά ἀσπίδα τῆς ἠθικῆς μεγαλοσύνης του, τό ἀσυγκράτητο στόμα τοῦ Πολάκη καί τό κλάμα τῆς Περιστέρας κάθε 5η Ἰουλίου…
Μέ ὅλα αὐτά τά μεγάλα «ἐπιτεύγματα» στό ἐνεργητικό του δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ Τσίπρας δείχνει αἰσιόδοξος γιά τήν ἔκβαση τοῦ ἐκλογικοῦ ἀποτελέσματος τῆς 26ης Μαΐου. Εἴτε ἐπειδή βασίζεται στήν γοητεία τήν ὁποία μπορεῖ νά ἀσκεῖ, ἀκόμη καί σήμερα, σέ ἐκείνους πού ἀρέσκονται στό χάδι τῶν αὐτιῶν τους καί στήν θωπεία τῶν συμπλεγμάτων τους, εἴτε ἐπειδή ἡ ἐξουσιολαγνεία του τόν ὁδηγεῖ στήν ἀναζήτηση σκοτεινῶν λύσεων τύπου Μαδοῦρο, πού ἄλλωστε συμβαδίζουν μέ τίς ἰδεολογικές του καταβολές, εἴτε, τέλος, διότι «ὅ,τι τοῦ φανεῖ τοῦ Λωλοστεφανῆ», ἡ παράταιρη, σέ σχέση μέ τήν πολιτεία του, αἰσιοδοξία Τσίπρα μοιάζει τόσο ἀφύσικη ὅσο ἀφύσικη εἶναι ἡ προσδοκία του νά ἀντιστρέψει τό ὑφιστάμενο σέ βάρος του κλῖμα μέ τό πακέτο παροχῶν πού μόλις ἐξήγγειλε…
*Δικηγόρος
