AΠΟ ΤΗΝ μεταπολίτευση καί μετά λίγα κόμματα κατάφεραν νά ἐπιζήσουν στά δεξιά τῆς ΝΔ. Ἡ ΔΗΑΝΑ τοῦ Κωστῆ Στεφανόπουλου ἡ ὁποία…
… ἱδρύθηκε μετά τήν ἀποχώρηση δέκα βουλευτῶν καί τήν διάσπαση τῆς ΝΔ τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1985, μετά βίας κατάφερε νά εἰσέλθει στήν Βουλή τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1990 μέ τήν ἐκλογή Κατσίκη. Ἡ Πολιτική Ἄνοιξη τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ ἄν καί ἱδρύθηκε μέ τούς καλύτερους οἰωνούς (20% τῆς ἔδιναν οἱ δημοσκοπήσεις), μετά τρία χρόνια παρουσίας στό Κοινοβούλιο ἀπέτυχε νά πιάσει τό πλαφόν τοῦ 3% στίς ἐκλογές τοῦ 1996. Οἱ Ταῦροι τοῦ Στέφανου Μάνου δέν τά κατάφεραν οὔτε στίς εὐρωεκλογές τοῦ 1999. Τό Κίνημα Ἐλευθέρων Πολιτῶν πού ἵδρυσε ὁ Δημήτρης Ἀβραμόπουλος ἀμέσως μετά τίς ἐκλογές τοῦ 2000 δέν ἔφθασε κἄν στίς κάλπες. Ἡ Δημοκρατική Συμμαχία τῆς Ντόρας Μπακογιάννη ἔλαβε ἕνα ποσοστό περί τό 2,7% καί ἀπέτυχε νά εἰσέλθει στήν πρώτη Βουλή τοῦ 2012. Δύο μόνο δεξιά κόμματα πέτυχαν καί ἔδειξαν ἀντοχή στόν χρόνο, μακροβιότητα. Τό ΛΑΟΣ τοῦ Καρατζαφέρη πού πρωταγωνίστησε ἄλλοτε θετικά καί ἄλλοτε ἀρνητικά στό Κοινοβούλιο στήν πενταετία 2007-2012 μετέχοντας καί στήν κυβέρνηση Παπαδήμου, τό πρῶτο. Οἱ «Ἀνεξάρτητοι Ἕλληνες» τοῦ Πάνου Καμμένου πού πρωταγωνιστεῖ στήν Βουλή ἀπό τό 2012 ἕως καί σήμερα τό 2019, ἐπί ὁλόκληρη ἑπταετία, τό δεύτερο. Στήν ἀφετηρία του τό κόμμα αὐτό μάλιστα κέρδισε τήν προτίμηση τοῦ 10% τῶν Ἑλλήνων μέ τήν μητρική ΝΔ νά κατακτᾶ ποσοστό μόλις 19%.
Τά στατιστικά μιλοῦν ἀπό μόνα τους, λοιπόν. Ὁ Καμμένος γιά ὅλους ἐμᾶς μπορεῖ νά θεωρεῖται ἀποστάτης τῆς παράταξής του καί μετά τήν συνεργασία μέ τόν ΣΥΡΙΖΑ ἀκόμη καί «προδότης» τῆς τάξης του. Γιά τήν τόλμη πού ἔδειξε ὅμως χτυπώντας ἠχηρά τήν πόρτα τῆς ἐξόδου τῆς ΝΔ διέγραψε μεγάλη πορεία, πέτυχε ἐκεῖ πού δελφίνοι ἀπέτυχαν, συγκρούστηκε μέ συμφέροντα, ἐπέδειξε ἐν τέλει ἀξιοθαύμαστη ἀνθεκτικότητα. Ὠμά, κυνικά, χωρίς ἴχνος συναισθηματισμοῦ, πρέπει νά ποῦμε ὅτι ἀκόμη καί ἄν αὔριο τό πρωί ἀποτύχει νά μπεῖ στήν Βουλή, τό ποτάμι τῆς ἱστορίας τό ἔχει περάσει. Ἀσχέτως τοῦ ἄν ἡ ἱστορία τόν γράψει μέ μελανά ἤ ἄλλα γράμματα. Ὠμά καί κυνικά πρέπει νά παραδεχτοῦμε καί κάτι ἀκόμη: ἡ παράταξή του τόν ἀξιολόγησε μέχρι ὑφυπουργό. Ἡ παράταξή του ἄλλους προόριζε γιά ὑπουργούς Ἄμυνας καί ὑποδοχεῖς Ἀμερικανῶν Προέδρων. Ὡστόσο, ἐκεῖνος τά βρόντηξε, ἀκολούθησε δικό του δρόμο, ἔγινε ὑπουργός Ἄμυνας ἐπί τετραετία, ὑποδέχθηκε στό κόκκινο χαλί τόν Ὀμπάμα καί σήμερα εἶναι συνομιλητής ἰσχυρῶν κέντρων μέ τήν διοίκηση Τράμπ.
Τούτων δοθέντων λοιπόν ὁ ἴδιος πρέπει νά καταλάβει τώρα πού πλησιάζει τό πολιτικό τέλος τῶν Ἀνεξαρτήτων Ἑλλήνων ὅτι ὅλα στήν ζωή κάνουν τόν κύκλο τους. Ὅλα ἔχουν ἕνα τέλος. Οἱ πορεῖες ἔχουν καμπύλες. Μέ τά ψηλά τους καί τά χαμηλά τους. Ὁ Καμμένος τώρα προσεγγίζει τά χαμηλά του. Ὀφείλει νά τά διαχειριστεῖ μέ ἀξιοπρέπεια. Δέν πρέπει νά τοῦ φαίνεται παράξενο πού οἱ βουλευτές του καί ὑπουργοί του λοξοκοιτοῦν πρός τόν ΣΥΡΙΖΑ καί τά ψηφοδέλτιά του. Ἔτσι εἶναι ἡ πολιτική. Δυστυχῶς. Κυνική. Μέ βάση τήν εἰκόνα πού ἔχω σήμερα, ἄν αὔριο ἐπιχειρήσει νά φύγει ἀπό τήν Κυβέρνηση καί ἀπό τήν πλειοψηφία αὐτοί πού θά τόν ἀκολουθήσουν μετά βεβαιότητας εἶναι ὁ Κατσίκης καί ἡ Μαρία Κόλλια-Τσαρουχᾶ. Οἱ ὑπόλοιποι μολονότι ἀναγνωρίζουν ὅτι τοῦ χρωστοῦν, στήν πραγματικότητα ἔχουν συγχωνευτεῖ μέ τόν μηχανισμό τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Δέν πρέπει ἐπίσης νά παρεξηγεῖται ὁ Καμμένος ἐάν ὁ Τσίπρας ἔχει συναντήσει σχεδόν ὅλη τήν κοινοβουλευτική του ὁμάδα μυστικά καί τοῦ ἀποσπᾶ βουλευτές.
Ἔτσι εἶναι ἡ ἐξουσία, ὕψιστο ἀφροδισιακό ποτό. Ἔτσι εἶναι ἡ πολιτική. Δρόμοι ἑνώνονται καί δρόμοι χωρίζουν. Ὅσο καιρό ἐξυπηρετοῦσε τόν Τσίπρα ἡ συμμαχία μέ τούς ΑΝΕΛ, τήν συνέχιζε. Τώρα πού θέλει νά ἀνοίξει πανιά γιά ἀλλοῦ, τήν τελειώνει. Γιά πείραμα συνεργασίας ἀριστερᾶς μέ ἰδιόρρυθμο δεξιό κόμμα ἄντεξε καί πολύ, παρά τό σφυροκόπημα τῆς ἀντιπολίτευσης. Προσωπικά μοῦ ἀρέσει ἡ ρομαντική ἐκδοχή τῆς πολιτικῆς. Ἡ τήρηση τῶν δεσμεύσεων μεταξύ πολιτικῶν ἀνδρῶν. Ἀλλά αὐτός δέν εἶναι ὁ κανόνας. Ὅταν λοιπόν ὁ Καμμένος συνειδητοποιήσει ὅτι στήν πολιτική ὅπως καί στήν μαφία ἐπικρατεῖ τό ρητό «δέν ὑπάρχει τίποτε πιό ἀσήμαντο ἀπό μιά ὑπόσχεση», τότε θά διαχειριστεῖ καλύτερα καί μέ τόν τρόπο πού ἁρμόζει στό ἀξίωμά του τό πολιτικό τέλος τῶν Ἀνεξαρτήτων Ἑλλήνων καί τήν σχέση του μέ τόν Τσίπρα. Ὅσον ἀφορᾶ στό δικό του, σέ μιά χώρα σάν τήν Ἑλλάδα –εἶναι γεμάτη ἀπό τελειωμένους πού δέν τελείωσαν– πάντα θά ὑπάρχει κάποιο περιθώριο. Ὄχι τώρα. Στό μέλλον.
