Ὁ βασιλικός καί ἡ γλάστρα

Ἡ ἱστορία διαμορφώνει τόν συσχετισμό

ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ τῆς Ἀμερικῆς πρέπει νά περνᾶνε μέσα ἀπό τά συμφέροντα τῆς Ἑλλάδος καί ὄχι τό ἀνάποδο. Αὐτό εἶναι τό κλειδί μιᾶς βαθιά πατριωτικῆς πολιτικῆς, ἐναρμονισμένης ἀπολύτως μέ τίς διεθνεῖς συμμαχικές ὑποχρεώσεις τῆς χώρας. Αὐτή θά πρέπει νά εἶναι ἡ βασική γραμμή ὁλόκληρης τῆς πολιτικῆς τάξης τῆς χώρας μας, σέ μιά ἐποχή πού στήν περιοχή μας βρίσκεται σέ ἐξέλιξη μία τεράστια ἀναδιάταξη.

Ἕνας μεγάλος διεθνής καταμερισμός τῆς Δύσης πρός χῶρες, μετά ἤ ἄνευ ἀνταλλαγμάτων. Ἡ Ἀμερική θέλει νά κλείσει ὅλα τά μέτωπά της στήν περιοχή ἐν ὄψει τῆς τελικῆς ἀναμέτρησης μέ τήν Κίνα καί νά διοικεῖ, ὅπως κάποτε, διά ἀντιπροσώπων. Κυβερνήσεων καί πρωθυπουργῶν. Κλείνω μέτωπα σημαίνει ὅτι ἀποσύρω στρατεύματα ἀπό τήν Ρουμανία, ὅπως συνέβη ἀθόρυβα τήν προηγούμενη ἑβδομάδα καί σταματῶ νά πληρώνω ἀπό τήν τσέπη μου γιά τήν ἄμυνα τῆς Εὐρώπης. Κλείνω μέτωπα σημαίνει ὅτι ἀξιοποιῶ φιλικές χῶρες καί τό ἔδαφός τους, ὅπως ἡ Ἑλλάδα ὡς κόμβο γιά τήν κατακόρυφη αὔξηση τῶν ἐξαγωγῶν τοῦ φυσικοῦ ἀερίου καί γιά τήν ἀνάκτηση τῆς ἐπιρροῆς μου σέ χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Κλείνω μέτωπα σημαίνει ὅτι διευθετῶ τό Mεσανατολικό στήν Συρία μέ βασικούς παῖκτες τήν Τουρκία, τήν ὁποία χρειάζομαι, γιά νά ἀνακόπτει πρός Βορρᾶ τήν Ρωσσία καί τό Ἰσραήλ ὡς ἐγγυητή τῶν συμφερόντων μου στήν εὐρύτερη περιοχή τῆς Μεσογείου.

Τό πρόβλημα πού ἔχει ἡ πολιτική μας τάξη τήν ὁποία ἔχουν διαβάσει ἄριστα οἱ Ἀμερικανοί καί ὑποτιμοῦν βαθιά πλήν ἐξαιρέσεων (ἀδιακρίτως κομμάτων ὅπως προκύπτει καί ἀπό ὅσα ἔγραψε ὁ πρέσβυς Πάυαττ σέ πρόσφατο βιβλίο του) εἶναι πώς ἐμφανίζεται αὐτή ὡς ἡ ἐπισπεύδουσα καί ὡς ἡ προτείνουσα λύσεις γιά τά συμφέροντα τῶν ἄλλων χωρῶν. Θεωρῶντας, μή ρεαλιστικά, ὅτι μέσα ἀπό τό δυτικό συμφέρον ἐξυπηρετεῖται καί τό δικό μας. Αὐτό τό ΚΑΙ εἶναι ἡ διαφορά μας. Θυμίζει τήν γνωστή ἑλληνική παροιμία «μαζί μέ τόν βασιλικό ποτίζεται καί ἡ γλάστρα.» Λάθος. Πρόκειται γιά μεγάλο λάθος. Δέν εἴμαστε ἡ γλάστρα. Εἴμαστε ὁ βασιλικός!

Οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες προφανῶς καί ἀξιοποιοῦν τήν προθυμία τῶν Ἑλλήνων πολιτικῶν, ἀλλά μέσα τους δέν τήν ἐκτιμοῦν. Οὔτε βεβαίως ἐκτιμοῦν τό «ἐπαρχιακό ράλλυ» πού γίνεται αὐτή τήν ἐποχή ἀπό ὑπουργούς τῆς Κυβέρνησης γιά μία φωτογραφία μέ τήν νέα πρέσβειρα. Ἡ κυρία Γκίλφοϋλ ἦρθε στήν Ἑλλάδα καί ἀσκεῖ μέ ἀξιοσημείωτο τρόπο μία ἐθνική πολιτική πρός τό συμφέρον τῆς χώρας πού ἐκπροσωπεῖ. Ἀπό αὐτό θά κριθεῖ ἀπό τόν Πρόεδρο Τράμπ πού εἶναι ὁ ἐντολέας της. Ἀπό τό πόσο ἐπάξια θά ἐκπροσωπήσει τά συμφέροντα τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν στήν περιοχή.

Καί ἀπό τά πρῶτα της βήματα ἐμφανίζεται ἰδιαίτερα μελετημένη, καθώς φαίνεται ὅτι προτάσσει μιά νέα ἐπετηρίδα στόν πολιτικό ἀλλά καί στόν ἐπιχειρηματικό κόσμο, μᾶλλον μακριά ἀπό τά παλαιά τζάκια. Μπορεῖ νά ἀνέλαβε τώρα τά καθήκοντά της, ἀλλά ὅπως ἀποκάλυψε ἄλλως τε καί σημαντικός manager κατά τήν ὑπογραφή μεγάλων συμφωνιῶν ἐνέργειας, ἡ πρέσβειρα ἀσχολεῖτο μέ τό project τούς τελευταίους …τρεῖς μῆνες. Τό μέγα θέμα γιά ἐμᾶς εἶναι ἡ σύζευξη τῶν συμφερόντων ΗΠΑ-Ἑλλάδος, ὄχι ἡ μονομερής ἱκανοποίηση συμφερόντων τοῦ ἑνός μέρους, ἄνευ τοῦ ἑτέρου. Αὐτό πού περιγράφουμε στήν ἀρχή.

Τό μέγα θέμα σέ μιά ἐποχή πού μοιράζεται τρίτη φορά ὁ κόσμος μετά τό 1945 καί τό 1989 εἶναι ἡ ἐκπροσώπηση τῶν δικῶν μας ἐθνικῶν συμφερόντων ἀπό πολιτικούς πού πείθουν γιατί ἔχουν ρίζες στήν κοινωνία… Ἡ ἴδια ἡ ζωή μᾶς ἔχει δείξει ὅτι γιά νά στερεωθοῦν οἱ μεγάλες λύσεις ἀπαιτοῦνται μεγάλες ἡγεσίες. Ἡγεσίες τίς ὁποῖες ἐμπιστεύεται ὁ λαός. Ὅπως ὅμως ἔχουμε ἐπισημάνει σέ πρόσφατα σημειώματά μας, αὐτήν τήν στιγμή γίνεται στά σαλόνια καί στά δεῖπνα τῶν Ἀθηνῶν ἕνας κλασσικός διαγωνισμός ἐπαρχίας γιά τό ποιός θά πεῖ πρῶτος πράγματα πού βολεύουν τήν ὑπερδύναμη στόν σχεδιασμό της, χωρίς αὐτό νά εἶναι καί πάντοτε ἐκτιμητέο. Δέν θά προσωποποιήσω τό σχόλιο γιατί μπορεῖ καί νά ἀφορᾶ πρόσωπα μέ τά ὁποῖα ἔχω συζητήσει κατ’ ἐπανάληψιν τίς διαφορετικές μας ἀπόψεις καί παρά ταῦτα ἐκτιμῶ. Ἀλλά ἄν ἡ πολιτική τῶν ΗΠΑ εἶναι ἕνας διεθνής καταμερισμός στήν Μεσόγειο στόν ὁποῖο θά μετάσχουν μεταξύ ἄλλων ἡ Ἑλλάδα καί ἡ Τουρκία, πόσο σοφό εἶναι νά βγαίνουμε ἐμεῖς πρῶτοι καί νά ζητᾶμε συνεταιρισμό μέ τούς Τούρκους γιά τά θαλάσσια πάρκα; Καί αὔριο συνεταιρισμό στήν ἐκμετάλλευση τοῦ ὀρυκτοῦ μας πλούτου; Ὅταν πηγαίνεις σέ μία διαπραγμάτευση, δέν ξεκινᾶς νά προτείνεις τό μάξιμουμ τῶν διεκδικήσεων τοῦ ἀντιπάλου. Ξεκινᾶς μέ τό μάξιμουμ τῶν δικῶν σου διεκδικήσεων, ὥστε νά κερδίσεις τά περισσότερα δυνατά πάνω στό τραπέζι. Ὅπως ἔλεγε κάποτε καί ὁ ἀείμνηστος Χάρρυ Κλύνν, «τά δικά μας δικά μας καί τά δικά σας δικά μας.»

Ἄν σήμερα λοιπόν ἐρχόμαστε καί λέμε ὅτι σέ περιοχές πού τό διεθνές δίκαιο θεωρεῖ δικές μας ὅτι αὐτές δέν εἶναι δικές μας ἀλλά μποροῦμε νά τίς ἔχουμε παρέα μέ τούς Τούρκους, τό μήνυμα πού στέλνουμε στήν ὑπερδύναμη ἀλλά καί στήν ἀπέναντι πλευρά εἶναι ὅτι εἴμαστε ἕτοιμοι νά …ὑποχωρήσουμε σέ ὅλα. Αὐτή δέν εἶναι ἀντίληψη γιά διεθνεῖς διαπραγματεύσεις ἀλλά ἀντίληψη γιά συμβιβασμό καί ὑποχώρηση. Καί ἄν αὐτό συμβεῖ, δέν θά φταῖνε προφανῶς οἱ σύμμαχοί μας Ἀμερικανοί πού θά ἐκμεταλλευτοῦν τήν προθυμία τῶν δικῶν μας ἡγεσιῶν, ἀλλά οἱ δικές μας ἡγεσίες. Οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι.

Παραδόξως ὅλες αὐτές οἱ προτάσεις ἐξυπηρέτησης τῆς Δύσης διατυπώνονται μέχρι στιγμῆς ἀπό πολιτικούς πού προέρχονται ἀπό τό Κέντρο καί τήν Κεντροαριστερά. Εἶναι ἕνα ἱστορικό παράδοξο κι αὐτό πράγματι. Πῶς ἀπό τό «ἔξω τό ΝΑΤΟ» τοῦ ’74 οἱ χειρότεροι πολέμιοι τῆς συμμαχίας τότε φθάνουν νά εἶναι οἱ καλύτεροι φίλοι της σήμερα. Ἄνευ ὅρων. Ἡ Ἑλλάδα πρέπει δυναμικά νά μετάσχει σέ αὐτόν τόν νέο καταμερισμό, ὁ ὁποῖος οὕτως ἤ ἄλλως δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἴδια, καί ἄν θέλει νά ἀπουσιάσει αὐτό θά ἀποβεῖ εἰς βάρος της.

Οἱ παροικοῦντες τήν Ἱερουσαλήμ γνωρίζουν ὅτ ι τό συνέδριο τοῦ Ζαππείου γιά τήν ἐνέργεια ἦταν ὅλο ἔργο Γκίλφοϋλ καί ἡ Κυβέρνηση δέν εἶχε καμμία σχέση μέ τήν διοργάνωσή του παρά μόνον στήν ἐπικοινωνιακή ἀξιοποίησή του.

Ἀπό τό σημεῖο αὐτό ὅμως μέχρι τό νά μήν θέτεις ἐκ τῶν προτέρων τά μεγάλα ζητήματα πού ἀφοροῦν τό ἔθνος, πάει πολύ. Γιά ὅσο ἔχουμε ἀντιληφθεῖ τήν νέα πρέσβειρα καί τίς μέχρι στιγμῆς κινήσεις της στήν πατρίδα μας (ὡς ἐκπροσωποῦσα τόν Πρόεδρο Τράμπ ) καί τό ἐθνικό συμφέρον τῆς χώρας της ὑπηρετεῖ ἀπολύτως καί τούς πολιτικούς πού προτάσσουν τό ἐθνικό συμφέρον τῆς πατρίδας τους καί δέν παραδίδονται μέ τό πρῶτο φύσημα τοῦ ἀέρα σέβεται.

Ἡ ὅποια λύση σχεδιάζεται, θά τό ξαναγράψουμε, πρέπει νά ἔχει τήν σαφῆ ὑποστήριξη τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἐάν τόν ἔχει ἀπέναντι ἁπλῶς δέν θά ἀντέξει σέ βάθος χρόνου. Αὐτό ἀφορᾶ καί τήν Κύπρο καί τό Αἰγαῖο καί τήν Μεσόγειο. Ἡ ἱστορία ἐδῶ καθοδηγεῖ τόν συσχετισμό καί δέν ἀνατρέπεται ἀπό τήν συγκυρία. Τά δίκαια εἶναι δίκαια.