Η ΑΠΟΦΑΣΗ νά κάνω τήν πρώτη παρουσίαση τοῦ νέου βιβλίου μου στήν πρωτεύουσα τῆς Θεσσαλίας…
… τήν Λάρισα, ξάφνιασε μερικούς στήν Ἀθήνα, ἀλλά ἦταν συνειδητή. Ἤθελα γιά ὅση ἀξία ἔχει ἡ γνώμη μου νά στείλω ἕνα μήνυμα: ἡ Περιφέρεια πρέπει νά εἶναι ἐμπράκτως στό ἐπίκεντρο. Ὄχι μόνο στά λόγια. Ὅλα ὅσα ἄκουσα καί εἶδα κατά τήν διήμερη παραμονή μου στήν θεσσαλική πρωτεύουσα, αἰσθάνομαι ὅτι δικαίωσαν τήν ἐπιλογή μου. Τήν δικαίωσαν, γιατί «συνάντησα» αὐτό πού ἤλπιζα νά συναντήσω, ἐξ ἀρχῆς. Τήν βαθιά, ἀξιοπρεπῆ καί ἀνόθευτο Ἑλλάδα τῆς προκοπῆς. Εὐτυχῶς ὑπάρχει ἀκόμη! Τό κερί δέν σβήνει! Ὁκάμπος ἦταν, εἶναι καί θά παραμείνει ὑγιής καί ἀναλλοίωτος. Γύρισα πίσω στήν Ἀθήνα πλούσιος, γεμᾶτος ἀπό ὡραῖες εἰκόνες τῆς ἑλληνικῆς ὑπαίθρου. Καί ἰδιαιτέρως ἀπό ἕναν νομό τόν ὁποῖο ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης –ἄγνωστο γιατί ἄν καί ὁ μεγαλύτερος– δέν ἔκρινε ἄξιο ἐκπροσωπήσεως στήν κυβέρνησή του ἀπό τό 2019 ἕως σήμερα. Ἐνῶ Μαγνησία, Τρίκαλα καί Καρδίτσα ἐκπροσωποῦνται.
Ἡ Λάρισα ἔχει καλό πολιτικό προσωπικό (Μάξιμος Χαρακόπουλος, Χρῆστος Κέλλας, Κώστας Ἀγοραστός), ἔχει δυναμική ἐπιχειρηματική κοινότητα πού στήν συντριπτική της πλειονότητα βασίζεται στίς δυνάμεις της καί ὄχι σέ κρατικές ἐπιδοτήσεις, ἔχει δημοσιογράφους πολύ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου (ἔκανα ὡραῖες συζητήσεις μέ τόν Διευθύνοντα Σύμβουλο τῆς ἱστορικῆς «Ἐλευθερίας» Γιῶργο Μιχαλόπουλο, τον πολύ ἐνημερωμένο δημοσιογράφο τοῦ Θεσσαλία TV Γιάννη Κολλᾶτο, τόν δυναμικῶς ἀνερχόμενο ἰδιοκτήτη τοῦ Larissanet Χρῆστο Μπεχλιβᾶνο, τόν ἐξαιρετικό Σωτήρη Πολύζο τοῦ TRT), ἔχει ἄξιο καί ἀδέκαστο Μητροπολίτη, τόν Ἱερώνυμο (ὁ ὁποῖος ἔγραψε τό πόρισμα τῆς Ἐκκλησίας γιά τούς Ἁγίους Ἰσιδώρους), ἔχει δυναμικούς συνδικαλιστές (μοῦ ἔκαναν ἐξαιρετική ἐντύπωση ὁ Πρόεδρος τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου καί συνεταιριστές ἀπό τά Φάρσαλα), ἔχει καλούς ἐπιστήμονες καί, τέλος, ἔχει πολλούς καί πολλές ὡραίους καί ὡραῖες, Ἕλληνες καί Ἑλληνίδες. Ἡ ἀστική της τάξη δέ εἶναι ἐπίπλαστος («fake»), ἀλλά πατᾶ πολύ γερά στά πόδια της, ἐνῶ τά μεσαῖα καί λαϊκά στρώματα ἐντυπωσιάζουν γιά τήν ὡριμότητά τους. Τό καταλαβαίνεις ἀπό αὐτά πού σέ ρωτοῦν. Τό σημαντικώτερο ἀπό ὅλα ὅμως εἶναι ὅτι αὐτός ὁ τόπος ἐξακολουθεῖ νά διαθέτει συνοχή δομημένης κοινωνίας. Δέν εἶναι σκορποχώρι ἕτοιμο νά διαλυθεῖ στά ἐξ ὧν συνετέθη.
Θά σταθῶ σέ δύο πρόσωπα γιά νά ἐξηγήσω ἀναλυτικώτεραα τί ἐννοῶ. Τό ἕνα ἀνώνυμο καί τό ἄλλο ἐπώνυμο. Τό ἀνώνυμο ἦταν μιά γιαγιά. Τήν συναντήσαμε σέ ἕνα ὡραῖο χωριό, 11 χιλιόμετρα ἔξω ἀπό τήν πόλη, στήν Τερψιθέα, τήν ἐπονομαζόμενη «Κηφισιά τῆς Λάρισας», στό κέντρο τῆς ὁποίας στέκει ἐπιβλητική μιά ὡραία ἐκκλησία ἡ ὁποία φαίνεται σχεδόν ἀπό τήν ἐθνική ὁδό. Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος. Ὅπως μᾶς εἶπε ὁ Πρόεδρός της, Βάγιας Κυριτσάκας, οἱ κάτοικοι ἀσχολοῦνται μέ τήν καλλιέργεια βαμβακιοῦ, σιταριοῦ, καλαμποκιοῦ καί μέ τήν κτηνοτροφία, ἐνῶ τό χωριό διαθέτει Πολιτιστικό Σύλλογο καί Λαογραφικό Μουσεῖο, ποδοσφαιρική ὁμάδα καθώς καί τήν ἀερολέσχη Λάρισας! Περασμένες πέντε, ἡ γιαγιά τῆς ἱστορίας μας εἶχε πάει μέ ἕνα φαναράκι στήν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ νά πάρει Ἅγιο Φῶς ἀπό τήν καντήλα γιά τό σπίτι της. Μόλις βγῆκε ἀπό τήν Ἐκκλησία ἐπί τῆς ὁδοῦ Λεωφόρο Παπανδρέου (ναί, τό χωριό ἔχει Λεωφόρο Ἀνδρέα Παπανδρέου μέ μεγάλο πλάτος μάλιστα) καί ἔμαθε ὅτι στήν ἀπέναντι αὐλή ἦταν ὁ πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλῆς, ἐξέφρασε τήν ἐπιθυμία νά τοῦ μιλήσει. Ἀλλά ντρεπόταν ὅπως εἶπε. «Μά γιατί ντρέπεστε;» τήν ρωτήσαμε. «Βρέ παιδί μου, τά ροῦχα πού φοράω εἶναι πολύ ἁπλά, δέν ταιριάζουν μέ τήν περίσταση!» Γιά δευτερόλεπτα πέρασαν ἀπό τό μυαλό μου μέ ταχύτητα φωτός οἱ ἀνάρμοστες εἰκόνες μέ τόν ἐπιχειρηματία καί τά σανδάλια στό Προεδρικό, ἀλλά γρήγορα γύρισα πίσω στήν πραγματικότητα. Ἡ κυρία αὐτή ἀπό τήν Τερψιθέα εἶχε ἀγωγή. Εἶχε παιδεία. Δέν ἔχει σημασία ἄν τελείωσε ἑξατάξιο δημοτικό ἤ γυμνάσιο ἤ τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά. Τῆς ἔμαθαν ἀπό μικρό παιδί ὅμως τρόπους. Ὁ καταγόμενος ἀπό τήν Λάρισα Κώστας Ἀργυρόπουλος, μέλος τῆς ἀσφάλειας τοῦ Προέδρου, ἕνας καλοκάγαθος γίγαντας, τῆς ἔκανε στό τέλος νεῦμα νά πλησιάσει ὅταν ὁ πρώην Πρωθυπουργός ἐπιβιβαζόταν στό αὐτοκίνητό του, προκειμένου νά ἀναχωρήσει γιά τήν Ἀθήνα. Πλησίασε μέ τό φαναράκι της, στάθηκε στό παράθυρο, κάτι τοῦ εἶπε, κάτι τῆς εἶπε, τόν χαιρέτισε καί ἔφυγε. Δέν ἔχει σημασία τί εἶπαν. Σημασία εἶχε τό μεγαλεῖο αὐτῆς τῆς ὑπερήλικης ἐπαρχιώτισσας. Τό ἄγχος γιά τήν ἐξωτερική ἐμφάνισή της. Νά εἶναι ὅπως πρέπει. «Πῶς θά ἐμφανιστῶ ἔτσι!». Νά γιατί πιστεύω ὅτι στήν ἑλληνική περιφέρεια βασιλεύει ἡ εὐπρέπεια. Τό ἴδιο συνέβη καί τό βράδυ τοῦ περασμένου Σαββάτου σέ μιά ἄλλη περιοχή τῆς Λάρισας. Στό κτῆμα τοῦ Προέδρου τῆς Λαρισαϊκῆς Λέσχης, πτέραρχου Γρηγόρη Πρεζεράκου. Ὁ ὁποῖος μέχρι τό 2020 ἦταν ἐπί κεφαλῆς τοῦ στρατιωτικοῦ γραφείου τῆς Προεδρίας τῆς Δημοκρατίας καί μέ εἶχε βοηθήσει νά κάνω ἕνα ἐξαιρετικό ἀφιέρωμα στούς Εὔζωνές μας, στήν Προεδρική μας φρουρά.
Τρία πράγματα μοῦ ἔκαναν ἐντύπωση στόν ἄνθρωπο αὐτόν. Ἡ ταπεινότητά του. Κάναμε πρώτη φορά παρέα ἰδιωτικῶς. Ἄν δέν τόν ἤξερες (Μανιάτης πού μεγάλωσε στήν Λάρισα) καί τόν γνώριζες μέ τά γαλόνια δέν θά μποροῦσε νά σοῦ περάσει ποτέ ἀπό τό μυαλό ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός ζεῖ ἁπλά καί ὡραῖα τά Σαββατοκύριακα στήν μέση τοῦ πουθενά, σέ ἕνα κτῆμα μέ ἀμπελῶνες πού ἔφτιαξε μέ τά χεράκια του. Τό δεύτερο εἶναι τό φρόνημα καί ἡ ἑλληνοπρέπειά του. Σέ μιά γωνιά τοῦ κτήματός του ἐκθέτει ἕνα ἐκτινασσόμενο κάθισμα μαχητικοῦ ἀεροσκάφους «Φάντομ» στό ὁποῖο ἦταν πιλότος τῆς Πολεμικῆς Ἀεροπορίας γιά πολλά χρόνια. «Μή φοβᾶστε, καθίστε, ἔχουμε ἀπενεργοποιήσει τόν μοχλό» μᾶς καθησύχασε γελῶντας. Ἦταν ἀπρόσμενο νά συναντᾶς ἕνα κάθισμα πιλότου στήν μέση τοῦ Κάμπου καί νά ἀποκτᾶς αἴσθηση κάτω ἀπό ποιές συνθῆκες στριμωγμένοι δίνουν κάθε μέρα οἱ ἀετοί μας τήν μάχη ἀπό τά κόκπιτ τους. Κάθονται πάνω σέ μιά ἐλάχιστη ἐπιφάνεια γιά νά προστατεύουν μιά μείζονα ἐπικράτεια. Καί τό τρίτο πού μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ἦταν ἡ οἰκογένειά του. Ἡ σύζυγός του καί τά παιδιά του. Ἐξέπεμπαν ὅλοι φῶς. Αὐτή δέν ἦταν πάντοτε ἡ βάση τῆς κοινωνίας μας;
Ὁ Περιφερειάρχης Λάρισας Κώστας Ἀγοραστός κάνοντας χαιρετισμό στήν παρουσίαση τοῦ βιβλίου εἶπε ἀναφερόμενος σέ μένα ὅτι «ἀκούει περισσότερο ἀπό ὅσο μιλάει καί σκέφτεται περισσότερο ἀπό ὅσο γράφει.» Εἶναι ἀκριβές. Στήν Λάρισα ἀσχέτως τοῦ πῶς ἦρθαν τά πράγματα, πῆγα κυρίως γιά νά ἀκούσω καί γιά νά σκεφτῶ. Νά παρατηρήσω. Ὁ θόρυβος προέκυψε. Χαίρομαι πού ἡ Ἑλλάδα πού ἔχω στό μυαλό μου δέν εἶναι μία φαντασίωση πρός παρηγορία ἀλλά μετρήσιμο μέγεθος. Ζοῦν οἱ ἑλληνικές ἀξίες εὐτυχῶς.
Υ.Γ 1: Στά δύο γεύματα πού παρατέθηκαν πρός τιμήν τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ καταλάβαμε γιατί ἡ ΝΔ εἶναι μεγάλη παράταξη. Ὁ πρώην Πρωθυπουργός μιλοῦσε μέχρι ἀργά τά μεσάνυχτα μέ ἁπλά κομματικά στελέχη γύρω ἀπό ἕνα τραπέζι σάν νά μήν ὑπῆρξε ποτέ ὁ ἀρχηγός τους ἀλλά πάντα φίλος τους.
Υ.Γ 2: Στήν Λάρισα γνώρισα τόν Δήμαρχο τῆς καρδιᾶς μας Κώστα Τζανακούλη, ὁ ὁποῖος ἀφυπηρέτησε μετά ἀπό μακρά ἐπιτυχημένη θητεία, καί τόν φιλελεύθερο κεντροδεξιό ὑποψήφιο Δήμαρχο Θανάση Μαμάκο, ὁ ὁποῖος μοῦ ἔκανε ἐξαιρετική ἐντύπωση καί θά διεκδικήσει μέ ἀξιώσεις τόν δημαρχιακό θῶκο στίς προσεχεῖς ἐκλογές. Θά ἦταν ὅμως παράλειψή μου νά μήν εὐχαριστήσω καί τόν νῦν κεντροαριστερό Δήμαρχο τῆς Πόλης, Ἀπόστολο Καλογιάννη, ὁ ὁποῖος μέ τίμησε μέ τήν παρουσία του.
