Ἀπό φαβορί ἀουτσάιντερ

Η ΤΕΛΕΤΗ τῆς ἀπονομῆς τοῦ τροπαίου τοῦ Μουντιάλ συλλόγων στό μεγαλοπρεπές «Metlife Stadium» τοῦ Νιού Τζέρσεϋ ἔκρυβε μερικές ἐκπλήξεις, πέραν τῆς ἄνετης ἐπικρατήσεως τῆς «Τσέλσι» ἐπί τῆς κουρασμένης «Παρί».

Ἡ πρώτη ἦταν ὅτι πήραμε μιά γεύση γιά τό πῶς θά διεξαχθεῖ τοῦ χρόνου τό Μουντιάλ τῶν Ἐθνῶν στά ἴδια γήπεδα: Θά ἀποτελέσει τήν εὐκαιρία γιά τόν ἐπανασχεδιασμό τῆς εἰκόνας τῆς Ἀμερικῆς στόν κόσμο ὡς πολύ ἰσχυρῆς δυνάμεως. Ἄν ὁ φετινός τελικός «διανθίστηκε» μέ πτήσεις μαχητικῶν ἀεροσκαφῶν πάνω ἀπό τό στάδιο, μποροῦμε νά φανταστοῦμε τί μπορεῖ νά μᾶς ἐπιφυλάξει τό μέλλον.

Ὁ Τράμπ κατάλαβε μέ καθυστέρηση τήν δύναμη τοῦ ποδοσφαίρου σέ μιά χώρα ὅπου δημοφιλέστερο ἄθλημα τῆς κατηγορίας εἶναι τό μπαίηζ μπώλλ. Γι’ αὐτό ἄλλως τε καί μέ διάταγμα ἄλλαξε τήν ὀνομασία του ἀπό «soccer» σέ «football». Πρίν ἀπό ἐκεῖνον, τό εἶχε καταλάβει ἡ ἀμερικανική ἀγορά πού εἶχε ἐπιχειρήσει νά πάρει τό Μουντιάλ ἄλλη μία φορά, ἀλλά τῆς τό ἀπέσπασε τό Κατάρ μέ γνωστούς τρόπους.

Τό ποδόσφαιρο εἶναι μεγάλη μπίζνα γιά τίς ἐπιχειρήσεις (3 δισ. κέρδη ἡ ΦΙΦΑ, 150 ἑκ. ἡ Τσέλσι καί 100 ἑκ. ἡ Παρί γιά νά ἐξοντώνουν τούς παῖκτες τους μέ ἀγῶνες τόν Ἰούλιο) εἶναι ὅμως κυρίως πολιτική. Διεθνής πολιτική. Κάπως ἔτσι «ἔσπασε», πρίν ἀπό τόν πόλεμο τῆς Οὐκρανίας, μέρος τῶν εὐρωπαϊκῶν προκαταλήψεων ὁ Πούτιν φιλοξενῶντας τό Euro στά γήπεδα τῆς χώρας του.

Ἡ δεύτερη ἔκπληξη ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Τράμπ. Ἡ κάμερα τόν παρακολούθησε μέ φειδώ κατά τήν παρουσία του στήν ἐξέδρα τῶν ἐπισήμων, ἀλλά τόν ἀκολούθησε κατά πόδας μέσα στόν ἀγωνιστικό χῶρο ὅταν εἰσῆλθε σέ αὐτόν γιά νά κάνει τήν ἀπονομή. Ἡγετικός, στιβαρός, σίγουρος μέν ἀλλά ἀπό τήν ἄλλη ἀναζητοῦσε τήν ἀποδοχή καί τό χειροκρότημα δέ. Καί ἀπό τόν κόσμο στίς ἐξέδρες γιά τόν ὁποῖο σταματοῦσε κάθε λίγο γιά νά γυρίσει πρός τό μέρος του νά τόν χαιρετίσει ἀλλά καί ἀπό τούς παῖκτες.

Ὁ τύπος τό τερμάτισε. Παραβίασε κάθε πρωτόκολλο. Ἀπένειμε ὅλα τά εἰδικά βραβεῖα στούς παῖκτες, τούς πέρασε «κολλάρο» στό κεφάλι τά μισά μετάλλια, κουβάλησε μαζί μέ τόν Πρόεδρο τῆς ΦΙΦΑ Ἰφαντίνο τό κύπελλο στά χέρια τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς «Τσέλσι» καί στό τέλος ἔμεινε δίπλα στούς παῖκτες καί πανηγύριζε σάν μικρό παιδί, λές καί ἦταν αὐτός πού εἶχε μπεῖ μέ τήν μπάλλα στά δίχτυα τοῦ Ντοναρούμα. Κατά τήν διάρκεια τῶν ἀπονομῶν, χαμογελαστός, εἶχε μιά κουβέντα νά πεῖ σέ κάθε παίκτη καί τῶν δύο ὁμάδων, ἀλλά αὐτοί στήν μεγάλη τους πλειονότητα ἀκόμη καί οἱ λευκοί Βρεταννοί ὅπως ὁ σκόρερ Πάλμερ ἦταν ἀγέλαστοι, κουμπωμένοι καί ἐπιφυλακτικοί. Ἀσχέτως ἄν ὁ ἰδιοκτήτης τῆς «Τσέλσι» εἶναι Ἀμερικανός.

Δέν θυμᾶμαι ποτέ ἄλλοτε πλανητάρχη νά κάνει ἀπονομή σέ τελικό διεθνοῦς ἀναμετρήσεως, ἀγῶνα ποδοσφαίρου. Ὁ σχεδιασμός αὐτός πού θά ἔχει συνέχεια τοῦ χρόνου δείχνει ὅτι ὁ νέος Πρόεδρος τῶν ΗΠΑ καταλαβαίνει τό βάρος πού ἔχει χάσει ἡ εἰκόνα τῆς χώρας του μέσα στόν χρόνο. Γιά αὐτό καί ἄλλως τε διακηρύσσει ὅτι στόχος του εἶναι τό America Great Again. Ὑπάρχουν δύο ὁριακές στιγμές στήν ἱστορία. Ἡ πρώτη τό 1945 στήν Γιάλτα καί ἡ ἄλλη τώρα.

Τό 1945 στήν Γιάλτα ὁ Στάλιν ἀναγνώρισε τίς ΗΠΑ ὡς βασικό συμπαίκτη καί ἀντίπαλο, ἀντικατέστησε τόν Τσῶρτσιλλ ἀπό συνομιλητή μέ τόν Πρόεδρο Ροῦσβελτ καί ἔκανε τήν Ἀμερική καί τήν ἀναδυόμενη ἰσχύ της ἀπό ἀουτσάιντερ τῶν Βρεταννῶν σέ φαβορί τοῦ κόσμου. Μεγάλη στιγμή. Ἡ ἄλλη στιγμή εἶναι τώρα. Ὁ Τράμπ παρέλαβε ἀπό τόν Μπάιντεν μιά πληγωμένη Ἀμερική πού διατρέχει τόν κίνδυνο νά γίνει ξανά ἀουτσάιντερ γενικῶς. Δέν τοῦ ἀρέσει πού ὁ Πούτιν εἶναι εὐχάριστος μαζί του στά τηλέφωνα, τοῦ δεσμεύεται γιά κατάπαυση τοῦ πυρός καί μετά βομβαρδίζει ἀνελέητα τό Κίεβο, ἀλλά ἀπό τήν ἄλλη πῶς νά μήν ἐκμεταλλευτεῖ ὁ Ρῶσσος τό πλεονέκτημα πού κέρδισε στό πεδίο ἀπέναντι στίς καμουφλαρισμένες δυνάμεις τοῦ Μπάιντεν;

Τό πῦρ θά παύσει ὅταν ἡ Οὐκρανία καί μαζί της ἡ Δύση ἀποδεχθοῦν ὅτι ὑπάρχει νέο ἐδαφικό καθεστώς καί ὅτι ἡττήθηκαν. Καί μάλιστα ἡττήθηκαν σέ ἕναν πόλεμο ὅπου στήν μία πλευρά ἦταν ὅλη ἡ Δύση μαζί καί ἀπό τήν ἄλλη ἦταν ἡ Ρωσσία, ἡ Κίνα, ἡ Βόρειος Κορέα, τό Ἰράν κ.λπ. Γνωρίζει ἄριστα ὁ Τράμπ ὅτι παρέλαβε μιά Ἀμερική μικρότερη σέ ἐκτόπισμα ἀπό αὐτήν πού παρέδωσε τό 2020 στόν Μπάιντεν καί δέν τοῦ ἀρέσει. Αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότης ὅμως καί ὁ ἴδιος μέ τόν τρόπο του τήν ἀναγνωρίζει. Πουλᾶ ἰσχύ ἐκεῖ πού τόν «παίρνει», στήν Λατινική Ἀμερική καί στήν παρηκμασμένη Εὐρώπη, ἀλλά δίδει ἐλαστική προθεσμία πενῆντα ἡμερῶν στόν Πούτιν γιά νά λήξει τόν πόλεμο.

Τήν ἴδια προθεσμία ἔδωσε καί στό Πεκῖνο μέ γνωστό ἀποτέλεσμα. Ρεαλιστής μέ ἄλλα λόγια. Κερδίζει χρόνο γιά νά διαχειριστεῖ τήν ζημιά πού κληρονόμησε. Πέρασε ὁ καιρός πού ἡ Ἀμερική ἦταν τό ἀπόλυτο ἀφεντικό, διέταζε καί οἱ ἄλλοι ἐκτελοῦσαν. Κινέζοι, Ρῶσσοι καί Τοῦρκοι ἐλέγχουν τήν Ἀφρική καί διεισδύουν στά Βαλκάνια. Οἱ Τοῦρκοι ἔχουν λόγο ἀπό τήν Συρία καί τό Ναγκόρνο-Καραμπάχ μέχρι τήν Λιβύη τήν Ἀλβανία καί τήν ἄμυνα τῆς Εὐρώπης. Ἡ Αὐστραλία δέν δεσμεύεται ὅτι θά πάρει τό μέρος τῆς Ἀμερικῆς σέ ἕναν πόλεμο μέ τήν Κίνα. Ἀκόμη καί οἱ στενοί σύμμαχοι Ἰσραηλινοί εἶναι, ἐνίοτε, ἀνυπάκουοι. Ἐνῷ οἱ Κινέζοι διαχειρίζονται μέ σοφία τόν χρόνο πού θεωροῦν ὅτι λειτουργεῖ ὑπέρ τους.

Γιά νά γίνει ἡ Ἀμερική μεγάλη ξανά πρέπει νά κάνει πολλά μαγικά. Ἀπό τήν πολιτική τῆς ἐπιδείξεως ἤπιας ἰσχύος πρός τίς μᾶζες ἑνός νέου ἀπαιτητικοῦ καί αὐθάδους κόσμου (καί τό Μουντιάλ τοῦ χρόνου εἶναι ἐργαλεῖο πρός αὐτή τήν κατεύθυνση) μέχρι τήν πολιτική τῆς μέγιστης ἰσχύος. Νά μπορεῖ δηλαδή νά ἐπιβάλλει στήν πράξη τίς ἐπιθυμίες της ἀντί νά διαμαρτύρεται δημοσίως καί νά ἐκδίδει ἔκτακτο παράρτημα στόν πλανήτη κάθε φορά πού αὐτές δέν γίνονται σεβαστές.

Τό νά ἀκοῦς τόν Πρόεδρο τῶν ΗΠΑ νά ἐκφράζει τήν δυσαρέσκειά του δημοσίως γιατί δέν κάνει ὁ Πούτιν αὐτό πού τοῦ ζητᾶ δέν εἶναι ὡραῖο. 36 χρόνια πέρασαν μόλις ἀπό τήν πτώση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ καί τήν διάλυση τῆς ΕΣΣΔ. Ἐάν ἡ Ρωσσία σηκώνει κεφάλι τόσο «κοντά» καί δέν λογαριάζει τήν Ἀμερική, κάποιο λάθος ἔχει κάνει ἡ Δύση συλλογικά.

Τό πιθανώτερο εἶναι ὅτι στό τέλος Τράμπ καί Πούτιν θά συνεννοηθοῦν, ἀλλά καί αὐτό εἰκόνα τῆς νέας μορφῆς τοῦ κόσμου εἶναι. Ἁπλῶς θά τηρηθοῦν τά προσχήματα γιά νά πάει τό «τενεκεδάκι» λίγο παρακάτω.