ΣΤΗΝ Κεντροδεξιά τά πράγματα εἶναι ἁπλά. Ὅταν ἐκλέγεται νέος ἀρχηγός, ὅλοι σέβονται κατ’ ἀρχάς τό ἀποτέλεσμα καί τόν ἀφήνουν ἀπερίσπαστο νά ξεδιπλώσει τήν πολιτική του ἕως ὅτου αὐτή κριθεῖ ἐγκύρως στίς ἐθνικές ἐκλογές.
Στήν Κεντροδεξιά ἡ ἀμφισβήτηση θεμελιωδῶν ἀποφάσεων τοῦ ἀρχηγοῦ ἀπό κορυφαῖα πολιτική στελέχη ὁδηγεῖ εἴτε στήν ἄμεση ἀποχώρησή τους εἴτε στήν ἄμεση διαγραφή τους. Μέση ὁδός δέν ὑπάρχει.
Στήν Ἀριστερά, ὅπως διαπιστώνουμε αὐτές τίς μέρες, τίποτε δέν εἶναι ὁριστικό. Τά πάντα ἀντιμετωπίζονται μέ δημόσια διαβούλευση. Ὁ ΣΥΡΙΖΑ εἶναι ἕνα διαρκές συνέδριο. Ἐξέλεξαν ἀρχηγό ἀπό τήν βάση μέ τήν συμμετοχή 150.000 πολιτῶν, καί τήν ἑπομένη τῆς ἐκλογῆς του τά κορυφαῖα στελέχη τοῦ κόμματος ἄρχισαν νά ἀμφισβητοῦν τίς ἐπιλογές τῶν πολιτῶν μά καί τόν ἀρχηγό. Ὑπέβαλα χθές τό πρωί στό Open TV στόν Πρόεδρο τῆς Κοινοβουλευτικῆς Ὁμάδας τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτη Φάμελλο τό προβοκατόρικο ἐρώτημα ἄν ἀγαπᾶ ἡ Ἀριστερά τήν Δημοκρατία. Δέν μοῦ ἀπάντησε, μᾶλλον ἐνοχλήθηκε. Καί στό τέλος μέ παρέπεμψε στά ὅσα συνέβησαν στίς ἐσωκομματικές ἐκλογές γιά τήν ἀνάδειξη ἀρχηγοῦ στήν ΝΔ. Ἀλλά ἐγώ δέν ρώτησα ἄν ἀγαπᾶ ἡ ἐκσυγχρονιστική ΝΔ τήν Δημοκρατία, ρώτησα ἄν ἡ Ἀριστερά ἀγαπᾶ τήν Δημοκρατία. Διότι ὅ,τι καί νά λέμε, ἄν πτύεις τήν ἀπόφαση 150.000 πολιτῶν στήν κρίση τῶν ὁποίων ἔθεσες τήν ὑποψηφιότητά σου, μήν ἔρχεσαι σήμερα νά μοῦ καμωθεῖς τόν δημοκράτη, τόν ἀστό μέ αὐτοπεποίθηση καί τόν ὑπερήφανο. Κλαίγοντας ὅτι σοῦ λείπει ἡ ὑπερηφάνεια ἀπό τό κόμμα σου. Οἱ ἀστοί ἔχουν ἀρχές καί πιστεύουν στήν δημοκρατία. Δέν τήν ἀποχαιρετοῦν ὅταν δέν τούς ἀρέσουν τά ἀποτελέσματά της.
Τά αὐτά ἰσχύουν γιά τίς διαγραφές. Ἅπαξ καί πάτησε κάποιος κόκκινη γραμμή καί ἐπετέθη στό κόμμα του λές καί εἶναι ξένος καί ὄχι «σύντροφος», αὐτές εἶναι μονόδρομος. Δέν τίθενται σέ διαβούλευση. Οὔτε βεβαίως τίθενται στήν ἀκρόαση τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς πού καλεῖται νά μαδήσει τήν μαργαρίτα. Ἀρχηγός πού προαναγγέλλει διαγραφές καί τίς ἀνακαλεῖ, δέν στέκεται. Ἀπό τήν στιγμή πού θά ὑποπέσει στό θανάσιμο ἁμάρτημα νά δεχθεῖ πολιτικό ἐκβιασμό καί νά συναινέσει σέ ἀναβολή ἤ ἀκόμη χειρότερα ἀνάκληση πολιτικῆς του ἀπόφασης, ἔχει καταθέσει τήν ἐξουσία του. Ἔχει τελειώσει, καί δέν τό ἔχει καταλάβει.
Καί κάτι τελευταῖο εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τήν Ἀριστερά. Εἶναι πολύ τῆς μόδας αὐτόν τόν καιρό ἡ λέξη μεταπολιτική καί ἡ λέξη μεταδημοκρατία. Ὅ,τι δέν μπορεῖ νά ἐξηγήσει πῶς τῆς συμβαίνει, ἡ πολιτική μας τάξη τό κάνει θεωρία. Ὡστόσο δέν πρόκειται γιά θεωρία. Ἡ υἱοθέτηση αὐτοῦ τοῦ λεξιλογίου ἀποδεικνύει τήν ἀνικανότητα τῆς πολιτικῆς μας τάξης νά ἐξηγήσει γιατί οἱ ἄσημοι καί οἱ ἀνώνυμοι νικοῦν τούς δοκιμασμένους καί τούς ἐπώνυμους. Τό νά μετατρέπεις τήν ἀμηχανία γιά τήν ἧττα σου σέ ἰδεολογία, κρύβει μεγάλη ἀπελπισία καί δέν βγάζει πουθενά. Ἡ ἀνικανότης ἀργά ἤ γρήγορα θά προβάλλει καί πάλι στήν ἄρκη τοῦ ὁρίζοντα. Αὐτά τά ὀλίγα ὡς γενικές ἀρχές προσέγγισης τῆς ἐν ἐξελίξει τραγωδίας τοῦ ΣΥΡΙΖΑ.
Υ.Γ: Τό θέαμα τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ Κώστα Σημίτη στό Ἵδρυμα Μείζονος Ἑλληνισμοῦ ἦταν ἀποκαρδιωτικό. Ἄν ὁ κύριος Σημίτης φέρει κάποια πολιτική κληρονομιά –οἱ δημοσκοπήσεις τό ἀμφισβητοῦν– τότε πραγματικά ὅσοι τόν ἀνέβασαν μέ τό ζόρι στό βῆμα τοῦ Ἱδρύματος Μείζονος Ἑλληνισμοῦ (στήν μπέν χούρ ἐκδήλωση πού διοργάνωσαν γι’ αὐτόν), θυμίζουν τούς ἐπίδοξους κληρονόμους τῆς Μαίρης Χρονοπούλου. Οἱ ὁποῖοι τήν ἔκαναν παρέα μέχρι τό τέλος γιά νά τῆς ἁρπάξουν τήν κληρονομιά. Ἀλλά ἐκείνη τούς τιμώρησε. Ἐγκατέλειψε τήν περιουσία της στήν οἰκιακή της βοηθό. Τό πρόβλημα μέ τόν Σημίτη εἶναι ὅτι αὐτός δέν ἔχει οὔτε οἰκιακή πολιτική βοηθό οὔτε κηπουρούς γιά νά τῆς «γράψει» τό ΠΑΣΟΚ. Ἔτσι τά νεοσημιτικά ὄρνεα τῆς Κεντροαριστερᾶς ἔχουν πέσει πάνω του γιά νά μετασχηματίσουν τήν πολιτική κληρονομιά Σημίτη σέ καύσιμο γιά τήν μετεγγραφή τους στήν Νέα Δημοκρατία. Ὅσο ἐκεῖνος εἶναι ἐν ζωῇ. Πρωτότυπο…
