Ὄχι γιά τήν ἕκτη θέση ἀλλά γιά τήν ἕκτη αἴσθηση

«Ἕνα τραγούδι, γιά νἆν’ τραγούδι, θέλει λόγια ἁπλά./Ἕνα τραγούδι, γιά νἆν’ τραγούδι, θέλει κάποιο “μπλά-μπλά”./ Ἕνα τραγούδι, γιά νἆν’ τραγούδι, θέλει μιά μουσική./ Ἕνα τραγούδι, γιά νἆν’ τραγούδι, θέλει τέλος κι ἀρχή»…

Αὐτές εἶναι, κατά Λουκιανό Κηλαηδόνη, οἱ βασικές ἀρχές τοῦ …Τραγουδιστικοῦ Δικαίου. Νά τό καταλαβαίνει ὁ κόσμος, νά μήν χρειάζεται νά ἔχεις μπροστά σου ἀναλόγιο καί νά κουράζεσαι νά γυρίζεις σελίδες προκειμένου νά διαβάσεις τούς στίχους γιά νά τούς τραγουδήσεις, νά ἔχει κουπλέ καί ρεφραίν καί, εἰ δυνατόν, ἕνα καλό φινάλε.

Αὐτό τό σαχλό πανηγυράκι πού ἡ EBU ἐπιμένει ἀκόμη νά ἀποκαλεῖ «Διαγωνισμό Τραγουδιοῦ», θά ἔπρεπε, πρίν ἀπό κάθε ἄλλη δουλειά, νά στείλει τόν …κατά Κηλαηδόνη ὁρισμό τοῦ «τί σημαίνει τραγούδι» καί νά ζητήσει ἀπό τούς διαγωνιζομένους νά μετέχουν στίς διοργανώσεις μέ τραγούδια καί ὄχι μέ ἀσκήσεις ἀναπνοῆς, ἀσκήσεις «γιόγκα», ἀσκήσεις γιά πιλάτες ἤ γιά τραμπολίνο. Αὐτά εἶναι καλά, ἀλλά γιά νούμερα σέ κάποιο βαριετέ ἤ τσίρκο. Πάντως, ὄχι γιά διαγωνισμό τραγουδιοῦ. Ἐπίσης, ἕνας διαγωνισμός τραγουδιοῦ δέν εἶναι πεδίο ἐπιδείξεως «διαφορετικότητας». Τά τραγούδια γράφονται γιά νάτά ἀκοῦμε, ὄχι γιά νά τά βλέπουμε.

Πᾶμε τώρα στούς παρουσιαστές. Τόλμησε ἡ γυναῖκα τοῦ ζεύγους τῶν παρουσιαστῶν νά πεῖ «εὐχαριστοῦμε ΤΟΝ Nemo, πού μᾶς θύμισε τό τραγούδι πού κέρδισε πέρυσι» καί συγχύσθηκε ὁ ἕτερος τοῦ ντουέτου.

«Ὄχι ΤΟΝ , ἀλλά ΤΟ Nemo!» ἔσπευσε νά διευκρινίσει.

Χαμπάρι δέν ἔχει πάρει, φαίνεται, ὅτι ὅλες αὐτές οἱ ἀκρότητες ἔχουν ἀρχίσει νά μπαίνουν στήν ἄκρη. Ὁ καθείς μπορεῖ νά λέει ὅτι εἶναι αὐτό πού θά ἤθελε νά εἶναι, ἀλλά τά φῦλα εἶναι δύο. Ἄλλο πρᾶγμα τό φῦλο καί ἄλλο τό «De gustibus et coloribus non est disputandum».

Καί κάτι ἀκόμη. Ἡ Φράνς Γκάλ κέρδισε τό 1965 τόν διαγωνισμό μέ τραγούδι τοῦ Σέρζ Γκενσμπούρ, ἀλλά δέν ἦταν «ἡ μοῦσα του», ἀφοῦ τότε εἶχε δεσμό μέ τόν Κλώντ Φρανσουά. Καί ἀφοῦ μιλοῦσαν γιά τίς νίκες τοῦ Λουξεμβούργου, δέν θά ἔπρεπε νά ἀναφέρουν ὅτι τό 1972 τό κρατίδιο κέρδισε τήν πρώτη θέση μέ τό τραγούδι «Après toi», τό ὁποῖο ἑρμήνευσε ἡ Ἑλληνίδα Βίκυ Λέανδρος;

Θά μοῦ πεῖτε, αὐτά ἔχουν πολύ λιγώτερη σημασία ἀπό τό ἄν ὁ τραγουδιστής πού κέρδισε πέρυσι τόν διαγωνισμό πρέπει νά ἀποκαλεῖται «ο» ἤ «τό»! Ἀλλοίμονο…

Νά σταθοῦμε καί στήν μουσική οὐσία τοῦ διαγωνισμοῦ. Βεβαίως τό τραγούδι τοῦ Ἰσραήλ ἦταν πολύ καλύτερο ἀπό ἐκεῖνο πού κέρδισε. Κι ἄν θέλουμε νά εἴμαστε σωστοί, τά τραγούδια πού ἦταν …τραγούδια, εἶναι τῆς Γαλλίας, τῆς Ἑλβετίας, τῆς Ἰταλίας, τῆς Ἑλλάδος, τοῦ Ἰσραήλ καί τῆς Ὁλλανδίας.

Τραγούδια μέ ὑπονοούμενα …ὀπτικά, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξουν! Τό ὅτι ἡ κυρία τῆς παγωμένης Φινλανδίας μᾶς ἀπειλοῦσε ὅτι ὅπου νἆναι ἐρχόταν σέ ὀργασμό, κραδαίνοντας μέ νόημα τό μικρόφωνο, οὐδόλως μᾶς ἐνδιέφερε.

Τά πιπεράτα τραγούδια δέν χρειάζονται εἰκόνα, ἀλλά κείμενο! Ἀκοῦστε τό «Θέλω νά δῶ τόν Πάπα» καί θά καταλάβετε!

Γιά νά μήν μᾶς ποῦν καί ντεμοντέ, κακῶς, κάκιστα ἐπετέθησαν οἱ σεκιουριτάδες τῆς διοργανώσεως σέ ἕναν νέο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ὕψωσε τήν σημαία τῆς Παλαιστίνης. Κανέναν δέν ἐνόχλησε ἡ ἐνέργειά του, εἶναι βέβαιον.

Κλαυδία, συγχαρητήρια γιά τήν δωρικότητα, τήν ἁπλότητα, τήν ἐμφάνιση, τήν ἑρμηνεία καί τήν χαρά πού μᾶς ἔδωσες.

Ὄχι γιά τήν ἕκτη θέση, ἀλλά γιά τήν ἕκτη (ἀπροσδιόριστη) αἴσθηση, τήν ὁποία μόνο ἡ μουσική μπορεῖ νά ἀνασύρει ἀπό τά μύχια τῆς ψυχῆς μας…